9,812 matches
-
cu vîrful degetelor obrazul palid. Pentru că femeia nu protestează, întreaga lui palmă lunecă pe lîngă ureche, peste buclele părului, coboară pe umăr, în jos pe braț și se oprește pe mîna atîrnînd inertă lîngă corp, strîngîndu-i-o ușor. Nimic, Mihai, nimic, tremură vocea Lilianei. Obrazul ei se dezgheață încet, recăpătîndu-și culoarea. Paranteza surîsului, devenit deja trist prin adîncimea încrustării, închide iar zîmbetul buzelor. Se privesc lung, pregătind parcă gestul următor. Tăcerea însă e spartă de un ciocănit ușor în ușă. Poftim, poftim
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
e cuprinsă de o liniște stranie. Doar de departe, de dincolo de ușă, dinspre demisol, se aude flacăra gazului metan în sistemul de încălzire, ca o șoaptă prelungă, îndemnînd la tăcere. Cînd, nehotărît, bărbatul face primul gest de apropiere, ochii Lilianei tremură iarăși, însoțind șoapta: Nu, nu trebuie! Și, pentru prima oară, Mihai nu se mai simte derutat. Înțelege că vorbele astea, rostite de-atîtea ori, sînt de fapt o chemare tainică, plină de dorință. * Ajuns afară, în aerul înghețat al dimineții de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
viață nu-ți oferă o plăcere echivalentă cu aceea de-a fi tată... Parcă obosită de îmbrățișare, Liliana ridică obrazul de pe umărul lui și se retrage puțin, să-l poată privi. În ochii ei, Mihai vede cum pînza de apă tremură, adunîndu-se apoi în boabe mari. N-aș fi îndrăznit să te caut dacă nu era bănuiala prietenei mele că ești nefericit. La insistențele ei am dat telefon... Deși ar fi fost nedrept să nu afli că tu ai însemnat pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
durere. Trebuia să mă hotărăsc de la început, doar m-am gîndit la asta! Întinde brațele pe după gîtul lui Mihai și-și lasă cu plăcere mijlocul între palmele lui. Cînd Mihai se apropie s-o sărute, dincolo de ochelari, privirea ochilor migdalați tremură: Nu! Data viitoare? întreabă Mihai încet și întoarce capul puțin, să sărute mîna sprijinită pe gulerul paltonului. Daaa! aprobă Liliana, clătinînd afirmativ din cap. Coboară din vagon ajutată de mîna lui Mihai. Cînd ajunge jos, scutură capul încet, într-un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
sărute mîna sprijinită pe gulerul paltonului. Daaa! aprobă Liliana, clătinînd afirmativ din cap. Coboară din vagon ajutată de mîna lui Mihai. Cînd ajunge jos, scutură capul încet, într-un răscolitor gest de mîndrie feminină, buclele părului ieșit de sub tocă îi tremură, apoi ridică fața spre fereastra vagonului: Dar va mai fi o data viitoare? O smucitură puternică îl dezechilibrează pe Mihai, tocmai cînd clatină afirmativ din cap. Trenul s-a pus în mișcare. O mînă flutură la fereastră. Undeva în urmă, pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
se răspundă la întrebare. Doar într-un tîrziu, își amintește și ridică mîna dreaptă, fluturînd-o cu drag. Mihai închide fereastra. O imensă părere de rău îi strînge sufletul. Se uită o clipă la mînerul semnalului de alarmă și întinde mîna tremurînd. Atinge metalul rece, se cutremură și-și strînge degetele, rămînînd cu pumnul ridicat, parcă ar amenința. După un timp, aude scîrțîitul frînelor. Întoarce privirea spre fereastră și vede că trenul a oprit la ieșirea din gară. Hotărît, intră grăbit în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
și începe să-l lovească în piept cu pumnii. Știu bine că te-ai referit la dragoste, dar ai întors-o... * Ultima pagină a fost citită. Mapa rămîne deschisă încă două-trei clipe, după care genunchii Lilianei se întind iar palmele, tremurînd ușor, închid mapa cu zgomot și o aruncă pe patul vecin. Mihai, să lăsăm ce-am scris eu, te rog! insistă Liliana. Am făcut-o pentru că-mi era un dor teribil de tine. Vorbește-mi de Mihai Vlădeanu! Ba nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
o rupă, sau măcar să-i zgîrie o față. Ce ai acolo? întreabă Liliana curioasă. Mihai tresare. Hîrtia de ambalaj, ruptă, cade. În mîinile lui se vede coperta discului. Liliana dă o clipă impresia că nu înțelege, dar imediat privirea îi tremură scurt, iar buzele i se dezlipesc, pregătite parcă să lase țipătul slobod. Un fir subțire de cafea curge pe covor de pe tava cu care a intrat în încăpere. Te rog! face Mihai un gest și ia tava cu o singură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
să furi. Prietena mea are cîteva rînduri cu brîndușc în fața vilei: mov și galbene. Mi-a dat și mie niște rădăcini, arată Liliana cîteva brîndușe între doi brazi argintii, micuți. Mihai stă cu privirea ațintită îndelung pe cupele mov, ce tremură în adierea unui fir de vînt. Chiar de-ar fi văzut în oraș, nu i-ar fi cumpărat Lilianei brîndușe. Florile astea rămîn ale unei singure vîrste, aceea de demult, și-ale unei singure femei: Teona. Pînă acum nu mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
După un timp, Teona a scos-o. El a lipit-o pe perete, astfel încît, ori de cîte ori se lasă cu scaunul pe spate, dă cu capul în ea. Telefonul începe să sune. Mihai are impresia că întreaga încăpere tremură. Ia receptorul și spune cu o voce domoală: Da, vă rog! În telefon nu se aude nimic. Doar, foarte vag, un zgomot, care pare a fi de la un meci de fotbal. Alo! strigă Mihai. Nu se mai aude nici meciul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
tu, mergem la mine și bem o cafea fierbinte, și... Buzele ei au atins apoi urechea bărbatului, strecurîndu-i un fior în tot corpul. Dar cînd mașina oprește și Liliana coboară, așteptînd lîngă portiera deschisă, Mihai face semn că nu. De ce?! tremură privirea Lilianei. Tu ai răspuns la întrebarea mea? Cred că și eu simt că nu vreau să cobor. Luminițele se sting în ochii femeii, lăsîndu-i goi, încercuiți de durere. Mersi că m-ai condus! șoptește. Sărut mîinile! face Mihai un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
fost supuse întinderii. Crede că înțelege ce se întîmplă, dar nu-și poate aduna gîndurile. Scoate portmoneul și începe să facă decontul delegației. În fața lui, telefonul sună strident, cu apel din afara combinatului. Da, vă rog! Servus! aude în receptor cum tremură vocea Lilianei. Știi ce-am făcut ieri? Am stat toată ziua cu mersul trenurilor lîngă mine. Socoteam cam pe unde vei fi ajuns. Azi am rămas acasă două ore, să-ți pot telefona. Nu știu ce s-a întîmplat cu mine sîmbătă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
Vino la mine odată, cînd aduc în discuție problema asta... Petre se plimbă un timp printre mesele de laborator, încărcate cu aparatură. Murmură încet, cu teamă aproape: Spune-i și tu c-o lași... N-o impresionează. Atunci, las-o! tremură scurt capul lui Petre, în timp ce privirea îl fixează pe Mihai. La asta mă gîndeam și eu în ultima vreme... Petre s-a întors cu totul spre Mihai. Îl mai măsoară un timp, apoi își face de lucru cu un înregistrator
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
mătușă a ei și mă poate aduce la gară. S-a scuzat că nu are timp să rămînă pînă vine trenul. I-ai spus cumva ce ți-a trecut prin gînd? întreabă Mihai. Liliana e derutată. Îndărătul ochelarilor, privirea ei tremură din nou. Ceva nu e în ordine! o amenință Mihai. Adică?! șoptește femeia, aproape înecîndu-se. Te rog, Mihai, ce vrei să spui? O clipă, Mihai are intenția s-o întrebe mai mult de prietena de vizavi pentru că, întotdeauna cînd a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
deoparte și prinde mîna lui Mihai între palmele sale: Ce fain e! Ai mîna așa caldă... Apoi, întristîndu-se, adaugă: Știu că-ntotdeauna vei simți nevoia cuiva apropiat sufletește. Dacă e să plec, mi-ar place să-mi ia locul Fana... tremură vocea Lilianei. Pentru că pot exista și alt fel de relații! se precipită ea. Relații între doi oameni inteligenți și culți, care să nu lezeze deloc morala unei căsnicii... Mihai s-a întristat. Ochii lui, goliți de orice expresie, caută cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
-ți pare rău acum? Mihai întoarce doar foarte puțin privirea. Și-o simte grea, încărcată de durere. Aș vrea ca acordurile astea, schițează Liliana un gest spre pick-up, să înlocuiască în sufletul tău pe cele din Sonata lunii. O, nu!! tremură Mihai, scuturat de un frison puternic. Ai dreptate! rîde ea. Uitasem că, și pentru tine, Sonata lunii... Dar altceva te-am întrebat! schimbă tonul și întinde palma spre bibliotecă. Privind cărțile, nu te sfîșie regretul că trece timpul fără să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
ea paharul de-al lui Mihai. Pentru că e privită lung de bărbatul din fața sa, care ține paharul în mînă cu o expresie de nehotărîre întipărită pe chip, adaugă: Să știi, Mihai, că nu mă supăr dacă-l spargi. Mîna bărbatului tremură. Jumătate din conținutul paharului se varsă pe covor. Asta-i de sufletul morților, arată Mihai vodca vărsată, să-și mascheze clipa de neliniște. Pentru dragoste! ciocnește paharul de-al Lilianei și soarbe ce-a mai rămas. Deși n-ai dreptate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
acum, nu azi! Cu ani în urmă, și eu și tu am fost ținta unor glume ale destinului, dacă destin este voia altora. Măcar acum, la maturitate, să ne orînduim singuri existența, să ducem și să cîștigăm singuri bătăliile noastre! tremură Liliana, rostindu-și vorbele cu înverșunare. Chiar dacă înțelegem că vom pierde războiul ? o strînge Mihai de mînă cu putere, obligînd-o să-i înfrunte privirea. Te rog! adaugă, impresionat de chipul răvășit al femeii. Cred că puțină vodcă ți-ar face
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
de tăcere. Te descurci singur. Noapte bună! Mihai se dezlipește de bibliotecă, întinde mîna și-i prinde brațul tocmai cînd Liliana voia să iasă pe ușă. Care-i vina mea în toată povestea de azi? îi șoptește apropiind-o. Nici una! tremură vocea femeii. Chiar și reîntîlnirea noastră după atîția ani, ca și multe din cele întîmplate rîndul trecut..., acum..., face ea un gest în jur, parcă ar arăta cioburile de sub pian și telefonul, sînt din "vina..." altcuiva. Și tocmai aici e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
problemă, nu mie trebuie să-mi reproșezi că ai pierdut două luni făcînd trei delegații în Ardeal! Mihai o privește perplex. De mult n-a mai văzut-o pe Tamara așa de furioasă. Ba, poate, niciodată. Buclele părului tuns scurt tremură la fiecare mișcare bruscă a capului, iar el are impresia că interiorul biroului se va umple cu flori de măr scuturate din părul ei. Ți-am reproșat așa ceva? o privește surîzînd, știind cu siguranță că-i va frînge furia. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
Mihai o prinde ușor de braț, doar atingînd-o. Ea se întoarce imediat, semn că abia aștepta. Ține ochii închiși. Cînd îi deschide, sînt umezi. Mă simt vinovată față de tine, Mihai! Adică! Tonul bărbatului a fost sever, aproape dur, făcînd să tremure capul Tamarei. Femeia îl privește lung, îndurerată. Oftează și închide iar ochii, să alunge pînza de lacrimi. Mă simt îngrozitor! Știu că ți-am stricat liniștea băgîndu-ți pe gît problema filtrelor... Îl privește deschis, în față. Își dă seama că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
un gest scurt, prin care i-a prins degetele în palma ei mică, strîngîndu-le cu putere. Surprinși, se opresc amîndoi și se privesc. Fiecare din ei vede la celălalt doar ochii senini pe un obraz incendiat de soare. Buzele lor tremură, depărtîndu-se ușor, fără să poată rosti ceva anume. Întoarce-te și strînge bagajul, face Tamara un semn în urmă. Traversăm șoseaua și mergem să mîncăm la mine. Primul gînd al lui Mihai, cînd ajunge la pătură, e să-și facă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
roluri de bunică... Mihai a rămas cu privirea țintuită în adîncul oglinzii, fascinat de jocul luminilor din ochii Tamarei. Timid, încearcă să-i atingă brațul, dar mîna îi rămîne în aer, nehotărîtă. În oglindă, privirea umedă a Tamarei pare să tremure înspăimîntată, ca o rugăciune mută. De jos, din curte, se aud rîsetele copiilor. Clipind rar, ochii Tamarei au alungat umezeala spre obraji, rămînînd senini, să-l poată fixa pe Mihai. Apoi se apleacă încet, ca un prim semn de înfrîngere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
facă. Privește un timp în urma ei, apoi în adîncul fîntînii și, ca într-o vrajă din noaptea sfîntului Andrei, i se pare că vede chipul unei femei frumoase, uitîndu-se la el speriată prin transparența ochelarilor, pentru ca aceiași ochi, peste care tremură pînza apei acum, să se migdaleze captivant în clipele de mare fericire. * Ce fain e!... Liliana, îmi pare rău! strînge Mihai cu putere receptorul telefonului, apropiindu-l de gură. Aș fi fost nedrept cu tine să nu-ți spun ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
a fost băgat de Dej la răcoare, i-a căzut nasul, a băgat cornul în pămînt; așa a rămas Maria toată viața, o îngînfată cu cornul în pămînt, dar și cu nasul pe sus cînd eu am început să urc; tremurau toți în fața ei; nici un procuror nu îndrăznea să infirme verdictul pus de ea în cazul femeilor venite cu provocări de avort... Las-o, nea Toadere, să se odihnească în pace... oftează Mihai, amintindu-și-o culcată cu tîmpla pe pieptul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]