11,108 matches
-
tot ceea ce amenajăm și folosim altminteri ca util, neinvitând la nimic altceva decât la actul intuirii. (...) Așa ceva nu mai este o descriere ce ne determină să vedem ceva plastic. O asemenea mărturie poetică este mai curând un exorcism, un adevărat ritual al sufletului, ce anulează orice distanță"30. Aprecierea lui Gadamer cu privire la Goethe se potrivește întru totul atmosferei poetice din Priveliști, căci în acest poem, aproape că peisaj nemaifiind, nu rămâne nimic ce ar putea fi descris. Priveliștea pe care o
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
repetitive legate de comportament, preocupări și activități manifestate printr-unul din următoarele: a. preocupare anormală (fie ca intensitate, fie ca focalizare) circumscrisă la unul sau mai multe patternuri restrânse și interese stereotipe; b. dependență inflexibilă evidențiată de anumite rutine sau ritualuri nefuncționale; c. comportamente motorii stereotipice și repetitive (de exemplu: fluturatul sau răsucitul degetelor sau a mâinilor, ori mișcări anormale ale întregului corp); d. preocupări insistente pentru anumite părți ale obiectelor. B. Întârzierea sau funcționarea anormală în cel puțin unul din
Autism : aspecte generale by Marinela Rață, Gloria Rață, Bogdan-Constantin Rață () [Corola-publishinghouse/Science/310_a_620]
-
formă aparte de comuniune în care bucatele înseamnă ceva care poartă în ele nu doar substanțele hrănitoare, ci și semințele meditației ce încolțesc și înfloresc la lumina unei contopiri spirituale, toate la un loc făcînd din acest obicei mundan un ritual insolit de comunicare- cuminecare. Rețetele, multe dintre ele de o admirabilă simplitate regească, foarte ușor și necostisitor de realizat într-o bucătărie chiar modestă, rețetele, deci, nu reprezintă un fel de accesoriu sau vreun pretext pentru prezentarea curților regale, cum
Cel de-al treilea sens by Ion Dur [Corola-publishinghouse/Science/911_a_2419]
-
pare a fi suprafața care degrevează ființa de o falsă interioritate și recreează imaginea exteriorului, prin definiție imperfect și fragmentar, constrâns la fetișism pentru a putea încropi o presupusă armonie. Solitudinea devine o stare provocată, supravegheată și tratată ca un ritual autoimpus („Și singurătatea-i o sărbătoare dacă știi s-o/ trăiești”). Coerența, claritatea, derularea aproape logică a discursului creează o impresie de monotonie, metafora apare în ipostaze catacretice, dezambiguizante, retorismul pare că dictează „sentimentelor”. Rămâne însă timiditatea când bătăioasă, când
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286412_a_287741]
-
Rigoarea și coerența lor mistică era însă totală. Supunerea la regulile stricte ale confreriei era asigurată prin chiar angajamentul solemn al inițiaților. Aceștia deveneau imediat preoți ai Demetrei, căpătând accesul la viață fericită post-mortem în împărăția lui Hades. Ceremoniile și ritualurile se constituiau în pregătire sacră pentru această condiție eudemică postthanatică. Cele mai multe mimau dramatic și orgiastic însămânțarea boabelor de grâu (asimilată mistic probabil cu actul sexual), încolțirea și ieșirea lor la lumină, precum Persefona. Misterele eleusine par să fi evoluat de-
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
barbare - erau cât se poate de laice. Pitagora a impus un curriculum musical (adică bazat pe muzele șmusaeț diverselor arte și științe) care avea drept core aritmetica feniciană și geometria egipteană; era completat cu astrologia chaldeană, acustică și ritmică melodică, ritualurile persane și, bineînțeles, misteriile eleusine și orfice. O disciplină originală era akusmata („regula tăcerii”), care nu era o simplă interdicție, ci o tehnică de formare a capacităților de a asculta și medita asupra celor auzite 25. Regula tăcerii era totuși
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
și intervale muzicale, pe de o parte, iar pe de altă parte, raporturi aritmetice derivate din tripla combinație tetraktys șvezi nota 29ț Î pentadă Î decadă, noțiunea de tetraktys, numărul patru capătă semnificația unui adevăr al misteriilor în doctrina și ritualul pitagoreic, axate pe această tetradă care nu este altceva decât forma figurată a decadei concepute ca număr triunghiular (1+2+3+4=10)” (op. cit., pp. 101-102). 48. Extrapolarea alegorematică se baza pe extensia conceptului de consonanță (sumfwnia = symphonia) și aplicarea
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
în sine, una cât se poate de obișnuită; era urmată, imediat după ospăț, de o ceremonie religioasă și, apoi, de băutură. Se bea vin împreună, de unde expresia sun-pinein (syn-pinein = „a bea”). Nu era o simplă bețivăneală de cheflii, ci un ritual, probabil cu origini dionisiace. Petrecerea bahică era condusă de o căpetenie a symposionului, care se numea symposiarh. Symposiarhul era maestru de ceremonii care fixa: cantitatea de vin, tăria lui, felul petrecerii (care presupunea, în anexă, recitări, jocuri, cântece acompaniate de
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
și, poate, păgâni; alții erau inculți și chiar analfabeți. Cei din urmă păreau preferabili, fiind asimilați cu simplitatea hristică. De aceea numărul lor a crescut spectaculos. S-a dovedit însă că preoții analfabeți erau total incompetenți: nu știau să îndeplinească ritualurile, erau incapabili să convertească păgânii la creștinism, iar unii nici măcar nu puteau orationem dominicam („să rostească rugăciunea de duminică”). Autoritățile ecleziastice s-au speriat: Biserica risca să cadă în păgânism. În 465, Conciliul de la Roma a reacționat violent și a
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
ca artes sermocinales, adică „arte pentru slujbă și predică”. Gramatica era destinată studiului limbii latine, așa cum apărea aceasta în Vulgata, Biblia latină. Retorica era destinată formării capacităților necesare predicii pe care preotul o rostea în biserică, un element esențial al ritualului religios creștin. Dialectica se studia pentru formarea capacităților necesare convertirii păgânilor, disputelor cu necreștinii, ereticii, ateii etc. Dar și disciplinele din quadrivium se subordonau misiunii de formare a preotului creștin. Erau botezate artes reales, cu sensul de „metode practice” folositoare
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
exil, Iacob al III-lea Stuart, sprijinit de Ludovic al XIV-lea, a fondat el însuși o lojă masonică la Saint-Germain-en-Laye, alcătuită din mai mulți nobili scoțieni fideli. Astfel a luat naștere prima masonerie scoțiană în Franța. Aceasta reproducea atât ritualurile vechi de inițiere ale constructorilor, dar relua și tradițiile templierilor. Ludovic al XIV-lea, „Regele-Soare”, a primit „îmbrățișarea frățească” a regelui englez la Saint-Germain. Anul 1697 este o dată crucială pentru Francmasonerie și istoria Europei. Este anul în care se publică
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
de către tineri prin influențe socioeducative de tip informal sau nonformal. Curriculumul „ascuns” nu este specificat în planurile de învățământ sau programele școlare. Psihopedagogii anglo-saxoni descoperă abia acum că familia, strada, comunitatea desfășoară o educație tenace, prin care sunt transmise reguli, ritualuri, cutume și obiceiuri specifice, cu efecte ce pot fi mai semnificative decât cele oferite de școală sau alte instituții educative oficiale. Cu toate acestea, curriculumul „ascuns” este de multă vreme cunoscut prin observații de bun-simț. La români se vorbește de
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
șase „tipare ale sensului” (patterns of meaning) din moduri distincte de înțelegere umană. Se pot structura, astfel, șase „regiuni ale sensului” care pot fi considerate tot atâtea „arii curriculare”: simbolica (limba comună, matematica și formele simbolice nondiscursive precum gestica și ritualurile); empirica (științele lumii fizice, cultura umană, mijloacele de trai); estetica (muzica, artele vizuale, dansul, literatura); sinoetica (personal knowledge: relația eu-tu, insight-ul relațional, conștientizarea directă); etica (autoconducerea, luarea deciziilor); sinoptica (sensul ca integrator al istoriei, religiei, filosofiei). Un curriculum conceput
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
doar ceea ce le predă profesorul, ci multe altele, cu o putere formativă mult mai mare decât se crede. Viața școlară de zi cu zi influențează formarea personalității - dar nu doar prin temele predate și asimilate de elevi, ci și prin „ritualurile” vieții de școlar, prin învățarea acestui „mod de viață”, prin relațiile interpersonale, prin învățarea din timpul orelor de curs și din pauze etc.; o „învățare vie” care include adaptarea la climat, la personalitatea profesorului etc. Ea include componente nonlivrești și
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
teorie a destinului; hermeneutica fenomenologică a curriculumului; hermeneutica fenomenologică a relațiilor dintre adulți și copii; hermeneutica fenomenologică a speranței și a stabilității în educație; hermeneutica fenomenologică a interacțiunilor dintre meaning și teaching; hermeneutica fenomenologică a atmosferei, a ceremoniilor și a ritualurilor școlare; fenomenologia psihanalitică a „prezenței” și „absenței” în educație; problemele intertextualității în discursurile pedagogice; fenomenologia „scriiturii” și „gândirii” pedagogice; fenomenologia „locului secret” în educație; fenomenologia „singurătății” pedagogice; fenomenologia „timpului educațional” ș.a. Pe acest „tărâm al subtilității și profunzimii curriculare” s-
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
vagă și a completat-o cu exemple. Hidden curriculum poate fi derivat din mesaje tacite induse copilului de organizarea școlară (de exemplu, orarul școlar) sau tipul de disciplină practicat. David Gardner menționa că învățările noastre simple sunt preluate din diversele ritualuri pe care le practicăm - de la cele din viața de familie la ritualuri ale vieții în diverse medii: pe stradă, la un spectacol, la o petrecere, la o reuniune etc. Școala comportă un mediu în care copilul învață, în plus, altceva
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
din mesaje tacite induse copilului de organizarea școlară (de exemplu, orarul școlar) sau tipul de disciplină practicat. David Gardner menționa că învățările noastre simple sunt preluate din diversele ritualuri pe care le practicăm - de la cele din viața de familie la ritualuri ale vieții în diverse medii: pe stradă, la un spectacol, la o petrecere, la o reuniune etc. Școala comportă un mediu în care copilul învață, în plus, altceva decât ceea ce impune curriculumul formal. „Școala vieții”, amintită mai sus, începe încă
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
cel ce are de învățat de la maestrul său. Și mai fericit, dacă poate beneficia de experiența mai multor maeștri. Cercetarea științifică este o artă care ascunde în ea multe secrete. Maestrul este dator să-și inițieze ucenicul în toate tainele ritualului cercetării, cu fericitul gând ascuns că discipolul îl va putea depăși. Un maestru invidios nu-și merită titlul și nu va avea parte de recunoștința elevilor săi. În Evul Mediu, existența unui maestru recunoscut într-o Universitate atrăgea elevi din
Tratat de diabet Paulescu by Constantin Ionescu-Tîrgovişte () [Corola-publishinghouse/Science/92230_a_92725]
-
Premiu ,,Năsturel Herescu” al Academiei Române (1913) pentru traducerea epopeii Iliada de Homer. După începutul modest cu poeziile din Gânduri și vise, talentul poetic al lui M. se manifestă în volumele Alme sol (1925), Bair di cântic armânescu (1931), Altare (1934), Ritual pentru tine (1934) și Tropare (1940). Versurile îi sunt influențate de lirica greacă, lucru vizibil în special în secțiunea Anacreontice din placheta debutului. Spiritul apolinic este tot mai pregnant începând cu Alme sol, în care soarele este slăvit ca sinteză
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288321_a_289650]
-
ruinele ei, București, 1910; Istoria Românilor din Pind. Vlahia Mare (980-1259). Studiu istoric după izvoare bizantine, București, 1913; Alme sol, București, 1925; Poezii, București, 1925; Descătușare, București, 1928; Bair di cântic armânescu, București, 1931; ed. București, 1989; Altare, București, 1934; Ritual pentru tine, București, 1934; România și Elada, București, 1934; Români din Bulgaria medievală, București, 1937; Tropare, București, 1940; Poeme, îngr. Sanda Diamantescu și Radu Hâncu, București, 1970; Studii istorice privitoare la trecutul românilor de peste Dunăre, îngr. Nicolae Șerban Tanașoca, București
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288321_a_289650]
-
le promovează. Astfel, comunitatea este și o noțiune ideologică ce ne distrage atenția de la forțele care controlează viața indivizilor. Anthony Cohen (1992) arată și el că termenul comunitate este unul dintre cele care, alături de altele cum ar fi cultură, mit, ritual, simbol, sunt fluturate în limbajul obișnuit, în cuvântările zilnice. Sunt cuvinte aparent inteligibile atât celor care vorbesc, cât și celor care ascultă. Importate însă în discursul științelor sociale, ele produc imense dificultăți, cu un plus pentru comunitate. Absența definițiilor satisfăcătoare
by Tudor Pitulac [Corola-publishinghouse/Science/1067_a_2575]
-
fi restrânsă (la sat) sau extinsă (la națiune). Exemplificarea cea mai bună a etnicului rămâne însă cea prin sat, acesta fiind "celula nepieritoare care întreține continuitatea etnicului". În ecuația etnicului a comunității de fapt, dacă privim etnicul restrâns intră practicile, ritualurile, limba. Din punct de vedere științific, studierea satului, a comunităților sătești era obiectul mai multor discipline, etnopsihologia având menirea să cerceteze condițiile care întrețin pe termen foarte lung conștiința comunității de origine, de limbă și de destin între membrii unui
by Tudor Pitulac [Corola-publishinghouse/Science/1067_a_2575]
-
1963:144, apud Taylor, 1989: 27) privește comunitatea drept "... o reunire a indivizilor care sunt legați prin aceea că au în comun unele dintre valorile, interesele, ideile (incluzând ideologiile), miturile, utopiile lor și simbolurile acestora, și de asemenea religia și ritualurile ei". Deși există tentația de a considera comunicarea drept a doua caracteristică fundamentală a comunității, datorită faptului că valorile și credințele împărtășite sunt același lucru cu comunicarea, este suficientă îndreptarea atenției doar către una dintre cele două categorii, care se
by Tudor Pitulac [Corola-publishinghouse/Science/1067_a_2575]
-
să se asemene între ei" (MacIver, 1970: 30). Manierele, tradițiile, exprimările ș.a., toate sunt caracteristici comune distinctive ce se dezvoltă la cei ce trăiesc împreună într-un sens foarte larg. La Frazer regăsim criterii de factură etnografică: practici lingvistice, diferite ritualuri, diverse constructe politice ce sprijină demarcația grupului, credințe, norme, simboluri, modalități în care comunitățile reacționează la diferiți "ceilalți" sau chiar la aceiași în ocazii diferite. De asemenea, avem existența unui spectru larg de activități și interese, implicarea persoanei ca întreg
by Tudor Pitulac [Corola-publishinghouse/Science/1067_a_2575]
-
condiția eficacității. Fără a fi lipsite de conținut, o parte a înțelesului lor este "subiectiv". "Ele sunt, de aceea, mijlocul ideal prin intermediul căruia oamenii pot vorbi o limbă "comună", se pot comporta în feluri aparent similare, pot participa în "aceleași" ritualuri, se pot ruga la "aceiași" zei, pot purta haine similare ș.a.m.d. fără a se subordona unei tiranii sau ortodoxii." (Cohen, 1992: 21) Astfel, individualitatea și comunalitatea pot fi considerate reconciliabile. Repertoriul simbolic al comunității agregă individualitățile și alte
by Tudor Pitulac [Corola-publishinghouse/Science/1067_a_2575]