8,366 matches
-
favoriți stufoși și cărunți, cu mustăți, cu doi ochi mari, destul de bulbucați. Înfățișarea i-ar fi fost destul de prestantă, dacă n-ar fi avut în ea ceva degradat, uzat, chiar murdărit. Era îmbrăcat cu o redingotă veche, cam roasă pe la coate, cămașa era și ea slinoasă, ca acasă. De aproape mirosea puțin a votcă, însă gesturile îi erau de efect, puțin studiate, trădând vizibil marea lui dorință de a impune distincție și demnitate. Domnul se apropie de prinț, fără grabă, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
intrând aici, eu ies în clipa următoare și am să mă țin și eu de cuvânt, spuse Varia. — Din încăpățânare! striga Ganea. Și tot din încăpățânare nu te măriți! Ce te strâmbi la mine? Știi doar că mă doare-n cot, Varvara Ardalionovna; dacă dorești, poți să-ți pui chiar acum amenințarea în practică. Sunt sătul de tine până peste cap. Nu se poate! În sfârșit, prințe, v-ați gândit să ne lăsați singuri? îi strigă el prințului, văzând că acesta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Ați greșit, generale, spuse el, credeți că sunați la Sokolovici, dar pe ușă scrie Kulakov. — Kulakov... Dacă scrie Kulakov, asta nu-mi spune nimic. Apartamentul e al lui Sokolovici și sun la ușa lui Sokolovici, de Kulakov mă doare-n cot... Uite că deschide cineva. Într-adevăr, ușa se deschise. Ieși un lacheu care-i anunță că „stăpânii nu-s acasă“. Ce păcat, ce păcat și-i ca un făcut! repetă de câteva ori, cu mare părere de rău, Ardalion Alexandrovici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
o vorbire tăioasă și neîntreruptă, aproape țipată, ca și cum cineva ar fi recitat sau chiar ar fi rostit o cuvântare. Prințul intră în curte, urcă scara mică și întrebă de domnul Lebedev. — Iată-l, îi răspunse bucătăreasa cu mânecile suflecate până la coate, care îi deschisese ușa, arătând cu degetul spre „salon“. În acest salon cu tapet din hârtie albastru-închis, curat și cu unele pretenții, adică cu o masă rotundă și o canapea, cu un ceas de bronz cu cupolă, cu o oglindă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
-i îmbunătățească poziția penibilă în care se afla. Văzându-i, el se ridică, îl salută cu amabilitate, de la distanță, pe general, le făcu semn să nu întrerupă recitarea și apucă să se retragă îndărătul fotoliului, unde, sprijinindu-și de spătar cotul mâinii stângi, continuă să asculte balada, aflându-se deja, ca să zicem așa, într-o poziție mai comodă și nu atât de „caraghioasă“, cum era cea din fotoliu. La rândul ei, Lizaveta Prokofievna își flutură mâna de două ori spre cei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
zâmbind. — În schimb seara sunt mai sincer! Seara sunt mai cordial și mai sincer! se răsuci, înfierbântat, Lebedev spre el. Mai simplu și mai precis, mai cinstit și mai respectabil și, deși astfel mă descopăr în fața domniilor voastre, mă doare-n cot; acum vă provoc pe toți, pe toți ateii: prin ce veți mântui lumea și în ce i-ați găsit ei calea normală, voi, oameni ai științei, industriei, asociațiilor, muncii plătite și așa mai departe? Prin ce? Prin credit? Ce înseamnă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
venindu-și în fire. Asta notați-v-o, prințe, țineți-o minte, căci, după cum mi se pare, adunați materiale despre pedeapsa cu moartea... Mi-a spus cineva, ha-ha! O, Doamne, ce inepție absurdă! Se așeză pe canapea, își sprijini ambele coate pe masă și se apucă cu mâinile de cap. Chiar e ceva rușinos!... Dar, la naiba, nu mă privește că-i ceva rușinos! își ridică el imediat capul. Domnilor! Domnilor, desfac plicul, proclamă el cu un fel de fermitate subită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
iarăși febril. A fost un episod prostesc, de-a lungul căruia n-am știut cum să mă comport. Nu voi mai întrerupe lectura. Cine vrea să asculte să asculte... Sorbi repede o înghițitură de apă din pahar, își sprijini repede coatele pe masă, ca să se ferească de privirile indiscrete și continuă tenace lectura. De altfel, jena îi trecu în curând... „Ideea (continuă el cititul) că nu merită să trăiesc câteva săptămâni a început să pună cu adevărat stăpânire pe mine, cred
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
nu muncesc și nu trudesc, dar sunt bogați!» (Eternul refren!) Alături de ei aleargă și se agită din zori și până în noapte un zbârciog «dintre cei distinși», Ivan Fomici Surikov- locuiește în aceeași clădire cu noi, deasupra noastră-, veșnic rupt în coate, cu nasturii rupți, comisionar pentru feluriți inși, care-i încredințează fel de fel de treburi, pentru care se zbate din zori și până-n noapte. Ia intrați în vorbă cu el: «Sunt sărman, gol și nenorocit, mi-a murit soția, medicamente
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
uriașă, atunci... Și așa mai departe, am vorbit mult în noaptea aceea. — Și când te gândești că dumitale viața ți-a fost refuzată! a strigat Bahmutov, cu un reproș fierbinte adresat nu știu cui. În momentul acela ne opriserăm pe pod, cu coatele sprijinite de balustradă, și priveam Neva. Nici nu știi ce mi-a trecut prin cap, am spus eu, aplecându-mă și mai mult peste balustradă. — Nu cumva să te-arunci în apă? a strigat Bahmutov aproape speriat. Poate că îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
aruncat o privire în tăcere și s-a dus cu pași ușori în colț, spre scaunul care se află aproape sub candelă. M-am mirat foarte mult și am rămas în așteptare, uitându-mă la el; Rogojin și-a pus coatele pe masă și a început să mă privească tăcut. S-au scurs așa două-trei minute și-mi aduc aminte că această tăcere m-a făcut să mă simt foarte jignit și înciudat. De ce nu vrea să vorbească? Desigur, faptul că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
nu-i un delir. Nici prin cap nu mi-a trecut așa ceva. Între timp el continua să stea pe scaun și să mă privească cu același zâmbet ironic. Înciudat, m-am răsucit în așternut, m-am sprijinit și eu cu coatele de pernă și într-adevăr m-am decis să tac, chiar dacă ar fi trebuit să ne pierdem așa tot timpul. Nici eu nu știam de ce. Voiam ca neapărat el să înceapă primul. Cred că s-au scurs așa vreo douăzeci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
trecut o bucată de gheață pe trupul meu; mi-am simțit spinarea rece și genunchii au început să-mi tremure. Chiar în această clipă, ca și cum și-ar fi dat seama că mi-e frică, Rogojin și-a tras mâna, în cotul căreia se sprijinise, și-a îndreptat șira spinării și a început să deschidă gura, ca și cum s-ar fi pregătit să râdă; mă privea fix. M-a apucat o asemenea furie, încât m-am hotărât să mă reped la el, însă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
pe gânduri; fără voie, uitată, mâna Lui a rămas pe creștetul blond al copilului. Privește în depărtare, spre orizont; un gând măreț că întreaga lume se oglindește în privirea Lui; chipul Îi e trist. Copilul a tăcut, și-a pus coatele pe genunchii Lui și, sprijinindu-și obrazul în palmă, și-a ridicat căpșorul și, îngândurat, cum cad copiii câteodată pe gânduri, privește țintă la El. Soarele asfințește... Iată tabloul meu! Sunteți inocentă și în inocență stă toată perfecțiunea dumneavoastră. O
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
despre Pavlișcev, iar Ivan Feodorovici îl luase de braț și i-l arătase încă o dată lui Ivan Petrovici, prințul se așezase mai aproape de masă, nimerindu-se chiar pe scaunul de lângă uriașa și splendida vază chinezească, pusă pe un piedestal, aproape de cotul lui, ceva mai în spate. Rostind ultimele cuvinte, se ridică brusc în picioare, dădu neatent din mână, împinse cu umărul și... se auzi un strigăt general! Vaza se clătină, mai întâi păru să ezite dacă n-ar fi bine cumva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
și Lebedev plecară și ei undeva. Numai Vera Lebedeva mai întârzie câtva timp pentru a reda în pripă camerelor aspectul obișnuit, întrucât fuseseră decorate ca pentru o sărbătoare. Înainte de a pleca, aruncă o privire în camera prințului. Ședea cu amândouă coatele sprijinite pe masă, cu fața îngropată în palme. Ea se apropie cu pași ușori și îi puse mâna pe umăr; prințul o privi nedumerit cam un minut, parcă încercând să și-o amintească; dar amintindu-și și dându-și seama
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
străbătu o distanță mult mai mare decât ar fi trebuit; aproape se înserase când intră în camera lui. Hotărî să se odihnească puțin și să se ducă iarăși la Rogojin, așa cum fusese sfătuit; se așeză pe canapea, își sprijini amândouă coatele pe masă și căzu pe gânduri. Numai Dumnezeu știe cât timp și la ce s-a gândit. De multe se temea și simțea cu durere și chin că se teme îngrozitor. Și-o aminti pe Vera Lebedeva; apoi își zise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
se miră de mulțimea oamenilor ieșiți în stradă odată cu asfințitul soarelui (ca de obicei la Petersburg, în timpul caniculei) și o porni în direcția străzii Gorohovaia. La cincizeci de pași de hotel, la prima intersecție, în mijlocul mulțimii, cineva îi atinse deodată cotul și-i spuse chiar la ureche cu jumătate de voce: — Lev Nikolaevici, vino cu mine, frate, trebuie. Era Rogojin. Ciudat: de bucurie, prințul se apucă să-i povestească pe loc, bâlbâindu-se și aproape nerostind cuvintele în întregime, cum îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
clinică pe numele lui cu un diagnostic prezumtiv sau precis. Pe teritoriul sanitar al municipiului Iași, numele pacientului Tăcu Alexandru Malin, În acea noapte sfâșietoare, a dispărut În neant. „Operațiunea VENUS” a mai bifat o victimă devorata de Circulară CO3 COT 0544/225. - Conștiința a ceea ce putem accepta cu gândul curat ar sugera că, după o luptă fără concesii Împotriva odiosului sistem totalitar, familia Tăcu ar merita invitația pe treptele recunoștinței sincere. Nici vorbă de așa ceva! Întâmplările ce vor fi relatate
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
tăcut, discret, modest, urgisit de vremuri și de soarta, de noroc, de istorie și mai ales de dictatură comunistă” - cum zice Valeriu Stancu, dar și de oamenii de lângă el, din apropierea noastră, de cei cu care, În Împrejurări diferite, a luptat cot la cot, și-au zâmbit În speranța, dar i-au Întors spatele. Ori s-au făcut că nu-l Înțeleg. Cine se mai ocupă astăzi să descifreze gândul cugetătorilor, al poeților? Câți demnitari, ridicați pe ruinele luptei din tinerețe până la
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
modest, urgisit de vremuri și de soarta, de noroc, de istorie și mai ales de dictatură comunistă” - cum zice Valeriu Stancu, dar și de oamenii de lângă el, din apropierea noastră, de cei cu care, În Împrejurări diferite, a luptat cot la cot, și-au zâmbit În speranța, dar i-au Întors spatele. Ori s-au făcut că nu-l Înțeleg. Cine se mai ocupă astăzi să descifreze gândul cugetătorilor, al poeților? Câți demnitari, ridicați pe ruinele luptei din tinerețe până la bătrânețe a
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
întâmplă? o întreabă cu blândețe. De ce ești atât de încrâncenată? De câteva zile te văd copleșită de supărare, iar noaptea te aud cum te preumbli prin cameră, de parcă nu ți se mai lipește somnul de pleoape. O apucă ușor de cot silind-o să se așeze lângă el, pe marginea patului. — Spune-mi, ce griji te frământă? Îi înconjoară umerii cu brațul. — Azi-noapte, când mă foiam în pat de durere, te-am simțit de câteva ori venind tiptil până la ușa mea
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
ca nu cumva să întindă cenușa cu care își accentuează sprâncenele chelbe. Șoptește cu vocea întretăiată. — Ca una care împărtășesc deopotrivă cu tine și binele, și răul de aproape jumătate de secol... Și ca una care își face drum cu coatele către conducerea statului, atât timp cât trăiesc eu, și speră că va putea face la fel sub fiul său, deși, din câte îl cunosc eu pe Tiberius, mă îndo iesc, clatină din cap principele. — ...câtă vreme ești viu și nevătămat, o aude
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
sară peste asemenea întrebări stupide, chiar dacă fac parte din canon. Parvenitul de taică-său n-avea cum să ajungă flamin, augur, preot salian, quindecemvir sau septemvir, ca să invalideze alegerea. Funcții dintr-astea sunt oferite persoanelor cu importanță politică, nu unui coate goale care s-a îmbogățit peste măsură în nici zece ani. Cât timp vei locui aici, voi veghea asupra ta ca un adevărat tată... Așa e, reflectează Occia cu ironie. Ne ai pe toți sub puterea ta: pe noi, pe
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
tala Mamă. Își aranjează rochia murdărită de praf. — M-a trântit pe jos, că e puternică precum un bivol... Ridică glasul să se facă auzită cu toată hărmălaia din jur: — În fața templului! Se uitau oamenii la noi și-și dădeau coate. E mai mult decât Occia poate răbda. Chiar le face de râs! O smucește nervoasă pe fată. — Da’ nu ți-e rușine? — Au! Mă doare, țipă Asinia. Rex profită de ocazie să se elibereze din strânsoarea ei. — Nu mai respecți
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]