7,387 matches
-
genunchi și în sfârșit plâng, fără nici o reținere, acoperindu-mi fața udă cu mâinile. — O să moară, nu-i așa? O știm amândoi, are creierul inundat. Știm pe naiba, Timoteo. Coboară în genunchi lângă mine, mă prinde în brațe și mă scutură cu putere, clătinându-se și el. — O să deschidem și vedem. Aspir hematomul, las creierul să respire și vedem ce se întâmplă. Se ridică. Stai înăuntru cu mine, da? Înainte de a mă ridica, îmi șterg nasul și ochii. Pe braț îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
în întunericul din fundul barului. Barmanul ieși din spatele tejghelei și se opri în ușă să-mi arate drumul. Am înconjurat tot blocul, fără să reușesc să dau peste atelierul mecanicului. Pe stradă nu era nimeni. De pe un balcon, un bătrân scutura o față de masă. M-am întors la bar și mai transpirat. — M-am rătăcit. Am luat de pe tejghea câteva șervețele și mi-am șters fruntea. Tonomatul era stins, ea se mai afla încă acolo. Înțepenită pe un scaun, privea drept
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
terorizată de abisul care o înconjura. Chipul mamei mi-a trecut prin fața ochilor, multe chipuri de ale ei unul după altul, până la ultimul, chipul pecetluit de moarte, când le-am cerut groparilor încă o clipă să-l pot privi. Am scuturat capul cu o mișcare nervoasă ca să alung gândul acela. Acum o să mă duc la mașină, o să-l plătesc pe mecanic, o să pornesc motorul și o să merg la Elsa. O să aibă părul ud încă și bluza de bumbac ciclamin. O să mergem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
cu o îndârjire avocățească robinetul privilegiilor, de la o zi la alta, fără milă și fără rușine. Dar viața este dulce, pentru că se deapănă în timp și ne lasă timp pentru toate. Adele, în seara aceea, departe de viitorul ei, își scutura capul și-și arăta unul după altul cerceii în formă de vârf de săgeată care-i împodobeau urechile. — Vino aici, chirurgule! îmi strigă. Am trecut cu privirea peste zidul de capete pe care-l aveam în față și am întâlnit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
cu încheieturile degetelor să-i încerce duritatea, un ultim inutil gest de apărare. Apoi a pipăit căptușeala care trebuia să protejeze capul tău. Capul său. — Ține și cald, a spus și a zâmbit trist. Tu i-ai strâns umerii, ai scuturat-o, ai cuprins-o ca o furtună blândă. Bucuria ta i-a alungat melancolia. Și pentru prima oară ne-am întors acasă fără tine. Tu erai în spate cu scuterul, urmăreai mașina noastră care mergea foarte încet. În oglinda retrovizoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
de tricou să-și acopere sexul. Așa am găsit-o când am ieșit din baie. Mă spălasem stând pe marginea vanei lângă perdeaua mucegăită care cădea de sus. M-am apropiat, i-am prins o șuviță de păr, i-am scuturat capul, în timp ce-i vâram în mână banii. Am zăbovit pe mâna aceea lipsită de putere, i-am strâns-o într-a mea să o constrâng. Ea a acceptat așa cum se acceptă durerea. Trebuia să plec, nu puteam să mă regăsesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
gospodină curată și precisă, stăpână pe gesturile ei, pe bucătăria ei. Așteptam stând jos, rezervat și puțin rigid, ca un oaspete politicos. — E aproape gata. Părăsi bucătăria și se închise în baie, am auzit-o dând drumul la duș. Am scuturat pernele în jurul meu pe divan. Un miros plăcut de sos proaspăt invadase camera și-mi stârnise apetitul. Am dat cu ochii peste cimpanzeul care, pe perete, își îmbrățișa biberonul. Era identic cu Manlio. I-am zâmbit așa cum se zâmbește unui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
mărăcini, spini, pietre și istovit își găsește în sfârșit culcușul. — Lasă-mă, murmura. Vocea îi era subțire și rece ca un fir de metal. — Ce spui... Mă apropii și îi mângâi spatele singuratic. Nu pot, nu mai pot..., și își scutură capul. E mai bine acum, știi, acum. Și-a acoperit fața cu mâinile: — Dacă ții puțin la mine, lasă-mă. O strâng la piept, coatele ei îmi împung pielea. Nu te voi lăsa niciodată. Și sunt atât de sigur de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
în izolare, era cea adevărată. Clandestină, fără orizont, speriată, dar adevărată. O femeie făcea baie în mare, capul îi dispărea și îi apărea printre valuri. Ieși din apă până la brâu. Își strânse părul răsucindu-și-l cu mâinile, apoi își scutură capul. Veni până la mal și în apa tot mai puțin înaltă corpul ei apăru încetul cu încetul. Avea un costum de baie turcoaz din două piese. Nu era bronzată. Abdomenul alb era ușor proeminent, ca acela al unui copil care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
toamna aceea, căzută pe geamul mașinii mele în fața clinicii. — Am făcut avort. Am privit-o în ochii deschiși la culoare și impasibili și am clătinat din cap, era inima cea care îl clătina. — Nu-i adevărat. Îi prinsesem brațele, o scuturam și eram gata s-o lovesc. Când l-ai făcut? — L-făcut. Nu părea tristă, mă compătimea cu ochii aceia de piatră. — De ce nu mi-ai spus? De ce nu m-ai căutat? Eu îl vroiam, îl vroiam cu adevărat... — A
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
în hărmălaia magazinului aceluia cu două etaje și cu vitrine imense prin care se vede în interior. Mama ta mi-a cerut să merg cu ea să cumpere lucrurile pentru tine. La șase după-masa era întuneric deja și ploua. Elsa scutură umbrela, o puse în coșul de lângă intrare, își atinse părul să vadă dacă este ud și mă căută cu privirea în spatele ei. Deasupra noastră atârnau o grămadă de animăluțe din pluș prinse cu ventuze din gumă de tavan. În raionul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
Elsa. Sunt medic, ar trebui s-o ajut mai mult decât o fac, dar știu puține lucruri despre obstretică și oricum evenimentul care ne așteaptă nu prea are de-a face cu știința, aparține naturii. Ea este aceea care îi scutură trupul, îl face să vibreze lângă al meu. Și sper ca totul să se termine repede. Acum, Angela, dintr-o dată mă tem că ceva nu va merge cum trebuie. Mama ta suferă, îi țin fruntea și mă tem. Sunt un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
capul. Acum îmi dădeam seama că de fiecare dată când dădea aerul afară din plămâni gemea ușor. Am stat să ascult. Încet-încet geamătul s-a rupt, s-a stins. Apoi a revenit violent ca țipătul unei păsări speriate. — Italia..., am scuturat-o. Nu s-a mișcat. — Italia! Era probabil foarte amorțită. A întredeschis cu greutate buzele, ca și cum ar fi mestecat în gol, fără să deschidă ochii, poate căuta un cuvânt, dar nu reușea să-l găsească. M-am ridicat în picioare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
culoarea. Am traversat coridorul și am început să lovesc cu piciorul în ușa de sticlă pe care era o tăbliță cu inscripția: privat. Femeia ieși însoțită de un băiat cu privirea năucă. — Spitalul! am strigat. Unde este spitalul? Între timp, scuturam capul Italiei pentru a le arăta motivul îngrijorării, al nebuniei mele. Strigam și aveam ochii încărcați de un plâns furios, de un refuz atât de mare, încât cei doi, poate mamă și fiu, se lipiseră de zid în timp ce încercau să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
care, nu era greu de imaginat, nu mai erau folosite de multă vreme. I-am pus Italiei un tub de oxigen. M-am întors către fată: — Trebuie să fac o ecografie. Rămase nemișcată, am apucat-o de braț și am scuturat-o: — Grăbește-te! În scurtă vreme, căruciorul ecografului alerga spre mine, împins de asistentul cu halat scurt. Deschisesem dulapul cu medicamente, căutam agitat printre cutii inutile. Sosi medicul de gardă, un bărbat între două vârste, cu o barbă zbârlită care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
imediat numele personajelor: Gritzvi și Zwida, Ponko și Brigd; acțiunea începe la Kudgiwa, dar poate e doar numele unei întreprinderi; apoi, cred că se mută la Petkwo, pe Aagd... Oh, îl găsesc numaidecât! exclamă profesorul, și într-o clipă se scutură de negura ipohondriei și se luminează la față, ca un bec electric. - E vorba fără-ndoială de Ițindu-se de pe coasta abruptă, unicul roman de unul dintre poeții cimerieni proeminenți ai primului sfert de secol, Ukko Ahti... Iată-l! Și, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
unul dintre poeții cimerieni proeminenți ai primului sfert de secol, Ukko Ahti... Iată-l! Și, cu un salt de pește urcând contra curentului, se-ndreaptă spre un punct precis de pe un raft, înșfacă un volum subțire, legat în verde, îl scutură de praf. Nu a fost tradus niciodată în nici o altă limbă. Dificultățile sunt probabil atât de mari, încât au descurajat pe toată lumea. Ascultați: „Adresez convingerea...“ Nu: „Tot încerc să mă conving pe mine însumi de actul de a transmite...“ Remarcați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
Nu cred așa ceva. — Ba să crezi. Am tot ce-mi trebuie. Doar că nu-mi vine să plec. În plus, în oraș se renovează apartamentul de deasupra mea și zgomotul e insuportabil. — Mmm, făcu Leigh, luând meniul de la chelner. Jesse scutură din cap și se lăsă pe speteaza scaunului. — Cum de suporți să stai atâtea ore cu nemernici obsedați de propria persoană așa ca mine? Leigh nu se putu abține să nu râdă. — Face parte din îndatoririle mele, spuse ea. — Apropo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
ar putea s-o jignească pe maseuză. Ar fi o ironie. Când și-a înșelat logodnicul, n-a avut nicio ezitare, dar ca să-i spună unei salariate străine să n-o mai apese atât de tare, mai bine nu! Leigh scutură din cap cu dezgust. — Te-a durut, nu-i așa? întrebă fata văzând-o pe Leigh că se mișcă. — E puțin spus că m-a durut. Mai degrabă parcă mă burdușește un boxer profesionist, spuse Leigh fără să gândească. Fata
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
aceștia erau prietenii lui. Arătau ca niște studenți de pe Coasta de est, nicidecum ca niște californieni și, văzând-o pe Emmy care devenea tot mai agitată, Leigh era sigură că dăduse de ceva. — Sunt prietenii lui Duncan? întrebă ea. Emmy scutură din cap că nu. — Mă simt atât de umilită. Dumnezeule, nu credeam că îl voi mai vedea vreodată. Ce se întâmplă în străinătate rămâne acolo, nu? Sau ce nu se întâmplă... — Ce tot spune? o întrebă Adiana pe Leigh. Leigh
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
nici veselie, nici terasă, nici bere, nici halbă, nici Sandu Șpriț și nici reorganizare teritorială. Aia se face cu sau fără cancerul tău, oricum. Eu atât am avut de spus. Gore aprinde și el o țigară, pufăie grăbit, apoi o scutură În scrumieră. A zis că armata nu vrea. Ce nu vrea? Regiuni. Vrea tot județe, așa cum am Învățat și noi de când am apărut pe lume. Județe. Nici mie nu-mi place cu regiuni. Gore, armata nu este de capul ei
De-ale chefliilor (proză umoristică) by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/781_a_1580]
-
bătăile cu torțe în noaptea sfâșiată de scântei și aburi groși urcând spre cerul atent. Te puteai teme ... Dar această amețeală nu rezista în fața rațiunii. Este adevărat că fusese rostit cuvântul "ciumă", este adevărat că în această clipă chiar, flagelul scutura și trântea la pământ o victimă sau două. Dar ce, asta putea fi oprit ? Ceea ce trebuia făcut, era să se recunoască pe față ceea ce trebuia recunoscut, să fie luate măsurile care se impuneau. Apoi ciuma se va opri pentru că ciuma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
și îl repuse încet în picioare. Au pornit din nou și au ajuns in Piața Armelor. Crengile ficușilor și palmierilor atârnau nemișcate, cenușii de praf, în jurul unei statui a Republicii, prăfuite și murdare. S-au oprit sub monument. Rieux tropăia, scuturându-și unul după altul picioarele lui acoperite cu un fel de grund albicios. S-a uitat la Rambert. Cu pălăria de fetru puțin pe spate, cu gulerul cămășii descheiat pe sub cravată, prost bărbierit, ziaristul avea un aer încăpățînat și îmbufnat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
și mai e și altceva. Nu trebuie să ne judecați. Dar greșiți supărându-vă. Dacă o să puteți scăpa din aceasta istorie, voi fi cât se poate de fericit. Pur și simplu, sunt lucruri pe care funcția mi le interzice. Celălalt scutura capul cu nerăbdare. ― Da, n-am dreptate să mă supăr. Și v-am răpit și așa destul timp. Rieux i-a cerut să-l țină ia curent cu demersurile sale și să nu-i păstreze pică. Există, desigur, un teren
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
vorbesc uneori în felul ăsta, fără să creadă într-adevăr vreodată în ceea ce spun. Sunt mai buni decât par. \ Credeți, totuși, ca și Paneloux, că ciuma are partea ei bună, că ne deschide ochii, că ne silește să gândim ? Doctorul scutură din cap cu nerăbdare. \ La fel ca toate bolile din lume. Ceea ce este adevărat cu relele acestei lumi este adevărat și în legătură cu ciuma. Ea poate folosi pentru a-i înălța pe câțiva. Când vezi însă mizeria și durerea pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]