60,137 matches
-
a culminat cu refuzul lui Tito de a lua parte la a doua conferință a Kominformului. Ruptura s-a consumat apoi la respectiva conferință, pe 28 iunie 1948, printr-o rezoluție oficială ce excludea Iugoslavia din organizație sub pretext că refuza să recunoască rolul conducător al Armatei Roșii și al Uniunii Sovietice În eliberarea țării și În transformarea ei socialistă. Oficial, guvernul de la Belgrad era acuzat că duce o politică externă naționalistă și ia măsuri eronate pe plan intern. În realitate
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
era decât un tertip pentru a controla o Germanie În care continuau să nu aibă Încredere și dacă boomul economic european nu datora mare lucru Înaltei Autorități, care nu influența mai deloc concurența, piața muncii și prețurile -, atunci de ce au refuzat englezii să i se alăture? și de ce neparticiparea lor a făcut atâtea valuri? Englezii nu aveau nimic Împotriva unei uniuni vamale europene - erau chiar În favoarea ei, cel puțin pentru ceilalți europeni. Ce Îi deranja la Înalta Autoritate era ideea de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ale colectivizării, micii proprietari de la țară - deja nu prea mai existau moșieri - au fost Încolțiți cu impozite la sânge (ce le depășeau adesea veniturile lichide), prețuri diferențiale și cote-părți care avantajau noile ferme de stat și colective; li s-au refuzat cartelele pentru bunuri raționalizate, iar copiii lor au fost discriminați: nu puteau să facă decât școala primară. Un număr impresionant de țărani independenți au rezistat chiar și În aceste condiții, majoritatea pe „microfundii” de două hectare sau mai puțin, insignifiante
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
1947 pentru un amestec de vini reale și imaginare, de la simpatii fasciste și colaboraționism până la spionaj În favoarea Occidentului; În fiecare caz, procurorii au avut grijă să le conteste credibilitatea și patriotismul ca reprezentanți ai „poporului” bulgar, maghiar, polonez. Socialiștii care refuzaseră să Îmbrățișeze Partidul Comunist, precum bulgarul Krastin Partahov (judecat În 1946 și condamnat la Închisoare, unde a murit trei ani mai târziu), au fost și pedepsiți ca dușmani ai poporului. Ce frapează la victimele necomuniste ale primelor procese publice e
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
condamnat la Închisoare, unde a murit trei ani mai târziu), au fost și pedepsiți ca dușmani ai poporului. Ce frapează la victimele necomuniste ale primelor procese publice e că, În afară de cei care avuseseră o activitate vădit de partea nemților, au refuzat categoric să se recunoască vinovați sau să-și mărturisească așa-zisele fapte „antinaționale”. În august 1947, la Sofia, În procesul vizibil aranjat al liderului țărănist Nicola Petcov și al „complicilor” săi, patru din cei cinci acuzați s-au declarat nevinovați
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
fost acuzați În decembrie 1949 de colaborare cu mișcarea fascistă antebelică, spionaj pentru serviciile secrete britanice și conspirație cu Tito. După ce a cedat În cele din urmă sub tortură și a semnat „confesiunea” În care se recunoștea vinovat, Kostov a refuzat În fața Curții să pronunțe textul prestabilit, a retractat public declarațiile smulse de anchetatori și a fost târât afară din sală În timp ce protesta, susținând că e nevinovat. Două zile mai târziu, la 16 decembrie 1949, a fost spânzurat, iar „complicii” săi
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
după modelul maghiar. Partidul Comunist Polonez În exil fusese decimat de Stalin la Moscova, așa că Bierut Întrevedea ce Îl așteaptă dacă Polonia intra Într-un vârtej de arestări, epurări și procese. Polonezii au avut și noroc: Gomu³ka a rezistat interogatoriului, refuzând să semneze o confesiune falsă; dosarul nu era instrumentat când Stalin a murit, iar Beria, omul lui de paie, a fost ucis Înainte ca procesul să poată Începe. În fine, unii lideri sovietici au considerat că este imprudent să distrugă
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
locale, astfel Încât exproprierea, naționalizarea și intervenția statului n-au surprins pe nimeni. În Cehoslovacia, de exemplu, conform Planului Bianual introdus În 1946, muncitorii recalcitranți puteau fi trimiși În lagăre de muncă (deși, Într-adevăr, În 1946-1948, majoritatea judecătorilor cehi au refuzat să aplice astfel de sancțiuni). În faza inițială, așadar, intrarea Europei de Est În sfera de influență sovietică nu a reprezentat o schimbare atât de nedorită și brutală cum avea să pară ulterior - și nu ne referim la speranțele reale
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cum au putut În timpul ocupației). Potrivit lui Merleau-Ponty, Încleștarea războiului tranșase pentru intelectualii francezi dilema „a fi sau a face”. De acum Încolo erau În Istorie și trebuiau să participe din plin. Intelectualii nu-și mai puteau permite luxul de a refuza să aleagă politic: adevărata libertate consta În acceptarea acestei realități. În cuvintele lui Sartre, „a fi liber nu Înseamnă să faci ce vrei, ci să vrei să faci ceea ce poți”. Altă lecție pe care Sartre și generația lui pretindeau că
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Mendès-France, a socotit (pe bună dreptate) că fragilul guvern de alianță ar fi fost periclitat de propunerea nepopulară ca inamicul național să fie reînarmat. În consecință, când Tratatul CEA a ajuns În final la Adunarea Națională pentru ratificare, Mendès-France a refuzat să-și asume responsabilitatea, iar la 30 august 1954 documentul a fost respins cu 264 de voturi pentru și 319 Împotrivă. Proiectul unei Comunități Europene de Apărare (și, odată cu el, ideea unei Germanii reînarmate În cadrul unei armate europene) era mort
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Aliații vestici să semneze pacea cu inamicii. Trupele aliate urmau să rămână În Republica Federală pentru a Împiedica o recidivă germană, dar numai În cadrul unei prezențe europene și conform unui acord reciproc. Francezii nu aprobau unanim aceste planuri, dar cum refuzaseră tocmai alternativa pe care tot ei o propuseseră, nu mai puteau protesta, deși Germania de Vest a obținut termeni mai avantajoși prin tratatele din 1954 decât conform Planului Pleven. Franța era din nou propriul său dușman În disputele internaționale privind
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
antinucleară ar fi câștigat teren În RFG și nu numai. Dar chiar dacă puterile occidentale insistau să rămână În Berlin, URSS putea cere la schimb, când Își dădea acordul, garanția că Bonnul nu va primi arme nucleare. Când liderii occidentali au refuzat orice concesii În privința Berlinului, amintind că Însăși URSS Încălcase angajamentele de la Potsdam când a integrat Berlinul de Est În guvernul și instituțiile est-germane Înainte de semnarea unui tratat final, Hrușciov a Încercat din nou. După o serie de discuții neconcludente ale
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
lor respective - una din ultimele legături rămase Între acestea -, În timp ce autoritățile est-germane testau voința puterilor vestice de a-și reafirma dreptul de acces În zona estică, potrivit acordului inițial dintre cele patru puteri. În fața intransigenței comandantului militar american, care a refuzat să recunoască dreptul est-germanilor de a stânjeni mișcările Aliaților, sovieticii au cedat până la urmă În această privință: În următorii 30 de ani, toate cele patru puteri au rămas la fața locului, deși ambele tabere au cedat de facto autorităților germane
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
lor, Adenauer și UCD au adoptat o linie dură față de Est. În relațiile sale internaționale, Bonnul a susținut că, până la organizarea unei conferințe de pace finale, frontierele Germaniei de la 1937 rămân În vigoare. Conform „doctrinei Hallstein” propuse În 1955, Bonnul refuza să Întrețină relații dipomatice cu orice țară ce ar fi recunoscut Republica Democrată Germană (contestând astfel implicit pretenția RFG, stipulată În Legea Fundamentală din 1949, că este reprezentanta tuturor germanilor). Singura excepție a fost Uniunea Sovietică. Rigiditatea Bonnului a fost
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
compromis, Întrucât aveau nevoie de cooperarea egipteană. Regatul Unit se baza tot mai mult pe petrolul ieftin importat prin Canalul Suez și plătit În lire sterline. Dacă această sursă ar fi fost Întreruptă sau dacă arabii ar fi decis să refuze plata În lire, Marea Britanie ar fi fost nevoită să-și folosească rezervele financiare ca să cumpere dolari și să importe petrol din altă parte. Mai mult, așa cum avertiza ministrul de Externe Anthony Eden cabinetul britanic În februarie 1953, „ocupația ar putea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
altul, viitorul țării se afla dincolo de Canalul Mânecii. Unde altundeva putea Marea Britanie să-și regăsească reputația internațională dacă nu În Europa? „Proiectul european”, În măsura În care el existase vreodată altundeva decât În mintea câtorva idealiști, rămăsese Înțepenit pe la mijlocul anilor ’50. Adunarea Națională franceză refuzase propunerea de a constitui o armată europeană și, odată cu aceasta, orice idee a unei mai bune coordonări europene. Deși fuseseră Încheiate o serie de acorduri regionale după modelul statelor Beneluxului - de exemplu, În 1954, Piața Comună Nordică a Muncii În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
După cum evidenția raportul lui Spaak din 1956, „Europa, care altădată avea monopolul producției și obținea resurse importante din posesiunile sale de peste mări, Își vede astăzi poziția externă slăbită, influența În declin și capacitatea de progres erodată prin fărâmițare”. Britanicii au refuzat să se alăture CEE exact pentru că nu Înțelegeau - Încă - situația În care se aflau. Ideea că Piața Comună Europeană era menită să concureze puterea crescândă a Statelor Unite - idee care avea să aibă oarecare influență În cercurile politice de la Washington În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
realitatea din Ungaria. Pe tot cuprinsul țării se formau În mod spontan organizații studențești, consilii ale muncitorilor și „comitete naționale” revoluționare. Ciocnirile dintre poliție și demonstranți au provocat contraatacuri și linșaje. Ignorând sfatul câtorva membri, conducerea Partidului Comunist Maghiar a refuzat la Început să recunoască revolta drept o revoluție democratică, insistând ca aceasta să fie tratată ca o „contrarevoluție” și pierzând astfel ocazia de a o coopta. Abia pe 28 octombrie, la aproape o săptămână de la declanșarea evenimentelor, Nagy a propus
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Uniunea sindicală condusă de comuniști, Confédération Générale du Travail (CGT), a fost inițial dezavantajată: când liderii sindicali au Încercat să preia controlul grevei de la Renault, ei au fost respinși, iar un acord negociat de guvern, sindicate și patronat a fost refuzat cu hotărâre de muncitorii de la Renault, deși promitea creșterea salariilor, reducerea timpului de muncă și consultări cu angajații. Milioanele de oameni care Încetaseră lucrul și studenții aveau cel puțin un lucru În comun. Dincolo de doleanțele lor specifice, toți erau frustrați
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Peter Schneider nu e singurul care a remarcat că trăiau Într-un vid construit pe un abis: chiar și acasă - sau mai ales acasă - nimeni nu voia să vorbească despre „asta”. Părinții lor, germanii născuți Între 1910 și 1930, nu refuzau doar să discute trecutul. Sceptici În fața marilor idei și a promisiunilor politice, ei se concentrau permanent, cu o anumită crispare, pe confortul material, stabilitate și respectabilitate. După cum pricepuse Adenauer, identificarea lor cu „Vestul” și cu America reprezenta În primul rând
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În 1956 a existat o speranță generală, În Uniunea Sovietică și În rest, că cenzura se va relaxa și va apărea un spațiu pentru dezacordul și critica temperate (În același an, manuscrisul romanului Doctor Jivago de Boris Pasternak a fost refuzat de publicația literară Novîi Mir). Dar Kremlinul s-a speriat de aparenta relaxare culturală: În trei ani de la al XX-lea Congres al Partidului, Hrușciov ținea discursuri agresive În apărarea realismului socialist din artă, amenințându-i pe opozanți cu consecințe
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
confuză și volatilă a adepților de peste hotare. În 1962, un obscur Învățător de provincie, Aleksandr Soljenițîn, a reușit să publice un roman pesimist și implicit subversiv, O zi din viața lui Ivan Denisovici, În Novîi Mir, aceeași revistă care Îl refuzase pe Pasternak cu mai puțin de șase ani În urmă. Toleranța relativă din ultimii ani ai lui Hrușciov nu se aplica Însă criticilor directe adresate conducerii sovietice: nici măcar la apogeul „dezghețului”, opera ulterioară a lui Soljenițîn nu ar fi putut
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
alimente și materii prime. După ce fuseseră complici la stăvilirea și Înăbușirea revoltei maghiare, românii au obținut retragerea trupelor sovietice de pe teritoriul național În 1958 și au adoptat o cale din ce În ce mai independentă. Sub Dej și (din 1965) sub Ceaușescu, România a refuzat să se implice În disputele Moscovei cu China și chiar a refuzat manevrele Pactului de la Varșovia pe teritoriul național. Liderii români l-au abordat pe Tito (ale cărui relații cu Pactul erau mai mult formale decât amicale),iar Dej s-
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
maghiare, românii au obținut retragerea trupelor sovietice de pe teritoriul național În 1958 și au adoptat o cale din ce În ce mai independentă. Sub Dej și (din 1965) sub Ceaușescu, România a refuzat să se implice În disputele Moscovei cu China și chiar a refuzat manevrele Pactului de la Varșovia pe teritoriul național. Liderii români l-au abordat pe Tito (ale cărui relații cu Pactul erau mai mult formale decât amicale),iar Dej s-a adresat chiar Adunării Naționale Iugoslave În 1963. Ei au susținut industrializarea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
a fost convins; el a plecat și mai sceptic În privința viitorului lui Dubček. Pactul de la Varșovia a anunțat manevre iminente lângă frontiera cehă. Când Pactul de la Varșovia s-a reunit la Bratislava pe 3 august (Întâlnire la care Ceaușescu a refuzat să participe), Brejnev a propus doctrina care Îi va purta pe viitor numele: „Fiecare partid comunist e liber să aplice principiile marxism-leninismului și socialismului În țara sa, dar nu trebuie să se abată de la aceste principii dacă vrea să rămână
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]