6,175 matches
-
tot mai rămăsese un Augustus care să acorde funcții înalte în Imperiu. Intuiește că, odată cu dispariția lui Augustus, situația Statului, contrar așteptărilor lui Ovidiu și a celor din opoziție, rămânea aproape neschimbată: nu s-ar fi întors la Republica. Ovidiu ezită între ideile și idealurile sale de a căror inactualitate începe, în sfârșit, să-și dea seama și realitatea contingentă și pare mai hotărât ca niciodată să ajungă la un acord. Și totuși ceva și mai profund decât amărăciunea și disprețul
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
fără a depăși anumite limite de discreție pe care și le-a impus sau care i-au fost impuse, felul culpei sale. Încă de la început el se lamentează: "vai mie, dacă citind numele meu tu te schimbi la față și eziți să citești până la capăt scrisoarea", exilând astfel, împreună cu poetul, și scrisorile și operele. Vina lui nu merită atât! De fapt, Ovidiu nu s-a gândit că, punând una peste alta, mâna sa ar putea atinge astrele, precum Titanii, care se
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
duse la Roma într-o urnă mică: mort nu va mai fi exilat. Nimeni nu-i interzice acest lucru (sau mai bine zis, nu i-l poate interzice): în ciuda interdicției lui Creon, regele Corintului, miloasa Antigona din Teba nu a ezitat să-și îngroape fratele, pe Polinice, căzut în războiul celor Șapte împotriva Tebei (v. 65-70). Disimulându-și intențiile, Ovidiu o asemăna pe Fabia cu Antigona și, implicit, pe Augustus cu tipul tiranului, Creon. Adevărul, ascuns pentru mult timp, cu mâhnire
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
plecat în exil, nu m-a părăsit această speranță, deși am mascat-o, cum am putut mai bine, cu aceleași adulații la adresa lui Augustus, în care, însă, nu mai credea nimeni (nici măcar împăratul). Mai mult, când îmi venea inspirația poetică, nu ezitam să mă distrez făcând versuri ambigui, în care nu se înțelegea bine unde se termina măgulirea și unde începea bătaia de joc (prietenii mei, însă, înțelegeau totul din zbor). De exemplu, poetul adresându-se soției 404, care se plângea că
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
roșii și complet zburlită". Se pare că Ovidiu vrea să-i reproșeze o rigiditate morală nejustificată: să nu se ridice în apărarea moralității, tocmai el care asista cu plăcere la spectacole deloc morale și care, la vremea lui, nu a ezitat să o ia pe soția lui actuală, Livia, de la soțul ei legitim. Să nu se aducă, așadar, învinuiri de imoralitate în Ars amatoria, pentru că în acest caz Augustus ar fi trebuit să-l pedepsească și pe poetul său preferat, Vergiliu
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
de a fi autor. „Autorlîcul” apare mai tîrziu și se răspîndește repede din moment ce Heliade scrie deîndată o satiră a autorlîcului, iar Kogălniceanu instaurează critica literară pentru a pune stavilă În primul rînd maniei de a scrie. La 1820 poetul român ezită să-și semneze poemele, din pudoare sau din orgoliu (poezia nu-i o carte de vizită convenabilă pentru un om cu ighemonicon), la 1845 scrisul devine o profesiune și chiar o profesiune „obștească”, amenințată de impostură. Apariția conștiinței scrisului este
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
ființa sa. Ah. năcaz, ah. priveghere, temutule și tu dor, Cu cită plăcere dulce a noastre inimi vă vror!” Este un moment de sinceritate În istoria acestei pasiuni. Momentul În care actorul Își scoate, la sfîrșitul spectacolului, masca. Conachi nu ezită s-o pună Însă la loc. Spectacolul continuă: cu dureri, chinuri, aht-uri..., Întreaga ceremonie. Iubirea este o profesiune pe viață. În pragul morții, poetul trimite un mesaj „frumușălelor” anunțînd iminenta lui retragere: „Mergi și du-te de la mine frumușălelor
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
numele Anicăi, Casandrei, Lucsandrei, Elencăi, Marioarei, Marghioalei), numai una Însă (Zulnia) intră În poezie. Celelalte dispar În rîul acestei pasiuni. Regula, În epocă, este ca femeile să se schimbe, iar pasiunea să rămînă. Rasismul masculin (phalusocrația) guvernează moravurile. Poeții nu ezită să treacă numele ibovnicelor În versuri și să jure, de fiecare dată, iubire veșnică. Ei nu se simt imorali pentru că n-au conștiința păcatului. Codul curtenici medievale cere ca bărbatul să-și Închine viața unei Doamne (Stăpîne). Mai aproape de Orient
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
erotica combustiunii”. Ele s-ar putea rezuma astfel: amorul este o pătimire În doi; despărțirea schimbă culoarea universului („lumea toate le negrește / amîndoi dacă nu sînt”); amorul are legi și legile pot fi Înțelese etc. Alte imagini: cînd pleacă, Înamoratul ezită să dea „veste scîrbită”, iar cînd, În fine, se hotărăște s-o comunice, somează pe Anica să-și țină parola dată... Trece, de regulă, prin chinurile cunoscute și promite să nu dea amorul său „În veac uitării”. Unele versuri sînt
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
cărți deschise la întâmplare, acum la o pagină, acum la alta" (narațiunea de tip episodic constituie, repet, un element-cheie al poeticii romanului-melodramă). La rândul său, într-o primă fază, autorul-scriitor se recunoaște pe sine însuși doar în ipostaza "personajului" Bizu, ezitând să-și asume și rolul de "narator", câtă vreme amintirile (ale memorialistului, dar și ale lui... Bizu) par povestite acum de o "străină gură", cea a romancierului. Nerecunoașterea "vocii" interioare determină perplexitatea autorului care, constatând dispariția subită a "dublului" (și
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
sfâșietoare a unei romanțe sentimentale executate tocmai atunci, în apropiere, la o flașnetă. "Valul muzicii" precizează cu claritate raporturile dintre cei doi amanți, limpezind, după spusa naratorului, "apele sufletului". Nesigur pe el, cu toate că simte imboldul unor atingeri mai îndrăznețe, Bizu ezită s-o sărute pe Diana, căreia îi explică metodic mobilurile comportamentului său (face teoria amânării necesare). Femeia, în schimb, recunoscătoare, îi mângâie mâna pe care i-o respinsese anterior, mărturisindu-și mai întâi sentimentele prietenești (evident, cumplit de jignitoare pentru
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
pentru scurt timp la București, atât cât să afle, cu ușurare, că Silvia nu l-a așteptat, cuplată fiind acum cu Lică, și că Diana s-a măritat până la urmă cu Raicu. Simțindu-se în continuare vinovat față de Mili, Bizu ezită s-o caute, din teama de a nu o răni, și pleacă la Balomirești, fără a bănui că acolo îl aștepta, de mult, chiar femeia cu suflet de soră de care credea că fuge. Reîntâlnirea se produce firesc, în decor
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
mai mult sau mai puțin prelucrată a poemelor "dedicate": lui Mite, care îl voia geniu, îi închină doar două texte în variantă definitivă! -, pe când Veronicăi, care va juca în viața poetului un rol mai complex decât cel de muză, nu ezită să-i arate și versuri mai puțin șlefuite, fără să se teamă că ar putea-o dezamăgi. Așadar, "Bălăuca" nu-și dorește să fie o "icoană", ca Mite, mulțumindu-se să întruchipeze în ochii poetului varianta cea mai apropiată de
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
în trup". La bărbat, în schimb (animal triste post coitum), se produce fenomenul invers, dezvrăjirea "de când o posedase, ea nu-l mai poseda", fiindcă (știm deja) "satisfacția lui ieșea din emoție și nu din realizare". De aceea, ulterior, Eminescu va ezita să o ceară de soție pe Veronica după moartea lui Micle, iar femeia se va arăta la rându-i interesată doar de obținerea pensiei de la minister, fără alte "iluzii". Așadar, pragmatica Veronică nu vrea să fie doar muză (ca Mite
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
lui, și la Viena, și la Berlin, și la Iași, până când episodul regretabil de la "hanul lui Năstăsache" a distrus vraja, obligându-l să caute "idealul" în altă parte și să se amorezeze de Mite. Acum, după moartea lui Micle, poetul ezită să o ceară pe Veronica în căsătorie, dar vrea totuși să o revadă și să-i aducă mângâiere în nenorocire. Ajuns iarăși la Iași, Eminescu trage la Creangă, vechiul prieten, de care se desparte la un moment dat, în toiul
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
În realizarea unor activități ca scris, decupaj, reproducerea unui desen. Caracteristici ale dezvoltării psihice: Senzații: folosește activ simțul tactil; are dificultăți În vederea la distanță. Percepții: percepțiile auditive slab dezvoltate; prezintă interes pentru percepția fenomenelor sociale; distinge culoarea, mărimea obiectelor, dar ezită sau face erori În precizarea formei; spiritul de observație bine dezvoltat. Reprezentări: se orientează destul de bine În spații largi, Întâmpină dificultăți În a se orienta În pagina caietului sau a foii de desen ori Într-un text scris; În redarea
Integrarea şcolară a copiilor cu CES şi serviciile educaţionale de sprijin în şcoala incluzivă by Carmen CANĂ () [Corola-publishinghouse/Science/1136_a_2171]
-
mult despre intrarea în scenă, pe ușa din dos a istoriei recente, a "securiștilor-teroriști". Însuși Ion Iliescu înclină într-una dintre cărțile sale și spre o astfel de teorie. Mai precis, în lucrarea Revoluție și reformă 132 (ex)președintele României ezită a se pronunța categoric cu privire la identitatea teroriștilor, dar, în cele din urmă, avansează, totuși, două interpretări. Una dintre ele se referă la securiști ca ,,fanaticii izolați", întru totul devotați lui Nicolae Ceaușescu. Cea de-a doua interpretare face trimitere la
[Corola-publishinghouse/Science/84969_a_85754]
-
Ideal vorbind. Teoriile antieuropene: Nae Ionescu, Noica, Țuțea Atracția europeană este la noi plină de dificultăți. Exigențele sale în materie de civilizație și cultură se lovesc de mari obstacole. Cel mai important este o întreagă ideologie antieuropeană, pe care nu ezităm să o considerăm de dreapta. Ea s-a manifestat și între cele două războaie și în întreaga perioadă comunisto-ceaușistă, reapărută recent și cu mare energie. Ea are ca purtătoare de cuvânt spirite de valoare. Sunt filozofii-mit, filozofii-profeți, filozofii-simbol, filozofii-mistici, filozofii
Pentru Europa: integrarea României: aspecte ideologice şi culturale by ADRIAN MARINO () [Corola-publishinghouse/Science/872_a_1583]
-
mai intens decât bogăția. Există, prin urmare, fără ca această distincție să îi ierarhizeze valoric, artiștii „calzi” și artiștii „reci”. Pe R. îl fascinează vidul lăuntric când devine instrument de captare a sensului, mai exact - a pierderii de sens. El nu ezită să pună în legătură vidul cu puterea de viață și obține mari performanțe când se ocupă de scriitori ca Bacovia sau Gogol, la care oboseala și vitalitatea s-au manifestat complementar. Nu înseamnă că prima sa monografie, cea despre Liviu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289117_a_290446]
-
-i pricina? De ce nu merge mai ușor? Trebuie să meargă?» Se adaugă că eroul slăbise și făcea, datorită cercetărilor, cearcăne la ochi. (Ă). Nuvela lui Gheorghe Cristea, S-a spart satul, Înfățișa, cu meritul noutății primelor investigații, sufletul țăranului sărac, ezitând Între vorba mieroasă a unchiului bogătan care Încerca să-l mențină În starea de servitute de dinainte și Între conștiința de clasă pe care partidul i-o trezește. Istoria crimei În Dușmănie, a lui Petru Dumitriu adâncea o astfel de
[Corola-publishinghouse/Science/2043_a_3368]
-
scriitorilor, au dovedit nu numai creșterea interesului și a dragostei pentru literatură și artă a maselor, dar și adâncimea și siguranța judecății critice, justețea și sănătatea criteriilor lor estetice. Scriitorii care au avut asemenea Întâlniri cu masele cititoare n-au ezitat să mărturisească, - unii cu mare surpriză - substanțiala și revelatoarea contribuție a acestei critici de masă la munca și orientarea lor viitoare. Dincolo, În rândul specialiștilor, articolul din Scânteia nr. 1300 (Spre un nou avânt al creației literare) În care se
[Corola-publishinghouse/Science/2043_a_3368]
-
și fiul său sînt exemple pentru acei descendenți din șefi gali care, în patru generații, s-au integrat perfect lumii romane. Acești notabili au adoptat un nume roman format după cel al lui Caius Iulius Cezar, cuceritorul lor, dar nu ezită să amintească cetății lor originea lor indigenă. Ei ocupă posturi în administrație ca șefi de cabinet (prefect al muncitorilor) și joacă un rol esențial pentru cultul imperial. Averea lor este considerabilă pentru a pune să se construiască un arc la
by Jean Carpentier, É. Carpentier, J.-M. Mayeur, A. TranoyJean Carpentier, François Lebrun, [Corola-publishinghouse/Science/965_a_2473]
-
mai tîrziu, noul rege al Spaniei, Filip al II-lea, soț al reginei Angliei, Maria Tudor, decide să invadeze Franța. Armata spaniolă, plecată din Țările-de-Jos, îi zdrobește pe francezi la Saint-Quentin la 10 august 1557, dar Filip al II-lea ezită să se îndrepte spre Paris și nu-l poate împiedica pe François de Guise să ia Calais englezilor. Epuizați din punct de vedere financiar, adversarii semnează în aprilie 1559 tratatele de la Cateau-Cambrésis: Franța restituie Savoia ducelui său, dar păstrează Calais
by Jean Carpentier, É. Carpentier, J.-M. Mayeur, A. TranoyJean Carpentier, François Lebrun, [Corola-publishinghouse/Science/965_a_2473]
-
al XVI-lea, deschis, inteligent, dar slab și sfîșiat în conștiința lui creștină, mai ales cînd clerul, pus în fața jurămîntului de credință "față de rege și de națiune" care îi este impus, se împarte în "cei care jură" și în "refractari", ezită în continuare. Cînd în sfîrșit alege încearcă să fugă în străinătate la 20 iunie 1791, dar este prins la Varennes el aproape își ruinează realul prestigiu pe care încă îl avea. Astfel, slăbiciunea puterii, tulburarea religioasă, criza financiară, pe care
by Jean Carpentier, É. Carpentier, J.-M. Mayeur, A. TranoyJean Carpentier, François Lebrun, [Corola-publishinghouse/Science/965_a_2473]
-
și scindarea Partidului muncitoresc socialist revoluționar al lui Jean Allemane, în 1890, care propovăduiește lupta de clasă, antimilitarismul și antiparlamentarismul. Numeroși socialiști "independenți" joacă un rol important în mișcare: astfel Millerand sau Jaurès (document, p.311). Dezbinat între tendințele sale, ezitînd între marxism și reformism, socialismul alege, în momentul boulanjismului, precum și cu ocazia afacerii Dreyfus, să se alieze cu stînga politică împotriva adversarilor ireconciliabili ai Republicii. Mai mulți socialiști se angajează net pe calea reformismului: în 1896, programul de la Saint-Mandé al
by Jean Carpentier, É. Carpentier, J.-M. Mayeur, A. TranoyJean Carpentier, François Lebrun, [Corola-publishinghouse/Science/965_a_2473]