852 matches
-
un ștreang. Întotdeauna arăta de ziceai că tocmai se Întoarce de la o beție și, dacă ar fi să-i descriu Înfățișarea printr-un singur cuvînt, aș zice că arăta șifonat. CÎnd am reușit să ies din Hotel și să pornesc șchiopătînd prin cameră, Jerry n-a avut nimic Împotrivă. Era groaznic la capitolul gospodărie, și nu obiecta la nimic din ce făceam eu, nici măcar cînd scoteam umplutura din Stanley, lucru care-mi plăcea la nebunie, și cînd mă băgam printre arcuri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1976_a_3301]
-
numidecât această remarcă admirativă: Costică, Întinerești mereu, ce-ți pasă?! Iar el, comic cum Îl știam, răspunse fără ezitare: Nu-i nevoie să Întineresc pentru că eu Încă sunt tânăr. Știam că suferă de tromboflebită, dar nu l-am văzut nicicând șchiopătând. Apoi, la cimitirul din Râșnov (unde-i comemorăm an de an pe mucenicii ridicați din spital și uciși ca fiarele din porunca sceleratului rege diabolic Carol al II-lea), rosti Bucescu, ca de obicei, o nouă cuvântare patetică, plină de
Zborul unui Înger Înapoi, la cer by Mihai Stere Derdena () [Corola-publishinghouse/Imaginative/865_a_1495]
-
Mi-ar trebui mii de pagini ca să-ți Înșir toate pățaniile, Însă nu mă pot abține, bunăoară, de la evocarea, În fugă, a faptului, că am fost lovit premeditat de un jeep milițienesc, la 2 Februarie 1986 (de ziua Întâmpinării Domnului), șchiopătând, apoi, vreo 7-8 luni. Mai reține, te rog, că În același an, la referendumul din noiembrie nu mi s a permis să votez În nici un fel, fiind radiat de pe listele de alegători. CÎt despre așa-numita reabilitare juridică, pe care
Zborul unui Înger Înapoi, la cer by Mihai Stere Derdena () [Corola-publishinghouse/Imaginative/865_a_1495]
-
aerul e atât de strălucitor, încît parcă aș respira munții albaștri din depărtare și soarele din cetina brazilor. Am lăsat afară din valiză doar teancul de hârtii pe a cărui ultimă filă scriu câteva ultime rânduri. Voi pleca de aici șchiopătând dintr-un șold, însă viu. Voi sui în mașină și voi urma linia sinuoasă a șoselei până-n Sinaia. Voi coborî pe Valea Prahovei, 182 desfășurată-n fața mea prompt și comercial ca un pliant turistic, cu cabanele de pe dealuri, fabricile
Travesti by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295574_a_296903]
-
fața lui Dumnezeu. Femeia era născătoare de Dumnezeu. Când Rita era acasă sau când el o aștepta să vină, domnea în casă o atmosferă armonioasă. Acum domnea liniștea morții. Chiar și obiectele purtau parcă doliu. Totul era dezechilibru. El însuși șchiopăta mai mult ca de obicei. Numai telefonul era insensibil, ca și cum ar fi aparținut unui alt ordin existențial. Feifel îl privea mereu ca pe un colac de salvare. Într-adevăr, târziu, către miezul nopții, telefonul începu să țârâie insistent. Feifel ridică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
butoiaș numai cinci cartușe. Al șaselea lăsase o gaură negricioasă într-un perete al sălii, aproape de tavan. Am oprit o mașină de pe stradă și l-am dus pe amicul meu din copilărie la spital. S-a întremat repede, dar a șchiopătat întregul an cât a mai trăit. Acea seară a îngropat ruleta, care s-a șters din mintea tuturor, așa cum îndeobște uităm orice lucru pe care l-am adus la perfecțiune. Generațiile mai tinere, de după război, nu au mai dat de
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
ale cărei șipci rare se vedea interiorul curții, cu camionul părăsit între straturile de arpagic, cu cireșul amar și cu mușcatele bătute, tufănelele și trandafirii de pe margini și, mai în spate, cu casa roșie, pătrățoasă, acoperită cu tablă, Chombe venea șchiopătând cât putea de repede în întîmpinarea noastră. Mie-mi era cam frică de el căci, pe când aveam vreo trei ani, mă mușcase de obraz. Era totuși un câine inofensiv, bătrân, cu urdori la ochi, cu picioare prea scurte pentru corpul
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
perlele și bărbații în cămăși mi se păreau niște giganți. Priveam în sus spre fețele lor pierdute în lumina becurilor roșii. Erau neîndurători, terifici. Dar vara nu stăteam în casă, ci imediat fugeam, cu Marcel după mine, în curte. Chombe, șchiopătând țeapăn, mirosind a câine plouat, se învîrtea pe lângă noi, cu limba roșie scoasă printre colți. Călcam cu grijă printre straturile de legume și ajungeam la camion. De când știu eu casa și curtea lui tanti Aura, camionul acela vopsit în albastru
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
supremă. La cea rnai mică mișcare pe care-o observam la inamicii mei, mă pierdeam cu firea și începeam să-i hăcuiesc. Izbeam pereții cu cuțitul, rerezînd picioarele acelea filiforme, care continuau să zvâcnească și căzute pe jos. Păianjenii fugeau șchiopătând, cu mișcări văiuritoare, cei din plase se retrăgeau cu o viteză nebănuită în cuiburile lor de prin colțuri, iar eu, tremurând, îi măcelăream în cruciș și-n curmeziș până nu mai zăream nici unul pe pereți. Abia după aceea dădeam cârligul
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
Fiecare pală de vânt le ștergea contururile. Fețele lor, pierdute parcă în nori, erau identice, bolnave, albăstrii. Femeia avea părul vopsit într-un mov bătrânesc, iar tânărul, fiul ei probabil, era blond-alburiu. Era și mai subțire decât maică-sa și șchiopăta de un picior. Gambele și coapsele lui trebuie să fi fost lungi, tari și subțiri ca picioarele langustelor și la fel de lente. Era din ce în ce mai evident că se îndreptau spre poarta casei noastre, lângă stâlpul căreia mă ghemuisem, uimită. Erau mai înalți
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
trandafiri, am ieșit la poartă. Cu lanterne, felinare sau lumânări în mâini, se îndreptau spre câmp sute de oameni, în grupuri mici sau unul câte unul forfecați în toate felurile de clarobscurul care-i înfășura: femei tăcute, întunecate, enigmatice, bătrâni șchiopătând, aplecați înainte și cu genunchii-ndoiți, copii cu botișor primitiv și ochi de libelulă, bărbați cu șepci, nebărbieriți, ducând pachete învelite în ziar și legate cu sfoară. Toți țineau câte un buchet de flori în mână. Eu îmbrățișasem stâlpul porții
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
trezit brusc afară, sub lumina feerică a lunii și-a stelelor. Fugeam pe strada neagră, urmărite încă de lilieci, care s-au rotit după noi până la colțul străzii noastre. Ne-am oprit fiecare la casa ei. Chombie alergă spre mine șchiopătând și mârâind, dar mă recunoscu și se potoli imediat. M-am strecurat în camera mea, complet amețită, incapabilă de orice gând, cu o oboseală teribilă în oase. Putea să se întîmple orice, chiar să nu mai intru în REM niciodată
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
Pe urmă, nimic. — Cum te simți? — Cred că am pierdut mult sânge. Mecanicul scoase un cuțit ascuțit, îi tăie cracul pantalonului și se uită la rană cu o privire de cunoscător. — O să scapi de asta, dar mă tem că vei șchiopăta toată viața... - Făcu un gest semnificativ arătând împrejur și adăugă zâmbind ironic: Așa cum stau lucrurile, poți să te consideri mulțumit, deoarece colegii tăi sunt într-o situație mai dificilă. — Au omorât deja unul. — Așa s-ar părea... De ce te-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
profesorul, care-i era coleg de cancelarie. Eu nu înțelegeam nicicum de ce un copil nesupravegheat, lăsat liber să facă numai ce-și dorește, pregătit doar la franceză și română de tanti Jeni, seara când ne întâlneam, nu poate să mai șchiopăteze, când aveam resurse de recuperare rapidă. Așa am învățat mereu, în salturi cu scurte opriri, ca-n armată, încheind anul școlar printre primii, neavând nimeni ce să-mi reproșeze. De altfel, de la 10 ani am devenit, într-un fel, cap
MEANDRELE DESTINULUI by SORIN-CONSTANTIN COTLARCIUC () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1596_a_2962]
-
era inutil : cu mic, cu mare, bătrâni, copii și femei alergau spre depozitul de lemne, unde (acum abia am înțeles clar !) căzuse bomba. Curțile erau pustii. Am luat-o în urma lor, cu capul gol, cum pornisem, nemaipăsându-mi de cum arăt, șchiopătând parcă din ce în ce mai tare, dar purtat de această irepresibilă chemare, ce nu e nici curiozitate, nici milă : înspăimântătoarea fascinație a catastrofei ce te atrage, precum abisul. Multă vreme nu am văzut mare lucru, oameni îngrămădiți ascunzând trista priveliște. Tout à coup
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
cu pași mari spre un rechizitoriu. Al dracului spectacol! Loew Îi ceru să rezume faptele, iar Exley se execută, trăncănind cu entuziasm despre justiție. Loew Îi dădu liber, iar jurații aproape că leșinară de plăcere. Exley ieși din boxa martorilor șchiopătînd - probabil dormise cu picioarele aiurea. Jack Îl Întîmpină afară. — Ai fost bun. Lui Parker i-ar fi plăcut să te vadă. Exley Își dezmorți picioarele. Crezi că o să citească stenograma? — O s-o primească În cel mult zece minute, iar Bud
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
sînt sigur că așa gîndise la vremea respectivă. E chiar un anacronism să-mi imaginez că a putut avea o astfel de mișcare de evitare. Și-a dobîndit-o Însă treptat, văzînd cum căsătoriile celor șase copii ai ei Începeau să șchioapete și se terminau exploziv, fără a mai vorbi de nepoți, care i-au prezentat fiecare un număr incalculabil de parteneri. E păcat că tata a murit fără să fi putut asista la defilarea neîntreruptă de băieți și fete pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
persoana lor, cît și de confidențele mele neașteptate: la sfîrșitul mesei, căpătînd Încredere, ajungeam să le spun uneori că sînt agorafob, ceea ce le trezea mereu interesul, iar uneori chiar le Înduioșa. Așa cum unora dintre bărbați le plac doar femeile care șchioapătă, unora dintre femei le-ar fi plăcut să-și petreacă noaptea cu un agorafob. Deveneam Îndrăzneț și le vorbeam atunci de claustrofobie. Puțin le păsa! Erau gata să-și petreacă noaptea și cu un claustrofob, din moment ce asta nu se Întîmpla
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
respectă singură. Eu sînt un om de acțiune. Iar dacă nu sînt eu aici, domniile voastre nu vindeți nici un catehism. Nesocotind sfaturile medicului, Fermín venea hotărît să se reintegreze la locul său de muncă. Avea pielea gălbuie și presărată cu vînătăi, șchiopăta rău și se mișca asemenea unei păpușe stricate. — Dumneata vei merge În pat chiar În clipa asta, Fermín, pentru numele lui Dumnezeu, zise tata, Îngrozit. — Nici pomeneală. Statisticile o dovedesc: mai mulți oameni mor În pat decît În tranșee. Toate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
asta, încât nici n-am reușit să mă duc acolo (la Epancini); nici mâine n-o să trec, pentru că voi fi la Petersburg, mă înțelegeți? Poate că voi lipsi de-aici trei zile, într-un cuvânt, treburile mele au început să șchiopăteze. Deși problema nu-i foarte importantă, m-am gândit că trebuie să am cu dumneavoastră o explicație foarte sinceră, fără să mai pierd timpul, adică înainte de plecare. Acum o să stau și o să aștept, dacă-mi permiteți, până când vor pleca toți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
cu o strângere de inimă că nu prea. Bine măcar că se oprește la încheietura genunchiului. Suficient de lungă. Dacă ar fi un pic mai scurtă, s-ar putea să apară semne că jertfa nu este primită de zeu. Nici nu șchioapătă. Un alt indiciu favorabil. Din păcate, cam trage de funie și pare că vrea să scape de la altar. — S-ar putea să nu-l înduplece pe Marte, murmură cineva din apropiere. Și Velleius Paterculus împărtășește aceleași temeri. Șoptește precipitat către
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
pe care-l cunoștea de mult timp. „Autorul acestei cărți ar trebui să amintească faptul că Piazzi Smyth descoperă măsurile sacre și ezoterice ale piramidelor În 1864. Permiteți-mi să citez numai numere Întregi, la vârsta mea memoria Începe să șchioapete... E izbitor că baza lor este un pătrat a cărui latură măsoară 234 de metri. La origine Înălțimea era de 148 de metri. Dacă traducem În coți sacri egipteni, avem o bază de 366 de coți, adică numărul zilelor dintr-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
un zăvor mic și prețios, care-i amintea lui Viv de personalitatea proprietarului Însuși. Ușa de intrare avea panouri de sticlă. Stătu În fața lor și bătu ușor, iar după o clipă apăru o figură În spatele ei, care se apropia Încet, șchiopătînd. Viv Își compuse un zîmbet și-și imagină că domnul Mundy face același lucru de partea cealaltă a ușii. — Bună, Vivien. Ce mai faci, dragă? — Bună, domnule Mundy. SÎnt bine, dar dumneavoastră? Păși Înainte, ștergîndu-se pe picioare pe bucățica de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
simțea acasă printre toate aceste obiecte. Viv ridică poșeta. — Ți-am adus ceva. Era o conservă cu șuncă. Poftim! zise el, rostind cuvîntul pe tonul acela drăgăstos, tachinînd-o, ca atunci cînd spusese doamna secretară elegantă, iar cînd domnul Mundy intră șchiopătînd, aducînd tava cu ceai, o ridică fălindu-se cu ea: Uite, unchiule Horace! Uite ce ne-a adus Viv. Pe tavă era deja o bucată de carne de vită. O adusese data trecută. — Drace! exclamă domnul Mundy. Ne-am ajuns
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
Dar domnul Mundy refuză să mai fie atras În conversație. Își desfăcu brațele și-și Îndreptă spatele. — În regulă, zise el, În momentul În care se urni. Acum ar trebui să vă terminați masa. Haide. O luă Încet prin sală, șchiopătînd ușor, din cauza șoldului. Giggs și Hammod rîdeau zgomotos. — E-o hahaleră al naibii de blîndă! zise Hammond, cînd domnul Mundy nu mai putea să-l audă. O bomboană de om, nu-i așa? Vă zic eu, probabil că nu-i În toate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]