59,062 matches
-
fictiv "Rică Venturiano" 67 O viață de om așa cum a fost, vol. I, p. 208 68 Op. cit., p. 209 69 În 1890 (și ulterior), Iorga l-a onorat cu termenul de naționalist pe șovinul anti-Dreyfus, Paul Déroulède, care îndemna armata franceză să răstoarne Republica. În gîndirea lui Iorga din perioada aceea, naționalismul era sinonim cu antisemitismul, dar avea să-și schimbe părerea. Ne-am putea întreba: dacă Déroulède era naționalist, atunci ce pot fi oameni ca Jeanne d'Arc, Danton sau
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
p. 542. 61 Acest epitet poate fi găsit frecvent în "Neamul românesc", mai ales în perioada conflictelor politice din 1933 62 Șeicaru, op. cit., p. 78 63 Tudor Vianu, Arta prozatorilor români, București, 1941, p. 153 64 În 1911, un jurnalist francez a criticat presa română, afirmînd că "românii au un talent neîntrecut să se insulte prin presă". Iorga a replicat, citînd exemple de insulte din presa franceză și de acțiuni judiciare ca urmare a acestora. "Neamul românesc", 2 august 1911 65
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
Tudor Vianu, Arta prozatorilor români, București, 1941, p. 153 64 În 1911, un jurnalist francez a criticat presa română, afirmînd că "românii au un talent neîntrecut să se insulte prin presă". Iorga a replicat, citînd exemple de insulte din presa franceză și de acțiuni judiciare ca urmare a acestora. "Neamul românesc", 2 august 1911 65"Neamul românesc", 10 mai 1906 66 Ibidem, 18 ianuarie 1908 67 Nicolae Iorga, Cugetări, București, 1970, p. 251 68 Standardurile publicațiilor din strada Sărindari erau legendare
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
corespondenței lui Iorga constituie o dovadă stranie a formei și calității foarte diferite a lucrărilor adunate de-a lungul unei vieți întregi. 109 Relatări făcute autorului de către familia profesorului Iorga 110 Șeicaru, op. cit., p. 76-77. Lucrarea a apărut în limba franceză sub titlul Brève histoire de la Petite Arménie, Paris, 1930. 111 Ibidem 112 Theodorescu, op. cit., p. 266 113 Familia Iorga i-a permis cu amabilitate autorului accesul la arhivele familiei, unde a copiat material privind activitățile lui Iorga în anul 1928
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
scotea în evidență felul în care țăranii, conduși de preoții lor, au luptat să-și păstreze naționalitatea română. Argumentul său era surprinzător de asemănător cu discursul nefericit al lui De Gaulle, "Vive Québec Libre!" ("Trăiască Québec-ul liber!"), ținut în Canada franceză. De Gaulle descria supraviețuirea francezilor canadieni, conduși de preoții din satele lor, care i-au ajutat să-și păstreze identitatea 136 Neamul românesc în Ardeal și țara ungurească, București, 1906 și Scrisori și inscripții ardelene și maramureșene, București, 1906. 137
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
153 "Sămănătorul", 9 decembrie 1901 154 Teodorescu, op. cit., pp.146-147 155 Școala lui Ștefan cel Mare, "Sămănătorul", 25 aprilie 1904 156 O viață de om așa cum a fost, vol. II, p. 7 157 O luptă literară, p. VI 158 Boierimea Franceză din România, "Sămănătorul", 22 februarie 1904 159 Ibidem. În privința remarcilor profesorului Oldsen despre lipsa de echitate a lui Iorga, care beneficiase de educație străină și voia să impună taxe pentru cărțile și ziarele străine (Oldsen, op. cit., p. 96), trebuie să
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
Oldsen, op. cit., p. 96), trebuie să ținem seama de faptul că echitatea occidentală se aplică numai în situații echitabile 160 Theodorescu, op. cit., p. 154 161 "Neamul românesc", 11 octombrie 1940 162 Lupta pentru limba românească, București, 1906 163 Articolul Boierimea franceză din România al lui Iorga din "Sămănătorul" scotea în evidență importanța limbii autohtone, faptul că pînă și copiii își bat joc de evrei pentru că nu vorbesc românește corect, adăugînd că boierimea vorbește o românească și mai ofensatoare, pentru că vorbesc între
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
de om... vol. III, pp. 178-183 151 Memorii, vol. IV, p. 106; vezi și Theodorescu, op. cit., p. 286 152 O viață de om..., vol. III, p. 120 153 Iorga nota în mod caracteristic faptul că la dineul inaugural un coleg francez a avut cuvinte frumoase de spus despre țara noastră". Memorii, vol. III, p. 108 154 BARSR, Corespondența lui N. Iorga, vol. 305, doc. 117. Vezi și Memorii, vol. IV, p. 77 155 "Neamul românesc", 26 ianuarie 1928 156 Memorii, vol
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
o recenzie a altor publicații ale lui Iorga. Istoria lui Otomană nu este apreciată pozitiv, materialele mai bune apărînd în limba germană înaintea lui. Iorga ar trebui să recunoască faptul că Ungaria aparține Occidentului și că ea nu este artificial franceză ca Bucureștiul. Iorga nu înțelegea deloc istoria poporului maghiar. El face propagandă, nu scrie istorie, opera lui este o operă de politician, nu de istoric. Și, ca nu cumva să uităm, profesorul Tille, editorul lucrării Weltgeschichte a lui Helmolt, îl
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
își exprima îndoielile în privința pactului balcanic: "Ghazi" (Atatürk) nu era omul care să apere Timișoara și Oradea de unguri și să deplîngă absența Bulgariei 131 "Neamul românesc", 12 și 22 iunie 1934 132 Memorii, vol. VII, p. 41 133 Ambasadorul francez în România din timpul Războiului, St. Aulaire, își amintea cum Brătianu refuzase toate garanțiile acordate de ruși României aliată acum insistînd categoric în schimb asupra acordării de garanții inechivoce din partea francezilor și a englezilor 134 "Neamul românesc", 8 martie, 6
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
iulie 1940, p. 25 9 Nu numai Basarabia, ci și jumătatea de nord a Bucovinei și Ținutul Herța al Moldovei, care nu aparținuseră niciodată Rusiei 10 Din arhivele Pippidi-Iorga 11 Informație primită de la Cornelia Bodea 12 Nicolae Iorga, Un profesor francez Charles Bémont. Conferință ținută la Institutul de Istorie Universală, iunie 1940, București, Vălenii de Munte, 1940 13 "Neamul românesc", 2, 4, 5, 11, 12, 20 și 24 iulie 1940 14 Evreii basarabeni i-au explicat autorului motivația acestei opțiuni: "comuniștii
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
de locomotive din Franța antebelică, În momentul capitulării Germaniei numai 2.800 mai erau În funcțiune. Multe străzi, linii de cale ferată și poduri fuseseră aruncate În aer - de către nemții aflați În retragere, de Aliații care avansau sau de Rezistența franceză. Două treimi din flota maritimă comercială franceză fusese scufundată. Într-un singur an (’44-’45), Franța a pierdut 500.000 de locuințe. Însă francezii - ca și britanicii, belgienii, olandezii (care pierduseră 219.000 de hectare inundate de nemți și rămăseseră
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
capitulării Germaniei numai 2.800 mai erau În funcțiune. Multe străzi, linii de cale ferată și poduri fuseseră aruncate În aer - de către nemții aflați În retragere, de Aliații care avansau sau de Rezistența franceză. Două treimi din flota maritimă comercială franceză fusese scufundată. Într-un singur an (’44-’45), Franța a pierdut 500.000 de locuințe. Însă francezii - ca și britanicii, belgienii, olandezii (care pierduseră 219.000 de hectare inundate de nemți și rămăseseră În 1945 doar cu 40% dintre șoselele
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
adesea, foști lucrători În lagărele de muncă forțată); lor le-au urmat persoanele strămutate din Italia și, În cele din urmă, cetățenii statelor foste inamice. Germanii au fost lăsați pe loc, urmând să fie asimilați de comunitățile locale. Întoarcerea cetățenilor francezi, belgieni, olandezi, britanici sau italieni În țările lor de origine era relativ necomplicată, singurele impedimente fiind de ordin logistic: trebuia să se stabilească cine și unde are dreptul să meargă și să se găsească suficiente trenuri pentru a-i duce
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
să ignore În mare aceste sentimente, trimițându-i acasă pe sovietici și pe est-europeni, uneori cu forța. Reprezentanții sovietici veneau să-și adune efectiv concetățenii din taberele germane, În vreme ce refugiații din Est Încercau cu disperare să-i convingă pe oficialii francezi, britanici sau americani că nu vor să se Întoarcă „acasă” și că ar prefera să rămână În... Germania. Nu toți au reușit: Între 1945 și 1947, aliații au returnat 2.272.000 de cetățeni sovietici. În primele luni de după război
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
au transformat cel de-al doilea război mondial - războiul lui Hitler - Într-o revoluție socială. În primul rând, faptul că diferite puteri străine au ocupat succesiv o țară a erodat inevitabil autoritatea și legitimitatea conducătorilor locali. Deși pretins autonom, regimul francez de la Vichy - ca și statul slovac al părintelui Jozef Tiso sau regimul ustaș al lui Paveliæ la Zagreb - era o entitate subordonată lui Hitler, iar oamenii o știau prea bine. La nivel municipal, autoritățile locale din Olanda sau Boemia și-
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Olanda și Franța au primit un număr enorm de denunțuri. Cele mai multe nici măcar nu urmăreau favoruri sau un câștig material. și sub stăpânirea sovietică (mai ales În estul Poloniei, Între 1939 și 1941), Încurajarea informatorilor În stil iacobin și obiceiul revoluționar (francez) de a pune la Îndoială loialitatea altora au Înflorit nestingherite. Pe scurt, toată lumea se temea de toată lumea - și pe bună dreptate. Pe fondul unei suspiciuni generale, oamenii se grăbeau să-i denunțe pe ceilalți pentru presupuse abateri sau avantaje ilicite
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
tot: Întorși din lagărele de concentrare În 1945, supraviețuitorii și-au găsit casele din Praga sau Paris ocupate de indivizi „aciuați” În timpul războiului și care refuzau să plece, revendicând virulent proprietatea. Sute de mii de unguri, polonezi, cehi, olandezi sau francezi au fost astfel, În calitate de beneficiari, complici la genocidul nazist. În toate țările ocupate, fabricile, pământul, vehiculele, aparatura și produsele finite au făcut obiectul exproprierii fără compensație În avantajul noilor conducători: era, de facto, o naționalizare În bloc. Mai ales În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Beneluxului nu erau tocmai acoperite de glorie. În general, ele Îndepliniseră prompt dorințele forțelor de ocupație. În 1941, nemții conduceau Norvegia ocupată cu un personal administrativ de 806 oameni. Pentru administrarea Franței au fost suficienți 1.500 de germani. Poliția franceză era atât de serviabilă, Încât naziștii au menținut În teritoriu (pe lângă personalul administrativ) doar 6.000 de polițiști militari și civili pentru a supune o nație de 35 de milioane. Același lucru se Întâmpla În Olanda. Depunând mărturie după război
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
au confiscat averile și, În multe cazuri, i-au Împușcat pe loc. Aproximativ o treime dintre cei executați astfel au murit Înainte de debarcarea Aliaților În Normandia pe 6 iunie 1944, iar restul În următoarele patru luni de luptă pe teritoriul francez. Cifrele sunt mai degrabă scăzute dacă luăm În considerare gradul de ură și suspiciunea generalizată din Franța după patru ani de ocupație și după regimul mareșalului Pétain de la Vichy; nimeni n-a fost surprins de aceste represalii: cum spunea un
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
a fost mult mai moderată: 265 de oameni au fost linșați sau executați În Belgia și mai puțin de 100 În Olanda. Sub alte forme Însă, răzbunarea era omniprezentă. Acuzațiile de collaboration horizontale aduse femeilor, cum spuneau cinicii de limbă franceză, erau foarte răspândite: În Olanda, numitele moffenmeiden au fost tăvălite prin smoală și pene, iar suspectele din Franța au fost dezbrăcate și rase În cap În piața publică, chiar În ziua eliberării de sub ocupație sau la scurt timp după aceea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
atunci când echivala cu trădarea. Ca să luăm un exemplu grăitor, mulți colaboraționiști din Franța - indiferent de circumstanțele particulare - au fost inculpați și condamnați, conform Articolului 75 al Codului Penal din 1939, pentru „pactizare cu inamicul”. Dar cei aduși În fața curților judecătorești franceze lucraseră adesea nu pentru naziști, ci cu regimul de la Vichy, condus și administrat de francezi și, În aparență, moștenitorul legitim al statului francez antebelic. Aici, ca și În Slovacia, Croația, Ungaria, Protectoratul Boemiei, Republica de la Salò a lui Mussolini sau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Articolului 75 al Codului Penal din 1939, pentru „pactizare cu inamicul”. Dar cei aduși În fața curților judecătorești franceze lucraseră adesea nu pentru naziști, ci cu regimul de la Vichy, condus și administrat de francezi și, În aparență, moștenitorul legitim al statului francez antebelic. Aici, ca și În Slovacia, Croația, Ungaria, Protectoratul Boemiei, Republica de la Salò a lui Mussolini sau România mareșalului Antonescu, colaboraționiștii s-au apărat, pretinzând că nu lucraseră decât cu și pentru autoritățile propriului stat. Din partea Înalților funcționari din poliție
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
confuzii reale. Era drept, de exemplu, să acuzi pe cineva că a rămas după 1940 membru al unui partid politic ce fusese reprezentat În parlament Înainte de război, dar care colaborase cu nemții În timpul ocupației? Anticipând acest impas, guvernele În exil francez, belgian și norvegian au emis Încă din timpul războiului decrete ce anunțau represalii postbelice dure. Menite să descurajeze cooperarea cu naziștii, ele nu tratau Însă chestiuni mai ample, precum jurisprudența și imparțialitatea. și, mai ales, nu puteau tranșa anticipat Între
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
tocmai pentru că fusese atât de răspândit. De vreme ce Însuși statul era colaboraționistul principal, să acuzi de acest lucru niște simpli cetățeni părea abuziv și risca să semene discordia - cu atât mai mult cu cât 3 din 4 judecători de la procesele colaboraționiștilor francezi fuseseră ei Înșiși angajați ai statului colaboraționist. Până la urmă, numai 94 de oameni din 100.000 (mai puțin de 0,1% din populație) au fost condamnați la Închisoare pentru infracțiuni săvârșite În timpul războiului. Dintre cei 38.000 de Întemnițați, majoritatea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]