823 matches
-
șuvițele lungi și negre ale părului și nimic mai mult. Cel puțin dacă ar fi fost Nilda, ar fi Întrebat-o și ea, cu broboane de sudoare pe frunte, ar fi bolborosit cîteva cuvinte printre care Florida și rudă, abia șoptite, iar Nilda ar fi Înțeles imediat. Dar Nilda nu mai era acum și ea o să calce la nesfîrșit cămășile stăpînului, Îmbătrînind și topindu-se de căldură În fața scândurii de călcat, cum e foarte firesc și deloc neobișnuit În casele cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Ciuliră amândoi urechile. — Aud, șopti prințul cu convingere. — Umblă? — Umblă. — Să tragem zăvorul sau să nu-l tragem? — Să-l tragem... Traseră zăvorul de la ușă și se culcară din nou. Tăcură îndelung. Ah, da! spuse deodată prințul cu aceeași voce șoptită, tulburată și grăbită, de parcă ar fi izbutit din nou să-și prindă gândul și se temea teribil ca nu cumva să-l scape iarăși; sări chiar din culcuș. Da... voiam... cărțile de joc!... cărțile... Nu-i așa că jucai cărți cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
râs niciodată de ea. — Nu i se spunea lui Pollio „omul tuturor orelor“? Vipsania reușește să surâdă. Chiar așa, căci îl găseai oricând gata să improvizeze ceva. Era la fel de îndemânatic în problemele serioase ca și în cele glumețe. O conversație șoptită cam tare îi abate atenția. — Astăzi, singura nădejde a literaților și a savanților e patro najul celor cu bani. — Și a cezarului... Urechea ei fină sesizează o neregulă. Țeapănă, își crispează degetele pe marginile catedrei. — Ei, aș! răspunde prima voce
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
au fost reazăm una alteia. Nu te mai frământa fără rost, îi șoptește. Își dă seama că e un sfat banal și prostesc. Dar ceva mai in teligent nu-i vine în cap. Nu mă iubește! se jeluie tot pe șoptite Agrippina. Vipsania îi înconjoară umerii cu brațul fără să-i pese de ochii curioși care îi fixează. — Ba te iubește! șușotește la urechea celeilalte. Pufnește ușor în râs. — Că doar de aia ai rămas din nou grea. Agrippina scâncește ca
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
vorbindu-se de așa ceva. Un cult apocaliptic practicat de tipul acela născut la Trier, nu-i așa?” Am strâns-o pe Amparo de braț. „No pasarán, amore”. „Isuse Hristoase”, murmură ea. Agliè urmărise fără să intervină micul nostru dialog pe șoptite. „Puterile sincretismului sunt infinite, draga mea. Dacă vrei, Îți pot oferi versiunea politică la toată povestea asta. Legile secolului al XIX-lea restituie libertatea sclavilor, dar În Încercarea de a aboli stigmatele sclaviei sunt arse toate arhivele târgului cu sclavi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
cu un minim de bun-simț, s-ar putea explica totul printr-un poltergeist” „A, asta nu exclud”, zise Bramanti, „conjunctura astrală În perioada asta...” „Păi, vedeți! Hai, o strângere de mână și o Îmbrățișare frățească”. Auzirăm niște scuze reciproce pe șoptite. „Știi și dumneata”, zicea Bramanti, „uneori ca să identifici pe cineva care așteaptă cu adevărat inițierea, te mai pretezi până și la folclor. Până și precupeții ăia din Grand Orient, care nu cred În nimic, au un ceremonial.” „Bien entendu, le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
Ori de cîte ori se apropia o mașină sau un camion, răreau pașii, se lipeau de gardurile aparent fragile, care fuseseră puse acolo pentru a separa trotuarul de moloz, și simțeau sub tălpi pămîntul, arbuștii și piatra sfărîmată. Vorbeau pe șoptite. Îmi amintesc cum m-am plimbat pe-aici În ziua de An Nou a lui 1941, spuse Julia. Drumul era aproape de netrecut, chiar și la pas. Venisem să mă uit la bisericile avariate. Cred că au pierit mult mai multe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
ești? șopti Rhyme. Gâfâi de spaimă, căci o mână apăru în fața lui, cu două degete deformate și lipite între ele. În mână era o lamă, cu unul din tăișuri îndreptat spre ochii lui Rhyme. - Dacă strigi după ajutor, spuse Magicianul șoptit, dacă faci orice fel de zgomot, te orbesc. Ai înțeles? Lincoln Rhyme făcu semn din cap că a înțeles. Capitolul XXV Lama din mâna Magicianului dispăruse. Nu o pusese deoparte și nici nu o ascunsese; acum o secundă era în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
în seara trecută dispăruse; părul lui adevărat era lung, dens și de culoare șaten deschis. Acum, la lumina zilei, Rhyme putu distinge mai bine cicatricile de pe pieptul lui Weir; arătau destul de urât. - Cum m-ai găsit? întrebă omul cu voce șoptită. Eu v-am îndreptat spre... - Cirque Fantastique? Așa este. Odată ce reușea să captureze un răufăcător, dispoziția lui Rhyme se îmbunătățea considerabil și avea chef să pălăvrăgească. - Vrei să spui că ne-ai indus în eroare. Păi, mă tot uitam pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
la telefon. Mi-ași fi dorit să nu fie adevărat. Dar uite dovada. Ea și Balzac au fost de partea lui Loesser de la început. Ne-au păcălit ca pe niște spectatori de rând. Capitolul LI Polițista spuse cu o voce șoptită: - Pur și simplu... nu înțeleg cum a reușit. Rhyme spuse mai mult către Bell: - A manipulat dovezile, ne-a mințit, a plantat indicii false... Roland, hai să ne uităm la tablele cu indicii. Am să îți arăt. - Kara a plantat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
avem pe lume. Mamei îi datorăm toată dragostea și tot respectul nostru. Mihaela Pascu, clasa a III-a C Bucurie Cerul înstelat anunță o noapte frumoasă, caldă de vară. În casă era o liniște odihnitoare. Numai în verandă se auzeau șoptite glasuri de copii. La lumina unui bec se vedeau trei copii ce erau cufundați în aprinsa lor discuție. Mâine este ziua mamei! De aceea v-am chemat în seara asta aici, zise Cristina, fata cea mare, responsabilă de faptele fraților
Manual de compunere pentru clasele II - VIII by Luminiţa Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1636_a_2907]
-
Trebuie să încerci să-l suporți.... Sună ciudat, dar trebuie!.. Lăură se simțea din ce in ce mai stânjenita și totuși continuă: -Pentru că vrei să faci din mine vreo agenta secretă , nu? El nu spuse nimic, iar atunci când vorbi vocea îi era parcă șoptita, încât ea desluși cu greu cuvintele. - Doar o întâlnire secretă. Doar o dată!..Ea îl privi fix și întreba brusc: - Când?.. Unde?.. Cât timp?.. - Nu se va întâmpla nimic. Îți jur. Vei fi în permanentă supravegheată. - Supravegheată, pentru ce? - Pentru ceea ce
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
fie și numai pentru a putea face duș fără ceas, iar în clipa aceasta sunt pregătită să o iau de la capăt, să mă spăl din nou și din nou, să îmbrățișez cu pasiune jetul fierbinte de apă, dar scâncetul acela șoptit și constant îmi dă un nou semnal de alarmă, așa că alerg la el fără să mă șterg, îl găsesc plângând cu ochii închiși și îi curge nasul. Udi, liniștește-te, totul va fi bine, îl mângâi pe umăr, picături de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
mă cutremurau. Era însă primul contact cu un om împușcat. Era perioada când mașinile negre bântuiau prin sat și atmosfera mi-era cunoscută, dar acum, pentru prima dată, vedeam și un om împușcat. Știam despre partizani, le auzeam uneori numele șoptit, dar erau într-un fel de legendă, știam că pe ei nu-i poate prinde nimeni. Era exact ca în basme. În Maramureș, de exemplu, nimeni nu crede că Pintea a murit, deși toată lumea știe că a fost împușcat „cu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2257_a_3582]
-
exasperat de melopeile interminabile, cu modulații stereotipe și lipsite de temporalitatea internă a muzicii europene. Cum programul serii se chema „De la Vest la Est”, Moshe a putut glumi că nici una dintre melodii nu era destul de vestică pentru noi. Discutând pe șoptite, am stabilit că am fi petrecut mai bine dacă Moshe însuși ne-ar fi cântat la acordeon, secondat de soția sa și de fiicele lor. Cu așa o familie muzicală și artistică, mie nu mi-ar fi rămas decât să
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2006_a_3331]
-
etern surghiun. De departe, din loc neprielnic, Metodiu și Iovănuț ne fac semne înspăimântate cu mâna și dac-ar fi mai multă liniște, le-am auzi, poate, glasurile: Nu ne lăsați! Duceți-ne acasă! I-ar consola oare strigătul nostru șoptit, de răspuns: „Nici nouă nu ne e bine aici, așteptați-ne, o să venim și noi”? 3 iunie 1988 CUPRINS Episodul 1: Despre cum au încăput doi vrednici călugări într-o sutană........................ 5 Episodul 2: Despre cum au luat știre cei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
informație medicală sofisticată. Adesea se simte slăbită și leșină. Bells, ea e Sam Jones, cea care a făcut sculptura. Veți face cunoștință cum se cuvine după ce se va simți mai bine. Îmi cer scuze, spuse către mine pe un ton șoptit. Am clipit nedumerită; nu înțelegeam de ce Suki își cerea scuze, nici de ce se purta ca o gazdă în cadrul unei toalete pentru femei. Poate considera că ne aflăm pe proprietatea tatălui ei. Și totuși... Belinda îndepărtă mâna surorii ei cu un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
Domnul Rattray este foarte nebunatic. James încuviință scurt din cap înspre mine și se aplecă peste birou, șoptindu-i ceva la ureche lui Susie. Ea a chicotit, obrajii ei luând o tentă de roz, și i-a spus aproape pe șoptite: N-aș putea spune... păi, poate... bine, rămâne vineri atunci. James a mai mormăit ceva, s-a uitat la ceas și s-a îndreptat către hol. Susie a chicotit din nou și a continuat cu asta până i-am spus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
și o privi cu înțelegere și multă afecțiune. Poate că ea s-ar fi bucurat nespus de mult să-i vadă ochii în acele momente, dar nu-l privea. Avea ochii închiși și părea adânc gânditoare. Cu voce scăzută, aproape șoptită, ca mai devreme, continuă. - De acolo a plecat, pe neașteptate, fără să aibă un motiv anume. Așa au declarat câțiva bărbați la cercetările efectuate de polițiști sau de procuror. Erau împreună cu el la masa de rămas bun. Schiaseră pe aceeași
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
aduse scaunul lângă patul acestuia și se așeză comod, privindu-i fruntea. „Salut, Iustine! Mă auzi? Nu, desigur că nu. Scuză-mă! Vorbeam în gând...”. Se asigură că nu mai este nimeni în încăpere și reluă dialogul, dar cu voce șoptită, suficient de tare să poată fi auzit în condiții normale. - Salut, Iustine! Sunt eu, prietene! Știu, știu sigur că-mi recunoști vocea! Hai să vorbim... ca între bărbați! Nu-ți pierde cumpătul! Faptul că nu poți comunica e doar o
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
un zgomot metalic... Da, de la impactul cu ea... Dar ce importanță mai are? Am murit cu ea în gând..., șopti Iustin aproape neauzit și adormi. Eugen acționă butonul soneriei și asistenta își făcu apariția aproape imediat. Prin semne și cuvinte șoptite i-a dat instrucțiuni și a ieșit afară să inspire aer proaspăt. Simțea o nevoie acută să se învioreze. Nu avea spațiul necesar și nici Tainicele cărări ale iubirii timp să-și facă exercițiile. Se mulțumi cu câteva exerciții de
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
Florinel, apucă-te de jucat! Antoaneta Zaharia E înalt, sexy, are o voce șoptită, pe scurt - „care te fură“... Te întrebi: ce e cu băiatul ăsta? Era celebru de când s-a născut și de asta nu se poate scăpa! Am zis! Ce-i lipsea? A lucrat în teatru, dar și-a dat demisia! Hmm
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2196_a_3521]
-
Book și, în general, implică foarte mulți martori fără voia lor. CREPUSCULUL CIVIL DE DIMINEAȚ| Aș fi vrut să scriu în așa fel... Emil BRUMARU Aș fi vrut să scriu în așa fel, încât fiecare cuvânt, auzit (mai ales cel șoptit...) să-și lase ultima silabă pe pat, moale, amețită, sfârșită într-un abandon plin de promisiuni și împliniri tainice, pătând așternuturile în lumina copleșitoare a după-amiezii de atunci, din copilărie... Mama, răbdătoare, mare, albă în capotul lejer, verde, mă momea
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2196_a_3521]
-
mai puțin lui Mike, evident, a cărui față a căpătat o culoare grena, ciudată. —Care-i graba? Donald ridică o sprânceană, și sunt uimită de calmul lui. Cine se crede, Casanova? Debbie se apleacă și îi explică cu o voce șoptită. Aha, dă el din cap, de parcă ar fi înțeles deodată. Îmi dau seama că ceilalți de-abia așteaptă să știe ce i-a spus Debbie. Cu siguranță o să-i informeze după ce plec. Probabil or să mă creadă o scorpie fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
minte imaginea tinerei care a plecat din salonul de spital în fotoliul cu rotile. Un gând fugar trece prin creierul care nu a avut încă timp să se odihnească : "Oare și eu ?" Ca răspuns la temerea ei vine un ordin șoptit : "Dora, te rog să încerci să miști ușor piciorul stâng !" Asigurată de blândețea tonului, Dora încearcă să își miște piciorul, tentativă care îi dă o arsură vie în coapsă. Fără să își dea seama, face o grimasă de durere. Aude
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]