60,137 matches
-
excluși erau cehi). Cei care fuseseră activi sau jucaseră un rol important În Primăvara de la Praga au fost „intervievați” și puși să semneze declarații prin care Își renegau acțiunile și condamnau reformele lui Dubček. Cei mai mulți au semnat. Cei care au refuzat și-au pierdut slujbele și, Împreună cu copiii și rudele lor, au devenit paria ai societății. Victime predilecte au fost cei care, În partid sau În afara lui, fuseseră vizibili În ultimii ani: jurnaliști, crainici, eseiști, romancieri, dramaturgi, regizori de film sau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
prosperitate de care se bucura Flandra și legislația inovatoare pentru federalizarea Belgiei le-au temperat pe moment cererile: dintr-o mișcare marginală și plină de resentimente, naționalismul flamand s-a transformat Într-o revoltă a contribuabililor de limbă olandeză, care refuzau să-i subvenționeze pe oțelarii valoni În șomaj (vezi capitolul XXII). Bascii și catolicii din Ulster erau, Însă, altă poveste. țara Bascilor, situată În nordul Spaniei, a fost dintotdeauna ținta mâniei lui Franco: În parte fiindcă era sinonimă cu cauza
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cea mai influentă victimă: Aldo Moro, lider al Partidului Creștin-Democrat, fost prim-ministru și ministru de Externe. Moro a fost ținut ostatic timp de două luni; sprijinit de comuniști și de majoritatea partidului său, prim-ministrul creștin-democrat Giulio Andreotti a refuzat până și să ia În considerare cererea răpitorilor de a elibera „deținuți politici” În schimbul vieții lui Moro. În ciuda condamnării unanime În spectrul politic italian și a apelurilor din partea papei și a secretarului general al Națiunilor Unite, teroriștii au refuzat să
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
a refuzat până și să ia În considerare cererea răpitorilor de a elibera „deținuți politici” În schimbul vieții lui Moro. În ciuda condamnării unanime În spectrul politic italian și a apelurilor din partea papei și a secretarului general al Națiunilor Unite, teroriștii au refuzat să cedeze. Pe 10 mai, corpul lui Aldo Moro a fost găsit Într-o mașină parcată sfidător pe o stradă din centrul Romei. Scandalul Moro ilustra incompetența statului italian - ministrul de Interne a demisionat a doua zi după găsirea cadavrului
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de ideea lui Adenauer că noua Republică, ancorată În Occident prin Uniunea Vest-Europeană, Comunitatea Economică Europeană și NATO, trebuie să nu recunoască cu nici un preț Republica Democrată Germană (RDG). Pretinzând că RFG era singurul stat care reprezenta Germania, Adenauer a refuzat să recunoască și statele care aveau relații diplomatice cu RDG, cu excepția Uniunii Sovietice. Succesorul lui, Ludwig Erhard, deschisese misiuni comerciale la București, Sofia, Varșovia și Budapesta, dar prima Încălcare reală a regulii s-a produs abia În 1967, când, la
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
diplomatice cu România și, un an mai târziu, cu Iugoslavia. Adenauer insistase mereu că În Europa Centrală nu putea fi vorba despre destindere sau dezarmare câtă vreme nu exista o soluție pentru divizarea Germaniei și disputele teritoriale de la frontiera estică. Refuzând să se opună construcției Zidului Berlinului În 1961, Statele Unite demonstraseră Însă că nu doreau să riște o confruntare armată pentru a menține deschisă frontiera din Berlin; iar America refuza, după cum a confirmat președintele Lyndon Johnson În octombrie 1966, să mai
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
o soluție pentru divizarea Germaniei și disputele teritoriale de la frontiera estică. Refuzând să se opună construcției Zidului Berlinului În 1961, Statele Unite demonstraseră Însă că nu doreau să riște o confruntare armată pentru a menține deschisă frontiera din Berlin; iar America refuza, după cum a confirmat președintele Lyndon Johnson În octombrie 1966, să mai fie constrânsă În politica externă de principiul reunificării germane viitoare. Mesajul era limpede: În loc să ceară soluționarea „problemei germane” ca precondiție a destinderii, noua generație de diplomați germani trebuia să
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
reminiscențele erau poate iluzorii, interesele comune erau cât se poate de reale. URSS urmărea de mulți ani recunoașterea oficială a câștigurilor sale postbelice și a noilor granițe europene, de preferință În cadrul unei conferințe de pace. Aliații vestici, În special Statele Unite, refuzau să acorde mai mult decât recunoașterea de fapt a unui statu-quo câtă vreme „problema germană” nu era soluționată. Dar acum, având În vedere că Înșiși germanii Întindeau o mână vecinilor de la est, poziția occidentalilor urma să se schimbe; dorința liderilor
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
an, la Helsinki (Finlanda) se desfășura o sesiune pregătitoare, iar În iulie 1973 s-a deschis oficial, tot la Helsinki, Conferința pentru Securitate și Cooperare În Europa. Au luat parte 35 de țări (inclusiv Statele Unite și Canada); numai Albania a refuzat să participe. În următorii doi ani, țările participante au elaborat convenții, au redactat acorduri, au propus măsuri de „construire a Încrederii” pentru Îmbunătățirea relațiilor Est-Vest și multe altele. În august 1975, Acordurile de la Helsinki au fost semnate și aprobate În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
martie 1967, 21 dintre ei au fost aduși În fața curții marțiale. În acest moment, guvernul parlamentar grec nu mai funcționa decât În teorie. Conservatorii și ofițerii de armată lansau avertismente sinistre despre influența crescândă a „comuniștilor” În toată țara. Regele refuza să colaboreze cu Uniunea de Centru majoritară, acuzând-o că se bazează pe voturile extremei stângi, În vreme ce Uniunea Națională Radicală, aflată În opoziție, refuza să sprijine eforturile repetate de instalare a unui guvern provizoriu. Într-un final, În aprilie 1967
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și ofițerii de armată lansau avertismente sinistre despre influența crescândă a „comuniștilor” În toată țara. Regele refuza să colaboreze cu Uniunea de Centru majoritară, acuzând-o că se bazează pe voturile extremei stângi, În vreme ce Uniunea Națională Radicală, aflată În opoziție, refuza să sprijine eforturile repetate de instalare a unui guvern provizoriu. Într-un final, În aprilie 1967, Uniunea Națională Radicală a format un guvern minoritar care a rezistat atât cât regele să aibă timp să dizolve parlamentul și să ceară alegeri
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
vehement al Ankarei. Soarta Ciprului - prins Între efortul britanicilor de a scăpa de un vestigiu imperial incomod și străvechea ostilitate greco-turcă - a rămas Îngrijorător suspendată de-a lungul anilor ’50. Când proiectul de Enosis (unire cu Grecia) i-a fost refuzat, conducerea greco-cipriotă a insulei a acceptat cu inima Îndoită independența oferită În 1960 de Marea Britanie, care și-a rezervat doar anumite drepturi de tranzit și o bază aeriană cu importanță strategică. Suveranitatea și Constituția noii republici erau garantate de Marea Britanie
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
le-au reținut, chiar și atunci când atacurile din 1963 asupra turcilor ciprioți au determinat sosirea forțelor ONU de menținere a păcii. Deși greco-ciprioții dețineau monopolul sectorului public și al pozițiilor de autoritate (amintind de majoritatea protestantă din Ulster, care le refuza catolicilor orice pondere sau privilegiu) - sau poate tocmai din această cauză -, situația din insulă părea stabilă. Chiar dacă Ciprul nu mai era o zonă de criză, el rămăsese o „problemă”. În 1973, când studenții atenieni (mai Întâi cei de la Drept, apoi
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cărei vârfuri se aflau În exil - au apărut ideile reformiste și presiunea schimbării, incitate de frustrarea În fața ineficienței locale, criticile din străinătate sau exemplul Conciliului Vatican II. Franco a murit În sfârșit pe 20 noiembrie 1975, la 82 de ani. Refuzând până la capăt să ia În calcul orice transfer de autoritate sau liberalizare mai serioasă, Franco nu mai era util nici măcar propriilor susținători: mulți dintre ei simpatizau cu demonstranții care, mai devreme În același an, ceruseră eliminarea restricțiilor asupra presei și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
diversității lingvistice și a sentimentului regional În statul spaniol până atunci ultracentralizat: ele menționau importanța demografică disproporționată a Cataloniei În special și importanța tendinței autonomiste În țara Bascilor și Catalonia deopotrivă. Dar ce le era permis unora nu putea fi refuzat altora. În patru ani, Spania s-a divizat În 17 regiuni cu administrație proprie, fiecare cu steagul și capitala ei. Nu doar Catalonia și țara Bascilor au fost recunoscute ca distincte și separate, ci și Galicia, Andaluzia, Canarele, Valencia, Navarra
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
a fost zeci de ani agent clandestin al comuniștilor spanioli Înainte de a părăsi partidul, șocat de nostalgia fără orizont În care acesta eșuase. La Începutul anilor ’80 era evident că tineretul spaniol nu voia să stăruie În trecutul recent - ei refuzau ostentativ să adopte vechile coduri de comportament public: În limbaj, În vestimentație și mai ales În comportamentul sexual. Celebrele filme ale lui Pedro Almodóvar, demonstrații lapidare ale noilor convenții contra-culturale, sunt o inversare autoreflexivă a cincizeci de ani de autoritarism
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Într-o convorbire telefonică privată, rezultatul alegerilor trebuia validat. Primul gând al lui Jaruzelski a fost să obțină un compromis care să salveze aparențele invitând Solidaritatea să i se alăture Într-un guvern de coaliție, Însă propunerea i-a fost refuzată. După alte câteva săptămâni de negocieri și eforturi inutile ale comuniștilor de a numi un premier, conducerea partidului a acceptat inevitabilul: pe 12 septembrie 1989, Tadeusz Mazowiecki a fost confirmat În post - era primul prim-ministru necomunist al Poloniei postbelice
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și stabile din Germania și din Întregul bloc comunist 4. Prima reacție a Parisului a fost Încercarea de a bloca unificarea germană - Mitterrand a mers până la a vizita RDG În decembrie 1989, prefăcându-se că susține suveranitatea germană. El a refuzat invitația lui Helmut Kohl de a participa la ceremonia ce marca redeschiderea Porții Brandenburg și a Încercat să Îi convingă pe conducătorii sovietici că Franța și Rusia, ca aliați tradiționali, aveau interesul comun de a pune piedici În calea ambițiilor
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Uniunii Sovietice când a fost Înlăturat de colegii de la Moscova). Complotiștii din 1991 reveneau cu nerușinare la practicile sovietice de Început. Prin urmare, pe 17 august Gorbaciov a fost somat să-și transfere prerogativele prezidențiale unui „Comitet de Urgență”. A refuzat. Pe 19 august, Comitetul de Urgență a anunțat că președintele este incapabil să-și exercite atribuțiile „din motive de sănătate”, iar Comitetul Își asumă puteri depline. Vicepreședintele sovietic, Ghenadi Ianaev, a semnat un decret care Îl deposeda pe Gorbaciov de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
să anunțe instituirea legii marțiale doar pentru a Înlocui un lider comunist cu altul demonstra cât de mult se destrămaseră structurile tradiționale ale Uniunii Sovietice. Complotiștii nu aveau nici sprijinul unanim al propriilor agenții - majoritatea ofițerilor superiori din KGB au refuzat să-l susțină pe Kriușkov. și era limpede Împotriva cui acționează complotiștii, dar nu pentru ce. Mai mult, complotiștii reprezentau caricatura involuntară a tuturor relelor din trecutul sovietic: bătrâni cărunți din epoca Brejnev, cu o limbă de lemn anevoioasă, adversari
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
acest moment, instituțiile Uniunii Sovietice erau deja fie sub controlul statelor independente, fie desființate: pe 24 octombrie KGB-ul și-a Încetat existența. Când Gorbaciov a propus un nou „Tratat asupra Comunității Economice a Statelor Suverane”, cele mai multe republici independente au refuzat pur și simplu să semneze. La ședințele din octombrie ale Sovietului Suprem al Uniunii Sovietice, reprezentanții republicilor din partea de vest au absentat. În cele din urmă, pe 8 decembrie, președinții și prim-miniștrii din Rusia, Ucraina și Belarus - principalele state
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
compromisul cu „dușmanii”Serbiei, Miloševiæ a revenit la Kosovo. În primăvara anului 1997, raportorul ONU pentru drepturile omului din regiune, Elisabeth Rehn, semnala un dezastru iminent În provincia Kosovo: Belgradul persecuta majoritatea albaneză, respingând toate solicitările de autonomie teritorială și refuzând populației locale până și minima reprezentare instituțională. Dincolo de conducerea batjocorităși neputincioasă a moderatului Ibrahim Rugova, tinerii albanezi (sprijiniți moral și militar de Albania) renunțau treptat la rezistența nonviolentă, orientându-se spre UÇK (Armata de Eliberare din Kosovo). Creată În 1992
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
pentru turnura pe care au luat-o evenimentele - și, În general, s-a arătat refractară la orice fel de implicare. Când Washingtonul a Încercat, În septembrie 1990, să pună Iugoslavia pe agenda următorului summit al OSCE la Paris, Mitterrand a refuzat, acuzându-i pe americani că „dramatizează”. Patru luni mai târziu, când s-a pus din nou problema, Ministerul francez al Afacerilor Externe a pretins că deja era „prea târziu” pentru o intervenție străină... Parisul a continuat să fie necooperant chiar
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
momentul oportun”. În particular, erau mai sinceri. Cum remarca la mijlocul anilor ’90 un Înalt funcționar din Comisia Europeană, „aici nimeni nu se gândește serios la extindere”. și totuși, extinderea era pe ordinea de zi. Conform propriilor reguli, UE nu putea refuza unui stat dreptul de a-și depune candidatura. Prin urmare, Comisia Europeană a fost nevoită să accepte dosare de la Ungaria și Polonia În 1994, de la România, Slovacia, Letonia, Estonia, Lituania și Bulgaria În 1995, iar de la Slovenia și Republica Cehă
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ei de independență totală și fidelă politicilor antiinflaționiste din anii ’70. Dificultățile introducerii monedei euro ilustrau un neajuns structural al proiectului european: sistemul său de guvernare extraordinar de greoi. Defectul stătea În concepția originală. Jean Monnet și urmașii lui au refuzat orice efort de a imagina (și cu atât mai puțin de a implementa) un sistem federal sau democratic. Ei au promovat un proiect de modernizare a Europei de sus În jos: o strategie vizând productivitatea, creșterea economică și eficiența concepută
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]