8,218 matches
-
acum nu mai vroiam să plec. Am tras o dușcă zdravănă care mi-a umplut stomacul cu un mușuroi de furnici fierbinți. Când fierbințeala s-a stins, am mai băut o dată. "Aș vrea să mă culc, mă doare capul", se prefăcu Marta. M-am uitat la ea, am dus din nou sticla la gură și după ce-am șters rachiul care-mi cursese pe piept, i-am zis încet, aproape în șoaptă: "Ești o cățea. Dar nu-i nimic, mie îmi
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
dar locul de lângă mine era gol. "S-a dus, poate, afară", mi-am zis, pregătindu-mă să aștept. Nu putea să întîrzie prea mult. Din moment în moment trebuia s-o aud lipăind cu picioarele goale, venind. Vroiam să mă prefac că dorm, s-o las să se urce în pat și abia atunci s-o îmbrățișez. Dar sfântul din icoană obosea binecuvîntîndu-mă, orbit de întunericul tulbure din cameră, fără ca Marta să apară. Nerăbdător, m-am dat jos din pat, am
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
ți se mai întoarcă stomacul pe dos. Dacă ai energia necesară pentru asta, n-o să te mai surprindă nimic. Vei înțelege de ce ai greșit când ai uitat că marile vanități îți cer să sacrifici vanitățile mărunte, că trebuie să te prefaci din când în când respectuos pentru a ajunge să nu mai respecți pe nimeni și să te prefaci din când în când modest pentru a căpăta dreptul la o trufie fără limite. Fiindcă, din păcate, până acum te-ai purtat
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
nimic. Vei înțelege de ce ai greșit când ai uitat că marile vanități îți cer să sacrifici vanitățile mărunte, că trebuie să te prefaci din când în când respectuos pentru a ajunge să nu mai respecți pe nimeni și să te prefaci din când în când modest pentru a căpăta dreptul la o trufie fără limite. Fiindcă, din păcate, până acum te-ai purtat ca un borfaș. Ai jefuit ce-ai putut la repezeală și la întîmplare, risipind apoi totul dintr-o
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
A fost o jale. Cineva începu să cânte: „Marinare, nu fi trist! Barca merge înainte...”. Până la urmă aproape tot echipajul le cânta în strună acestor reprezentanți. Chiar dacă unii dintre marinari părăsiseră pe furiș vaporul, iar alții, în loc să cânte, doar se prefăceau mișcând din buze. Foarte puțini nu cântau deloc. Așa că se încingeau niște coruri marinărești de mai mare dragul. — Ca pe „Potemkin”... — Să zicem... Numai că pe „Potemkin” deznodământul a fost tragic. Marinarii români nu voiau asta... Nici prin cap nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1891_a_3216]
-
care acceptau regula jocului. Și ar fi cântat ca vai de ei. Pe când așa, înțelegi, vaporul culturii a fost salvat: cu ajutorul băieților ălora care supravegheau și criticau orice abatere, lăudându-i în același timp pe cei ce știau să se prefacă și chiar să strecoare pe ici, pe colo câte o notă falsă, câte un cuvințel mai deocheat ori vreo aluzie fină la vremea de dinainte, când puteai să cânți în libertate. La sfârșit, când asupritorii culturii au fost izgoniți - nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1891_a_3216]
-
cele mai bune romane scrise la noi după război - Dimineața pierdută -, s-a lăsat impresionată de acest dandy îmbătrânit... — Dandy? — Mă rog, n-a îndrăznit să-i spună altfel... — Eu nu sunt sigur că s-a lăsat impresionată. S-a prefăcut impresionată. Oricum, ce-i impresionează pe scriitorii români de ambele sexe e ideea de Academie Franceză și faptul că Eugen Ionescu a fost și el membru. Mare brânză! E drept, e și mai onorabil să fii membru în Academia Franceză
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1891_a_3216]
-
o lună și mai bine de la întoarcerea din România? De ce nu mi-a spus nimic chiar atunci, dacă e atât de sensibil și de formalist? Cea mai bună tactică împotriva lui e să taci, să nu răspunzi imediat. Așa că mă prefac că lovesc în continuare tastele moi ale computerului. A continuat tot el: — Eugen Simion te-a îndemnat să te duci și chiar să iei cuvântul. — M-a îndemnat cu jumătate de gură și a fost încântat când am refuzat, gândesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1891_a_3216]
-
din când în când greșeli de gramatică, l-au băgat în Academia Franceză (instituție care, ce-i drept, strălucește mai mult în ochii telespectatorilor!) și nu m-aș mira să-l primească și pe Kundera, care, în ultimul timp, se preface că scrie în franceză. Și încă nu e mare lucru! Dar închipuiți-vă că Tsepeneag a obținut o bursă din partea CNL (un fel de Fondul literar) ca să scrie încă o carte în limba lui Molière. El, care nu e decât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1891_a_3216]
-
dat cu bâta în baltă, a făcut-o și pentru că nu mai putea să scrie, cocoțat în CC al PCR. Deci a fost abil. A făcut ce trebuia să facă pentru ca să poată scrie și publica. Pastenague nu mai zâmbește. Se preface că scrie la roman. Cotidianul, 22 noiembrie 2002 Oportunitatea idealismului Când mă gândesc la ce a fost și uneori la ce este, în mine coexistă un procuror - să zicem de tipul Goma -, dar și un avocat. „Procesul” pe care prin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1891_a_3216]
-
culți și sensibili, volubili și cosmopoliți. Diferența specifică rezidă doar în raportul pe care îl au cu istoria. Dacă Sven, imbujorat de rușine, ezită să recite vechiul imn al Germaniei (conținând celebrul refren preluat de naziști, Deutschland, Deutschland über alles), prefăcându-se că a uitat versurile, Chikako se miră candid când îi povestesc despre atrocitățile comise de niponi în Asia de Sud-Est, spunând că nimeni nu se mai preocupă astăzi de greșelile bunicilor și că, în plus, Japonia a plătit zeci de miliarde
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
mine. Yukata îi unduiește albastru în briza văratică, evantaiul îi sigilează perfect carnea buzelor, privirea îi este zăvorâtă în pietrele calde din caldarâm. Am o viziune demnă de poeții din Heian, inspirați de versul unui zâmbet migdalat... Dar totul se preface în țăndări: umbră terestră a neînduplecatelor vase americane de acum o sută cincizeci de ani, un Chevrolet negru-metalizat frânează brusc și apăsat lângă bordură. Erosul nipon: între metaforizare și pragmatism El dorea să vadă puțin mai mult din făptura celei
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
și pe care-l repetă cât mai sentențios și mai autoritar cu putință tuturor celor ce vin la ea cu o anumită problemă. Întâi, te ascultă cu atenție cât mai studiată și mai bine simultă, iar când ai terminat, se preface că, în terfeloagele ei, caută ceva cu mare interes. Și, când te aștepți mai puțin, ca și cum ar fi dat chiar peste dispoziția, instrucțiunea, metodologia sau legea ce se ocupă de situația tocmai înfățișată... Niculina Udrea! Până-n prezent, n-am auzit
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
un sân, mă apucă de parcă ar mângâia un măr. Ți-au crescut, îmi spune cu un surâs libidinos. Parcă ieri zburdai pe maidan cu gâștele. Mă întreabă dacă m-a sărutat vreun băiat până acum. Îi răspund că nu. Se preface uimit și îmi spune că o să mă învețe el, ca să nu mă fac de rușine. Deodată buzele lui se lipesc de ale mele. Îi simt limba umedă cum se strecoară printre ele ca un melc bălos. Țin gura închisă, cu
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
plecat în zori dacă n-aș fi fost eu. Făcea turele de munte dintotdeauna, un om mai dependent de înălțimi, de verde, de alb, nu în tâlnisem. Cred că l-am însoțit o singură dată, când el doar s-a prefăcut că se cațără, iar eu doar m-am prefăcut că nu sunt cu mintea în altă parte. Ușa de la camera lui, din celălalt capăt al holului, era întredeschisă. Am zărit o măsuță lângă pat, cu niște cărți, jurnale de călătorie
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
Făcea turele de munte dintotdeauna, un om mai dependent de înălțimi, de verde, de alb, nu în tâlnisem. Cred că l-am însoțit o singură dată, când el doar s-a prefăcut că se cațără, iar eu doar m-am prefăcut că nu sunt cu mintea în altă parte. Ușa de la camera lui, din celălalt capăt al holului, era întredeschisă. Am zărit o măsuță lângă pat, cu niște cărți, jurnale de călătorie, ochelarii și, la margine, un ceas negru de mână
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
Parcă lumea întreagă are, ca noi, paișpe ani. Mădălin-Eugen Popa Alpinist și cerșetor Din când în când mă opresc și mă întorc cu spatele la vânt, îmi scot mănușile și-mi acopăr ochii și nasul cu mâinile calde. Aici orice lacrimă se preface în sigiliu de gheață într-o clipă. Deși mustața și barba îmi sunt înghețate, fața îmi arde spasmodic. Ghicesc în urmă linia crestei pe care am străbătut-o de azi-dimineață cu satisfacția unui vis împlinit. În rest, epuizare, sete, foame
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
trecea în revistă tot felul de accidente din viața lui. Te-am sunat să-ți spun că m-a lovit un autobuz în Piața Romană și nu mi-ai răspuns la telefon, dar cum șoferul nu tăcea deloc, m-am prefăcut că vorbim. M-am prefăcut vreun sfert de oră, cel mai tare monolog. M-am simțit bine. Ți-am spus atunci tot ce nu reușesc să-ți spun vreodată. Mi-am imaginat și răspunsurile tale, așa cum am vrut. Ai fost
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
de accidente din viața lui. Te-am sunat să-ți spun că m-a lovit un autobuz în Piața Romană și nu mi-ai răspuns la telefon, dar cum șoferul nu tăcea deloc, m-am prefăcut că vorbim. M-am prefăcut vreun sfert de oră, cel mai tare monolog. M-am simțit bine. Ți-am spus atunci tot ce nu reușesc să-ți spun vreodată. Mi-am imaginat și răspunsurile tale, așa cum am vrut. Ai fost înțelegător, te-ai oferit să
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
mai departe. Lasă, băi, că-ți fac eu niște pătrățele cu carioca, zice el. Că-mi dă linkuri XXL, că se mută la parter, că mă ia cu el la sală, dar să intru după cinci minute și să mă prefac că nu-l cunosc și așa mai departe, nu mă mai slăbea. E loc de pus berea, mă apăr eu. Văd, zice el. Că se poartă și așa, zice, dar că trebuie să mă rad în cap. Că la burtă
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
tânăr spre telecomandă. Diego tace și, în locul lui, vocea grea îmi spune nu mai pot. La urechea mea, paharul de apă clipocește a nerăbdare. Ce o mai minți? Nimic, bunico, nici nu poate să vorbească bine. — Ei, nu poate, se preface. Și tic. Și tac. Și tic. Și tac, pentru că asta face moartea din oameni, îi tace și îi spânzură de gânduri. Și claxoanele Bucureștiului urlă la oameni, oamenii urlă la câini, bunica urlă la motan. Și zâmbește. Ai grijă de
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
era o curățenie impecabilă și mirosea a vanilie. Muzica umplea tăcerea care se instalase între noi. Ceva instrumental, aproape terapeutic. Omul părea timid. Încercam să fiu atentă la drum, la peisajul pe care-l știam ca pe buzunarele mele. Mă prefăceam interesată de tot ce-mi apărea înainte. Dar profitam de fiecare viraj ca să-l privesc pe furiș. Și de fiecare dată mă minunam de trăsăturile lui frumoase. După câteva minute de tăcere am început să vorbim. I-am povestit de
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
caiet. Se sună de ieșire. Îmi bag caietul în ghiozdan. Ușor, aproape cu tact. Scot apoi tricoul din bancă, trăgând cu coada ochiului la colegi, ca să văd dacă observă. Ia stai așa. Auzi, ce tricou e ăla? Care, ăsta? mă prefac eu nepăsător. A, e cu Del Piero. Mișto, nu? Pff, mișto, mișto. Nu mi-l dai mie la oră? Ha, ha. Ce vorbești? Și eu cu ce mă îmbrac? Ți-l dau pe-al meu. Nu pot, n-am cum
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
înțeles de ceilalți, care mie mi s-a părut întotdeauna întristător. Își lua un pahar, deși se putea foarte bine și fără el și deseori așa era, dar, dacă își lua un pahar pe care îl tot ducea la buze, prefăcându-se că soarbe, nimeni nu-l mai întreba nimic și nimeni nu mai era cu ochii pe el, pentru că înțelegeau cu toții plăcerea degustării licorilor tari, retras prin urmare cu un pahar în mână în vreun ungher, oriunde se nimerea, nici măcar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
semn bun, nu mai știe bine, nici nu-l credea în clipa aceea, pentru că nici nu-l auzea bine. Râzând, și-a șters buzele cu vată, ar fi vrut să se enerveze, să-i spună ceva rău sau măcar să se prefacă supărată, dar nu era în stare decât să râdă, uitându-se la el în oglindă și întrebându-l în cele din urmă: Ei, guguștiucule, astăzi ce lucruri frumoase mi-ai adus? Se prostește? „Du-te la tine“, i-a spus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]