62,720 matches
-
flexibil, multidimensional (Buzan, 1991a; Walt, 1991; Krause și Williams, 1997). Mai mult, securitatea a devenit o chestiune esențialmente globală, dat fiind că multe probleme locale au repercusiuni majore la nivel internațional. Toate aceste schimbări au necesitat o nouă abordare a crizelor și conflictelor internaționale. Rolul ONU după Războiul Rece Un prim efect al sfârșitului bipolarității a fost reactivarea sistemului comun de securitate prevăzut de Carta Națiunilor Unite. Consiliul de Securitate și ONU În general au reînceput să fie percepute ca reprezentanți
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
internațional de suveranitate se modifică, fiind promovate tot mai frecvent acțiunile pentru apărarea drepturilor fundamentale și a democrației. Pe baza acestor principii, comunitatea internațională a Început să dezvolte un nou tip de diplomație coercitivă, pentru a Împiedica sau limita efectele crizelor umanitare (Ruiz-Giménez, 2005). Intervenții de acest tip au avut loc, de pildă, Între 1990 și 1995, În Irakxe "Irak", Liberia, Somaliaxe "Somalia" și Rwandaxe "Rwanda", mai multe coaliții de state acționând În principal pentru a proteja populația civilă. În acest
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
Îndeplini rolul În menținerea păcii și securității internaționale a fost serios diminuată (ONU, 1999a; 1999b). Cooperarea regională După aceste eșecuri, misiunile ONU de menținere a păcii au cunoscut un regres semnificativ, statele Începând să prefere să intervină În situații de criză prin organizații și alianțe regionale precum NATO și Comunitatea Economică a Statelor din Africa de Vestxe "Comunitatea Economică a Statelor din Africa de Vest" (ECOWAS). Există unele voci care susțin chiar că acțiunile ONU În domeniu, cu excepția instrumentelor clasice, ar trebui abandonate
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
Kosovoxe "Kosovo" (1999). Conceptul NATO de securitate a cunoscut noi modificări În 1999, acordând organizației posibilitatea de a se implica În apărarea drepturilor omului și democrației și În afara teritoriului statelor membre (Ruiz-Giménez, 2005). 12.5.3. Direcții recente În gestionarea crizelor și conflictelor Diplomația preventivă Diplomația preventivă era o parte importantă, dar nu o prioritate a Agendei pentru pace (ONU, 1992). Totuși, Începând de la mijlocul anilor ’90, după ce s-a observat o creștere a numărului de conflicte intrastatale și o transformare
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
o parte importantă, dar nu o prioritate a Agendei pentru pace (ONU, 1992). Totuși, Începând de la mijlocul anilor ’90, după ce s-a observat o creștere a numărului de conflicte intrastatale și o transformare a caracterului tradițional al disputelor, problematica prevenirii crizelor internaționale a devenit un subiect major de dezbatere și o preocupare politică reală (Dwan, 2002). În această privință, ONU are câteva potențiale avantaje. Printre ele se numără posibilitatea de a acționa la nivel global și de a fi prezentă În
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
mult mai mare acordată individului În raport cu statul, dar și o abordare mai complexă a amenințărilor de securitate. PNUD sugerează dezvoltarea umană durabilă ca instrument fundamental pentru o securitate stabilă În toate cele șapte sectoare. Din punct de vedere al gestionării crizelor și conflictelor internaționale, această abordare este strâns legată de strategia de consolidare a procesului de pace. De asemenea, prin atenția acordată dezvoltării individuale și comunitare, agenda de dezvoltare umană durabilă este legată și de strategia de transformare a conflictelor. Nu
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
intervenție care să nu permită abuzurile din partea unor state mai puternice (Abbott, 2005). Un rol mai important pentru sectorul civil Transformarea conceptului de securitate a avut drept efect și o creștere a importanței sectorului civil În acțiunile de gestionare a crizelor și conflictelor. Aceasta s-a Întâmplat În special În cazul unor organizații internaționale cu atribuții În menținerea păcii și securității, unde forțele militare nu mai reprezintă de mulți ani singurele mijloace folosite În managementul situațiilor conflictuale. ONU, de pildă, promovează
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
insuficiente pentru a răspunde În mod eficient complexității tot mai crescute a amenințărilor contemporane de securitate. Soluția propusă atât de mediul academic, cât și de cel al politicilor publice este de a elimina pe cât posibil factorii structurali ce pot genera crize și conflicte internaționale. De aceea, comunitatea internațională promovează prevenirea conflictelor și procesul de consolidare a păcii ca strategii de lungă durată, utilizând metode și instrumente interdisciplinare. Totuși, după 11 septembrie 2001xe "11 septembrie 2001", se poate observa un interes mult
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
Totuși, după 11 septembrie 2001xe "11 septembrie 2001", se poate observa un interes mult mai mare pentru o abordare de scurtă durată, coercitivă și restrânsă a conflictelor decât pentru prevenirea acestora. Cel mai important actor În domeniul reglementării și gestionării crizelor și conflictelor internaționale rămâne ONU. Comparativ cu perioada Războiului Rece, nu există modificări importante În ceea ce privește structurile internaționale relevante pentru domeniu. În același timp, În ultimele decenii, tot mai multe organizații regionale au preluat și dezvoltat cadrul legal instituit de Națiunile
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
participă din ce În ce mai frecvent la operațiuni de restabilire și consolidare a păcii. Schimbările care au survenit În natura amenințărilor de securitate și, implicit, asupra conceptului de securitate au avut totuși efect asupra raportului dintre sectorul militar și cel civil În gestionarea crizelor și conflictelor internaționale, ultimul dobândind un rol din ce În ce mai important. Lecturi recomandate Allan, Pierre; Keller, Alexis (ed.) (2006), What is a Just Peace?, Oxford University Press, Oxford. Bloomfield, David; Fischer, Martina; Schmelzle, Beatrix (eds.) (2004), Berghof Handbook for Conflict Transformation, Berghof
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
din afara granițelor Uniunii au fost percepute ca fiind potențial mai periculoase pe termen scurt. Mai mult, pe termen lung, prin procesul de extindere, acestea s-ar fi putut transforma În conflicte interne ale UE. În acest context, măsurile privind gestionarea crizelor și conflictelor etnopolitice au fost asociate În primul rând Politicii Externe și de Securitate Comună (PESC) și apoi strategiei de extindere a Uniunii. Cel mai important exemplu În acest sens este Procesul de Stabilizare și Asociere (PSA) din Balcanii de
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
Procesul de Stabilizare și Asociere (PSA) din Balcanii de Vest. În cadrul Politicii Europene de Securitate și Apărare (PESA)2, din 2003 până În prezent, UE a desfășurat În Europa două operațiuni de gestionare militară și trei operațiuni de gestionare civilă a crizelor. În cadrul PESA, acestora li se adaugă mai multe operațiuni civile, polițienești și militare În Caucazul de Sud, Asia de Sud-Est, Orientul Mijlociuxe "Orientul Mijlociu" și Africa. De asemenea, În aprilie 2006, Consiliul a aprobat o acțiune comună pentru crearea unei echipe de planificare
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
multe operațiuni civile, polițienești și militare În Caucazul de Sud, Asia de Sud-Est, Orientul Mijlociuxe "Orientul Mijlociu" și Africa. De asemenea, În aprilie 2006, Consiliul a aprobat o acțiune comună pentru crearea unei echipe de planificare (EUPT) pentru posibile operațiuni de gestionare a crizelor În Kosovoxe "Kosovo". Capitolul de față prezintă primele Încercări ale Uniunii Europene de a-și dezvolta propriile mecanisme și politici În domeniu, analizează evoluția lor după conflictul din Kosovoxe "Kosovo" (1999) și evaluează capacitatea UE de a răspunde provocărilor prezente
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
din conflictele etnopolitice din Europa. 13.1. Uniunea Europeană și gestionarea conflictelor etnice: de la prăbușirea comunismului la conflictul din Kosovotc "13.1. Uniunea Europeană și gestionarea conflictelor etnice\: de la prăbușirea comunismului la conflictul din Kosovo" 13.1.1. Prevenirea conflictelor și gestionarea crizelor În cadrul noii arhitecturi de securitate europeană Odată cu terminarea Războiului Rece s-a schimbat și una dintre premisele fundamentale ale arhitecturii europene de securitate. Securitatea colectivă nu mai era ceva ce se putea obține În principal prin limitarea acțiunilor părții adverse
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
actor politic important În Europa și În lume, atât datorită forței economice, cât și atracției pe care o exercita asupra multor state centralși est-europene. În acest scop, Uniunea avea nevoie să-și definească propriul rol În prevenirea conflictelor și gestionarea crizelor, creându-și un loc legitim Într-un spațiu deja aglomerat și Într-o perioadă În care actorii importanți erau ei Înșiși În proces de adaptare la o situație fundamental schimbată. La Începutul anilor ’90, În momentul de maximă nesiguranță instituțională
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
Sovietice și cu fragmentarea violentă a Iugoslaviei. Retrospectiv, eșecul comunității internaționale În a Împiedica seria de războaie și de suferințe umane din fosta Iugoslavie reprezintă poate cea mai clară ilustrare a faptului că paradigmele tradiționale pentru prevenirea conflictelor și gestionarea crizelor deveniseră inadecvate. Totuși, liderii europeni susținuseră inițial exact contrariul. „Dacă o problemă poate fi rezolvată de europeni, aceasta este problema iugoslavă” declara Jacques Poos, președintele Consiliului de Miniștri al Comunității Europene2, la scurtă vreme după declanșarea crizei În Balcanii de
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
conflictelor și gestionarea crizelor deveniseră inadecvate. Totuși, liderii europeni susținuseră inițial exact contrariul. „Dacă o problemă poate fi rezolvată de europeni, aceasta este problema iugoslavă” declara Jacques Poos, președintele Consiliului de Miniștri al Comunității Europene2, la scurtă vreme după declanșarea crizei În Balcanii de Vest. „Acesta este momentul Europei, nu momentul americanilor”; „Noi nu ne implicăm În afacerile americanilor” și „sperăm că ei vor avea suficient respect să nu se implice Într-ale noastre” adăuga președintele Comisiei Europene, Jacques Delors. Liderii
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
ne implicăm În afacerile americanilor” și „sperăm că ei vor avea suficient respect să nu se implice Într-ale noastre” adăuga președintele Comisiei Europene, Jacques Delors. Liderii europeni credeau că statele Comunității Europene puteau și ar fi trebuit să rezolve criza iugoslavă din 1991. Un deceniu de confruntări soldate cu mai mult de un sfert de milion de morți și trei milioane de refugiați arată Însă măsura În care Europa a eșuat În gestionarea acestei situații 1 (Faucompret, 2001; Meier, 1999
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
lupte pentru independență, ceea ce ar fi putut evolua În confruntări violente. De aceea, Comunitatea Europeană a fost de acord cu planul președintelui Miloševiæ de reconstrucție a Federației Iugoslave În interiorul granițelor existente și a Încercat să contribuie la soluționarea pașnică a crizei, condiționând economic părțile care cooperau, respectiv se Împotriveau. Când, În 1991, a Început războiul, mai Întâi În Slovenia și apoi În Croațiaxe "Croația", CE a continuat această strategie, Încercând să prevină răspândirea conflictului În regiune, dar până la sfârșitul anului violențele
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
până În Bosnia (Silber și Little, 1996). Ca răspuns, CE a Înghețat ajutorul financiar pentru regiune și și-a trimis reprezentanți În mai multe misiuni de pace. După respingerea repetată a acestor demersuri de către liderii locali și ca urmare a accentuării crizei umanitare din Bosnia, Comunitatea a abandonat această strategie În decembrie 1991, declarându-se gata să recunoască independența Sloveniei și a Croației cu condiția Îndeplinirii unei serii de cerințe legate de protecția minorităților, rezolvarea pașnică a disputelor cu privire la granițe și garantarea
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
Totuși, mandatul Îngăduia trupelor să folosească forța exclusiv pentru „auto-apărare”, ceea ce făcea ca aceste misiuni să fie incapababile să ofere protecție reală, cu atât mai puțin putând „crea condițiile pentru pace și securitate cerute de negocierea unei rezoluții generale a crizei iugoslave”, așa cum era prevăzut În declarația de intenție a misiunii (ONU: Consiliul de Securitate, 1992). În aceste condiții, acțiunile inițiate de liderii europeni pentru gestionarea conflictului erau sortite eșecului, dovedindu-se incapabile să prevină o serie de dezastre de mare
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
pentru gestionarea conflictului erau sortite eșecului, dovedindu-se incapabile să prevină o serie de dezastre de mare amploare, precum atrocitățile din protectoratul ONU de la Srebrenica (1995)1. În cele din urmă, SUA s-au alăturat eforturilor internaționale de soluționare a crizei, dar un rezultat vizibil nu a fost obținut Înainte ca intervenția militară a NATO să Îi determine pe Slobodan Miloševiæ, Franjo Tuðman și Alija Izetbegoviæ2 să accepte un acord de pace, pe care părțile implicate l-au semnat la Dayton
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
a atenționat de mai multe ori pe Miloševiæ cerându-i să pună capăt acestei situații, Uniunea Europeană nu a fost capabilă de suficientă credibilitate pentru ca violențele să Înceteze. De aceea, NATO, sub conducerea SUA, a fost nevoită să intervină Încă odată. Criza din Kosovoxe "Kosovo" a subliniat principalele două puncte slabe ale Comunității Europene și mai târziu ale Uniunii Europene În gestionarea conflictului din Balcanii de Vest În anii ’90. În primul rând, UE s-a cofruntat cu propria lipsă de experiență
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
lider În această chestiune pe care Îl proclamase atât de Îndrăzneț, dar prematur, În 1991. În prezent, Uniunea este recunoscută drept cel mai important actor internațional În regiune, fiind foarte implicată În acțiuni de prevenire a conflictelor și gestionare a crizelor (Cameron, 2006; Faucompret, 2001; Silber și Little, 1996). Lecțiile eșecului european au fost Învățate Însă În timp. O nouă arhitectură de securitate În care diferite organizații internaționale să joace propriul rol și să contribuie mai degrabă la inițiative de cooperare
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
PESC) și justiție și afaceri interne (pilonul JAI, redenumit În 1997 Cooperare Polițienească și Judiciară În Materie Penală). Acestora li se adaugă o Politică Europeană de Securitate și Apărare (PESA)1, creată În cadrul PESC prin Tratatul de la Amsterdam (1997). Gestionarea crizelor aparține În principal PESC și PESA, Însă, datorită complexității, necesită coordonare și În pilonii 1 și 3 (vezi figura 13.1.), În special În ceea ce privește misiunile Petersberg. Inițial adoptate de Uniunea Europei Occidentale (UEO)xe "Uniunea Europei Occidentale (UEO)", organizație independentă
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]