59,062 matches
-
Învechit și o pleiadă de soliști jalnici reflecta o cultură a nostalgiei, melancolică și lucidă În același timp. Punk-ul, postmodernul și parodia erau doar câteva dintre reacțiile suscitate de acest deceniu confuz și decepționant; alta era moda „retro”. Trupa pop franceză Il Était Une Fois („A fost odată”) purta haine din anii ’30; multe stiluri au revenit pentru scurtă vreme la modă, de la jupoanele bunicii la tunsorile neo-edwardiene ale „Noilor Romantici”, reluate pentru a doua oară În treizeci de ani. În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
XVtc "XV" Politica Într-o cheie nouătc "Politica Într‑o cheie nouă" „Je déclare avoir avorté.” („Declar că am făcut un avort.”) Simone de Beauvoir (și alte 342 de femei) (5 aprilie 1971) În cel mult o generație, partidele comuniste francez și italian fie vor rupe legăturile cu Moscova, fie se vor micșora până la irelevanță. Denis Healey (1957) Prin acest Tratat nu pierdem decât ce am irosit, oricum, de mult. Cancelarul Willy Brandt (august 1970) Când două state vor să-și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
era partidul lui Pierre Poujade, Union de Défense des Commerçants et Artisans (UDCA), fondat În 1953 pentru a-i proteja pe micii comercianți Împotriva impozitării și a supermarketurilor, care a câștigat o notorietate efemeră obținând 12% din voturi la alegerile franceze din 1956. Dar mișcarea lui Poujade era singulară. Majoritatea partidelor protestatare apărute după 1970 nu erau meteorice: Partidul Progresului din Norvegia a obținut cel mai bun rezultat electoral (15,3%) după un sfert de secol, În 1997. Partidele anti-impozit, ca
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
60.000 de avorturi la 34.000 de nașteri. Acolo unde Întreruperea sarcinii era ilegală, riscurile aferente (legale și medicale) le-au făcut pe femei să se solidarizeze indiferent de clasă, vârstă și afiliație politică. Pe 5 aprilie 1971, săptămânalul francez Le Nouvel Observateur a publicat o petiție semnată de 343 de femei care declarau că au făcut avort, Încălcând astfel legea, și care cereau revizuirea Codului Penal. Semnatarele erau cunoscute, unele chiar celebre: scriitoare ca Simone de Beauvoir și Françoise
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cu un an Înainte; ecoul politic al inițiativei le-a determinat pe Gisèle Halimi și Simone de Beauvoir să formeze organizația Choisir, consacrată legalizării avortului. În ianuarie 1973, la o conferință de presă, președintele Georges Pompidou a admis că legea franceză nu ținea pasul cu evoluția opiniei publice. Nici nu avea de ales: În perioada 1972-1973, peste 35.000 de franțuzoaice au făcut Întreruperi de sarcină legale În Anglia. Succesorul lui Pompidou, Valéry Giscard d’Estaing, i-a cerut ministrului Sănătății
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
35.000 de franțuzoaice au făcut Întreruperi de sarcină legale În Anglia. Succesorul lui Pompidou, Valéry Giscard d’Estaing, i-a cerut ministrului Sănătății, Simone Veil, să propună parlamentului un amendament la vechea lege: pe 17 ianuarie 1975, Adunarea Națională franceză a legalizat avortul În primele zece săptămâni de sarcină. Exemplul francez a fost studiat cu atenție de femeile din toată Europa Occidentală. În Italia, nou-formatul Movimento della Liberazione delle Donne Italiane și-a unit puterile cu micul Partid Radical și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Anglia. Succesorul lui Pompidou, Valéry Giscard d’Estaing, i-a cerut ministrului Sănătății, Simone Veil, să propună parlamentului un amendament la vechea lege: pe 17 ianuarie 1975, Adunarea Națională franceză a legalizat avortul În primele zece săptămâni de sarcină. Exemplul francez a fost studiat cu atenție de femeile din toată Europa Occidentală. În Italia, nou-formatul Movimento della Liberazione delle Donne Italiane și-a unit puterile cu micul Partid Radical și a strâns 800.000 de semnături pentru schimbarea legii avortului; petiția
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Femminista solicita, fapt revelator, salarii pentru munca În gospodărie - aplicând mecanic zonei domestice viziunea „muncitoristă” a societății moderne ca uzină gigantică). Abia Într-un târziu ele au decis să-și atingă scopurile prin intermediul instituțiilor politice În vigoare. În Spania, strategia franceză a fost copiată fidel, accelerată de energia eliberată prin prăbușirea vechiului regim. Prima demonstrație feministă În Spania a fost organizată la două luni de la moartea lui Franco, În ianuarie 1976. Doi ani mai târziu au fost abrogate sancțiunile penale pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
stânga și dreapta aveau amândouă cluburi de ciclism, restaurante vegetariene, cercetași și Wandervogel, arondate visului socialist, respectiv naționalist de eliberare și reîntoarcere. Nostalgia nemților pentru peisajele specific germane, pentru munții și râurile din Harz și Pfalz, pentru Heimat; visul naționalist francez de armonie rurală dintr-o France profonde, nepătată de urbanizare și cosmopolitism; reveria engleză a unei armonii trecute și viitoare, Ierusalimul pierdut al lui Blake: toate acestea aveau mai multe În comun decât erau dispuși să admită adepții lor. Iar
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Salazar era În felul lui un entuziast sincer al obiectivelor ecologice, pe care le-a atins printr-un expedient foarte simplu: menținându-și concetățenii Într-o stare de toropeală economică fără egal. El ar fi gustat cu siguranță izbânda protestatarilor francezi care În 1971 au blocat planurile pentru o bază militară la Larzac, pe platoul din zona de centru-sud a Franței. Simbolismul acțiunii de la Larzac - unde pășunile pustii au fost protejate Împotriva forței masive a statului francez de către un pluton rebel
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cu siguranță izbânda protestatarilor francezi care În 1971 au blocat planurile pentru o bază militară la Larzac, pe platoul din zona de centru-sud a Franței. Simbolismul acțiunii de la Larzac - unde pășunile pustii au fost protejate Împotriva forței masive a statului francez de către un pluton rebel de ecologiști - era uriaș, și nu numai În Franța: a fost repurtată o victorie emoționantă, nu atât pentru oițele indigene din Masivul Central, cât pentru păstorii evident ne-locali, mulți dintre ei tineri radicali plecați recent
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
singură problemă și absorbția lor constantă În viața publică au afectat Îndeosebi organizațiile tradiționale ale stângii. Partidele comuniste din vestul Europei, subminate de erodarea progresivă a bazei lor proletare și discreditate de invazia Cehoslovaciei, erau cele mai vulnerabile. Partidul Comunist Francez era condus de staliniști nereformați În totalitate, care nu s-au dezis niciodată cu adevărat de evenimentele din 1956 și cu atât mai puțin de cele din 1968. Inerent conservator, suspicios față de orice problemă sau persoană pe care nu o
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de alegeri: de la apogeul postbelic de 28% În 1946 la 18,6% În 1977 și apoi, Într-o cădere vertiginoasă, la mai puțin de 10% la alegerile din anii ’80. Comuniștii italieni s-au descurcat mai bine. În timp ce organizația comuniștilor francezi era de la un capăt la altul dezagreabilă și mediocră - În această privință, ca În multe altele, PCF imita servil modelul sovietic -, Partidul Comunist Italian, de la Palmiro Togliatti la Enrico Berlinguer (secretar al PCI din 1972 până În 1984, când a murit
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
la numai 62 de ani), era binecuvântat cu lideri inteligenți și chiar atrăgători. Ambele partide, ca orice formațiune comunistă, depindeau de fondurile sovietice: Între 1971 și 1990, agențiile Uniunii Sovietice au vărsat 50 de milioane de dolari În conturile comuniștilor francezi și 47 de milioane de dolari italienilor 5. Italienii măcar și-au exprimat public dezacordul față de acțiunile scandaloase ale Uniunii Sovietice - În special față de invadarea Cehoslovaciei. La autonomia (relativă) a comuniștilor italieni s-a adăugat decizia lui Berlinguer din 1973
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de a se prezenta ca un partid „din sistem”, poate chiar (cum se temeau Henry Kissinger și alți observatori din străinătate) ca o alternativă la guvernare 6. Noua abordare a Partidului Comunist Italian și eforturile mai puțin convingătoare ale comuniștilor francezi de a imita succesul, dacă nu ideile lor au devenit cunoscute sub numele eurocomunism: termen lansat la o Întâlnire din noiembrie 1975 a comuniștilor francezi, italieni și spanioli și acreditat de Santiago Carrillo, secretarul general al comuniștilor spanioli, Într-un
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
guvernare 6. Noua abordare a Partidului Comunist Italian și eforturile mai puțin convingătoare ale comuniștilor francezi de a imita succesul, dacă nu ideile lor au devenit cunoscute sub numele eurocomunism: termen lansat la o Întâlnire din noiembrie 1975 a comuniștilor francezi, italieni și spanioli și acreditat de Santiago Carrillo, secretarul general al comuniștilor spanioli, Într-un eseu intitulat Eurocomunismul și statul (1977). Partidul Comunist Spaniol abia intrase pe scena politică după decenii de clandestinitate, iar liderii săi țineau să-și dovedească
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Tratat nu pierdem decât ce am irosit, oricum, de mult”. Pentru a-și realiza obiectivele, strategii Ostpolitik trebuiau să ia În calcul trei categorii de public. Occidentalii trebuiau asigurați că Germania nu trece În tabăra estică. Prima reacție a președintelui francez Georges Pompidou În fața Tratatului de la Moscova a fost o deschidere Încurajatoare către Marea Britanie - a cărei prezență În Comunitatea Europeană prezenta acum avantajul unei contraponderi la o Germanie mai puțin flexibilă. Nemții i-au liniștit pe francezi cu promisiunea că vor
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
era deosebit de retrograd, În mod deliberat, chiar și după criteriile În vigoare la instalarea sa În 1932. Prin amestecul de cenzură clericalistă, corporatism și subdezvoltare rurală, țara semăna mai mult cu Austria de după 1934; nu este de mirare că pensionarii francezi care aveau nostalgia regimului de la Vichy se dădeau În vânt după Portugalia postbelică. Charles Maurras, liderul În dizgrație al grupării Action Française, era admiratorul lui Salazar și a corespondat cu el până s-a stins, În 19527. Prin nivelul general
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
oficial forțele armate cu responsabilitatea de a garanta unitatea națiunii și integritatea ei teritorială, apărând „sistemul instituțional”. În practică Însă, armata devenise inutilă. Timp de zeci de ani, Franco Își protejase armata de orice războaie străine sau coloniale. Spre deosebire de soldații francezi sau portughezi, spaniolii nu trecuseră prin Înfrângeri umilitoare sau retrageri forțate. Nici un pericol militar nu amenința Spania, iar securitatea internă era asigurată de poliție, jandarmi și trupe speciale antrenate să lupte cu teroriștii - reali sau imaginari. Armata, redusă la un
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
priveau În trecut, ci spre nord. Geografia, se pare, triumfase asupra istoriei. Între 1973 și 1986, Comunitatea Europeană a traversat una din periodicele sale explozii de activism și expansiune, În „seria de big-bang-uri variabile” despre care vorbea un istoric. Președintele francez Georges Pompidou - scăpat În sfârșit de privirea dezaprobatoare a lui de Gaulle - era destul de alarmat, cum am văzut, de implicațiile strategice ale noii Ostpolitik a lui Willy Brandt și a lăsat să se Înțeleagă că va susține intrarea Marii Britanii În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
-i mări costurile sau a intra În competiție cu membrii existenți În domenii sensibile. Cu totul alta era situația noilor membri din sud. Grecia era, ca și Irlanda, mică și săracă, iar agricultura sa nu constituia o amenințare la adresa fermierilor francezi. Așa se face că, În pofida unor impedimente de ordin instituțional - ca să luăm doar un exemplu, Biserica Ortodoxă avea o poziție oficială influentă și, ca urmare, căsătoria civilă nu a fost permisă până În 1992 -, nu au existat argumente solide Împotriva aderării
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
impedimente de ordin instituțional - ca să luăm doar un exemplu, Biserica Ortodoxă avea o poziție oficială influentă și, ca urmare, căsătoria civilă nu a fost permisă până În 1992 -, nu au existat argumente solide Împotriva aderării sale, susținută printre alții de președintele francez Giscard d’Estaing. Însă când a venit rândul Portugaliei și mai ales al Spaniei, francezii s-au opus din răsputeri. Vinul, uleiul de măsline, fructele și alte produse agricole costau mai puțin la sud de Pirinei; dacă Spania și Portugalia
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
se desfășurau Într-o atmosferă tensionată, numai 39% dintre spanioli aveau o părere „favorabilă” despre Franța - un debut de rău augur pentru viitorul lor comun. Aderarea țărilor din sud nu Însemna doar o nouă mărire a subvențiilor comunitare pentru fermierii francezi. Spania, Portugalia și Grecia aduceau Comunității 58 de milioane de oameni, majoritatea săraci, așadar candidați la o multitudine de programe de Întrajutorare și subvenții de la Bruxelles 24. și, Într-adevăr, odată cu aderarea celor trei țări agrare sărace, presiunea asupra Fondului
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
un consens că „proiectul” european necesită o infuzie de fermitate și energie - Conferința de la Haga din 1969 a fost prima dintr-o serie de Întâlniri nesistematice cu scopul de a „relansa Europa” -, iar Între 1975 și 1981, prietenia dintre președintele francez Valéry Giscard d’Estaing și cancelarul german Helmut Schmidt a favorizat acest obiectiv. Progresul prin integrare economică negativă - Înlăturarea tarifelor și restricțiilor comerciale, subvenționarea regiunilor și sectoarelor dezavantajate - era mai la Îndemână decât stabilirea de comun acord a unor criterii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În care puteau beneficia de „Europa” și de resursele europene. Din 1995, provincia are și o reprezentanță la Bruxelles (Împreună cu provincia italiană vecină Trentino și cu Tirolul austriac). Site-ul oficial al Provinciei Bolzano (cu versiuni În italiană, germană, engleză, franceză și ladino, o varietate a dialectului romanș vorbit În Elveția) afișează, cum e și normal, o eurofilie ardentă. Tirolul de Sud și alte situații păreau să demonstreze că politica de integrare a continentului „de jos În sus”, costisitoare sau nu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]