62,720 matches
-
politic și ducând, astfel, la o sporire a radicalizării. Este posibilă, în această fază inițială a crizei, întreruperea cercului vicios, iar sprijinul unor elite autentic democratice în favoarea regimului, poate avea succes. Se poate afirma că dacă, în prima fază a crizei, elitele democratice reușesc să recompună un acord de compromis în privința provocărilor existente, atunci criza va fi depășită. Dacă tentativele de redresare nu au succes sau dacă nu există nicio alternativă, cercul vicios își reia cursul și criza democratică intră în
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
inițială a crizei, întreruperea cercului vicios, iar sprijinul unor elite autentic democratice în favoarea regimului, poate avea succes. Se poate afirma că dacă, în prima fază a crizei, elitele democratice reușesc să recompună un acord de compromis în privința provocărilor existente, atunci criza va fi depășită. Dacă tentativele de redresare nu au succes sau dacă nu există nicio alternativă, cercul vicios își reia cursul și criza democratică intră în faza a doua, în care apar condiții de bază în vederea prăbușirii regimului. În aceasta
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
prima fază a crizei, elitele democratice reușesc să recompună un acord de compromis în privința provocărilor existente, atunci criza va fi depășită. Dacă tentativele de redresare nu au succes sau dacă nu există nicio alternativă, cercul vicios își reia cursul și criza democratică intră în faza a doua, în care apar condiții de bază în vederea prăbușirii regimului. În aceasta privință, este imaginabilă situația în care, dacă radicalizarea (și bi-polarizarea) evoluează (în termeni de structură a partidelor sau compromisului) și are loc o
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
polarizarea), la finele căruia stabilirea unui acord (în privința chestiunilor de fond, și implicit a regimului), devine practic imposibilă. În ceea ce privește a doua condiție, episoade de terorism, violență, formare a grupurilor paramilitare (mai mult sau mai puțin clandestine), pot apărea de la începutul crizei democratice, tocmai din cauza manifestărilor de radicalizare și a grupurilor care consideră regimul ilegitim. Punctul crucial este reprezentat de escaladarea violenței. În fine, politizarea puterilor neutre este acel proces care implică armata, magistratura și/sau alte autorități (precum conducătorul statului), desemnate
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
puternice de natură totalitară fac ca puterea să fie preluată de un partid anti-regim cu un lider carismatic. Succesul în crearea unui nou regim de către aceste mișcări-partide totalitare este o excepție, mai mult decât o regulă, în panorama complexă a crizelor democratice (mai ales dacă includem crizele latino-americane: grupurilor paramilitare le este îngăduită preluarea, chiar parțială, a controlului de facto a arenei coercitive). 4. Tranziție și instaurare autoritară Presupunând că a avut loc criza, cu sau fără colapsul regimului democratic, în
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
puterea să fie preluată de un partid anti-regim cu un lider carismatic. Succesul în crearea unui nou regim de către aceste mișcări-partide totalitare este o excepție, mai mult decât o regulă, în panorama complexă a crizelor democratice (mai ales dacă includem crizele latino-americane: grupurilor paramilitare le este îngăduită preluarea, chiar parțială, a controlului de facto a arenei coercitive). 4. Tranziție și instaurare autoritară Presupunând că a avut loc criza, cu sau fără colapsul regimului democratic, în trecerea la regimul autoritar (tranziție și
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
decât o regulă, în panorama complexă a crizelor democratice (mai ales dacă includem crizele latino-americane: grupurilor paramilitare le este îngăduită preluarea, chiar parțială, a controlului de facto a arenei coercitive). 4. Tranziție și instaurare autoritară Presupunând că a avut loc criza, cu sau fără colapsul regimului democratic, în trecerea la regimul autoritar (tranziție și instaurare) și în transformarea sa internă (consolidare, persistență, criză) se pot analiza cinci procese principale. Tranziția este o fază care prezintă două caracteristici, strâns corelate. Prima presupune
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
parțială, a controlului de facto a arenei coercitive). 4. Tranziție și instaurare autoritară Presupunând că a avut loc criza, cu sau fără colapsul regimului democratic, în trecerea la regimul autoritar (tranziție și instaurare) și în transformarea sa internă (consolidare, persistență, criză) se pot analiza cinci procese principale. Tranziția este o fază care prezintă două caracteristici, strâns corelate. Prima presupune existența a două sau mai multe coaliții politice opuse, care nu reușesc să se impună, complet și imediat, una în fața celeilalte. În
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
aceluiași teritoriu și asupra aceleiași comunități politice, dar niciuna dintre cele două nu reușește să se impună în fața celeilalte, nici chiar recurgând la mijloace coercitive. Aspectul poate fi evident dacă ne gândim la procesul prin care s-a ajuns la criză și colaps. Exemplul extrem pentru o asemenea situație de tranziție este cel în care există o suveranitate duală asupra unor părți din teritoriul aflat inițial sub un singur regim: este cazul războiului civil. Cea de-a doua caracteristică a perioadei
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
celeilalte. Punctul de plecare al tranziției este criza-colaps sau criza- transformare a precedentului regim democratic - este ipoteza cea mai interesantă și relevantă în ultimele decenii - sau a unui alt regim, tradițional sau autoritar de altă natură. În primul caz, de criză și colaps, avem tranziție discontinuă; în al doilea, de criză și transformare vorbim de tranziție continuă. În tranziția continuă, care nu este precedată de prăbușirea vechiului regim, schimbarea decurge, în mare parte, din normele de adaptare stabilite în interiorul regimului, în
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
transformare a precedentului regim democratic - este ipoteza cea mai interesantă și relevantă în ultimele decenii - sau a unui alt regim, tradițional sau autoritar de altă natură. În primul caz, de criză și colaps, avem tranziție discontinuă; în al doilea, de criză și transformare vorbim de tranziție continuă. În tranziția continuă, care nu este precedată de prăbușirea vechiului regim, schimbarea decurge, în mare parte, din normele de adaptare stabilite în interiorul regimului, în special al celui democratic. Este foarte dificil, de altfel, ca
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
atât mai mari sunt diferențele dintre vechiul și noul regim: violența va crea, în noii guvernanți, o atitudine reacționară în privința aspectelor deja dezbătute. În afară de gradul de continuitate/discontinuitate, mai sunt alte două aspecte importante ale tranziției care depind de natura crizei și de ruptura de regimul precedent: primul constă în identitatea politică și socială a protagoniștilor implicați în tranziție. Al doilea este determinat de existența sau absența intervenției externe. În ceea ce privește actorii politici (din cadrul maselor sau al elitelor), aflați în centrul tranziției
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
avut ca protagoniști unitățile militare. De asemenea, înseși modalitățile de tranziție și tipul de regim care se instaurează depind de pozițiile politice ale protagoniștilor în abordarea diverselor probleme conflictuale. Chiar în tranziția discontinuă și violentă, conflictele politice din perioada de criză a regimului anterior sunt cruciale. Acele conflicte determină modalitățile de tranziție și instaurare deoarece actorii politici își păstrează pozițiile adoptate în timpul crizei și al colapsului. Într-un context internațional interdependent, e dificil să ne gândim la o perioadă de tranziție
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
ale protagoniștilor în abordarea diverselor probleme conflictuale. Chiar în tranziția discontinuă și violentă, conflictele politice din perioada de criză a regimului anterior sunt cruciale. Acele conflicte determină modalitățile de tranziție și instaurare deoarece actorii politici își păstrează pozițiile adoptate în timpul crizei și al colapsului. Într-un context internațional interdependent, e dificil să ne gândim la o perioadă de tranziție în care, la un moment dat, nu vor mai fi intervenții sau interferențe ale unei puteri străine. De multe ori, o intervenție
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
context internațional interdependent, e dificil să ne gândim la o perioadă de tranziție în care, la un moment dat, nu vor mai fi intervenții sau interferențe ale unei puteri străine. De multe ori, o intervenție externă a existat în perioada crizei sau a indus colapsul. Când acest ingredient a lipsit și a avut loc o tranziție de regim, a existat, foarte probabil, o intervenție străină care a favorizat anumite forțe să instaureze un regim perceput ca potrivit intereselor țării care a
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
de altă parte, în majoritatea cazurilor, chiar forțele interne solicită ajutor și intervenții din partea diverselor regimuri externe considerate potențiali aliate. Intervenția externă nu este doar acceptată, ci, de obicei, este dorită. În cele din urmă, este evident faptul că prelungirea crizei poate duce la o intervenție externă conform aceleiași logici (ce stă la baza crizei regimului): doi contracandidați care nu reușesc să se impună unul în fața celuilalt tind să implice în conflict alți actori, chiar din afara granițelor. Cu alte cuvinte, creșterea
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
diverselor regimuri externe considerate potențiali aliate. Intervenția externă nu este doar acceptată, ci, de obicei, este dorită. În cele din urmă, este evident faptul că prelungirea crizei poate duce la o intervenție externă conform aceleiași logici (ce stă la baza crizei regimului): doi contracandidați care nu reușesc să se impună unul în fața celuilalt tind să implice în conflict alți actori, chiar din afara granițelor. Cu alte cuvinte, creșterea în intensitate a conflictului presupune și o extindere, cu atragerea de noi resurse din
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
b) extinderea și perfecționarea dominației guvernului în funcție de mijloacele coercitive; c) asigurarea autonomiei și a eficienței noilor structuri; d) extinderea gradului de legitimitate internă și internațională a noului regim. Într-o anumită privință, consolidarea marchează reversibilitatea procesului realizat prin trecerea de la criză la colaps, la tranziție, și, apoi, la instaurare: de la folosirea violenței și utilizarea cvasi-exclusivă a resurselor coercitive se revine la promovarea altor valori, cum ar fi legitimitatea, eficiența și efecacitatea. Se poate afirma că modalitățile specifice crizei ale colapsului, ale
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
prin trecerea de la criză la colaps, la tranziție, și, apoi, la instaurare: de la folosirea violenței și utilizarea cvasi-exclusivă a resurselor coercitive se revine la promovarea altor valori, cum ar fi legitimitatea, eficiența și efecacitatea. Se poate afirma că modalitățile specifice crizei ale colapsului, ale tranziției și ale instaurării condiționează consolidarea regimului. De la bun început, această etapă intervine prin recurgere la violență. Dacă instaurarea este urmarea unui amplu recurs la mijloace coercitive, va fi mult mai dificil pentru noii guvernanți să obțină
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
consolidează și formează un regim funcționabil). Totuși, deși distincția este fără echivoc, în sfera empirică diferența nu este la fel de clară. Este dificilă, mai ales, analiza procesului instaurativ din prima faza a consolidării. În această etapă inițială, în special după o criză profundă și o lungă perioadă de tranziție, prima problemă a guvernanților autoritari rămâne aceea de a asigura controlul arenei coercitive. Aceasta presupune menținerea unor raporturi apropiate între guvernanții "autoritari" (armata). În plus, este vorba de perfecționarea aparatelor represive ale regimului
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
cauza: mobilizarea de la nivel înalt. Structura care joacă rolul de activare a participării controlate este partidul unic (organizarea, imaginea, militanții și activitatea acestuia fiind coordonate de la centru). Într-un regim autoritar cu o capacitate de represiune scăzută, instaurat în urma unei crize, după o lungă perioadă de tranziție și precedat de o puternică polarizare politică, apare frecvent o politică de demobilizare care coexistă cu mobilizarea promovată de la nivel înalt. Este vorba de o contradicție doar aparentă. De fapt, demobilizarea constă în constrângerea
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
în vedere deciziile a căror intenție este creșterea unității coaliției aflate la baza regimului. Consolidarea depinde, într-o mare măsură, de modalitățile de desfășurare și de succesul înregistrat. Primele chestiuni importante care vor apărea vor fi cele legate de originile crizei regimului anterior. În aceasta situație, procesul de luare a deciziilor este facilitat de capacitatea crescută de represiune a regimului autoritar. În plus, luarea acestor decizii consolidează semnificativ coaliția dominantă prin faptul că participantii conștientizează implicarea lor într-un joc "de
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
la dotarea cu aparate represive eficiente. În special primul obiectiv nu este atins cu ușurință, politizarea armatei facilitând diviziunile interne (fracționarea). Este vorba de regimurile în care consolidarea este mai dificilă, instabilitatea fiind, de obicei, mai mare. 6. Durabilitatea și criza autoritară Consolidarea autoritară poate fi considerată încheiată atunci când construcția instituțiilor fiind completă, coaliția dominantă este dotată cu o ordine stabilă. Deoarece procesul de consolidare poate prezenta pauze, involuții sau eșecuri, efectele consolidării pot fi: durabile instabile, durabile stabile sau criză
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
criza autoritară Consolidarea autoritară poate fi considerată încheiată atunci când construcția instituțiilor fiind completă, coaliția dominantă este dotată cu o ordine stabilă. Deoarece procesul de consolidare poate prezenta pauze, involuții sau eșecuri, efectele consolidării pot fi: durabile instabile, durabile stabile sau criză. Primele două categorii de efecte sunt legate de următoarele elemente: a) gradul de organizare, consolidare și amplitudine a coaliției dominante; b) gradul de legitimitate la nivel de masă, dar, mai presus de aceasta de eficacitatea deciziilor incluse în planul represiunii
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
de o influență suficientă pentru menținerea regimului), atunci ne aflăm în fața unei consolidări "slabe", a cărei rezultat este o durabilitate instabilă. În caz contrar, consolidarea este puternică și durabilitatea stabilă. Fără îndoială, există și o întreagă serie de rezultate intermediare. Criza autoritară poate ajunge, după procesul de instaurare, să evidențieze eșecul consolidării; acest lucru se poate întâmpla, uneori, după mai mulți ani. Principalele diferențe dintre cele două situații se găsesc, pe de o parte, în diversele cauze care le generează, și
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]