8,218 matches
-
o meriți, ticălosule! guiță încă o dată mica pocitanie, repezindu-și piciorușul ce-l ținea pe inimă, spre laringe, cu intenția de a-mi înăbuși cuvintele. - Fiindcă ocna la care m-ai îndrumat era pustie, continuai cu vorba sugrumată, te-am prefăcut în pat și scaun, în taler și ciomag. Pentru că nu m-am priceput niciodată să mânuiesc rindeaua, așchiile tale mi-au zdrelit carnea. Cuie nu am știut să bat și scândurile patului, descumpănite de povara ciolanelor mele, s-au ridicat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
cu privirile în pământ, iartă-mă și uită că te-am bătut cu frânghia, fiindcă nu ai vrut să mergi la dentist. Atunci i-am surâs, descoperindu-mi incisivii de faianță ca să-i fac plăcere, ridicai o piatră și mă prefăcui că o fărâm între măsele. - Să mă ierți, mai zise tata iar, pentru palma ce ți-am tras-o atunci, când mi-ai mărturisit că ai pierdut pofta de învățătură. Ca să-l fac fericit, îl întrebai cât e ceasul, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
gâtului la o sută optzeci de grade, să mi se oprească, cu ochii plesniți, pironiți spre bolta cuptorului. Atunci mă voi opri iar o dată, până când întreaga clădărie a trupului se va prăbuși pentru totdeauna pe pulberea fină a măruntaielor mele prefăcute în cenușă. Omul cu drugul de fier va deschide apoi capacul iadului de foc, să sfărâme ciolanele înnegrite, insuficient carbonizate. El va găsi mădularele piticului, înfipt ca un uriaș păduche lat în colivia oaselor mele. Îl va recunoaște după forma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
crengile cu neaua brazilor, ritmice lovituri de bardă sapă existența arborelui condamnat. Încă vreo câteva izbituri repezite cu sete și un rege mut și mândru va scrâșni sinistru, înainte de a se prăbuși cu răbufnire de cutremur. Mâine el va fi prefăcut în scaunul sărutat de trânjii unui om-păduche, sau va fi un pat mâncat de ploșnițe, el, bradul de altădată care își împrăștia sămânța dusă de vânt pe colina verde și înflorită... Blănile trupului său, tăiat în felii de ferăstrăul circular
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
parte, conștient de greutatea persoanei mele, disprețuiesc adulții. Ei trec prin viață ușurei și cântăresc mult numai după moarte, când sunt foarte greu de transportat. Dacă însă moare un om de talia mea, îmi vine să cred că cioclii se prefac că se opintesc din greu la coborârea sicriului, ca și cum ar fi înhămați la un pian ce nu trebuie să fie zgâriat de zidul sau de balustrada scării. Prudența lor îmi pare neverosimilă. Coșciugul cuprinde numai piele și ciolan, și nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
se văita celălalt copil, pălmuindu-se peste obraji și bocindu-se ca mă-sa, „domnul Trotzky zicea că vineri seara aduce toți banii acasă”. Dar încasatorul improvizat apuca mașina de cusut de un picior și se străduia să o miște, prefăcându-se că vrea să o scoată afară. Obosiți de eforturile depuse inutil, băiețașii se așezau în cele din urmă, gâfâind, pe covorul peticit, spionându-se cu coada ochiului. Odată, trântiți pe jos, cel mai răsărit dintre ei începu să vorbească
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
melc olfactive au și început să trimită semnale de alarmă. După un lung răstimp umplut de clinchet de pahare și zgomot de uși de frigider care se închideau în umbră, barmanul apăru din nou și le puse berea în față, prefăcându-se că i-o trântește pe a lui Ignatius în poală. Cei doi Reilly aveau parte de tratamentul cel mai rău, aplicat clienților nedoriți. — Nu ai din întâmplare un Dr. Nut, rece? întrebă Ignatius. — Nu. — E berea preferată a fiului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
plăcere să-ți petreci seara în oraș. Ignatius se reîntorsese la radar, așa încât doamna Reilly băgă mâna în cutie și scoase un fursec cu cacao. — Vrei unul? îl întrebă pe barman. E bun. Am și prăjiturile pentru vin. Barmanul se prefăcu că îi trebuie ceva de pe rafturile din spatele său. — Îmi miroase a prăjiturele pentru vin, strigă Darlene, uitându-se dincolo de Ignatius. — Ia una, drăguțo, o îndemnă doamna Reilly. — Cred că am să iau și eu una, spuse Ignatius. Cred că merg
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
Ignatius, ori trebe să pun o ipotecă. Vrei să-ți pierzi acoperișu’ de deasupra capului? — Nu. Nu vei ipoteca această casă. Lovi cu laba lui uriașă salteaua. Tot sentimentul de securitate la care m-am străduit să ajung s-ar preface în pulbere. N-o să accept ca o persoană indiferentă să exercite vreun control asupra domiciliului meu. N-aș putea suporta! Numai la gândul ăsta și mi se irită mâinile. Întinse mâna ca mama lui să-i poată examina erupția. — Despre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
Maestre, muzica. — Aău! Acu’ chiar că s’tem ’napoi pe plantațe. Jones zgârie cu acul primele șanțuri ale discului. S’t prea mirat ca să mai deschid gura-n bordelu’ ăsta calicos. Darlene, cu pași mici și afectați urcă pe scenă, prefăcându-se timidă și ținând gura strânsă ca un boboc de trandafir. Spuse: — Zău c-au fost o grăma’ de baluri la juni, scumpule, da’... — Stop! urlă Lana... — Lasă-mă să-ncerc, se rugă Darlene. E prima oară că fac asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
Părea o armă a moralității care mă mâna spre Cartier, fiecare lovitură a plasticului spunându-mi: „Fii curajos, Ignatius. Ai o spadă teribil de iute.“ Începusem să mă simt ca un cruciat. În cele din urmă am traversat Canal Street, prefăcându-mă că nu bag de seamă atenția pe care mi-o acordau toți cei pe lângă care treceam. Străzile înguste din Cartier mă așteptau. Un vagabond m-a rugat să-i dau un crenvurșt. I-am făcut semn să plece și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
monstruos, cu lentile, care era desigur un aparat de filmat, îmi strigă un salut. Uitându-mă mai de aproape, am constatat că nu era altul decât agentul de stradă Mancuso. Bineînțeles că am ignorat rânjetul lui slab, machiavelic, de mongoloid, prefăcându-mă că-mi fixez mai bine cercelul. Se pare că fusese eliberat și nu mai trebuia să stea închis în toaletă. „Cum o duci?“ insistă el. „Unde este cartea mea?“ m-am răstit eu amenințător. „Încă n-am terminat-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
plece de acolo. Rău ar fi fost și dacă ar fi plouat pe expoziția lor. Dar una ca asta! — Crenvurști, crenvurști, striga Ignatius puțin supărat. Delicatese din bucătăriile igienice ale Paradisului. Râgâi cu violență în timpul pauzei care urmase. Doamnele se prefăceau că privesc cerul și mica grădină din spatele catedralei. Ignatius, abandonând cauza pierdută în ciuda reclamei de pe cărucior, se duse spre gard ca să privească picturile în ulei, pastelurile și acuarelele atârnate de el. Deși stilul imatur varia de la un tablou la altul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
Cine știe? Aș dori să fie toți. — Firește, continuă Ignatius, gânditor, cu o voce serioasă. Ar putea să fie o înșelătorie de nivel mondial. Eșarfa de satin roșu luneca în sus și în jos. Următorul război ar putea să se prefacă într-o uriașă orgie. Pe cinstea mea! Câți dintre conducătorii militari ai lumii n-or fi decât simpli sodomiți bătrâni și sonați, jucând vreun rol imaginar? De fapt, acest lucru ar putea fi spre binele umanității. Ar însemna sfârșitul definitiv
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
sunat azi de două ori. — Domnul Levy? Ce dorește monstrul acela de la mine? — N-a vrut să-mi spună. Hai, du-te, nebunule! Răspunde! Ridică telefonu’! — Ei asta-i! Nu vreau să vorbesc cu el, tună Ignatius. Ridică telefonul și, prefăcându-și vocea, spuse cu un accent puternic din Mayfair: Daa. — Domnul Reilly? întrebă o voce bărbătească. — Domnul Reilly nu-i aici. — Sunt Gus Levy. O voce de femeie se auzea vorbind cu el: „Să te văd ce-o să spui. Alt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
aceea posomorâtă când, într-un laborator de chimie, experiența pe care o făcea produsese o explozie, arzându-i sprâncenele și speriindu-l. Șocul și teroarea îl făcuseră să se scape în pantaloni și toți cei care erau în laborator se prefăceau că nu-l observă, inclusiv profesorul, care îl ura din toată inima pentru multe alte explozii pe care le produsese în trecut. Tot restul zilei, în timp ce se învârtea cu pantalonii uzi prin școală, ceilalți se comportau de parcă ar fi fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
mea norocoasă. Pentru moment, scena, care părea și ea puțin cam murdară, era goală. Ignatius se uită spre bar, încercând să atragă atenția cuiva și prinse privirea aceluiași barman care îi servise, pe mama lui și pe el. Barmanul se prefăcu că nu-l vede. Atunci Ignatius făcu cu ochiul unei femei de vreo patruzeci de ani care se sprijinea de bar. Femeia, ce părea originară dintr-o țară latină, îi răspunse cu un rânjet lacom, arătând vreo doi dinți de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
să folosesc telefonul. Poate-i mai bine să chem o ambulanță. Lana privi costumul de mătase, pălăria, ochii miopi, șovăitori. Simțea că nu-i pericol, că e un om blând. Vreun doctor bogat. Vreun avocat. Poate ar fi putut să prefacă acest mic fiasco în ceva profitabil. — Desigur, șopti ea. Uite ce, e păcat să-ți pierzi seara c-un individ culcat pe stradă. Nu-i decât un fel de vagabond. Nu ți-ar prinde bine să te distrezi un pic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
poliției, cu o colegă, agent de circulație, însărcinată cu respectarea vitezei în zonele cu școli. Când nu mai rămăsese decât un clișeu, agentul Mancuso hotărî să combine două piese de decor pentru o poză finală dramatică. În timp ce colega de la circulație, prefăcându-se că e Lana Lee, urca în scaunul din spate al mașinii poliției, strâmbându-se și scuturând amenințător pumnul, agentul Mancuso, grav și încruntat, stătea cu ziarul în mână și cu fața spre aparat. — E în regulă, asta-i tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
M-am săturat! Eu am grijă de tine. Zici că vrai să te odihnești. Pot să-ți aranjez un loc bun de odihnă. — Când mă gândesc la sărmanul, răposatul meu tată, care abia s-a răcit în mormânt, murmură Ignatius, prefăcându-se că-și șterge ochii umezi. — Domnul Reilly a murit acu’ două’j’ de ani. — Douăzeci și unu. Ei și! L-ai uitat pe iubitul tău soț? — Scuză-mă, spuse încet domnul Levy. Am putea sta puțin de vorbă, domnule Reilly? — Cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
de acord cu tot ce auzea, dar întrebă cu o ușoară ezitare: — Și cu comuniștii? — Nu-ți face gânduri din cauza lor, dragă. Scăpăm noi de ei! Claude o să fie prea ocupat să-ți aranjeze casa. O să aibă destul de lucru ca să prefacă odaia lui Ignatius într-un cuib de porumbei. Izbucni în hohote înfundate de râs. — Domnișoara Annie o să se-nverzească văzând casa asta reparată. — Păi să-i zici așa: „Mai ieși și tu și fâțâie-te puțin! Numa’ așa o să te-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
departe! — Ai de gând să mă bruiezi așa tot timpul? Myrna privi prin oglinda retrovizoare la șapca verde. Vreau și eu să știu. — O, valva mea! se văită Ignatius. Te rog, nu-mi face o scenă! Nervii mei s-ar preface în fărâmițe după toate asalturile la care am fost supus în ultimul timp. — Îmi pare rău. Mi-am adus aminte de timpurile vechi, când eu făceam pe șoferul și tu mă bruiai din scaunul de la spate. — Sper din tot sufletul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
să se lase de fumat? Watson ridică din umeri. — Habar n-am, domnule. Poate e vreun comportament maniaco-depresiv?? Se opri o clipă, Încruntându-se. — Sau poate e doar un gras nenorocit. Logan nu știu dacă să râdă sau să se prefacă șocat. — Un lucru e sigur, domnule. E un polițist al naibii de bun. Și nu poți s-o zbârcești cu el de două ori. Într-un fel sau altul, Logan ajunsese deja singur la această concluzie. — Așa e. Se opri la ușă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
ceva de ronțăit, apoi un ziar de la un vânzător ambulant și se grăbi să intre În sediul poliției prin ușa din spate. Ofițerul de serviciu Îl privi pe Logan În timp ce acesta mergea legănându-se către lifturi. Neața, Lazăre. Logan se prefăcu a nu-l auzi. Sala de ședințe mirosea a cafea tare, a bere stătută și a mahmureală. Prezența era de 100%, ceea ce Îl luă prin surpindere pe Logan. Chiar și „vărsătorul“, agentul de patrulă, stripperul Steve stătea undeva În spate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
marginea unei canapele de culoare albastru-deschis. — Tatăl vitreg, spuse bărbatul, așezându-se la loc. Tatăl lui era un nenorocit... — Jim! Îmi pare rău. Tatăl lui și cu mine nu ne Înțelegem prea bine. Logan Începu să inspecteze amănunțit camera luminoasă, prefăcându-se că este interesat de poze și de ornamente, dar privindu-l În tot acest timp pe Jim, tatăl vitreg. N-ar fi prima dată când fiul vitreg cade victimă a noului soț al mamei. Unii se purtau cu copiii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]