59,062 matches
-
cu zvonul unei iminente invazii sovietice. În aceste condiții, după mustrarea lui Molotov, francezii s-au Întors cu reticență spre Vest. Întrebat de secretarul de stat american George Marshall, În aprilie 1947, dacă America „se putea baza pe Franța”, ministrul francez de Externe Georges Bidault a răspuns „da” - În timp și dacă În Franța nu izbucnea un război civil. Evident, Marshall nu a fost prea Încântat; unsprezece luni mai târziu, el susținea că Bidault e „bolnav de nervi”, iar fixația franceză
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
francez de Externe Georges Bidault a răspuns „da” - În timp și dacă În Franța nu izbucnea un război civil. Evident, Marshall nu a fost prea Încântat; unsprezece luni mai târziu, el susținea că Bidault e „bolnav de nervi”, iar fixația franceză asupra pericolului german era „Învechită și nerealistă”6. Cuvintele lui Marshall erau cât se poate de exacte, dar trădau o lipsă de Înțelegere față de trecutul recent al Franței. Nu era un fleac pentru parlamentul francez să aprobe În 1948 planurile
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
bolnav de nervi”, iar fixația franceză asupra pericolului german era „Învechită și nerealistă”6. Cuvintele lui Marshall erau cât se poate de exacte, dar trădau o lipsă de Înțelegere față de trecutul recent al Franței. Nu era un fleac pentru parlamentul francez să aprobe În 1948 planurile anglo-americane privind Germania de Vest, cu scorul strâns de 297 voturi pentru și 289 Împotrivă. Francezii nu aveau de ales și erau perfect conștienți de acest lucru. Dacă doreau reconstrucția economică și garanții militare minime
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
prinsă În costisitorul război colonial din Indochina, pentru care avea nevoie urgent de ajutor american. Americanii și britanicii puteau apăra Franța de un nou pericol militar german, iar planul american garanta revirimentul economic al Germaniei. Dar asta nu rezolva dilema franceză: cum să aibă acces privilegiat la resursele și materialele de acolo? Dacă obiectivul nu putea fi atins cu forța sau prin anexare, trebuia găsită o alternativă. În următoarele luni, În gândirea franceză s-a cristalizat o soluție: „europenizarea” problemei germane
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
economic al Germaniei. Dar asta nu rezolva dilema franceză: cum să aibă acces privilegiat la resursele și materialele de acolo? Dacă obiectivul nu putea fi atins cu forța sau prin anexare, trebuia găsită o alternativă. În următoarele luni, În gândirea franceză s-a cristalizat o soluție: „europenizarea” problemei germane. Cum spunea Bidault În ianuarie 1948, „pe plan economic, dar și politic, trebuie... să propunem ca obiectiv Aliaților, dar și germanilor, integrarea Germaniei În Europa... Este... singurul mod de a da viață
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Pe scurt, dacă Germania nu putea fi distrusă, ea trebuia integrată Într-un cadru european căruia nu putea să-i facă rău din punct de vedere militar, ci doar mult bine la nivel economic. Dacă ideea nu le venise conducătorilor francezi Înainte de 1948, nu era din lipsă de imaginație, ci pentru că reprezenta, evident, un pis-aller, un rezultat acceptabil doar În lipsă de ceva mai bun. Soluția „europeană” la problema germană nu putea fi adoptată decât după renunțarea la soluția franceză, ceea ce
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
conducătorilor francezi Înainte de 1948, nu era din lipsă de imaginație, ci pentru că reprezenta, evident, un pis-aller, un rezultat acceptabil doar În lipsă de ceva mai bun. Soluția „europeană” la problema germană nu putea fi adoptată decât după renunțarea la soluția franceză, ceea ce le-a luat liderilor francezi trei ani. În trei ani, Franța a acceptat un procedeu care nega abrupt 300 de ani de istorie: În condițiile de atunci, era o izbândă semnificativă. Situația Uniunii Sovietice În 1945 era la antipodul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
din lipsă de imaginație, ci pentru că reprezenta, evident, un pis-aller, un rezultat acceptabil doar În lipsă de ceva mai bun. Soluția „europeană” la problema germană nu putea fi adoptată decât după renunțarea la soluția franceză, ceea ce le-a luat liderilor francezi trei ani. În trei ani, Franța a acceptat un procedeu care nega abrupt 300 de ani de istorie: În condițiile de atunci, era o izbândă semnificativă. Situația Uniunii Sovietice În 1945 era la antipodul celei franceze. După două decenii de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
urmare, Aliații au acceptat existența unui diferend și au hotărât să amâne luarea deciziei, ordonându-le miniștrilor de Externe să continue discuțiile la o dată ulterioară. Au urmat doi ani de Întâlniri Între reprezentanții guvernelor sovietic, american, britanic și, spre sfârșit, francez. Prima reuniune a avut loc la Londra, la două luni după Potsdam, iar ultima tot la Londra, În decembrie 1947. Scopul lor declarat era să formuleze un aranjament definitiv pentru Germania postbelică și să pregătească tratatele de pace Între Puterile
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
reciproc În cazul unui atac. Nimic nu-i mai oprea pe liderii occidentali, iar Conferința de la Londra a convenit rapid ca vestul Germaniei să beneficieze de Planul Marshall și a propus variante de guvern pentru un eventual stat vest-german (delegația franceză a acceptat acest aranjament În schimbul separării - temporare - a regiunii Saar de Germania și a unei propuneri ca activitatea industrială din bazinul Ruhr să fie supervizată de o autoritate independentă). Aceste planuri contraziceau explicit spiritul acordurilor de la Potsdam, motiv pentru care
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
abordarea, iar comuniștii le-au prezentat socialiștilor (mai numeroși) perspectiva unificării stângii sub egida comunistă. După eliberare, În circumstanțele specifice Europei de Est, propunerea le-a părut socialiștilor perfect rezonabilă. Chiar și În Vest, membrii mai radicali ai Partidelor Socialiste Francez și Italian au fost seduși de invitațiile comuniștilor de a se uni Într-o singură forță politică. În Est, presiunea s-a dovedit literalmente irezistibilă. Procesul a Început cu Estul Germaniei, aflat sub ocupație sovietică: Într-o Întâlnire secretă din
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Ungaria, Întoarcerea la politica și oamenii de stat antebelici nu reprezenta o alternativă reală la demersul comuniștilor, cel puțin până după 1949, când dimensiunile reale ale terorii sovietice s-au făcut simțite. La urma urmei, Întreba cu ipocrizie liderul comunist francez Jacques Duclos În cotidianul L’Humanité din 1 iulie 1948, nu era Uniunea Sovietică cea mai bună garanție că aceste țări nu se vor Întoarce la vremurile grele dinainte și că Își vor menține independența națională? Părerea era foarte răspândită
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
din regiunea sudetă (ceea ce le-a atras ostilitatea Germaniei și i-a făcut și mai dependenți de protecția sovietică), iar accentul pus de guvernele postbelice ale lui Beneš pe efort, proprietate de stat și planificare economică Îi amintea unui jurnalist francez, În mai 1947, de spiritul și retorica stahanovismului. Cu mult Înainte de monopolizarea puterii și chiar de formarea unui guvern comunist, portretele lui Stalin atârnau la Praga alături de cele ale președintelui Beneš. Am văzut deja cum ministrul de Externe Jan Masaryk
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
o Ligă pentru Apărarea Poporului Finlandez, pe care a adus-o la putere). În Occident, Praga le-a deschis ochii socialiștilor asupra vieții politice reale din Europa de Est. La 29 februarie 1948, un Léon Blum În vârstă publica În ziarul socialist francez Le Populaire un articol extrem de influent, acuzându-i pe socialiștii din Vest că au trecut sub tăcere soarta camarazilor lor din Europa de Est. Grație loviturii de stat, o bună parte a stângii necomuniste din Franța, Italia și alte țări se situa
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
viața de zi cu zi fără sfaturi sau instrucțiuni din străinătate. Liderii de acolo nu erau la curent cu intențiile lui Stalin. Ca și cehii, dar cu și mai puține directive din partea Uniunii Sovietice, ei urmau o „cale spre socialism” franceză sau italiană, participând la coaliții de guvernare și tratând obiectivele naționale și pe cele comuniste ca perfect compatibile. Toate acestea au Început să se schimbe În vara anului 1947. Miniștrii comuniști au fost excluși din guvernele Franței și Italiei În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cele comuniste ca perfect compatibile. Toate acestea au Început să se schimbe În vara anului 1947. Miniștrii comuniști au fost excluși din guvernele Franței și Italiei În mai 1947. Acest lucru i-a surprins Întrucâtva, iar Maurice Thorez, liderul comunist francez, a continuat o vreme să spere că partidul său va fi reintegrat În coaliția de guvernare; la Congresul de la Strasbourg al partidului, În iunie 1947, el Îi caracteriza pe adepții unei opoziții deschise drept „aventurieri”. Comuniștii din Europa Occidentală nu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
aventurieri”. Comuniștii din Europa Occidentală nu știau cum să reacționeze la Planul Marshall și nu au Înțeles decât tardiv refuzul lui Stalin. În general, comunicarea Între Moscova și partidele acolite din Vest era deficitară. După ieșirea de la guvernare a comuniștilor francezi, Andrei Jdanov i-a trimis lui Thorez o scrisoare confidențială (transmisă, nu Întâmplător, și lui Gottwald, liderul comunist ceh): „Mulți cred că linia comuniștilor francezi a fost stabilită Împreună șcu noiț. știți bine că nu e adevărat și că deciziile
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Între Moscova și partidele acolite din Vest era deficitară. După ieșirea de la guvernare a comuniștilor francezi, Andrei Jdanov i-a trimis lui Thorez o scrisoare confidențială (transmisă, nu Întâmplător, și lui Gottwald, liderul comunist ceh): „Mulți cred că linia comuniștilor francezi a fost stabilită Împreună șcu noiț. știți bine că nu e adevărat și că deciziile voastre au luat prin surprindere Comitetul Central”. Evident, comuniștii din Vest nu puteau ține pasul. La numai câteva săptămâni după scrisoarea către Thorez, la 2
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Înainte de a fi desființat În 1956) era să restabilească dominația sovietică În cadrul mișcării internaționale. Exact cum procedase cu Partidul Bolșevic douăzeci de ani mai devreme, Stalin a Început să penalizeze și să discrediteze devierea „de dreapta”. La Szklarska Porêba, reprezentanții francezi și italieni au trebuit să rabde predici avizate despre strategia revoluționară din partea iugoslavilor Eduard Kardeli și Milovan Djilas, al căror „stângism” exemplar era proslăvit de Jdanov și Malenkov, delegații sovietici. Comuniștii din Vest (precum și reprezentanții partidelor ceh și slovac, pe
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
comuniștilor să fie mai atenți, subordonând considerațiile locale intereselor sovietice. După Szklarska Porêba, comuniștii de pretutindeni au trecut la tactici de confruntare: greve, marșuri, campanii Împotriva Planului Marshall și - În Europa de Est - preluarea accelerată a puterii. Comitetul Central al Partidului Comunist Francez s-a reunit la Paris pe 29-30 octombrie 1947 și a inaugurat oficial o campanie de denigrare a foștilor aliați, socialiștii. Comuniștilor italieni le-a luat puțin mai mult timp, dar În ianuarie 1948 Congresul PCI (Partito Communista Italiano) a
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Charles Bohlen cu câteva luni Înainte de semnarea Tratatului, „francezii se agață de o licărire de speranță: multe, puține, trupele americane stau Între ei și Armata Roșie”. Mai important, NATO reprezenta pentru ei o poliță de asigurare Împotriva revanșismului german. Guvernul francez, Încă marcat de consecințele primului război mondial, nu și-a dat aprobarea pentru un stat vest-german decât În schimbul protecției promise de NATO. Francezii au primit deci NATO cu brațele deschise: constituia acea garanție Împotriva unei Germanii renăscute pe care ei
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Cel mai tare s-au opus francezii: când se alăturaseră NATO, cu siguranță nu se așteptau ca organizația să devină o umbrelă pentru remilitarizarea Germaniei. Franța a reușit să amâne acest moment până În 1954. Dar cu câtva timp Înainte, politica franceză suferise deja o transformare semnificativă, care făcea ca Parisul să accepte cu relativă seninătate reconstrucția parțială a Germaniei. Frustrată de noua sa condiție (cea mai mică dintre marile puteri), nemulțumita Franță Își găsise o nouă vocație: aceea de inițiatoare a
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și de Vest, și chiar Înaintea primului război mondial se afirma ocazional, din idealism, că viitorul Europei stătea În unirea părților ei disparate. Războiul Însuși, În loc să spulbere asemenea viziuni optimiste, părea să le fi alimentat: după cum insista Aristide Briand, politician francez și entuziast autor de propuneri și pacte europene, venise timpul ca vechile rivalități să fie uitate, iar oamenii să gândească, să vorbească și să simtă ca niște europeni. În 1924, economistul francez Charles Gide și alți semnatari de pe tot continentul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
le fi alimentat: după cum insista Aristide Briand, politician francez și entuziast autor de propuneri și pacte europene, venise timpul ca vechile rivalități să fie uitate, iar oamenii să gândească, să vorbească și să simtă ca niște europeni. În 1924, economistul francez Charles Gide și alți semnatari de pe tot continentul au lansat un Comitet Internațional pentru o Uniune Vamală Europeană. Trei ani mai târziu, un secretar de stat din Ministerul de Externe britanic se declara „stupefiat” de amploarea interesului continental pentru ideea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
embrionul viitoarelor acorduri transnaționale - și nu era singurul. Ca multe proiecte ambițioase din anii ’20, Pactul Oțelului a supraviețuit cu greu crahului din 1929 și crizei economice care a urmat. Dar el consfințea ceea ce era clar Încă din 1919: industria franceză a oțelului, dublată prin recăpătarea Alsaciei și Lorenei, depindea acut de cărbunele german și avea nevoie, prin urmare, de un cadru de colaborare pe termen lung. Situația era la fel de limpede pentru nemți: când naziștii au ocupat Franța În 1940 și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]