59,062 matches
-
universal (iar nu de către Adunare, ca până atunci); acest amendament la Constituție a fost aprobat cu entuziasm Într-un referendum, la 28 octombrie 1962. Susținut de instituții, de trecut și de personalitatea sa - precum și de amintirea colectivă a alternativei -, președintele francez dispunea acum de mai multă putere decât oricare alt șef de stat sau de guvern liber ales din lume. În politica internă, de Gaulle s-a mulțumit să lase treburile zilnice În seama miniștrilor săi. Programul de reforme economice radicale
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
pentru recâștigarea gloriei naționale. Franța se afla Într-un declin continuu cel puțin din 1871, o traiectorie sumbră marcată de Înfrângeri militare, umilințe diplomatice, retragerea din colonii, declinul economic și instabilitatea internă. Scopul generalului era să pună capăt erei declinului francez. „Toată viața mea - scria el În memoriile de război - mi-am făcut o anumită idee despre Franța.” Era timpul s-o transpună În realitate. Arena aleasă de președintele francez a fost politica externă - alegere dictată atât de gustul personal, cât
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și instabilitatea internă. Scopul generalului era să pună capăt erei declinului francez. „Toată viața mea - scria el În memoriile de război - mi-am făcut o anumită idee despre Franța.” Era timpul s-o transpună În realitate. Arena aleasă de președintele francez a fost politica externă - alegere dictată atât de gustul personal, cât și de imperioasa raison d’État. De Gaulle fusese afectat de repetata umilire suferită de Franța - mai puțin din partea inamicului german În 1940, cât din partea aliaților anglo-americani mai târziu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Egiptul lui Nasser, președintele american Eisenhower i-a presat pe britanici să se retragă, stârnind furia neputincioasă a Franței. Un an mai târziu, În noiembrie 1957, diplomații francezi spumegau În van În timp ce britanicii și americanii livrau arme Tunisiei, În ciuda temerilor franceze că acestea ar fi putut ajunge În mâinile rebelilor algerieni. La scurtă vreme după ce a venit la putere În 1958, Însuși de Gaulle a fost informat fără menajamente de generalul Norstad, comandantul american al NATO, că nu va primi detalii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
mâinile rebelilor algerieni. La scurtă vreme după ce a venit la putere În 1958, Însuși de Gaulle a fost informat fără menajamente de generalul Norstad, comandantul american al NATO, că nu va primi detalii despre amplasamentul armelor nucleare americane pe teritoriul francez. Aceasta era situația politicii externe În momentul În care de Gaulle a primit puteri prezidențiale depline. El nu aștepta prea multe de la americani. De la arme nucleare până la poziția privilegiată a dolarului În lume ca monedă valutară de rezervă, America avea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de Washington, așa cum depinsese Franța În Indochina și În Suez. Franța trebuia să-și apere poziția cât putea de bine, procurându-și, de exemplu, arme nucleare. Față de Marea Britanie, atitudinea lui de Gaulle era Însă mai complicată. Ca mai toată lumea, președintele francez Își imagina că Marea Britanie va face eforturi să-și mențină poziția de mijloc Între Europa și America și că, silită să facă o alegere, Londra ar fi optat pentru aliatul său de peste Atlantic În defavoarea vecinilor europeni. Această intuiție a fost
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Tratatul cu Republica Federală - plin de Încărcătură simbolică, dar lipsit de obiect. Ideea că Franța putea compensa vulnerabilitatea la presiunile anglo-americane printr-o aliniere cu vechiul său inamic de peste Rin nu era câtuși de puțin nouă. În iunie 1926, diplomatul francez Jacques Seydoux Îi informa pe superiorii săi politici, Într-o notă confidențială, că „este mai bine să conlucrăm cu germanii și să dominăm Europa decât să ne punem Împotriva lor... o reconciliere franco-germană ne va permite să ieșim și mai
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
o urmau. Anglo-americanii, ca Întotdeauna, nu manifestau nici un fel de compasiune. Înfrângerile și pierderile succesive din ultimele decenii nu-i lăsau Franței nici o alternativă, dacă mai voia să recupereze ceva din influența trecută. Cum Îl consola Adenauer pe prim-ministrul francez Guy Mollet În ziua În care francezii au fost forțați de presiunea americană și retragerea britanică să stopeze operațiunile militare de la Suez: „Europa va fi răzbunarea voastră”. Cu o excepție importantă, retragerea britanicilor din imperiu a fost foarte diferită de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Parisul era de aceeași părere, deși antipatia francezilor față de Nasser ținea mai puțin de amenințarea pe care acesta o reprezenta pentru Suez sau de prietenia tot mai strânsă cu blocul sovietic și mai mult de influența sa nocivă asupra supușilor francezi din Africa de Nord. Nici Statele Unite nu erau prea Încântate de președintele Egiptului. Pe 18 iulie 1956, În Iugoslavia, la o Întâlnire cu Tito și prim-ministrul Indiei Jawaharlal Nehru, Nasser a semnat o declarație comună de nealiniere, disociind explicit Egiptul de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
unei rezoluții ONU care cerea Israelului să se retragă și au adresat un ultimatum Israelului și Egiptului, cerând cu ipocrizie ambelor părți să Înceteze lupta și să accepte o ocupație anglo-franceză a zonei Canalului. A doua zi, avioanele britanice și franceze au atacat aeroporturile egiptene. În 48 de ore de la Începerea atacului, israelienii ocupaseră Peninsula Sinai și fâșia Gaza, ignorând apelul de Încetare a focului lansat de Adunarea Generală a ONU. De cealaltă parte, egiptenii au scufundat nave În Canalul Suez
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
opoziția manifestă a americanilor, Însă incapabil să facă față căderii accelerate a lirei sterline, Eden a ezitat puțin, dar apoi a capitulat. Pe 7 noiembrie, la doar două zile după ce primii parașutiști britanici aterizaseră la Port Said, forțele britanice și franceze au Încetat focul. În aceeași zi, ONU autoriza trimiterea În Egipt a unei forțe de menținere a păcii, acceptată de Nasser pe 12 noiembrie, cu condiția ca suveranitatea egipteană să nu fie știrbită. Trei zile mai târziu, trupele ONU au
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
La o săptămână după retragerea trupelor anglo-franceze a Început dragarea Canalului Suez, care a fost redeschis pe 10 aprilie 1957. A rămas În posesia egiptenilor. Fiecare țară implicată a Învățat ceva din acest dezastru. Israelienii, În pofida dependenței lor de armamentul francez, au Înțeles că viitorul lor depindea de legăturile cât mai strânse cu Washingtonul - În special după ce președintele american a anunțat În ianuarie 1957 „doctrina Eisenhower”, care stipula că SUA vor folosi forța armată În cazul unei agresiuni a Internaționalei Comuniste
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
sau altul, viitorul țării se afla dincolo de Canalul Mânecii. Unde altundeva putea Marea Britanie să-și regăsească reputația internațională dacă nu În Europa? „Proiectul european”, În măsura În care el existase vreodată altundeva decât În mintea câtorva idealiști, rămăsese Înțepenit pe la mijlocul anilor ’50. Adunarea Națională franceză refuzase propunerea de a constitui o armată europeană și, odată cu aceasta, orice idee a unei mai bune coordonări europene. Deși fuseseră Încheiate o serie de acorduri regionale după modelul statelor Beneluxului - de exemplu, În 1954, Piața Comună Nordică a Muncii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Scandinavia -, nu se Întrevedea nici un proiect mai ambițios. Partizanii cooperării europene nu se puteau lăuda decât cu Comunitatea Europeană a Energiei Atomice, anunțată În primăvara anului 1955; dar aceasta - ca și Comunitatea Europeană a Cărbunelui și Oțelului - era o inițiativă franceză, iar succesul ei se datora, În mod simptomatic, mandatului său restrâns și cu un caracter pronunțat tehnic. Așa se face că, dacă britanicii erau la fel de sceptici ca Întotdeauna față de șansele unității europene, perspectiva lor nu era Întru totul nerezonabilă. Imboldul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
excedent de produse agricole. Al treilea Plan de Modernizare, din anii 1957-1961, a favorizat și mai mult investițiile În producția de carne, lapte, brânză, zahăr și grâu (principalele produse din nordul Franței și bazinul parizian, unde puternicele sindicate ale fermierilor francezi aveau cea mai mare influență). În același timp, guvernul francez, conștient ca Întotdeauna de semnificația simbolică a pământului În viața publică franceză (și de importanța reală a electoratului rural), Încerca să susțină artificial prețurile și să găsească piețe externe pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
anii 1957-1961, a favorizat și mai mult investițiile În producția de carne, lapte, brânză, zahăr și grâu (principalele produse din nordul Franței și bazinul parizian, unde puternicele sindicate ale fermierilor francezi aveau cea mai mare influență). În același timp, guvernul francez, conștient ca Întotdeauna de semnificația simbolică a pământului În viața publică franceză (și de importanța reală a electoratului rural), Încerca să susțină artificial prețurile și să găsească piețe externe pentru surplus. Această problemă a jucat un rol vital În decizia
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
lapte, brânză, zahăr și grâu (principalele produse din nordul Franței și bazinul parizian, unde puternicele sindicate ale fermierilor francezi aveau cea mai mare influență). În același timp, guvernul francez, conștient ca Întotdeauna de semnificația simbolică a pământului În viața publică franceză (și de importanța reală a electoratului rural), Încerca să susțină artificial prețurile și să găsească piețe externe pentru surplus. Această problemă a jucat un rol vital În decizia Franței de a intra În CEE. Principalul interes economic al Franței Într-
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
sub prețurile-țintă. Apoi urma să lichideze surplusul, subvenționând revinderea lui În afara Pieței Comune la prețuri sub nivelul celor europene. Acest mecanism evident ineficient a fost rezultatul unor tocmeli aprige. Micile ferme ale Germaniei necesitau subvenții ridicate pentru a supraviețui. Fermierii francezi și italieni nu practicau prețuri deosebit de mari, dar nimeni nu Îndrăznea să le spună să limiteze producția și, cu atât mai puțin, să le ceară să-și vândă produsele la prețul pieței. Fiecare țară le-a dat fermierilor ceea ce doreau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
prețurile produselor agricole, cumpărând surplusurile și plătindu-i pe fermieri pentru a produce mai puțin. Iar Într-un acord din 1938 dintre Germania și Franța care n-avea să fie niciodată pus În practică, Germania promitea să preia exporturile agricole franceze În schimbul deschiderii de către Franța a pieței sale interne pentru produsele chimice și industriale germane (În timpul războiului, o expoziție din Parisul ocupat dedicată „Franței europene” punea accentul pe bogăția agrară a Franței și pe beneficiile posibile prin participarea la Noua Europă
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
mai bună calitate), oferta a depășit cu mult cererea, Îndeosebi la produsele favorizate de PAC. Aceasta era extrem de neuniformă, acordând o pondere net mai Însemnată producției de cereale și celei animaliere, În care tindeau să se specializeze marile Întreprinderi agricole franceze, În detrimentul cultivatorilor de fructe, măsline și legume din sudul Italiei. Odată cu scăderea prețurilor mondiale la produsele agricole, spre sfârșitul anilor ’60, prețurile CEE au rămas la niveluri de-a dreptul absurde. În câțiva ani de la inugurarea PAC, porumbul și carnea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ce am construit atâția ani. Toată politica noastră internă și externă e la pământ”. Britanicii nu aveau altă opțiune decât să mai Încerce o dată, În mai 1967 - doar ca să primească din nou, șase luni mai târziu, răzbunarea calmă a președintelui francez, sub forma unui nou veto. În cele din urmă, În 1970, după demisia și moartea lui de Gaulle, negocierile dintre Marea Britanie și Europa au fost deschise pentru a treia oară, culminând de această dată cu acceptarea cererii de aderare (În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
care Bonnul sponsoriza Comunitatea, iar Parisul Îi dicta politica. Dorința nemților de a face parte din Comunitatea Europeană a fost plătită scump, Însă Adenauer și succesorii săi au suportat acest preț decenii la rând fără să se plângă, preferând alianța franceză surprizei britanice. Între timp, francezii „europenizaseră” subvențiile și compensațiile lor agricole, fără să cedeze Însă În ceea ce privește suveranitatea. Aceasta a fost o preocupare majoră În strategia diplomatică franceză. În 1955, la Messina, ministrul francez de Externe Antoine Pinay enunțase clar obiectivele
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
au suportat acest preț decenii la rând fără să se plângă, preferând alianța franceză surprizei britanice. Între timp, francezii „europenizaseră” subvențiile și compensațiile lor agricole, fără să cedeze Însă În ceea ce privește suveranitatea. Aceasta a fost o preocupare majoră În strategia diplomatică franceză. În 1955, la Messina, ministrul francez de Externe Antoine Pinay enunțase clar obiectivele Franței: ea avea să accepte instituțiile administrative supranaționale, dar numai dacă se subordonau deciziilor luate În unanimitate la nivel interguvernamental. În acest scop, de Gaulle a făcut
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
rând fără să se plângă, preferând alianța franceză surprizei britanice. Între timp, francezii „europenizaseră” subvențiile și compensațiile lor agricole, fără să cedeze Însă În ceea ce privește suveranitatea. Aceasta a fost o preocupare majoră În strategia diplomatică franceză. În 1955, la Messina, ministrul francez de Externe Antoine Pinay enunțase clar obiectivele Franței: ea avea să accepte instituțiile administrative supranaționale, dar numai dacă se subordonau deciziilor luate În unanimitate la nivel interguvernamental. În acest scop, de Gaulle a făcut presiuni agresive asupra restului Comunității Economice
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Roma, toate deciziile majore (cu excepția admiterii de noi membri) trebuiau luate cu o majoritate de voturi În Consiliul de Miniștri interguvernamental. Retrăgându-se din convorbirile interguvernamentale, din iunie 1965 până când partenerii săi au acceptat finanțarea comunitară a agriculturii conform pretențiilor franceze, de Gaulle a blocat funcționarea mecanismelor Comunității. După o rezistență de șase luni, celelalte țări au cedat: În ianuarie 1966, ele au consimțit cu reticență ca, pe viitor, măsurile adoptate de Consiliul de Miniștri să nu mai poată trece cu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]