59,062 matches
-
Franța sau Suedia, aveau acum libertatea de a căuta peste hotare nu numai investitori, ci și o forță de muncă mai flexibilă și necostisitoare. În loc să importe mână de lucru ieftină din țările sărace, ca În trecut, firmele germane, britanice sau franceze au descoperit acum că era mai eficient să-și exporte fabricile În Brazilia sau Nigeria, Portugalia sau România, pentru a vinde apoi produsele finite direct pe piețele din lumea Întreagă, ceea ce a accelerat și mai mult dezindustrializarea Europei Occidentale, accentuând
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
du Travail (CGT). La sfârșit de mileniu, În plină liberalizare a pieței europene de energie, EdF a rămas În proprietatea statului. Dar CGT, cândva cel mai puternic sindicat muncitoresc din Franța, era acum doar o umbră (după 1980, mișcarea sindicală franceză În ansamblul ei și-a pierdut două treimi din membri), iar cei pe care Îi reprezenta nu mai erau tipici pentru populația muncitoare din Franța sau de altundeva. Însăși natura muncii se schimbase. În multe locuri a apărut un sistem
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În trecut perioadele de creștere economică tindeau să-i propulseze pe săraci În slujbe mai sigure și mai bine plătite, acum acest lucru nu se mai Întâmpla. Cu alte cuvinte, o clasă defavorizată se ivea În mijlocul abundenței. După cum prognozase sociologul francez André Gorz În anii ’60, sfârșitul epocii industriale avea să ducă la apariția unei noi caste de lucrători ocazionali și temporari - „o nonclasă de nonlucrători” -, aflați la periferia vieții moderne, dar, În același timp, Într-un fel, chiar În inima
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
23. Victimele traficului de carne vie erau invizibile - precum altădată emigranții albi de la periferiile Europei, ele se confundau cu majoritatea locală, iar poliția și serviciile sociale le depistau cu greu. Însă les exclus („exclușii”), cum Îi numesc sociologii și criticii francezi, erau perfect vizibili. Noua clasă defavorizată era formată din oameni privați nu atât de dreptul la muncă, cât de „șanse sociale”: indivizi eșuați În afara vieții economice normale, cu familii naufragiate În blocurile-barăci de la marginea orașelor, unde nu existau magazine, servicii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
indivizi eșuați În afara vieții economice normale, cu familii naufragiate În blocurile-barăci de la marginea orașelor, unde nu existau magazine, servicii sau mijloace de transport și unde copiii primeau o educație de calitate inferioară. Un studiu din 2004 al Ministerului de Interne francez conchidea că două milioane de oameni trăiau În astfel de ghetouri urbane confruntați cu excluderea socială, discriminarea rasială și violența conjugală. În unele dintre aceste quartiers chauds, 50% dintre tineri erau șomeri, cei mai afectați fiind cei de origine algeriană sau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
stângii politice care să adune și să mobilizeze această nesiguranță a zilei de mâine sub flamura luptei de clasă nu mai existau: nu Întâmplător, Frontul Național a avut cele mai bune rezultate În districte care erau odinioară fiefurile Partidului Comunist Francez. Faptul că În mijlocul populației majoritare creștea o minoritate vizibilă, cu trăsături culturale străine - și perspectiva că tot mai mulți străini se vor năpusti la troaca asistenței sociale sau asupra slujbelor „noastre” când se vor deschide stăvilarele dinspre Est - a Însemnat
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
au mers și mai departe - cum se poate vedea din scandalul Dassault-Agusta. La sfârșitul anilor ’80, guvernul belgian a semnat două contracte prin care se angaja să cumpăre 46 de elicoptere militare de la firma italiană Agusta, respectiv să Încredințeze companiei franceze Dassault recondiționarea flotei sale de avioane F-16. În ambele cazuri, ofertele concurente au fost respinse din start. Procedeul nu era În sine nemaivăzut, iar faptul că erau implicate trei țări chiar conferea afacerii un paneuropenism ecumenic. Dar s-a dovedit
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
personală erau remarcabil de puține (cele mai multe infracțiuni și delicte au fost săvârșite literalmente pentru binele partidului 26); cu toate acestea, câteva figuri foarte marcante au fost excluse brusc din viața publică. Printre ele se numărau oameni precum González, fostul premier francez Alain Juppé și liderii venerabili ai creștin-democraților italieni, dar și fostul cancelar german Helmut Kohl, eroul unificării, care s-a compromis refuzând să divulge numele celor care Îi finanțau partidul. Fără imunitatea prezidențială, Jacques Chirac (care fusese primar al Parisului
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
alpin; În ultimii ani, amândouă s-au transformat În economii terțiare bazate pe tehnologie, nu pe muncă brută, care asigură salarii ridicate, Întrecând În productivitate și prosperitate regiunile cu industrii mai vechi dinspre nord. Ca și Catalonia, Lombardia, Emilia-Romagna, regiunile franceze Ron-Alpi și Île-de-France, sudul Germaniei și Austria (cărora li se adaugă Elveția, Luxemburgul și părți din Flandra belgiană) constituie o zonă comună de privilegiu economic european. Deși nivelurile absolute de sărăcie și handicap economic rămâneau cele mai ridicate În fostul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În anii ’90, Siemens și alte mari firme germane au transformat nevoia În virtute, impunând engleza ca limbă utilizată În mediul corporatist. Politicienii și managerii germani se mișcau remarcabil de ușor În cercuri anglofone. Cu totul altceva era declinul limbii franceze. Pentru uzul zilnic, ea nu mai jucase un rol important În Europa de la declinul aristocrațiilor imperiale din vechile regimuri. În afara Franței, doar pentru un milion sau două de belgieni, luxemburghezi și elvețieni și câteva comunități izolate din Alpii italieni și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
față de germană sau rusă - la periferia lingvistică europeană. Dar, de la declinul latinei, franceza fusese limba specifică elitelor cosmopolite cultivate - și, prin urmare, limba europeană par excellence. Când la Oxford s-a propus, În primii ani ai secolului XX, ca limba franceză să fie introdusă În programa de limbi moderne, mai-marii universității s-au opus pe motivul plauzibil că orice student demn de a fi admis la Oxford este deja fluent În franceză. Până la jumătatea secolului, prezumții similare s-au făcut, mai
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
propus, În primii ani ai secolului XX, ca limba franceză să fie introdusă În programa de limbi moderne, mai-marii universității s-au opus pe motivul plauzibil că orice student demn de a fi admis la Oxford este deja fluent În franceză. Până la jumătatea secolului, prezumții similare s-au făcut, mai mult sau mai puțin explicit, În toate academiile și ambasadele. Autorul cărții de față poate confirma că În 1970 franceza era Încă un mijloc de comunicare necesar și suficient pentru studenți
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
posibile Între limbile celor 25 de state membre), comunicarea În una dintre cele trei limbi principale ale Uniunii era indispensabilă pentru a influența realmente deciziile luate și a asigura implementarea lor. Iar franceza era acum minoritară. Dar, spre deosebire de germani, autoritățile franceze nu au trecut la engleză pentru a-și asigura eficacitatea comercială și politică. Deși tot mai mulți tineri francezi studiau engleza și călătoreau În străinătate pentru a o folosi, poziția oficială a devenit categoric defensivă: fără Îndoială fiindcă declinul limbii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
indispensabilă pentru a influența realmente deciziile luate și a asigura implementarea lor. Iar franceza era acum minoritară. Dar, spre deosebire de germani, autoritățile franceze nu au trecut la engleză pentru a-și asigura eficacitatea comercială și politică. Deși tot mai mulți tineri francezi studiau engleza și călătoreau În străinătate pentru a o folosi, poziția oficială a devenit categoric defensivă: fără Îndoială fiindcă declinul limbii franceze coincidea neplăcut cu diminuarea rolului internațional al țării - fenomen care a ocolit Marea Britanie, fiindcă americanii vorbesc engleza. Prima
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
nu au trecut la engleză pentru a-și asigura eficacitatea comercială și politică. Deși tot mai mulți tineri francezi studiau engleza și călătoreau În străinătate pentru a o folosi, poziția oficială a devenit categoric defensivă: fără Îndoială fiindcă declinul limbii franceze coincidea neplăcut cu diminuarea rolului internațional al țării - fenomen care a ocolit Marea Britanie, fiindcă americanii vorbesc engleza. Prima reacție a francezilor la această tendință lingvistică defavorabilă a fost să insiste ca alții să folosească În continuare limba lor: cum spusese
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
țării, franceza trebuia să aibă monopolul În interiorul lor. O petiție semnată În iulie 1992 de 250 de personalități (printre care Régis Debray, Alain Finkielkraut, Jean Dutourd, Max Gallo și Philippe Sollers) solicita ca guvernul să legifereze utilizarea exclusivă a limbii franceze În conferințele și Întâlnirile organizate pe teritoriul francez, filmele realizate cu fonduri franceze etc. Altfel, avertizau ei, „«anglogloții» ne vor face pe toți să vorbim engleza sau, mai bine zis, americana”. Guvernele franceze, indiferent de culoarea politică, s-au conformat
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
O petiție semnată În iulie 1992 de 250 de personalități (printre care Régis Debray, Alain Finkielkraut, Jean Dutourd, Max Gallo și Philippe Sollers) solicita ca guvernul să legifereze utilizarea exclusivă a limbii franceze În conferințele și Întâlnirile organizate pe teritoriul francez, filmele realizate cu fonduri franceze etc. Altfel, avertizau ei, „«anglogloții» ne vor face pe toți să vorbim engleza sau, mai bine zis, americana”. Guvernele franceze, indiferent de culoarea politică, s-au conformat cu plăcere, cel puțin pour la forme. „E
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
1992 de 250 de personalități (printre care Régis Debray, Alain Finkielkraut, Jean Dutourd, Max Gallo și Philippe Sollers) solicita ca guvernul să legifereze utilizarea exclusivă a limbii franceze În conferințele și Întâlnirile organizate pe teritoriul francez, filmele realizate cu fonduri franceze etc. Altfel, avertizau ei, „«anglogloții» ne vor face pe toți să vorbim engleza sau, mai bine zis, americana”. Guvernele franceze, indiferent de culoarea politică, s-au conformat cu plăcere, cel puțin pour la forme. „E indispensabil să ne luptăm pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
guvernul să legifereze utilizarea exclusivă a limbii franceze În conferințele și Întâlnirile organizate pe teritoriul francez, filmele realizate cu fonduri franceze etc. Altfel, avertizau ei, „«anglogloții» ne vor face pe toți să vorbim engleza sau, mai bine zis, americana”. Guvernele franceze, indiferent de culoarea politică, s-au conformat cu plăcere, cel puțin pour la forme. „E indispensabil să ne luptăm pentru limba franceză”, declara ministrul socialist Catherine Tasca. „În organizațiile internaționale, În științe și chiar pe zidurile orașelor noastre.” Doi ani
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Altfel, avertizau ei, „«anglogloții» ne vor face pe toți să vorbim engleza sau, mai bine zis, americana”. Guvernele franceze, indiferent de culoarea politică, s-au conformat cu plăcere, cel puțin pour la forme. „E indispensabil să ne luptăm pentru limba franceză”, declara ministrul socialist Catherine Tasca. „În organizațiile internaționale, În științe și chiar pe zidurile orașelor noastre.” Doi ani mai târziu, un ministru conservator al Culturii, Jacques Toubon, a reluat subiectul, făcând explicit ceea ce Tasca nu menționase: motivul nervozității nu era
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
vârstă - când ar trebui să dobândească o apreciere mai profundă pentru germană, spaniolă, arabă, japoneză, italiană, protugheză sau rusă?”. ținta atacului lui Toubon (ceea ce el numea cu dispreț „engleza mercantilă”, limba care lua locul francezei, „capitala dintâi, simbolul demnității poporului francez”) era pe cale să devină, chiar În momentul În care era luat la ochi, intangibil. Intelectuali ca Michel Serres constatau, poate, cu un aer sinistru, că străzile Parisului aveau acum mai multe nume În engleză decât pe timpul Ocupației În germană, Însă
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de acest lucru, iar factorii de decizie se resemnaseră În fața tristei realități din Europa secolului XXI. Noile elite europene, indiferent care erau ele, nu vorbeau franceza și nici nu aveau de gând să Încerce: „Europa” nu mai era un proiect francez. Ca să Înțelegem cum era Europa la sfârșitul mileniului, e tentant să urmărim, În continuare, diviziunile ei interne, faliile și rupturile - ce reflectă inevitabil istoria modernă a continentului, profund schismatică, și varietatea incontestabilă a comunităților, identităților și istoriilor sale Întrepătrunse. Dar
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
-i vorbă, și englezii erau periferici În felul lor - de aceea Europa rămânea pentru mulți dintre ei un obiectiv exotic. În 1991, săptămânalul Kultura tipărit la Sofia Îi Întreba pe bulgari cu ce cultură străină au afinități: 18% au răspuns „franceză”, 11% „germană” (și 15% „americană”). Dar numai 1,3% mărturiseau o apropiere de „cultura engleză”. Centrul necontroversat al Europei, cu toate necazurile de după unificare, era În continuare Germania: cel mai mare stat din UE ca populație și producție, ea era
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
prin Lituania) pentru traficul de mărfuri și pentru trupele militare, ca și dreptul cetățenilor ruși de a vizita țările UE fără viză. Banii spălați din afacerile oligarhilor ruși erau repuși În circulație pe piața imobiliară din Londra și de pe riviera franceză. Pe termen scurt, Rusia era clar un ghimpe În coasta Europei. Dar nu era o amenințare. Armata rusă era ocupată cu alte misiuni și, oricum, se afla Într-o stare deplorabilă. Sănătatea populației ruse era un motiv serios de Îngrijorare
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
naționale. Semețe puteri imperiale la Început de secol, ambele țări au pierdut ulterior, sub impactul războiului și al decolonizării, resurse și teritorii. Încrederea și siguranța imperiului global au fost Înlocuite de amintiri neplăcute și persepective neclare. Ce Însemna să fii francez sau britanic nu mai era atât de clar ca deunăzi. Alternativa, să devii cu grăbire „european”, era mult mai facilă În țări mici ca Belgia și Portugalia sau În locurile (ca Spania și Italia) unde trecutul recent nu era un
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]