7,100 matches
-
p. 197). Ceea ce impresionează în aceste verdicte foarte drastice este, în primul rînd, lipsa de îndoieli a autorului. Scrisul lui Cristian Tudor Popescu nu are nici o nuanță dubitativă. Autorul știe nu doar unde se află binele și răul, cum arată frumosul și urîtul, unde se sfîrșește adevărul și unde începe minciuna, dar și ce gîndesc oamenii. Toți oamenii. El știe chiar și care este percepția propriei sale persoane la nivelul societății românești: Există destui care mă urăsc. În Ťlumea bunăť, politico-gazetărească
Teribilismul justițiar by Tudorel Urian () [Corola-journal/Journalistic/12177_a_13502]
-
și în jurul tău și fii fericită!” După părerea mea, ce spune mama nu stă-n picioare, căci ce poți face atunci când treci chiar tu prin nenorociri? Ești pierdut. Eu cred că, dimpotrivă, în orice necaz este și o urmă de frumos. Dacă ai ochi pentru ea, descoperi din ce în ce mai multă bucurie și-ți regăsești echilibrul. Iar cine-i fericit îi va face și pe alții fericiți. Cine are curaj și încredere nu se va lăsa pradă nenorocirii. A ta, Anne M. Frank
Jurnalul Annei Frank () [Corola-journal/Journalistic/5139_a_6464]
-
E noapte...parcul e pustiu Și-un vânt abea adie... Cuprins e totul că e viu De-a nopții armonie. Încet apare luna, sus Pe-ntinsul cer albastru Iar eu privesc cu gandu-mi dus Frumosul nopții astru... Într-un boschet în umbr-ascuns Pe strune-abea tresare Melodic, tainic, nepătruns Un cintec de chitare... Și tot vazduhu-i parfurmat De florile cochete Ce parca-acuma s-au adunat În splendide buchete... Pe palul cer din cînd în cînd
PESTE VREMI…ISTORIA UNEI GENERATII – PROMOTIA 1952 – by Octavian Loghin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91807_a_93313]
-
se termina cu aceste rînduri: "Romînia se află azi din punct de vedere urbanistic în situația în care se aflau comunele italiene din Renaștere, doritoare a sfărâma umbrele ulițelor medievale și a le înlocui cu o cetate ideală, răspunzând cerințelor frumosului geometric și sanitar. Ca Hippodam din Milet, ca Leon Battista Alberti, care voia străzi drepte, edificii regulate de egală înălțime, arhitectul român Ioanide concepe orașul ca un singur monument, cu toate dimensiunile numărate asemeni acelora ale unui templu doric. Dacă
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
găsea de lucru în Capitală, vizitând expoziții și școli, adesea prin delegație din partea altor miniștri. Afară de aceasta, devenise un obișnuit al teatrelor, la premierele cărora era nelipsit. Asculta piesele cu cea mai mare atenție, ca un om complet liber, dedicat frumosului, și făcând cerc, discuta spectacolul cu grupul său. Punea note, oral, la actori, prilej de prezentare a unora în lojă. Nu totdeauna Pomponescu ședea în lojă, câteodată mergea pur și simplu într-un stal, dacă întîlnea un cunoscut și găsea
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
creație. El nu vede în cultură un depozit de cunoștințe, o bibliotecă sau un muzeu, ci un laborator în care se elaborează idei și opere; el vede în cultură un efort continuu de cunoaștere a lumii și de realizare a frumosului. Erudiția stearpă e respinsă și condamnată ca o manifestare a lenei intelectuale. Adevărații oameni de cultură nu sunt consumatorii de bunuri intelectuale, oricât de rafinați ar fi ei, ci făuritorii valorilor culturale, cei care prin eforturi susținute completează tezaurul moștenit
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
următoarea întîmplare care face de două zile să râdă cu hohot saloanele capitalei. E vorba de o păruială în regulă între două femei celebre prin luxul lor. Nu vom imprima numele în speranța că fiecine va ghici despre cine vorbim. Frumosul Adonis e iubit cu pasiune de Doamna X... al cărei nume sonor poartă bonetul frigian... Însă Adonis are un caracter foarte sburdalnic și-i place să imiteze fluturul zburând din floare în floare. Doamna X..., simțind că amantul său o
Opere 13 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295591_a_296920]
-
Boerescu, C. A. Rosetti bunăoară și alții; îi credea chiar destoinici de-a realiza o înaintare aievea în ale țării. Proprietarul nostru răspunse foarte serios: "Pare-mi-se că Măria Ta dă greș cu gândul. Nimic mare, nimic bun, nimic frumos nu se va produce în țara aceasta nici de-un om străin neamului românesc și român numai din întîmplare, nici de-un advocat de profesie". 111 {EminescuOpXIII 112} Daca aținem urechea la ceea ce se vorbește în Adunări ne încredințăm pe
Opere 13 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295591_a_296920]
-
formă de aripă cu linia aceea ca un picior poliarticulat de păianjen, figura aceasta pe care parcă aș fi cunoscut-o, cu grafitti-ul acela de closet public, litera aceasta atât de limpede zugrăvită (un M, anticvă capitală, colorată într-un frumos vioriu), cu bărbatul acela gol și frumos ca un arhanghel... Îmi lipsea însă cifrul, și în lipsa lui totul era haos și disperare. Ca într-o ceașcă de cafea, ca pe o carapace de broască țestoasă, ca în liniuțele întregi și
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
literă într-o carte, un fulg de zăpadă făcut din cenușă... Binecuvântate fie, deci, și binevenite bărbia mea dublă, sânii lăsați, pântecul cu vergeturi, picioarele cu varice. Simt frumusețea scurgîndu-se din mine ca o plasmă, iluminîndu-mi conturul și-adăugîndu-se din nou Frumosului celui nelimitat..." Ajunși la capătul străzii, având între ei marea odaliscă ale cărei sfârcuri deveniseră stacojii ca vinul în lumina ce declina, Costel și Maria se opriră contemplând perspectiva ascuțită a bulevardului, și el aproape pustiu. Totuși, treceau uneori grupuri
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
n jos, subțire ca un cui și cu toate trăsăturile întinse una-ntr-alta. Se-ntor-seseră acasă tocmai la timp ca să vadă "Varietățile", pe Horia Căciulescu mai ales, de care râdeau să se prăpădească: era mort de slab și făcea pe frumosul. "Uite-ți gagicul!" îi zicea tata mamei de câte ori îl vedea. Gagica lui tata era cîte-o cântăreață de muzică ușoară, Pompilia Stoian sau Doina Badea... Dar ziceau așa în glumă, nu erau gagicii lor. Mama și tata nici nu puteau avea
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
nu mințiți. ― Nu și călugării augustinieni. Noi credem că orice este permis de vreme ce concură la menirea noastră ultimă, cea... ― Da, da, da... am citit și eu ceva într-o carte. Îl feriți pe Dumnezeul vostru de propria-I nemărginire. Ce frumos! Ce înșiruire de vorbe fără nici un sens! pufni Crey. ― Nu huli, spuse încet Isidor. ― Dar tu nu hulești? Nu ești oare tu acela care, în disprețul nu al unei ființe ascunse undeva printre stele, ci al propriilor noștri ochi, negi
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
apăr și să mai apuc o dată să mă bucur de sculpturile ei în praf, înseamnă că poate e și pentru mine timpul să mor. Și eu vă pun în pericol. Mai mult decât o făcea ea... Măcar tu o să mori frumos, auzi Jorlee în minte vocea preotului. Tânărul zâmbi larg când văzu cuțitele ridicîndu-se în aer. Cele șapte pumnale veniră cuminți, așezîndu-i-se în jurul corpului într-o poziție elaborată. Prin comparație, cele ale preotului păreau aruncate în jurul său, de parcă ar fi fost
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
treizeci numai aici înăuntru, dar afară încă și mai multe, care le distrează pe animalele astea. — Și... ceilalți prizonieri? Spuneai că... încă în genunchi în fața lui, cu mâinile pe picioare, ea scutură din cap. — De regulă, ăștia nu iau prizonieri, frumosul meu! Mai degrabă își iau țărani ca să-i țină ca servitori, dar pe aceia i-au pus în altă parte. Pe tine te-au lăsat în viață fiindcă ești un ofițer roman O a doua figură feminină i se alătură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
un tăciune ce ardea printre resturile colibei și, țintuind omul cu o mână de trunchiul unui copac, i-l împinse până lângă obraz. Bagaudul, amenințat atât de aproape de căldura flăcării, scoase un strigăt de groază și se zbătu zadarnic. — Ascultă, frumosule! mârâi Metronius cu o ferocitate care îl surprinse și pe Sebastianus. Fă bine și răspunde, și încă repede, dacă nu vrei să-ți ard fața asta de mortăciune ce ești, ai înțeles? întorcând capul ca să scape de flacără, omul strigă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
se părea că realitatea de fiecare zi pe care majoritatea oamenilor, creștini ori păgâni, era obligată să o trăiască, îi semăna destul de bine, cu atât mai mult cu cât, de o bună vreme, consensul uman părea să fi alungat gustul frumosului și să fi sufocat cu cruzime în suflete instinctul natural pentru fericire. Cel puțin în privința asta, Flavia o urma întru totul, chiar dacă răzvrătirea sa împotriva obscurantismului vremii avea alte motivații. De altfel, totdeauna fusese așa, de când erau copile: oriunde se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
să-și sacrifice viața pentru a o salva pe aceea a lui Atila, romanul Sebastianus va lupta până la epuizare, supunându-se ordinelor lui Flavius Etius: doi bărbați pe care îi unește același simț al onoarei, dar îi despart războiul și frumosul chip al unei femei temerare și misterioase. Totul pe fundalul tragic și învăpăiat al invaziei hune, împotriva căreia Imperiul Roman își duce ultima sa bătălie. Coperta 3 Guido Cervo are idei suficient de clare despre narațiunea de inspirație istorică. El
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
acestor lucrări ale profesorului Mihai Iancu de către geografi, cadre didactice, precum și de către publicul interesat de lărgirea orizontului de cultură, de cunoaștere. Lucrările, prin structura și conținutul lor, constituie rezultatul unor observații și judecăți personale, deci originale, căci așa cum spunea autorul, „Frumosul inteligibil, indiferent de coordonatele lui, te scoate câteodată din preocupările mărunte, dar contemplându-l îți dă totuși convingerea unor ordini judicioase în elementele naturii”. Referindu-se tot la lucrările sale, prof. Mihai Iancu spunea : „Frumusețea încântă ochiul, pe când rațiunea cere
In memoriam : Ion Gugiuman by Costin Clit, Constantin Vasluianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1203_a_2104]
-
Băeșu, părăsește scoala, lăsându-se cuceriți de vibrațiile de lumină, mereu altele în diferitele ore ale zilei, ce modifică peisajul poetic al Iașului. "Tinerii aceștia [Bălțatu și Băeșu] scria Tonitza au dezertat dezgustați din cuprinsul rânced al Academiei oficiale, unde frumosul este servit în mici doze insipide și pedante și au căutat inspirațiunea în contemplarea priveliștilor pitorești, pe care împrejurimile Iașului le dezvăluie așa de discret și așa de bogat. Aici și-au făcut școala, în natura etern grăitoare și plină
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1449_a_2747]
-
desigur, au fost o lume mai fericită decât amărâții muritori de azi. Cum vor fi arătat întregi acele temple cu statuile și lumea aceea frumoasă și simplă. Nimeni mai mult decât grecii vechi nu au clădit punând toată atenția pe frumos. Impresiilor primelor contacte cu marea artă a Greciei antice nu mă încumet a le da o descriere critică. Ce știam eu la vârsta de douăzeci de ani? Tot pentru mine era un prilej de uimire și încântare, însă nu tot
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1449_a_2747]
-
Ø Funcția educațională (Funcția educațională a bibliotecii a fost strâns legată de ideea de centru de educație, de universități, de școli, de catedrale, de mănăstiri, fiind, în Antichitate dar și în Evul mediu și în Renaștere, inseparabile); Ø Funcția estetică, frumosul - a constituit o preocupare constantă a ctitorilor de bibliotecă, din Antichitate și până în Europa modernă și postmodernă; Ø Funcția documentară, de cercetare în general, a preocupat încă din Antichitate pe conducătorii bibliotecilor, aceștia fiind, în general, redutabili oameni de știință
BIBLIOTECONOMIE ÎN ÎNTREBĂRI ŞI RĂSPUNSURI by Nicoleta Marinescu () [Corola-publishinghouse/Administrative/452_a_876]
-
fiecare dată și doamna dirigintă cunoștea în mare măsură verticalitatea și profunzimea gândirii sale de la soțul dumneaei, care aprecia mult formatul și prestația tatălui nostru. Liceul mi-a călit orice ezitare și-n egală măsură mi-a rafinat gustul pentru frumos, pentru artă, educându-mi emoțiile, atitudinile, așteptările. Zidurile acelea groase asemenea unei cazemate, profilate exact pe frontispiciul muchiei de faleză dunăreană păreau reci, decente, distante în relația cu oamenii și peisajul oferit. În interior însă erau suflete mari, erau oameni
Amintirile unui geograf Rădăcini. Așteptări. Certitudini by MARIANA T. BOTEZATU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/83163_a_84488]
-
destinatar determinat. în concluzie, dualitatea text-reprezentare comportă, în dinamica teatrului, valențe inepuizabile, generate de infinitele posibilități de manifestare proprii ambelor arte, relație care nu poate fi decât o permanentă șansă dată creatorului - om de teatru sau scriitor - de a desăvârși frumosul. Matricea spectacolului nu îngrădește opera scrisă, tot așa cum aceasta din urmă nu impune reguli scenei, ci se potențează reciproc, într-o metaforă a devenirii ce-și schimbă permanent identitatea.
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea - de la teorie la practică 1 by Mihaela Doboş () [Corola-publishinghouse/Memoirs/427_a_1356]
-
fiecare dată și doamna dirigintă cunoștea în mare măsură verticalitatea și profunzimea gândirii sale de la soțul dumneaei, care aprecia mult formatul și prestația tatălui nostru. Liceul mi-a călit orice ezitare și-n egală măsură mi-a rafinat gustul pentru frumos, pentru artă, educându-mi emoțiile, atitudinile, așteptările. Zidurile acelea groase asemenea unei cazemate, profilate exact pe frontispiciul muchiei de faleză dunăreană păreau reci, decente, distante în relația cu oamenii și peisajul oferit. În interior însă erau suflete mari, erau oameni
Amintirile unui geograf Rădăcini. Aşteptări. Certitudini by MARIANA T. COTEŢ BOTEZATU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/809_a_1653]
-
sunau discuțiile dintre noi. Eram destul de egoistă. Acum locuiesc cu tatăl meu, dar ne-am mai liniștit. Pe atunci, era scandal. Îmi spunea: «Pleacă! Mori!» Da, era serios. Cum îmi căutam o garsonieră să mă mut, se purtau din nou frumos cu mine. Nu le-ar fi convenit să plec (râde). Le ziceam că mă mut mai mult ca o amenințare. M-am întâlnit cu soțul meu pe o pârtie. O colegă de muncă era prietenă cu un tip de la Japan
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]