6,854 matches
-
de o apatie grea. Nu-i mai păsa că e închis într-o odăiță, cu santinela la ușă... Se întinse pe pat cu fața-n sus și închise ochii. Stătu așa, fără gânduri, un răstimp care i se păru o veșnicie. Apoi aruncă o privire pe cadranul ceasului-brățară. "Unsprezece! se gândi cu decepție. De-abia o oră a trecut de când sunt aici... Dacă va trece vremea tot așa de încet, am să-mi pierd mințile!" Sări jos și începu să umble
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
picioarele... parc-aș pluti... Boteanu rosti mai tare rugăciunea, înfricoșat de cuvintele lui Apostol care atârna tot mai greu pe brațul lui amorțit... Urcușul se isprăvi. Pârâul iar murmura alături, somnoros. Lui Apostol i se părea că merge de o veșnicie pe o cărare fără sfârșit și din nou îi răsări în creieri întrebarea: "Unde mergem?" Atunci preotul parcă se poticni și îndată prinse a se ruga cu glas mai fierbinte, cu vorbe mai grăbite. ― Am sosit? întrebă Bologa, neîndrăznind să
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
fânul proaspăt cosit să-i simtă mirosul, să adulmece parfumul florilor de câmp. Nu există plăcere mai mare pentru el decât să se înece în fânul proaspăt cosit. Acolo sforăie mulțumit, iar o oră de somn i se pare o veșnicie. Cosașii mai dau pe gât câteva duște de țuică, își pun coasele pe umăr și se îndreaptă de-a lungul ogrăzii către umbră unui dud. Acolo își împart între ei câștigul zilei și acolo rostesc un “Sară bună!”, plecând fiecare
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
indiferent de epocă. -Dar este foarte talentat, isi zise Lăură. Are mult talent artistic și scrie foarte bine. Mi-ar placea mult să-mi scrie un roman, să mă facă nemuritoare prin opera lui, să înalte iubirea noastră pe soclul veșniciei...să.... Apoi își replică: -Vise,...sunt doar vise! Era deja în ultimul an de facultate și presimțea sfârșitul iminent al relației lor. Ea va trebui curând să plece, acolo unde o vor trimite ei, acolo unde va fi acută nevoie
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
ca și cum nu părea să vorbească serios. -Este simplu, că doi turiști! -De ce nu?.. -Sună minunat...dar și mai minunat este că voi fi cu tine, mereu lângă tine, accentua Lăură. -Doar zece zile? -Pentru mine înseamnă o veșnicie, atunci când plec din țară. -Eu voi avea impresia că am evadat. -Ar fi chiar o nebunie. Ai și tu dreptul la o vacanță, nu? -Crezi, adică ești tu sigur, că eu sunt persoană de care ai avea nevoie? insinua Lăură
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
pentru tipar ale acestor interviuri, atunci proaspete, interesante, și astăzi, poate, importante DOCUMENTE ISTORICE. SINGUR PRINTRE... PREȘEDINȚI Oricare dintre noi, în afară de umbră, trebuie să mai lăsăm ceva pe pământul acesta care ne hrănește, ne suportă și ne va găzdui o veșnicie, să rămână ceva în urma noastră, ceva folositor. Cum „apa trece, pietrele rămân”, tot așa omul este trecător, dar faptele sale, bune sau rele, rămân. Balanța care cântărește faptele, este de dorit, să fie înclinată spre partea celor bune. În orice
Ceauşescu- ... -Băsescu : Mitterand - Snegur - Iliescu - Lucinski - Constantinescu - Regele Mihai I : evocări de reporter by Dumitru V. Marin () [Corola-publishinghouse/Journalistic/500_a_1238]
-
la țară. În definitiv, în această societate în care se pare că bărbaților nu le este foame, nu se murdăresc și nu murdăresc, numai în 83% din cazuri doar femeile gătesc și spală, e treaba lor să continue dialogul cu veșnicia măturii, sobei cu lemne, albiei de rufe, găleților cu apă. Dacă vor să scape de această condiție, nu iau din banii publici, ci dau din nou, în calitate de menajere, surori medicale, culegătoare, uneori chiar prostituate în Europa de Vest, care discriminează pozitiv femeile
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2085_a_3410]
-
cutumele instituționalizate și, în context, orice tentativă de apărare a demnității spirituale a femeilor. Doar nu o să ajungă să vadă ex-lumânărese, ex-spălătorese și ex-colivărese căscând gura în biserică și predicând cuvântul lui Dumnezeu! În peisajul nostru mioritic, în dialog cu veșnicia, nu există Aquis Comunitar al cultelor încât să spună patriarhia, asemenea guvernului: „Da, să trăiți!”, prin urmare schimbarea pare actual imposibilă. Cine contestă până și lucruri elementare: tratarea femeilor ca spurcate, potrivit tradiției vetero-testamentare (Leviticul) și nu a Evangheliilor? De ce
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2085_a_3410]
-
această cale a „pierzaniei”, bisericile protestante ajung, rând pe rând, nu doar să recunoască accesul pastoral femeilor, ba chiar mai mult, să le accepte ca episcopi. Cu alte cuvinte, să redea femeilor deplina demnitate spirituală. În dialogul nostru românesc cu veșnicia nici măcar nu râvnim să ridicăm ochii din podele, să fim eliberate de imaginea de spurcate, de necurate, necum să ne recunoască cineva capul propriu în probleme duhovnicești. Caut în calendarul ortodox, de exemplu ziua de 22 iulie: nu este sărbătoare
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2085_a_3410]
-
percepție ține și de cultura țărănească, eu îi spun cultură parastaso-centrică, ești prețuit în momentul în care ești mort. De toată treaba aceasta se ocupă femeile rămase. Ele sunt învățate ca după o anume vârstă să aibă un dialog cu veșnicia, în sensul pregătirii concrete a lucrurilor legate de moartea celor din jur. Ești învățată că ești morală dacă suferi. E o plăcere de a pretinde că te chinui, adică trăiești în mare parte într-o cultură sado-masochistă și rurală și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2085_a_3410]
-
rafală atinse tavanul. Sub o ploaie de stropi de metal topit. Vasquez se întoarse înjurând. Fără să-i pese, Hicks înainta în linia de tragere și îndreptă lampa sub un șir de dulapuri metalice, Rămase așa parcă timp de-o veșnicie, apoi îi făcu semn lui Ripley să vină la el. Picioarele femeii refuzau să-i dea ascultare și tălpile parcă erau lipite de podea într-un sloi de gheață. Hicks repetă gestul, mult mai presant, iar ea izbuti să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
de veșmintele de protecție, ca de niște piei năpârlite. Plăcile fumegânde căzură pe podeaua pe care acidul începu numaidecât să-l erodeze. Cabina se umplu cu un miros înțepător, arzând ochii și plămânii. După ceea ce lor li se păru o veșnicie, cabina ascensorului se imobiliză. Acidul perforase podeaua și picura deja pe cablurile și roțile de ghidare. Ușile se depărtară și ei se buluciră în afară. Era rândul lui Ripley să-l susțină pe Hicks. Din piept i se mai înălța
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
pustiul deziluziei poezia dulce a extazului, farmecul admirației până la delir... nu este așa, triști apostoli ai mysoginiei?“ Poate că așa o fi fost. Dar un lucru mai trebuie spus: în timp ce consemna despre această reconvertire la feminism, gazetarul nu bănuia că veșnicia jurămintelor lui August pentru răpitoarea Harriet avea să dureze doar trei ani, când scriitorul se despărți din nou. Iar peste opt ani - fără a face o altfel de legătură decât cronologică - el muri. CREPUSCULUL CIVIL DE DIMINEAȚ| Emil BRUMARU Astăzi
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2208_a_3533]
-
oricine mai călătorise cu mijloacele de transport londoneze, ca să nu mai vorbim de Northern Line, știa că asta nu este o garanție. Dar exact atunci ușile liftului s-au deschis larg. Am intrat, cuprinsă de ușurare. Urcatul parcă dura o veșnicie. La ieșirea de la metrou, nu era nimeni care să verifice biletele, ceea ce mă enerva întotdeauna, însă era unu și jumătate într-o după-amiază însorită și controlorul cu siguranță era un pic mai încolo, stând pe terasa unui pub cu mânecile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
era un pic mai încolo, stând pe terasa unui pub cu mânecile suflecate și cu chelia cojindu-i-se. Nenorocitul! M-am grăbit afară și m-am uitat în jurul meu ca o nebună. Pentru un moment ce a ținut o veșnicie, nu l-am mai văzut pe Simon. Toate barurile și cafenelele își aranjaseră mesele afară, iar copacii erau deși de-a lungul trotuarelor largi, aruncând umbre înșelătoare asupra trecătorilor; una din două persoane părea a avea părul blond sau poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
nici o hartă nu mai poate da sama - dă-le naibii de mobile, facem noi altele, acolo unde-om ajunge, dacă zici că prea curând n-o să ne Întoarcem la casa noastră. Și uite-așa. Și Înc-așa. Mult, mult timp, o veșnicie se ceartă ai mei În șoaptă și simultan vorbind. Și, când se termină veșnicia, merge trenul. Cu trenul mergem noi doi, mama și cu mine, tata s-a Întors la Mana, spre nord-vest, după hartă, să mai ia niște lucruri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
altele, acolo unde-om ajunge, dacă zici că prea curând n-o să ne Întoarcem la casa noastră. Și uite-așa. Și Înc-așa. Mult, mult timp, o veșnicie se ceartă ai mei În șoaptă și simultan vorbind. Și, când se termină veșnicia, merge trenul. Cu trenul mergem noi doi, mama și cu mine, tata s-a Întors la Mana, spre nord-vest, după hartă, să mai ia niște lucruri, chiar mobilă, ca ceilalți refugiați, ca oamenii, nu? Mergem cu trenul, oprim trenul. Amintire-de-la-Iași
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
cînd ar fi speriat-o ceva, trase brusc perdelele ce acopereau jumătate din perete și culoarea lor gălbuie, ca de lămîie, aduse parcă o schimbare În cameră. Păcat că era galbenul acela cam veștejit, de parcă lămîia stătuse În magazin o veșnicie... Oricum culoarea a Înviorat brusc Încăperea aceea fără stăpîn, care arătase pînă atunci ca un greier năpîrlit. Se putea spune că nu EL, care dispăruse, Îi lipsea camerei, ci culoarea lămîii. Deodată, deasupra bibliotecii am zărit o pisică Împăiată. Sub
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
se vedea suflet de om. Perspectiva neagră, Încețoșată, În care eu așteptam sătul de toate era singura de care Îmi dădeam bine seama. Dar eu tot mai așteptam, oprindu-mă, Întorcîndu-mă și luînd-o pe unde am venit. Voi aștepta o veșnicie probabil... dar atîta timp cît ea aștepta, făceam și eu la fel, o acompaniam... Undeva, mai Încolo, s-a trîntit cu putere un grilaj de fier, răsunînd printre ramificațiile de conducte și ajungînd, În cele din urmă, la urechea mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
așadar o narațiune destul de finisată care constă în propoziții clare, concise, complete și ușor de citit, mai degrabă decât o transcriere cuvânt cu cuvânt întreruptă de fiecare interjecție, start fals ori inconsecvență gramaticală și care, oricum, vă va lua o veșnicie să o citiți. În unele situații, dacă există numeroase ezitări, pauze și întreruperi ale ideilor, ar fi potrivit să includeți o notă la începutul transcrierii pentru a indica, pe scurt, ce s-a întâmplat și cum ai procedat pentru a
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2130_a_3455]
-
prim ministru. C.S.: Revenind la frică și la situații în care nu știi ce să faci, mi-am amintit acum o fază din Sri Lanka la tsunamiul din 2004. Am mers acolo cu un avion al armatei române, am făcut o veșnicie până acolo, iar, odată ajunși, totul era pe fugă. Am reușit să filmăm cu sprijinul consulului român la Colombo și trebuia să transmit urgent tot ce făcusem în țară, pentru că altfel nu avea rost toată deplasarea până acolo pentru că făceam
TRANSMISIUNEA ÎN DIRECT by ANA-MARIA NEAGU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/861_a_1560]
-
săritoare. —Vreau un Chardonnay, oftează ea. Dă-mi două. Femeia nu îmi mulțumește, dar eu oricum îi spun „Cu plăcere“. Doar ca să o enervez. Totuși nu observă. Poartă căști și se uită la ecranul din față. Servitul băuturilor durează o veșnicie, dar nu contează. Mai avem oricum încă șase ore de pierdut. Facem tăvile de mâncare teanc apoi tragem cărucioarele duble, grele, pe culoar. Azi e de ales între pui și miel. Aș vrea vită, spune femeia care mai devreme dorea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
nu erau de acolo. „Rugul Aprins”, spune Florentin Popescu în cartea citată, nu a însemnat decât interpretarea de către cugetători a unor versete biblice referitoare la Ieșirea, a doua carte a lui Moise, către „Rugul Aprins”, văzut ca o poartă către veșnicie...(p. 263). În știință, paleobotanica biblică, aflu din ceea ce se spune într-o carte - Daniel Stein, traducător, autor Ludmila Ulițkaia, Editura Humanitas, 2011, p. 126, - că prin părțile Israelului există o plantă care nu are nimic deosebit, dar seamănă mult
Academia b?rl?dean? ?i Vasile Voiculescu by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83084_a_84409]
-
chiar dacă aprinzi cu grijă un chibrit, uleiurile încep să ardă și în jurul ei se aprinde o flacără, dar planta rămâne întreagă. Acesta este Rugul Aprins ! Cine au fost cei care au pătimit înfundând pușcăriile pentru vinovăția de a căuta poarta veșniciei prin rugăciune, se numesc: Sandu Tudor, pseudonimul lui Alexandru Teodorescu din București, fost pe rând marinar, aviator, ziarist, călugăr, autor al singurului volum de versuri de inspirație mistică, cu titlul Comornic (1925); Alexandru Codin Mironescu, profesor universitar de chimie, scriitor
Academia b?rl?dean? ?i Vasile Voiculescu by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83084_a_84409]
-
trecut deja de faza de reîncarnare, sunt cele care veghează în nemurirea lor la tot ce se întâmplă în cele două lumi. În universul acesta, în care sălășluiesc sufletele desprinse de materie, nu există noțiunea de timp căci sufletul dobândește veșnicia în care trecutul, prezentul și viitorul sunt suprapuse. Vezi steaua aceea mică de culoare roșu închis cu chip luminos din spatele soarelui ? Acolo sălășluiește spiritul liber al tatălui nostru. Este de culoare roșu închis, culoare care simbolizează înțelepciunea la care a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]