6,555 matches
-
îndepărtăm de credință, ne iau viciile în primire. Monologul este un soi de convorbire între soț și soție. Medicii ne interzic alcoolul, considerându-l o otravă lentă. Vor, oare, să trecem la cianură? La lansarea unei cărți e ca la înmormântare. Toate discursurile au parfum de tămâie. În cazul veleitarilor, lipsa de talent este compensată de impertinență. Când te înfigi la masa celor puternici, ori te aruncă în ciorbă, ori te îngurgitează ca desert. Ne guvernează doi monștri suverani : egoismul și
Chef pe Titanic by Vasile Ghica () [Corola-publishinghouse/Imaginative/528_a_1305]
-
decât de un concurent de al său. Obedienții execută și ordinele de supunere pe care nu le - au primit. Egoismul altora ne sufocă. Băuturile alcoolice țin disperarea la respect. Câtă tristețe încape totuși în marea industrie a plăcerilor ! Numai la înmormântări pot fi depistați adevărații actori. Am fi poate mai virtuoși, dacă bârfa nu ar fi atât de voluptoasă. Dintre necuvântătoare, tăcerea vinovată este cea mai crudă. Nu reziști pe dinăuntru, nefardat pe dinafară. Fără câteva vicii și tabieturi, talentul parcă
Chef pe Titanic by Vasile Ghica () [Corola-publishinghouse/Imaginative/528_a_1305]
-
uitarea îi digeră ceva mai greu. La sfârșitul vieții, se întoarce pentru bilanț o singură și întunecată ursitoare. Cerul poate fi un imens curcubeu, ori un cenușiu capac de sicriu. Scârba de viață mai anesteziază puțin frica de moarte. La înmormântare, cei foarte apropiați se grăbesc să încheie ceremonia, rudele trag speranța, iar ceilalți bârfesc. Și teluricul face parte din muzica sferelor. Morții aceste cariatide orizontale ale pământului. Ocoliți cât puteți moartea! Că ea nu are cum. Când se zărește marginea
Chef pe Titanic by Vasile Ghica () [Corola-publishinghouse/Imaginative/528_a_1305]
-
se mai află o altă geantă ceva mai mică și ceva mai prăpădită. Vor ca dimineață să vadă care e situația reală, cu ce pot ei ajuta și ce vor trebui să facă în continuare. Deci, se duceau la o înmormântare. Vor trebui să rezolve toate problemele în timp util, în aproximativ patruzeci și opt de ore, deoarece Dana, la capătul acestui interval, avea loc rezervat la un autocar al Agenției de Turism Touring cu plecarea în jurul orei zero, din apropierea Liceului
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
de mai multe ori, până se stinse. Bătrânul rămase pe marginea laiței, ca înțepenit și fără glas, doar, în răstimpuri era scuturat de fiori. Pe bolta înnegrită a cerului, stelele sclipeau ca niște făclii care, parcă, luau parte la o înmormântare. Războiul bătea la ușă, parcă te așteptai s-o deschidă și să intre în casă... Luna lui Prier venise, parcă, să frângă tihna lor de oameni cuminți și harnici. Gândurile îi rătăceau tulburi, neostoite, răscolind amintiri, amărăciuni, speranțe... izgonind mereu
ANUCA Fata pădurarului by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/265_a_503]
-
de o chemare tristă... A urmat o noapte senină... dar, ce noapte!... se vesteau între ele, trezindu-se ca din coșmar, ca o înțelegere pentru o primejdie mare. Stelele sclipeau pe cerul nemărginit, ca tot atâtea făclii, ca la o înmormântare infinită... și, neînțeleasă... La primul cântat al cocoșilor, clopotarii au revenit cu dangăt jalnic de chemare. Era mobilizarea... Văzduhul era un vaiet și o năucire de clopote... de clopote de mort, de clopote de groază. De când mintea omului era minte
ANUCA Fata pădurarului by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/265_a_503]
-
acel ideal de femeie și de viață, demult plăsmuit în ființa sa, i se topea acum încet, dar sigur. Dureros de sigur! La o vreme, i s-a întâmplat să rămână văduv. A fost singurul care s-a bucurat la înmormântarea soției sale. Adică situația aceea, atât de tristă și de nedorită pentru ceilalți, era întocmai viceversa pentru el. Asta, căci pasărea Phoenix era acum vie în inima lui, văzând cum îi parcă deodată renaște idealul din cenușa răposatei, fiindcă toate
Istorisiri nesănătoase fericirii by Rareş Tiron () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1251_a_1941]
-
socotea un ticălos, așa cum poate că îl socotește cititorul acum, plin de mânie. Era doar arogant și rece. Avea o atitudine de biruitor. Deloc nu se gândea că vărsase sânge nevinovat, luând viața unui om (practic, fără motiv!). La momentul înmormântării Carlei - acel stârv rece și inert de pe catafalc -, își făcu și el apariția printre îndoliații ce Istorisiri nesănătoase fericirii 63 formau convoiul funerar, îmbrăcat fiind în straie negre și cu o adâncă și neprefăcută durere sufletească pe chip, gândind cucernic
Istorisiri nesănătoase fericirii by Rareş Tiron () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1251_a_1941]
-
din starea aceea confuză. Indiferent ce-o întrebai, răspundea: A fost... Nu mai este...; Să-l ierte...; Dar Epa a ajuns, în sfârșit, în Ithaca... e fericit... De fapt nu vorbea aproape deloc. Când ajunsesem și eu abia în ziua înmormântării și-o văzusem cu fața acoperită cu un voal negru de mătase, care atârna pe sicriul închis și parcă înghețat, mi se păruse că nu mai era ea, bătrânica aceea plăcută, care mă crescuse. Surâsul acela optimist, chiar dacă l-aș
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
momente trecusem. Dinlăuntrul meu, o voce insista: Numai o astfel de împrejurare ne face să înțelegem că orice moment prin care trecem e unic. E Râul Galben. Râul care nu se mai întoarce niciodată. Dacă-mi reproșez ceva în ceea ce privește unele înmormântări, e aproximativa indiferență neintenționată. Ceva sau cineva din mine mă reține să mă exteriorizez cum ar trebui în astfel de momente, ca și cum mi-ar șopti: Ceea ce vezi și constați e numai o părere. Capitolul III. Începerea goanei 1. Joi, 4
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
intacte. Dar Relia nu era rău intenționată. Suferea și ea. Poate chiar și în locul meu. Seara, înainte de cină, în dormitorul Reliei, unde mai povesteam de regulă, înainte de despărțirea din ziua respectivă, ea dezlegă calul de la gard: Gerard, mâine va fi înmormântarea Iozefinei într-o localitate de pe lângă Covasna. Am aranjat cu tata pentru niște libere. Libere pentru ce? - mă prefac că nu pricep. Pentru înmormântare. Cu cine vrei să mergi la înmormântare, Reli? Cu tine. Nu mă așteptam la un asemenea răspuns
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
povesteam de regulă, înainte de despărțirea din ziua respectivă, ea dezlegă calul de la gard: Gerard, mâine va fi înmormântarea Iozefinei într-o localitate de pe lângă Covasna. Am aranjat cu tata pentru niște libere. Libere pentru ce? - mă prefac că nu pricep. Pentru înmormântare. Cu cine vrei să mergi la înmormântare, Reli? Cu tine. Nu mă așteptam la un asemenea răspuns. Ce era să mai zic ? îmi veni în minte o întrebare prea puțin confortabilă pentru ea : Și ce vrei să rezolvi cu asta
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
respectivă, ea dezlegă calul de la gard: Gerard, mâine va fi înmormântarea Iozefinei într-o localitate de pe lângă Covasna. Am aranjat cu tata pentru niște libere. Libere pentru ce? - mă prefac că nu pricep. Pentru înmormântare. Cu cine vrei să mergi la înmormântare, Reli? Cu tine. Nu mă așteptam la un asemenea răspuns. Ce era să mai zic ? îmi veni în minte o întrebare prea puțin confortabilă pentru ea : Și ce vrei să rezolvi cu asta? Nimic. Și crezi tu că merită, Reli
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
vrei să rezolvi cu asta? Nimic. Și crezi tu că merită, Reli? Mult de tot, Gerard. Iozefina și așa nu mai știe nimic... Tocmai de-aia - insistă Relia-și-apoi cine, în afară de tine însuți, mai trebuie să știe că tu mergi la înmormântarea Iozefinei? Ei, bine, asta contează de fapt, Gerard: să știi tu însuți. Să fii tu împăcat cu sufletul. Ești irezistibilă, Reli. Și irezistibilă, Gerard corectă ea zâmbind. Femeie fatală. Cel puțin, Gerard. Ori de câte ori voia să fie convingătoare, Relia îmi pronunța
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
luat, ca prin vis, de mână și m-ar fi dus undeva sus, pe niște plaiuri pe care nu-mi aminteam să fi călcat decât demult, în copilărie. Oricum, nici prin cap nu mi-ar fi trecut să merg la înmormântarea Iozefinei, cu toate că vestea mă marcase profund. Din acel moment, parcă ceva se rupsese în mine. Îmi năvăliră în minte momente și momente din întrevederile noastre. Și bune și rele. Începeam să cred încet, că moartea ei, care întorsese pe dos
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
trăiască. Să trăiască altfel, adică să nu mai aibă niciun secret față de mine. Acum Iozefina cu siguranță, nu avea cum să mai șovăie. Nu mai exista nimic ambiguu în ființa ei. Gestul Reliei, nobil, de a merge împreună cu mine la înmormântarea fostei mele iubite, după ce aflase aproape totul despre relațiile mele cu aceasta, în loc să conducă la disperare, avea să consolideze înfiriparea relațiilor noastre. Moartea Iozefinei însemna acum, așadar, deschiderea largă a orizontului iubirii celei noi, deoarece, prin acest gest, ea îmi
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
vezi decât un coșciug închis, ca și cum în localitatea de unde veneam, n-ai fi putut vedea la orice oră, așa ceva. A! Aceeași ladă de lemn, dar cu diferite îmbunătățiri. Rod al unei civilizații! De fapt, în afară de această ladă absolută, participantul la înmormântare mai poate vedea chipurile celor dragi defunctului. Defunctul, nu defuncta. Mă doare însuși termenul defunctul sau, mă rog, mortul și nu defuncta sau moarta. Ca și cum, odată rămas fără viață, cel aflat pe catafalc, n-ar mai fi om. Înfiorător! Ca
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
bine toate ungherele cuvintelor, pentru că le amesteca ușor cu tăceri, cu ezitări, cu oftaturi. Oftatul Iozefinei părea că răzbate de undeva, din străfundurile feminității ei, pe care le simțeam tot mai fierbinți. Adevărată prezență angelică are femeia aceasta-concluzionez și la înmormântare, în gând, ca și când ea ar mai fi trăit și urma să mă aștepte din nou în bibliotecă, așezată la masa cu mașina de scris și cu vraful, veșnic același, de indigouri gata pregătite. Părea că i aud vocea puțin răgușită
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
ori cu intensitate sporită sicriul Iozefinei. Totuși, oricât de altruist putea fi gestul ei, mesajul ei final, așa simțeam eu cel puțin, era tot unul care avea să rezolve odată pentru totdeauna problema noastră. Cu alte cuvinte, prin participarea la înmormântare, Relia voia să fie sigură că Iozefina a dispărut definitiv din viața mea, că nu mai constituie o piedică. Într-adevăr, nu fusese rea ideea de a merge la o adunare tristă ca aceasta, deși cam prea generoasă, prea trasă
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
aceasta, deși cam prea generoasă, prea trasă parcă de păr, chipurile, pentru propria mea liniște, consolare. Adică să înțeleg cumva că Relia bătuse drumul până lângă Sfântu Gheorghe numai pentru consolarea mea și că eu, la rândul meu, venisem pentru înmormântarea osemintelor celei pe care încă o mai iubeam enorm? Mai grav era că nu știam până unde voi putea eu merge cu sinceritatea în noua mea relație care să fi tot împlinit în acel noiembrie, vreo șase luni. Evident, nu
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
pe care încă o mai iubeam enorm? Mai grav era că nu știam până unde voi putea eu merge cu sinceritatea în noua mea relație care să fi tot împlinit în acel noiembrie, vreo șase luni. Evident, nu puteam, după înmormântare, să-i mărturisesc Reliei că imaginea doamnei Sima avea să fie de acum în colo și mai puternică, că tânjeam încă, în fiecare secundă, să ating mâinile ei reci, să-i mângâi părul lins, să o privesc în ochi cum
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
în momentele contactării, murmurase cu un glas stins: Tovarășe Gerard, iată! O văzurăm și pe asta. Lângă el, electricianul Valy, destul de rece și la propriu și la figurat, și alte multe mutre, localnici din X, trambalați in corpore, la locul înmormântării probabil cu un autobuz închiriat. Valy murmură și el cu voce dogită: A fost odată ca niciodată o doamnă contesă de Bethlen, domnule Gerard...și adăugă un crâmpei dintr-o replică de-a lui Henri-Totul pare verosimil, ca un accident
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
robinet puțea atât de mult a clor, încât îți era milă s-o dai și celor vii. Pe-atunci, cel puțin în cartierul nostru, nu fusese descoperită apa minerală și nici apa plată. Nu ne-am ales decât cu o înmormântare aiurea: fără preoți și fără praznic, pentru că izvoare nu aveam decât în cărțile noastre de povești. Pentru mine cadavrele au fost mereu o problemă. Prietena mamei, Nineta, nu mă întreba, ca toate cucoanele plicticoase, atunci când mergeam în vizită la ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1577_a_2875]
-
asta neagră înarmată cu îngrozitoarea coasă și, tocmai de aceea, pentru mine, mult timp, moartea a însemnat ceva rău de tot, avea chiar chipul răului celui mai mare din lume. Încetișor, am început însă să mă luminez. Vedeam că la înmormântări, în vreme ce multă lume plângea, înțeleptul nostru preot, cel care demonstra mereu împreună cu doamna mea că între școală și biserică nu există despărțire, ci o mare și profundă apropiere, nu pierdea prilejul, între două rugăciuni, de-a râde și de a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1577_a_2875]
-
dascălului de lângă el. Asta însemna că moartea era ceva bun, altfel, preotul, cel mai dezghețat la minte din toată adunarea îndoliată, nu ar fi dat tonul la zâmbete și chicoteli în preajma regretatului dispărut. Și am mai observat ceva interesant la înmormântări. Se întâmpla ca pe unii dintre cei chemați la ceruri să-i cunosc foarte bine, ca pe Vasile Potop, vecinul nostru, de la cealaltă scară a blocului. Când se îngânau binișor seara și noaptea, numai ce-o auzeam pe madam Eufrosina
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1577_a_2875]