62,720 matches
-
depinde de formula precedentă de consolidare, fiind rezultatul interacțiunilor dintre elitele politice și cetățeni, fapt ce influențează puternic "ancorele" existente; • în ceea ce privește atitudinea maselor, sesizarea ineficacității și reacțiile negative față de regim sunt aspectele cele mai importante de analizat pentru înțelegerea crizei; • criza este cauzată de slăbirea "ancorelor", de dispariția treptată a altor obstacole din calea schimbării și de apariția unor factori stimulativi (Morlino, 1998: 339). Cazul italian de la sfârșitul anilor optzeci și începutul anilor nouăzeci este un exemplu bun pentru toate ideile
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
în mare măsură, latente. A existat, totodată, o integrare democratică treptată a partidelor extremiste de dreapta și de stânga. Legitimarea inclusivă, exclusivă anterior, a creat condiții pentru "dezghețarea" unui electorat moderat capabil să-și exprime nemulțumirea. Au urmat sciziuni și criza democrației creștine, precum și dispariția socialiștilor și a altor parteneri tradiționali mai mici, cum ar fi republicanii, liberalii sau social-democrații. Dar acest lucru s-a datorat contextului favorabil dezancorarii, marcat de dispariția anumitor condiționari și apariția unor factori stimulativi. În ordine
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
dispariția "ancorei" de gatekeeping, mai ales în absența protagoniștilor săi). La începutul anilor nouăzeci, totuși, au existat factori stimulativi care au contribuit la dezancorarea partinică și clientelară. Ar trebui să atragă atenția, în mod special: impactul unor anchete asupra corupției, criza economică, referendumul din aprilie 1993 și schimbarea legilor electorale. Scandalurile și corupția au fost elemente permanente în istoria Italiei. Dacă ne limităm la perioada republicană, putem menționa o serie de cazuri, începând cu primii ani ai republicii. Primele pagini ale
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
plus, timp de decenii, tradiționala ineficiență decizională a instituțiilor guvernamentale a fost compensată de un "patronaj" politic eficient (Predieri, 1963) și de o practică continuă a "subguvernării", facilitată de existența unui sector economic public foarte dezvoltat. În noua situație, o criză economică prelungită a declanșat o criză a întregului sistem clientelar și a slăbit astfel o altă "ancoră" majoră a consolidării italiene. Ca rezultat, noi grupuri și mișcări -"Liga de Nord", "Mișcarea referendumului" (a lui Segni), verzi, neocomuniști etc. - au găsit
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
decizională a instituțiilor guvernamentale a fost compensată de un "patronaj" politic eficient (Predieri, 1963) și de o practică continuă a "subguvernării", facilitată de existența unui sector economic public foarte dezvoltat. În noua situație, o criză economică prelungită a declanșat o criză a întregului sistem clientelar și a slăbit astfel o altă "ancoră" majoră a consolidării italiene. Ca rezultat, noi grupuri și mișcări -"Liga de Nord", "Mișcarea referendumului" (a lui Segni), verzi, neocomuniști etc. - au găsit mai multe oportunități pentru a atrage
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
moștenitorul vechiului PCI). Un amalgam complex de constrângeri, diminuate treptat până la dispariție, precum și prezența unor factori favorizanți, vizibili la începutul anilor nouăzeci, explică evoluția "dezancorării" partidelor, a patronajului, a gatekeeping-ului, adică a întregii scheme de consolidare în Italia. De aici criza parțială, apariția noilor partide, o consolidare nouă cu semne evidente de continuitate cu precedenta. 6. "Exportarea" teoriei "ancorării"? Subliniind, din nou, faptul că ipotezele propuse aici se nasc dintr-o reflecție concentrată asupra celor patru cazuri din Europa de Sud
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
din nou, faptul că ipotezele propuse aici se nasc dintr-o reflecție concentrată asupra celor patru cazuri din Europa de Sud, ne întrebăm în ce măsură teoria poate fi "exportată", adică utilizată în mod satisfacator pentru explicarea proceselor de consolidare și a crizelor din America Latină și Europa Orientală? Înainte de a prezenta "ajustările" necesare pentru a determina "circulația" teoriei, în lumina mai multor studii realizate în cele două arii geografice, un punct important poate fi confirmat: în marea majoritate a țărilor din cele două
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
prezenta "ajustările" necesare pentru a determina "circulația" teoriei, în lumina mai multor studii realizate în cele două arii geografice, un punct important poate fi confirmat: în marea majoritate a țărilor din cele două zone, opțiunea democratică pare a fi ireversibilă. Criza se menține în mediul democratic și, în acest sens, avem de-a face cu o criză în cadrul democrației. Problema centrală este dacă democrația se poate reconsolida, garantând drepturi și libertăți, simultan cu asigurarea unor condiții economice suportabile pentru majoritatea cetățenilor
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
două arii geografice, un punct important poate fi confirmat: în marea majoritate a țărilor din cele două zone, opțiunea democratică pare a fi ireversibilă. Criza se menține în mediul democratic și, în acest sens, avem de-a face cu o criză în cadrul democrației. Problema centrală este dacă democrația se poate reconsolida, garantând drepturi și libertăți, simultan cu asigurarea unor condiții economice suportabile pentru majoritatea cetățenilor. Doar în unele cazuri, mai puțin favorabile, cum ar fi Peru în anii nouăzeci, s-a
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
ancorarea garantată de un sistem de partide stabil. În țări precum cele trei indicate mai sus, în absența ancorărilor puternice, caracteristicile consolidării determină variații de legitimitate, și, prin urmare, reacții la problemele economice apărute. La începutul secolului al XXI-lea, criza profundă din Argentina este rezultatul acestui cerc vicios greu de distrus: deoarece consolidarea este în esență bazată pe legitimare, se dorește menținerea investițiilor și a cheltuielilor sociale la un nivel care să elimine nemulțumirile și eventualele proteste. Aceste costuri cresc
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
legitimare, se dorește menținerea investițiilor și a cheltuielilor sociale la un nivel care să elimine nemulțumirile și eventualele proteste. Aceste costuri cresc deficitul bugetar, rezultând - așa cum s-a întâmplat, în practica, și din cauza altor decizii economice greșite - insatisfacții majore, profundă criză democratică și, chiar, falimetul țării. Alte țări din America Latină, precum Mexic, rămân, ani de zile, într-o situație constantă, în lipsa unor factori puternici de legitimare sau a unor "ancore" relevante; elitele au făcut, în aceste țări, o alegere democratică doar
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
încurajează legitimarea noii economii și, datorită combinației dintre doi factori: experiența falimentării structurilor economice din trecut, pe de o parte și atracția exercitată de democrațiile occidentale cu economii prospere, pe de altă parte. În acest sens, chiar în situații de criză economică, sprijinul elitelor și acordul cetățenilor continuă să se mențină constante (Linz și Stepan, 1996, cap. 8). În toate cazurile ilustrate mai sus, legitimarea politică se împletește cu alte legitimări și este (sau în mare parte) inclusivă. Ea prezintă, de
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
în care consolidarea are succes și devine puternică, regimul democratic capătă stabilitate (consecința consolidării deficitare fiind persistența instabilității). Prin persistență înțelegem pur și simplu durabilitatea unei democrații. Persistența este instabilă dacă o democrație, deși capabilă să supraviețuiască, este predispusă la crize succesive declanșate de eventuale șocuri externe, de natură economică, de exemplu. În acest sens, stabilitatea presupune condiții favorabile, cel puțin în termeni de instituționalizare (organizarea structurilor politice), de legitimitate (încrederea "difuză" în caracterul meritoriu al sistemul politic sau al regimului
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
lua și de a aplica deciziile în funcție de obiectivele deja fixate) (Ake, 1975; Morlino, 1980; Sanders, 1981; Dowding și Kimber, 1983; Ersson și Lane, 1983). II. Teoria "ancorării", ilustrată în acest capitol, permite evidențierea căilor care ar putea duce la o criză prin mecanisme de "de-legitimare" și "dezancorare", identificate atât în cazurile analizate inițial, cât și după anumite "ajustări" ale ipotezei, efectuate în alte zone. În acest sens, fără a face vreo "profeție", de altfel incorectă și inacceptabilă din punct de
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
și după anumite "ajustări" ale ipotezei, efectuate în alte zone. În acest sens, fără a face vreo "profeție", de altfel incorectă și inacceptabilă din punct de vedere metodologic, această analiză face posibilă individualizarea, de la caz la caz, a scenariilor de criză care ar putea avertiza elitele politice și comentatorii asupra pericolelor inerente parcursului urmat de o țară sau alta. III. Recurgem la o întrebare, evident retorică: "Este compatibilă consolidarea cu criza?" Unii autori și-au exprimat opinia privind incorectitudinea utilizării termenului
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
face posibilă individualizarea, de la caz la caz, a scenariilor de criză care ar putea avertiza elitele politice și comentatorii asupra pericolelor inerente parcursului urmat de o țară sau alta. III. Recurgem la o întrebare, evident retorică: "Este compatibilă consolidarea cu criza?" Unii autori și-au exprimat opinia privind incorectitudinea utilizării termenului de "consolidare democratică", deoarece nu este vorba de un proces automat, identificabil, el neavând caracteristici proprii. Pe scurt, după tranziție se trece la stabilitate sau la opusul ei. Alți cercetători
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
democratică", deoarece nu este vorba de un proces automat, identificabil, el neavând caracteristici proprii. Pe scurt, după tranziție se trece la stabilitate sau la opusul ei. Alți cercetători au pus la îndoială capacitatea de a analiza empiric un proces de criză, subliniind aspectele normative pe care le-ar implica acest demers. Capitolul de față își propune să demonstreze contrariul, în cazul în care ar putea furniza dovezile empirice adecvate concluziei comform căreia aceste două procese sunt identificabile și analizabile. Capitolul 6
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
instaurarea democrației au fost descrise democratizarea inițială, precum și tranzițiile și instaurările succesive. Acum trebuie să aflăm explicațiile "invenției democratice" (în cazul în care, mai întâi, s-a ajuns la instaurarea unei liberal-democrații de masă, în măsură să depășească provocări și crize) și care sunt aspectele de bază ale tranzițiilor și instaurărilor în diferite zone (altele decât cele prezentate în capitolul 4). Pe scurt, apelând la celebrele învățături ale lui Hume, trebuie să continuăm a reconstrui conexiuni succesive pentru a ajunge la
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
anumiți factori cheie au fost identificați. Concentrându-ne doar asupra aspectelor mai importante, sunt cel puțin trei întrebări pe care trebuie să ni le punem: 1) Cum se explică instaurarea inițială a democrației, ce se stabilizează și depășește momentele de criză (adică cum se explică mai bine prima democratizare)? 2) Cum se explică răspândirea democrației pornind de la un număr mic de țări din Europa de Vest și din spațiile coloniilor engleze către diferite zone ale lumii? 3) Care sunt, în ultimii ani, caracteristicile
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
în fața sărăciei și a dezastrelor care au însoțit-o. Un anumit set de instituții a fost prezent permanent în democrația din Europa occidentală, originar din Anglia. Acestea existau deja (în anumite zone europene) și s-au dezvoltat imediat după marea criză de la finele anilor '20 iar, ulterior ca teme principale pentru legitimitatea democratică. Este vorba de crearea unui welfare state ("statul bunăstării"), cu dezvoltare ulterioară a drepturilor sociale. În al patrulea rând, partidele se transformă în ceea ce privește modul și baza de recrutare
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
forme diverse de interes și participare politică. Fără îndoială, analizele de acest gen au anumite limitări. Sfârșitul secolului XX a fost martorul unui număr de provocări pentru legitimitate, ceea ce îi determina pe Kaase, Newton și Scarbrough să vorbeasca de o "criză a democrației" (1995: 150 urm.), referindu-se, în special, la distanțarea cetățenilor de partidele politice, la apariția unor atitudini anti-partizane, și, în general, a unor atitudini de nemulțumire și anti-establishment. Pharr și Putnam (2000) vorbesc fără ezitare de "democrații nemulțumite
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
democrațiile care nu sunt caracterizate de coaliții ample (o caracteristică a modelului consensual) ar trebui să se dovedească a fi democrații de o calitate superioară. Gradul de susținere a guvernului, în schimb, e (de multe ori) rezultatul unor momente de criză a democrației, cu elemente lacunare în cea ce privește calitatea (de exemplu, democrațiile occidentale după sfârșitul celui de-al Doilea Război Mondial sau la sfârșitul tranziției de la autoritarism). În al doilea rând: pentru mulți autori, continuând linia argumentativă din capitolul
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
Un studiu care trebuie continuat În primele capitole ale acestui volum am plecat de definirea unui regim democratic și a unui regim autoritar. Au fost analizate apoi aspecte centrale ale proceselor de schimbare a democrației. Dintre acestea, stabilirea, consolidarea și criza sunt deosebit de relevante și ridică o serie de probleme la care am încercat să răspundem. Următorul pas a fost studiul calității democrației, dacă și cum este posibilă construirea ei. Din diferitele subiecte tratate, acestea din urmă (ultimele două capitole) pot
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
anumit tip de regim democratic. În plus, atitudinile și comportamentele de toleranță, acceptare sau de respingere se aplică, de asemenea, comunității naționale, o țară fiind recunoscută ca o realitate unitară, cu o anumită populație și un anumit teritoriu. În timpul unei crize, un element tipic de conflict radical între partide este contestarea unității naționale, în special dacă bazele istorice ale edificiului național sunt fragile din cauza diversității lingvistice, rasiale sau religioase. Este vorba de o situație în care partidele pot juca un rol
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
special dacă bazele istorice ale edificiului național sunt fragile din cauza diversității lingvistice, rasiale sau religioase. Este vorba de o situație în care partidele pot juca un rol esențial, fie în timpul consolidării (cum s-a întâmplat în Spania), fie în timpul unei crize (cum s-a întâmplat în Italia). 36 Așa cum se va discuta în continuare, din nevoia de simplificare empirică, dimensiunea consensuală va fi "absorbită" de legitimare. 37 A se vedea, de exemplu, Rueschemeyer, Huber Stephens și Stephens (1992: 287), care abordează
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]