59,062 matches
-
biletele vândute În Italia erau pentru filme străine (mai ales americane); din cele 5.000 de filme care au rulat În Madrid Între 1939 și sfârșitul anilor ’50, 4.200 erau străine (și aici, majoritatea americane). În 1947, industria cinematografică franceză a produs 40 de filme și a importat din Statele Unite 340. Producțiile americane nu erau doar numeroase, ci și populare: cele mai bine vândute filme În Berlinul postbelic au fost The Gold Rush (Goana după aur) al lui Chaplin și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
invers: Washingtonul a cerut ca The Grapes of Wrath (Fructele mâniei) al lui John Ford (realizat În 1940) să fie oprit de la distribuție În Franța fiindcă imaginea nefavorabilă a Americii de după Marea Criză risca să fie exploatată de Partidul Comunist Francez. În general, filmele americane accentuau farmecul Americii și, ca atare, constituiau atuuri semnificative În Războiul Rece cultural. Doar câțiva intelectuali puteau aluneca de la emoție estetică la afinitate politică sub impresia Odessei din Bronenoseț Potemkin (Crucișătorul Potemkin) de Serghei Eisenstein, În vreme ce
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
fiecare acord comercial sau Împrumut acordat de Statele Unite aliaților din Europa În primul deceniu postbelic o clauză favorabilă filmelor americane. Astfel, prin acordul Blum-Byrnes din mai 1946, guvernul Franței a redus cu strângere de inimă cota protecționistă, de la 55% filme franceze pe an la numai 30% - iar efectul a fost Înjumătățirea producției interne, În numai un an. Guvernul laburist britanic a eșuat, de asemenea, În Încercarea de a stăvili afluxul de filme americane. Numai Franco a reușit să restricționeze importurile În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Mayfair (1949), toate În regia lui Herbert Wilcox și plasate În West End (cartierul șic al Londrei, relativ neafectat de război), cu Anna Neagle, Michael Wilding sau Rex Harrison În roluri de debutanți sclipitori sau aristocrați capricioși. Echivalentele italiene și franceze, la fel de efemere, erau de obicei filme de epocă actualizate, În care afaceriștii și mecanicii Îi Înlocuiau ocazional pe nobili și țărani. Cele mai bune filme europene din epocă - gustate și astăzi de spectatori - aveau inevitabil legătură cu războiul. Eliberarea a
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
tradițională a pescarilor belgieni) prevestea tendința tineretului de a adopta un stil vestimentar din ce În ce mai relaxat. În clubul de noapte ultra-șic Le Tabou, inaugurat la Paris În aprilie 1947, licențele vestimentare erau Însăși esența mondenității, iar Rendez-vous de juillet, un film francez din 1949, insistă asupra lipsei de maniere a tinerei generații: la masă, capul de familie al unei gospodării burgheze tradiționale e șocat de comportamentul mezinului, care se Încăpățânează să prânzească fără cravată. Simplă revoltă adolescentină, nimic nou. Tineri sau bătrâni
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ani ca „un popor obosit care lucrează cu echipamente obosite”. Dacă În Statele Unite, la sfârșitul anilor ’40, echipamentul industrial avea În medie mai puțin de cinci ani, În Franța de după război mașinile erau vechi de douăzeci de ani. Un fermier francez obișnuit producea mâncare pentru cinci concetățeni; fermierul american producea deja de trei ori mai mult. Patruzeci de ani de război și criză economică apăsau asupra Europei. „Epoca postbelică” a durat, așadar, multă vreme; mult mai mult decât susțin unii istorici
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
război germani aflați În custodia Aliaților. Presimțind că o astfel de Înțelegere ar putea fi pecetluită fără știrea lor, francezii s-au grăbit să descurajeze ideea unei contribuții militare germane la NATO cu o contrapropunere. În octombrie 1950, prim-ministrul francez René Pleven a sugerat Înființarea unei Comunități Europene de Apărare, după modelul Planului Schuman. Pe lângă o Adunare Parlamentară, un Consiliu de Miniștri și o Curte de Justiție, această comunitate urma să dețină și o Forță Europeană de Apărare (FEA). Nici
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
care URSS a Încercat În van să-l Împiedice oferind un tratat de pace ce includea demilitarizarea Germaniei. Bundestagul vest-german a ratificat Tratatul CEA În martie 1953; i-au urmat țările Beneluxului 2. Nu mai trebuia decât ca Adunarea Națională franceză să ratifice Tratatul pentru ca Europa de Vest să aibă un fel de armată europeană ce combina și integra contingente naționale, inclusiv unul german. Însă francezii tot nu erau mulțumiți. După cum observa cu perspicacitate Janet Flanner În noiembrie 1953, „pentru francezi, problema CEA
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
la Întâlnirea Consiliului NATO din decembrie 1953, noul secretar de stat al lui Eisenhower, John Foster Dulles, amenința cu o „reconsiderare usturătoare” a politicii americane În cazul unui eșec al CEA. Dar, deși Planul Pleven venea din partea unui prim-ministru francez, reacția publică a demonstrat că francezii nu tolerau sub nici o formă reînarmarea Germaniei. Mai mult, propunerile de remilitarizare și ideea unei armate europene picau cât se poate de prost: armata franceză era În acel moment Învinsă și umilită În Vietnam
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Dar, deși Planul Pleven venea din partea unui prim-ministru francez, reacția publică a demonstrat că francezii nu tolerau sub nici o formă reînarmarea Germaniei. Mai mult, propunerile de remilitarizare și ideea unei armate europene picau cât se poate de prost: armata franceză era În acel moment Învinsă și umilită În Vietnam, iar noul prim-ministru francez, Pierre Mendès-France, a socotit (pe bună dreptate) că fragilul guvern de alianță ar fi fost periclitat de propunerea nepopulară ca inamicul național să fie reînarmat. În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
că francezii nu tolerau sub nici o formă reînarmarea Germaniei. Mai mult, propunerile de remilitarizare și ideea unei armate europene picau cât se poate de prost: armata franceză era În acel moment Învinsă și umilită În Vietnam, iar noul prim-ministru francez, Pierre Mendès-France, a socotit (pe bună dreptate) că fragilul guvern de alianță ar fi fost periclitat de propunerea nepopulară ca inamicul național să fie reînarmat. În consecință, când Tratatul CEA a ajuns În final la Adunarea Națională pentru ratificare, Mendès-France
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În cadrul unei armate europene) era mort. Într-o discuție privată cu ministrul de Externe belgian Paul-Henri Spaak și prim-ministrul luxemburghez Joseph Bech, un Adenauer frustrat afirma că „evreitatea” lui Mendès-France Îl face să compenseze aliniindu-se la sentimentele naționaliste franceze. O explicație mai plauzibilă pentru eșecul CEA a fost oferită de Însuși Mendès-France: „Prea multă integrare și prea puțină Anglie”. Europenii și aliații lor americani se găseau așadar din nou la linia de start. Dar circumstanțele erau complet schimbate. Războiul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
l-au convins pe Eisenhower să adopte noua strategie, iar englezii nu s-au opus staționării de bombardiere nucleare americane pe teritoriul britanic 7. și francezii aveau un program atomic, aprobat de Mendès-France În decembrie 1954, deși prima bombă exclusiv franceză nu a fost detonată cu succes decât În februarie 1960. Cu toate acestea, nici francezii și nici englezii nu doreau să cedeze controlul armamentului nuclear unei entități europene de apărare; francezii, În special, se temeau că americanii ar putea permite
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
apropiatei intrări În NATO a Germaniei de Vest ca partener cu drepturi depline, filmul ar fi putut dăuna relațiilor cu alte state (cum spunea protestul oficial, „va tulbura armonia internațională a festivalului prin evocarea emfatică a unui trecut dureros”). Guvernul francez s-a conformat prompt și filmul a fost retras 17. Aceasta nu era doar o anomalie izolată. Ministerul de Interne german avea să interzică până În 1957 filmul Der Untertan (Supusul), realizat În 1951 de est-germanul Wolfgang Staudte după romanul lui
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Dacă ar mai fi un popor măreț, nu m-ar aclama chiar așa”. În orice caz, oricât de reci ar fi fost relațiile bilaterale, nici un lider vest-german n-ar fi Îndrăznit să rupă relațiile cu Washingtonul pentru o iluzorie alternativă franceză. Cu toate acestea, intrigile lui Adenauer din politica externă erau menite să rezoneze cu un sentiment profund de nemulțumire față de inevitabila subordonare a Germaniei față de SUA. Azi presupunem cu prea mare ușurință că Republica Federală postbelică a primit cu entuziasm
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Europa de Vest, care abia reușeau să se guverneze și să-și asigure subzistența, continuau să stăpânească o mare parte a globului. Această situație neverosimilă, ale cărei implicații nu scăpau elitelor indigene din coloniile europene, a avut consecințe perfide. Pentru mulți britanici, francezi sau olandezi, posesiunile imperiale alinau suferința și umilințele războiului din Europa. Ele Își demonstraseră valoarea materială În acel război ca resurse naționale vitale. Dacă n-ar fi avut acces la teritoriile Îndepărtate și la resursele materiale și umane din colonii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Marea Britanie. Britanicii pierduseră „primul” lor imperiu din America de Nord; următorul, deși obținut nu tocmai „Într-un moment de neatenție”, nu era nici pe departe fructul unui proiect rațional. Menținerea ordinii, Întreținerea și administrarea sa costau mult; ca și În cazul imperiului francez din nordul Africii, cei care Îl prețuiau și apărau cu cea mai mare ardoare erau o clasă puțin numeroasă de coloniști și fermieri - În ținuturi ca Rhodesia sau Kenya. Dominioanele „albe” (Canada, Australia, Noua Zeelandă) și Africa de Sud erau independente. Însă apartenența
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
principală o reprezentau costisitoarele războaie de gherilă În colonii Îndepărtate și din ce În ce mai neguvernabile. De-a lungul anilor ’50, problema strategică au constituit-o mișcările naționale de independență, nu Moscova și ambițiile sale - deși, În unele cazuri, acestea se confundau. Imperiul Francez, asemenea celui britanic, beneficiase după 1919 de redistribuirea coloniilor asiatice și africane preluate de la Puterile Centrale. Așa se făcea că, În 1945, Franța eliberată era din nou stăpână pe Siria și Liban, pe mari fâșii din Africa subsahariană și pe
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și africane preluate de la Puterile Centrale. Așa se făcea că, În 1945, Franța eliberată era din nou stăpână pe Siria și Liban, pe mari fâșii din Africa subsahariană și pe câteva insule din Caraibe și Pacific. Dar „nestematele” Coroanei imperiale franceze erau teritoriile ei din Indochina și În special vechile colonii de pe coasta mediteraneană a Africii de Nord: Tunisia, Maroc și Algeria. În cărțile de istorie franțuzești Însă, acestea aveau un statut mai ambiguu decât coloniile britanice, În parte fiindcă Franța
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
care puteau rememora „incidentul Fashoda” din 1898, când Franța cedase În confruntarea cu Marea Britanie pentru controlul Egiptului, Sudanului și Nilului Superior. A vorbi despre Imperiu În Franța Însemna a-ți aminti și victoria, și Înfrângerea. Pe de altă parte, școlarilor francezi li se prezenta cu insistență imaginea Franței ca un tot transoceanic, un loc În care atributele culturale și civice specific franceze le erau accesibile tuturor, unde toate școlile primare de la Saigon la Dakar predau despre nos ancêtres les Gallois („strămoșii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
A vorbi despre Imperiu În Franța Însemna a-ți aminti și victoria, și Înfrângerea. Pe de altă parte, școlarilor francezi li se prezenta cu insistență imaginea Franței ca un tot transoceanic, un loc În care atributele culturale și civice specific franceze le erau accesibile tuturor, unde toate școlile primare de la Saigon la Dakar predau despre nos ancêtres les Gallois („strămoșii noștri galii”) și proclamau, fie și numai În principiu, importanța unei asimilări culturale uniforme care ar fi fost de neconceput pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
metropolă să trateze cele mai prețioase posesiuni coloniale nu ca pe niște pământuri străine, ci drept anexe administrative ale Franței Înseși. Astfel, „Algeria” era doar o expresie cu utilitate geografică: regiunea cu acest nume acoperea, În ordine administrativă, trei departamente franceze (În care Însă numai rezidenții europeni se bucurau de drepturi civile depline). Francezii, ca și britanicii și olandezii, Își pierduseră În timpul războiului prețioasele colonii din Asia de Sud-Est În favoarea japonezilor. Dar, În cazul Franței, ocupația japoneză a Început târziu (până În martie 1945
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
care Însă numai rezidenții europeni se bucurau de drepturi civile depline). Francezii, ca și britanicii și olandezii, Își pierduseră În timpul războiului prețioasele colonii din Asia de Sud-Est În favoarea japonezilor. Dar, În cazul Franței, ocupația japoneză a Început târziu (până În martie 1945, Indochina franceză rămăsese sub tutela autorităților de la Vichy) și oricum a fost infinit mai puțin traumatizantă decât propria Înfrângere de acasă din 1940. Umilința suferită de Franța În Europa a accentuat importanța simbolică a imperiului său de peste mări: dacă francezii nu fuseseră
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
fuseseră reduși, În propriii lor ochi, la o „masă de protoplasmă neajutorată și fără speranță” (cum Îi descria Eisenhower În 1954), acest lucru se datora credibilității de care se bucurau În continuare ca mare putere colonială. De Gaulle restabilise prezența franceză În Africa la Conferința de la Brazzaville din februarie 1944. Acolo, În capitala Africii Ecuatoriale franceze, peste râu de Congo-ul belgian, conducătorul Francezilor Liberi și-a exprimat emblematic viziunea asupra viitorului colonial al Franței: „În Africa franceză, ca În fiecare
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cum Îi descria Eisenhower În 1954), acest lucru se datora credibilității de care se bucurau În continuare ca mare putere colonială. De Gaulle restabilise prezența franceză În Africa la Conferința de la Brazzaville din februarie 1944. Acolo, În capitala Africii Ecuatoriale franceze, peste râu de Congo-ul belgian, conducătorul Francezilor Liberi și-a exprimat emblematic viziunea asupra viitorului colonial al Franței: „În Africa franceză, ca În fiecare teritoriu unde flutură steagul nostru, nu există progres real dacă oamenii nu pot beneficia de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]