59,062 matches
-
Gaulle restabilise prezența franceză În Africa la Conferința de la Brazzaville din februarie 1944. Acolo, În capitala Africii Ecuatoriale franceze, peste râu de Congo-ul belgian, conducătorul Francezilor Liberi și-a exprimat emblematic viziunea asupra viitorului colonial al Franței: „În Africa franceză, ca În fiecare teritoriu unde flutură steagul nostru, nu există progres real dacă oamenii nu pot beneficia de el, moral și material, pe pământul lor natal; dacă nu se pot ridica puțin câte puțin la un nivel care să le
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
atâtea ori (și probabil În mod intenționat), nu se știe exact ce voia să spună de Gaulle. Dar e sigur că vorbele lui au fost Înțelese ca o referire la emanciparea colonială și autonomia ulterioare. Circumstanțele erau favorabile. Opinia publică franceză nu era Împotriva reformelor coloniale - În Voyage au Congo (1927), André Gide condamnase folosirea muncii forțate, sensibilizând publicul antebelic față de crimele europenilor În Africa Centrală -, iar americanii aveau tendințe Îngrijorător de anticoloniale. Secretarul de stat american Cordell Hull vorbise recent
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
despre reforme În Africa francofonă izolată și săracă, când Franța metropolitană Încă nu era ea Însăși eliberată. În Asia de Sud-Est lucrurile erau Însă mai complicate. La 2 septembrie 1945, Ho și Min, liderul naționalist vietnamez (și membru fondator al Partidului Comunist Francez, fiindcă participase În tinerețe la Congresul din decembrie 1920 de la Tours), a proclamat independența națiunii sale. După două săptămâni, forțele britanice au Început să sosească În Saigon, urmate de francezi o lună mai târziu. În schimb, francezii au primit În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
nordul Vietnamului, aflate până atunci sub controlul Chinei. În acel moment, cum autoritățile din Paris inițiaseră discuții cu reprezentanții naționaliștilor, se contura perspectiva unei autonomii negociate sau a independenței. Însă, la 1 iunie 1946, amiralul Thierry d’Argenlieu, reprezentantul plenipotențiar francez, a proclamat separarea unilaterală a Cochinchinei (partea de sud a țării) de Nordul dominat de naționaliști, sabotând astfel eforturile propriului guvern de a ajunge la un compromis și Întrerupând discuțiile guvernamentale cu Ho. Până În toamna aceluiași an, francezii au bombardat
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
naționaliștii Vietminh i-au atacat pe francezi la Hanoi, declanșând astfel primul război din Vietnam. Efortul Franței de a-și restabili după război autoritatea În Indochina a fost o catastrofă politică și militară. Ho și Min era apreciat de stânga franceză În dubla lui ipostază de luptător pentru independența națională și revoluționar comunist - două identități tot atât de indisolubil legate În propria-i gândire pe cât erau de inseparabile În poleita lui imagine internațională 4. Pentru electoratul francez, era absurd să trimiți la moarte
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și Min era apreciat de stânga franceză În dubla lui ipostază de luptător pentru independența națională și revoluționar comunist - două identități tot atât de indisolubil legate În propria-i gândire pe cât erau de inseparabile În poleita lui imagine internațională 4. Pentru electoratul francez, era absurd să trimiți la moarte oameni tineri Într-un „război murdar” În Indochina; iar a-l sprijini pe Bao Dai (personaj evident inadecvat, pe care francezii l-au proclamat drept noul „Împărat” al țării În martie 1949) era chiar
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
sprijini pe Bao Dai (personaj evident inadecvat, pe care francezii l-au proclamat drept noul „Împărat” al țării În martie 1949) era chiar mai neinspirat decât a lăsa puterea În mâinile autorităților de la Hanoi. Pe de altă parte, corpul ofițeresc francez era dornic să continue lupta În Vietnam, unde, ca mai târziu În Algeria, gloria militară franceză (sau ceea ce mai rămăsese din ea) părea să fie În joc, iar Înaltul Comandament Francez avea ceva de demonstrat. Însă economia franceză n-ar
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
al țării În martie 1949) era chiar mai neinspirat decât a lăsa puterea În mâinile autorităților de la Hanoi. Pe de altă parte, corpul ofițeresc francez era dornic să continue lupta În Vietnam, unde, ca mai târziu În Algeria, gloria militară franceză (sau ceea ce mai rămăsese din ea) părea să fie În joc, iar Înaltul Comandament Francez avea ceva de demonstrat. Însă economia franceză n-ar fi putut susține un război de uzură Într-o colonie Îndepărtată fără un ajutor extern substanțial
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
autorităților de la Hanoi. Pe de altă parte, corpul ofițeresc francez era dornic să continue lupta În Vietnam, unde, ca mai târziu În Algeria, gloria militară franceză (sau ceea ce mai rămăsese din ea) părea să fie În joc, iar Înaltul Comandament Francez avea ceva de demonstrat. Însă economia franceză n-ar fi putut susține un război de uzură Într-o colonie Îndepărtată fără un ajutor extern substanțial. Războiul francez din Indochina a fost finanțat de americani. La Început, contribuția Washingtonului a fost
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
corpul ofițeresc francez era dornic să continue lupta În Vietnam, unde, ca mai târziu În Algeria, gloria militară franceză (sau ceea ce mai rămăsese din ea) părea să fie În joc, iar Înaltul Comandament Francez avea ceva de demonstrat. Însă economia franceză n-ar fi putut susține un război de uzură Într-o colonie Îndepărtată fără un ajutor extern substanțial. Războiul francez din Indochina a fost finanțat de americani. La Început, contribuția Washingtonului a fost indirectă: grație Împrumuturilor și ajutorului american, francezii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ceea ce mai rămăsese din ea) părea să fie În joc, iar Înaltul Comandament Francez avea ceva de demonstrat. Însă economia franceză n-ar fi putut susține un război de uzură Într-o colonie Îndepărtată fără un ajutor extern substanțial. Războiul francez din Indochina a fost finanțat de americani. La Început, contribuția Washingtonului a fost indirectă: grație Împrumuturilor și ajutorului american, francezii au putut aloca resurse considerabile efortului tot mai costisitor și inutil de a Învinge trupele Vietminh. Statele Unite au sponsorizat practic
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
practic modernizarea economică postbelică a Franței, În timp ce aceasta Își aloca resursele războiului. Din 1950, ajutorul american a luat forme mai directe. Din iulie (la o lună după izbucnirea războiului În Coreea Învecinată), Statele Unite au intensificat puternic asistența militară pentru forțele franceze din Asia de Sud-Est. Francezii au negociat la sânge Înainte de a accepta să sprijine proiectul de apărare european (destinat eșecului) și intrarea Germaniei de Vest În NATO. Ceea ce au obținut la schimb (pentru a permite Statelor Unite să-i apere, după cum constatau cu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de Ho și Min. În viziunea americanilor, francezii le tocaseră banii și erau o investiție din ce În ce mai riscantă. Nimeni n-a fost surprins când Dien Bien Phu a capitulat la 7 mai 1954 și francezii au cerut Încetarea focului. Căderea Indochinei franceze a precipitat colapsul ultimului guvern de coaliție francez care Încercase s-o recupereze, urmat de venirea ca prim-ministru a lui Pierre Mendès-France. Sub conducerea lui „PMF”, Franța a negociat un acord, semnat la Geneva pe 21 iulie 1954, conform
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
le tocaseră banii și erau o investiție din ce În ce mai riscantă. Nimeni n-a fost surprins când Dien Bien Phu a capitulat la 7 mai 1954 și francezii au cerut Încetarea focului. Căderea Indochinei franceze a precipitat colapsul ultimului guvern de coaliție francez care Încercase s-o recupereze, urmat de venirea ca prim-ministru a lui Pierre Mendès-France. Sub conducerea lui „PMF”, Franța a negociat un acord, semnat la Geneva pe 21 iulie 1954, conform căruia Franța se retrăgea din regiune lăsând două
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
entități separate - Vietnamul de Nord și Vietnamul de Sud - ale căror relații politice și instituții urmau să fie stabilite la urne. Alegerile cu pricina nu au avut loc niciodată și misiunea de a sprijini jumătatea de sud a fostei colonii franceze le-a revenit În Întregime, din acel moment, americanilor. Puțini francezi au regretat pierderea Indochinei. Spre deosebire de olandezi, francezii nu avuseseră În regiune o prezență Îndelungată. și chiar dacă America plătise pentru primul război din Vietnam (lucru de care puțini francezi aveau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Indochinei. Spre deosebire de olandezi, francezii nu avuseseră În regiune o prezență Îndelungată. și chiar dacă America plătise pentru primul război din Vietnam (lucru de care puțini francezi aveau cunoștință la vremea respectivă), cei care au luptat și au murit acolo erau soldații francezi. Dreapta franceză i-a blamat pe Mendès-France și pe predecesorii săi pentru modul nesăbuit În care purtaseră războiul, dar nimeni nu avea o propunere mai bună și aproape toți erau mulțumiți În sinea lor că Vietnamul era de domeniul trecutului
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
olandezi, francezii nu avuseseră În regiune o prezență Îndelungată. și chiar dacă America plătise pentru primul război din Vietnam (lucru de care puțini francezi aveau cunoștință la vremea respectivă), cei care au luptat și au murit acolo erau soldații francezi. Dreapta franceză i-a blamat pe Mendès-France și pe predecesorii săi pentru modul nesăbuit În care purtaseră războiul, dar nimeni nu avea o propunere mai bună și aproape toți erau mulțumiți În sinea lor că Vietnamul era de domeniul trecutului. Doar Armata
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
i-a blamat pe Mendès-France și pe predecesorii săi pentru modul nesăbuit În care purtaseră războiul, dar nimeni nu avea o propunere mai bună și aproape toți erau mulțumiți În sinea lor că Vietnamul era de domeniul trecutului. Doar Armata Franceză (mai exact, corpul ofițeresc profesionist) continua să fie nemulțumită. Unii ofițeri mai tineri, În special cei care luptaseră În Rezistență sau pentru Franța Liberă, au Început să nutrească resentimente difuze, dar periculoase. Încă o dată, șopteau ei, trupele franceze de pe câmpul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Doar Armata Franceză (mai exact, corpul ofițeresc profesionist) continua să fie nemulțumită. Unii ofițeri mai tineri, În special cei care luptaseră În Rezistență sau pentru Franța Liberă, au Început să nutrească resentimente difuze, dar periculoase. Încă o dată, șopteau ei, trupele franceze de pe câmpul de luptă au fost trădate de elita politică de la Paris. Odată cu pierderea Indochinei, atenția Franței s-a Îndreptat spre Africa de Nord. Dintr-un anumit punct de vedere, chiar așa s-au petrecut lucrurile: insurecția algeriană a Început la 1
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
acordurilor de la Geneva. Dar Africa de Nord era de mult timp un motiv major de Îngrijorare pentru Paris. Încă de la sosirea În 1830 a francezilor pe teritoriul Algeriei de astăzi, colonia de acolo fusese doar o mică parte a unei vechi ambiții franceze - aceea de a domina Africa sahariană de la Atlantic la Suez. Blocați la est de britanici, francezii se mulțumiseră cu supremația În vestul Mediteranei și, dincolo de Sahara, În Africa Centrală și de Vest. În afară de mult mai vechea colonie din Québec și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
la est de britanici, francezii se mulțumiseră cu supremația În vestul Mediteranei și, dincolo de Sahara, În Africa Centrală și de Vest. În afară de mult mai vechea colonie din Québec și câteva insule din Caraibe, Africa de Nord (Algeria În special) era singura colonie franceză În care europenii se așezaseră În număr mare. Dar mulți dintre aceștia nu erau francezi, ci spanioli, italieni, greci sau de alte naționalități. Chiar și un algerian tipic francez ca Albert Camus era parte spaniol, parte francez, iar strămoșii lui
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În Africa Centrală și de Vest. În afară de mult mai vechea colonie din Québec și câteva insule din Caraibe, Africa de Nord (Algeria În special) era singura colonie franceză În care europenii se așezaseră În număr mare. Dar mulți dintre aceștia nu erau francezi, ci spanioli, italieni, greci sau de alte naționalități. Chiar și un algerian tipic francez ca Albert Camus era parte spaniol, parte francez, iar strămoșii lui de origine franceză sosiseră foarte recent În Algeria. Franța nu avusese de multă vreme un
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
câteva insule din Caraibe, Africa de Nord (Algeria În special) era singura colonie franceză În care europenii se așezaseră În număr mare. Dar mulți dintre aceștia nu erau francezi, ci spanioli, italieni, greci sau de alte naționalități. Chiar și un algerian tipic francez ca Albert Camus era parte spaniol, parte francez, iar strămoșii lui de origine franceză sosiseră foarte recent În Algeria. Franța nu avusese de multă vreme un excedent de populație. și spre deosebire de Rusia, Polonia, Grecia, Italia, Spania, Portugalia, Scandinavia, Germania, Irlanda
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
era singura colonie franceză În care europenii se așezaseră În număr mare. Dar mulți dintre aceștia nu erau francezi, ci spanioli, italieni, greci sau de alte naționalități. Chiar și un algerian tipic francez ca Albert Camus era parte spaniol, parte francez, iar strămoșii lui de origine franceză sosiseră foarte recent În Algeria. Franța nu avusese de multă vreme un excedent de populație. și spre deosebire de Rusia, Polonia, Grecia, Italia, Spania, Portugalia, Scandinavia, Germania, Irlanda, Scoția (și chiar Anglia), Franța nu fusese o
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
europenii se așezaseră În număr mare. Dar mulți dintre aceștia nu erau francezi, ci spanioli, italieni, greci sau de alte naționalități. Chiar și un algerian tipic francez ca Albert Camus era parte spaniol, parte francez, iar strămoșii lui de origine franceză sosiseră foarte recent În Algeria. Franța nu avusese de multă vreme un excedent de populație. și spre deosebire de Rusia, Polonia, Grecia, Italia, Spania, Portugalia, Scandinavia, Germania, Irlanda, Scoția (și chiar Anglia), Franța nu fusese o țară de emigranți. Francezii nu erau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]