59,062 matches
-
decât majoritatea metropolitană. Ideea că Algeria ar putea deveni Într-o bună zi independentă (și, prin urmare, condusă de arabi, dată fiind majoritatea covârșitoare a arabilor și berberilor) era de neconceput pentru minoritatea europeană din acest teritoriu. Prin urmare, politicienii francezi au evitat mult timp să se gândească la acest subiect. Nici un guvern francez, cu excepția Frontului Popular al lui Léon Blum În 1936, nu dăduse atenție guvernării scandaloase practicate de administratorii coloniali din Africa de Nord. Naționaliștii algerieni moderați ca Ferhat Abbas le
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
independentă (și, prin urmare, condusă de arabi, dată fiind majoritatea covârșitoare a arabilor și berberilor) era de neconceput pentru minoritatea europeană din acest teritoriu. Prin urmare, politicienii francezi au evitat mult timp să se gândească la acest subiect. Nici un guvern francez, cu excepția Frontului Popular al lui Léon Blum În 1936, nu dăduse atenție guvernării scandaloase practicate de administratorii coloniali din Africa de Nord. Naționaliștii algerieni moderați ca Ferhat Abbas le erau bine cunoscuți politicienilor și intelectualilor francezi de dinainte și de după al doilea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
gândească la acest subiect. Nici un guvern francez, cu excepția Frontului Popular al lui Léon Blum În 1936, nu dăduse atenție guvernării scandaloase practicate de administratorii coloniali din Africa de Nord. Naționaliștii algerieni moderați ca Ferhat Abbas le erau bine cunoscuți politicienilor și intelectualilor francezi de dinainte și de după al doilea război mondial, Însă nimeni nu se aștepta ca Parisul să satisfacă prea curând modestele lor doleanțe privind autoguvernarea sau „conducerea internă”. Cu toate acestea, conducătorii arabi au sperat la Început că Înfrângerea lui Hitler
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
la Libération Nationale - FLN) era condus de o generație mai tânără de naționaliști arabi care disprețuiau strategiile moderate și francofile ale predecesorilor lor mai vârstnici. Scopul lor nu era „guvernarea internă” sau reforma, ci independența - obiectiv inadmisibil pentru câteva guverne franceze succesive. Aceasta a dus la opt ani ucigători de război civil. Autoritățile franceze au propus reforme, dar era prea târziu. În martie 1956, noul guvern socialist al lui Guy Mollet a acordat independența coloniilor vecine, Tunisia și Maroc - prima cedare
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
arabi care disprețuiau strategiile moderate și francofile ale predecesorilor lor mai vârstnici. Scopul lor nu era „guvernarea internă” sau reforma, ci independența - obiectiv inadmisibil pentru câteva guverne franceze succesive. Aceasta a dus la opt ani ucigători de război civil. Autoritățile franceze au propus reforme, dar era prea târziu. În martie 1956, noul guvern socialist al lui Guy Mollet a acordat independența coloniilor vecine, Tunisia și Maroc - prima cedare a puterii coloniale de pe continentul african. Dar când Mollet a vizitat Algerul, coloniștii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de pe continentul african. Dar când Mollet a vizitat Algerul, coloniștii europeni l-au bombardat cu fructe stricate. Parisul era prins Între cererile inflexibile ale FLN-ului clandestin și refuzul rezidenților europeni din Algeria, reprezentați de un Comitet pentru Apărarea Algeriei Franceze, de a accepta orice compromis cu vecinii lor arabi. Strategia franceză, dacă poate fi numită astfel, era acum să Învingă FLN prin forță Înainte de a-i obliga pe coloniști să accepte reformele politice și o redistribuire a puterii. Armata franceză
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
l-au bombardat cu fructe stricate. Parisul era prins Între cererile inflexibile ale FLN-ului clandestin și refuzul rezidenților europeni din Algeria, reprezentați de un Comitet pentru Apărarea Algeriei Franceze, de a accepta orice compromis cu vecinii lor arabi. Strategia franceză, dacă poate fi numită astfel, era acum să Învingă FLN prin forță Înainte de a-i obliga pe coloniști să accepte reformele politice și o redistribuire a puterii. Armata franceză a demarat așadar un război de uzură Împotriva gherilelor FLN. Ambele
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Franceze, de a accepta orice compromis cu vecinii lor arabi. Strategia franceză, dacă poate fi numită astfel, era acum să Învingă FLN prin forță Înainte de a-i obliga pe coloniști să accepte reformele politice și o redistribuire a puterii. Armata franceză a demarat așadar un război de uzură Împotriva gherilelor FLN. Ambele părți s-au folosit frecvent de intimidare, tortură, crimă și terorism În toată regula. În decembrie 1956, după o serie terifiantă de asasinate comise de arabi și răzbunări ale
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Franței a fost terfelită iremediabil. Iar coloniștii europeni au rămas suspicioși ca Întotdeauna față de intențiile pe termen lung ale Parisului 5. În februarie 1958, guvernul proaspăt instalat al lui Felix Gaillard a fost pus Într-o situație dificilă de aviația franceză care a bombardat Sakhiet, un oraș de peste granița cu Tunisia suspectat că funcționează ca bază pentru naționaliștii algerieni. Protestele internaționale care au urmat și ofertele anglo-americane de „bune oficii” pentru rezolvarea acestei situații tulburi au accentuat temerile europenilor din Algeria
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Paris și Alger, polițiștii și militarii au Început să-și arate deschis simpatia pentru cauza coloniștilor. Guvernul Gaillard, al treilea În unsprezece luni, a demisionat la 15 aprilie. Zece zile mai târziu, o uriașă demonstrație În Alger cerea păstrarea Algeriei franceze pentru totdeauna și Întoarcerea lui de Gaulle la putere. Organizatorii adunării s-au constituit Într-un Comitet pentru Siguranța Publică, amintind provocator de instituția cu același nume din timpul marii Revoluții franceze. Pe 15 mai, la 48 de ore după ce
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
o uriașă demonstrație În Alger cerea păstrarea Algeriei franceze pentru totdeauna și Întoarcerea lui de Gaulle la putere. Organizatorii adunării s-au constituit Într-un Comitet pentru Siguranța Publică, amintind provocator de instituția cu același nume din timpul marii Revoluții franceze. Pe 15 mai, la 48 de ore după ce Încă un guvern francez, condus de Pierre Pfimlin, fusese Învestit la Paris, generalul Raoul Salan, comandantul militar francez În Algeria, striga numele lui de Gaulle În fața unei mulțimi entuziaste adunată În Forumul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Întoarcerea lui de Gaulle la putere. Organizatorii adunării s-au constituit Într-un Comitet pentru Siguranța Publică, amintind provocator de instituția cu același nume din timpul marii Revoluții franceze. Pe 15 mai, la 48 de ore după ce Încă un guvern francez, condus de Pierre Pfimlin, fusese Învestit la Paris, generalul Raoul Salan, comandantul militar francez În Algeria, striga numele lui de Gaulle În fața unei mulțimi entuziaste adunată În Forumul din Alger. De Gaulle Însuși, care, după retragerea din viața publică În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
pentru Siguranța Publică, amintind provocator de instituția cu același nume din timpul marii Revoluții franceze. Pe 15 mai, la 48 de ore după ce Încă un guvern francez, condus de Pierre Pfimlin, fusese Învestit la Paris, generalul Raoul Salan, comandantul militar francez În Algeria, striga numele lui de Gaulle În fața unei mulțimi entuziaste adunată În Forumul din Alger. De Gaulle Însuși, care, după retragerea din viața publică În satul Colombey din estul Franței, evitase orice declarații, a apărut În public la 19
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
depline. Prima sa acțiune a fost să zboare la Alger, unde pe 4 iunie a anunțat oracular, unei mulțimi entuziaste, formată din soldați care Îl aclamau și europeni plini de recunoștință:Je vous ai compris („V-am Înțeles”). Noul lider francez Îi Înțelesese Într-adevăr pe suporterii săi algerieni, chiar mai bine decât Își imaginau ei. Era foarte popular printre europenii din Algeria, care vedeau În el un salvator: la referendumul din septembrie 1958 a obținut 80% din voturi În Franța
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
80% din voturi În Franța și 96% În Algeria 6. Una dintre trăsăturile distinctive ale lui de Gaulle era Încrederea nestrămutată În ordine și legitimitate. Eroul Francezilor Liberi, criticul nemilos al regimului de la Vichy, omul care a redat credibilitatea statului francez după august 1944 nu era de partea algerienilor rebeli (mulți dintre ei foști petainiști) și cu atât mai puțin de partea tinerilor ofițeri care li se raliaseră În cadrul insurecției. Prima sa misiune, așa cum o Înțelegea el, era să refacă autoritatea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În iunie 1960 (deși Într-o manieră iresponsabilă și cu rezultate dezastruoase)7. Algeria colonială devenea rapid un anacronism, iar de Gaulle Înțelegea perfect acest lucru. El crease deja o Communauté Française, prim pas spre un „commonwealth” al fostelor colonii franceze. La sud de Sahara, o independență formală avea să le fie rapid acordată elitelor francofone ale unor țări care erau prea slabe ca să se administreze singure și care vor depinde complet de Franța timp de zeci de ani. În septembrie
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
fie rapid acordată elitelor francofone ale unor țări care erau prea slabe ca să se administreze singure și care vor depinde complet de Franța timp de zeci de ani. În septembrie 1959, la doar un an de la venirea la putere, președintele francez a propus „autodeterminarea” Algeriei. Înfuriați de ceea ce ei luau drept dovada unei trădări iminente, ofițerii și coloniștii din Algeria au Început să plănuiască o revoltă generală. S-au făcut comploturi, puciuri și se vorbea despre o revoluție. În ianuarie 1960
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
trădări iminente, ofițerii și coloniștii din Algeria au Început să plănuiască o revoltă generală. S-au făcut comploturi, puciuri și se vorbea despre o revoluție. În ianuarie 1960, la Alger s-au ridicat baricade și „ultrapatrioții” au tras În jandarmii francezi. Însă revolta s-a risipit În fața intransigenței lui de Gaulle, iar ofițerii superiori de o loialitate Îndoielnică (inclusiv Massu și superiorul său, generalul Maurice Challe) au fost transferați În afara Algeriei. Cu toate acestea, tulburările au continuat, culminând În aprilie 1961
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
au reușit să-l descurajeze pe de Gaulle, care a denunțat pe postul național de radio „proclamația militară a câtorva generali În retragere”. Principalele victime ale puciului au fost moralul și imaginea internațională (ce mai rămăsese din ea) ale Armatei Franceze. Majoritatea covârșitoare a francezilor, dintre care mulți aveau fii Înrolați În Algeria, au tras concluzia că independența Algeriei era nu doar inevitabilă, ci chiar de dorit - și asta, pentru binele Franței, cât mai repede cu putință 8. De Gaulle, realist
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cele două părți au ajuns la un acord și, pe 19 martie, după aproape opt ani de luptă neîntreruptă, FLN a declarat Încetarea focului. Conform acordului de la Evian, de Gaulle a convocat un referendum duminică 1 iulie, la care poporul francez a votat Într-o proporție covârșitoare pentru eliberarea de cătușa algeriană. Două zile mai târziu, Algeria era stat independent. Tragedia algeriană nu s-a sfârșit Însă aici. OAS se dezvoltase Într-o organizație clandestină puternică, dedicată la Început păstrării Algeriei
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
a votat Într-o proporție covârșitoare pentru eliberarea de cătușa algeriană. Două zile mai târziu, Algeria era stat independent. Tragedia algeriană nu s-a sfârșit Însă aici. OAS se dezvoltase Într-o organizație clandestină puternică, dedicată la Început păstrării Algeriei franceze și apoi, după ce nu reușise acest lucru, pedepsirii celor care „trădaseră” cauza. Numai În februarie 1962, militanții și bombele OAS au ucis 553 de oameni. Spectaculoasele tentative de asasinat asupra ministrului Culturii André Malraux și asupra lui de Gaulle Însuși
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de atacare prin surprindere a mașinii președintelui În suburbia pariziană Petit Clamart a fost foarte aproape de reușită. Timp de câțiva ani, la Începutul deceniului șase, Franța a fost supusă unei amenințări teroriste hotărâte și tot mai disperate. Deși serviciile secrete franceze au anihilat În cele din urmă OAS, amintirea tragediei a rămas. Între timp, Împotriva voinței lor, milioane de algerieni erau Împinși spre exil În Franța. Europenii din Algeria, les pieds-noirs, s-au așezat În mare parte În sudul Franței; prima
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
amintirea tragediei a rămas. Între timp, Împotriva voinței lor, milioane de algerieni erau Împinși spre exil În Franța. Europenii din Algeria, les pieds-noirs, s-au așezat În mare parte În sudul Franței; prima generație a purtat multă vreme ranchiună autorităților franceze care le-au trădat cauza, obligându-i să-și părăsească slujbele și proprietățile. Evreii algerieni au părăsit și ei țara, Îndreptându-se spre Israel sau, cei mai mulți - asemenea evreilor marocani Înaintea lor -, spre Franța, unde vor forma cu vremea cea mai
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Europei, predominant sefardă. Mulți arabi au părăsit și ei Algeria independentă. Unii au plecat pentru că anticipau guvernarea opresivă și dogmatică a Frontului de Eliberare Națională. Alții, În special cei care cooperaseră cu francezii sau serviseră ca personal auxiliar pe lângă poliția franceză și autoritățile militare - așa-numiții harkis -, au fugit de furia previzibilă a naționaliștilor victorioși. Mulți dintre ei au fost prinși și au suferit o răzbunare cumplită, iar cei care au ajuns teferi În Franța n-au primit nici o mulțumire din partea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
des laminés, des humiliés - pe cei mici, chinuiți, jefuiți, mințiți, umiliți, lăsați În urmă de istorie. Cincizeci și doi de deputați antisistem „poujadiști” au câștigat fotolii În parlament la alegerile naționale din 1956. Dar, mai presus de toate, prima republică franceză de după război a fost trasă În jos de luptele sale coloniale. Aidoma Vechiului Regim, a Patra Republică a fost schilodită de costul războiului. Din decembrie 1955 până În decembrie 1957, Franța și-a pierdut două treimi din rezerva valutară, În pofida creșterii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]