2,686 matches
-
la momentul potrivit. Până atunci să trecem în revistă câteva repere ale „metatranzitivității” din literatura universală. 3.4 Între cuvinte și lucruritc "3.4 Între cuvinte și lucruri" În tentativa noastră de a cartografia teritoriul poeziei metatranzitive nu putem face abstracție de o experiență poetică absolut remarcabilă cum este aceea a lui Francis Ponge. Cu oarecare îndreptățire s-a vorbit, în legătură cu modelul poetic propus de el în Le parti pris des choses (De partea lucrurilor, cum inspirat s-a tradus), despre
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
metamimetic” (întrucât ține, în mod evident, de conștientizarea și problematizarea procedeelor respective, cu alte cuvinte de sfera „metareprezentării”). De obicei, cei mai mulți comentatori pornesc de la constatarea că esențială pentru demersul său - antipoetic prin excelență - este obstinația de a privi obiectele făcând abstracție de orice stereotipii perceptive și de a le descrie evitând orice tip de clișee verbale (mai cu seamă pe acelea „nobile”, omologate de tradiția poeziei orfice și abstracționiste). Punctul de plecare - specific metodei sale de creație - pare a fi, aproape
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
încheia un nou pact cu realul, exaltarea (micro)realismului ș.a.m.d. -, la o eventuală confruntare cu praxisul, își dezvăluie caracterul profund ficțional (când nu de-a dreptul fictiv). Cum orice definiție a ficțiunii care se respectă, nu poate face abstracție de faptul că efectul său asupra lectorului „poate merge de la acela primejdios al unei capcane iluzioniste, la acela, salutar, al unei terapii paradoxale prin minciună”342, nu ne rămâne decât să urmărim, din aproape în aproape, cum se realizează transferul
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
nevoie să spunem, după toate aceste argumente, că ne aflăm în fața unui exemplu tipic de poezie metatranzitivă. Reamintim doar că am denumit astfel acel segment al creației poetice care - prin procedee și convenții abil manevrate - își încurajează cititorul să facă abstracție de „cadrul teatral” pe care îl presupune (în mod tacit) scrierea unui poem. Mircea Ivănescu nu procedează nici el altfel atunci când mimează mici narațiuni, secvențe desprinse parcă dintr-un roman sau dintr-o povestire, construind microuniversuri în care suverane rămân
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
la prima vedere „necontrafăcute”. În realitate, revărsarea aceasta de banalități, care ne îndreptățește să vorbim de o coborâre a poeziei nu în stradă, cum o vor face opteciștii, ci „în uliță”, nu face decât să-și încurajeze cititorul să facă abstracție de „cadrul teatral”, pe care îl presupune, în mod tacit, scrierea unui poem. Cu alte cuvinte, avem de-a face și aici cu un tip de poezie ce își conștientizează în cel mai înalt grad procedeele, dovedindu-se în cele
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
-ne În special pe resursele sociologiei și ale științei politice, să propunem o abordare din perspectiva definiției, fie și numai pentru a arăta că o atare sarcină are câteva dintre trăsăturile celei a lui Sisif. Vom putea trece apoi de la abstracția teoretică la studiul reprezentărilor sociale ale cetățeanului obișnuit, pentru a pune piciorul pe terenul solid al realității empirice. În sfârșit, transformările suferite și tensiunile mai mult sau mai puțin asumate ne vor incita să ne punem Întrebarea dacă, În ciuda numeroaselor
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
Însăși noțiunea de națiune etnică este o contradicție În termeni” (Schnapper, p. 24). Totuși, În modelul moștenirii, națiunea este trăită ca o apartenență naturală: „Legătura care Îi unește pe cetățenii ce-și recunosc «credința» față de națiune nu apare ca o abstracție, ca un raport diferit prinnatura sa de legătura care unește comunitatea familială sau istorică” (Duchesne, 1997a, p. 329). Lucrarea lui Duchesne scoate În relief dimensiunea etno-culturală a cetățeniei franceze, dimensiune pe care teoretizările clasice refuză cel mai adesea s-o
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
1957), situația câtorva autodidacți confruntați cu aspirații parțial contradictorii. Aflați În permanență Într-o situație stânjenitoare, acești „ocnași ai cunoașterii” au parte veșnic doar de un surâs crispat și nefericit. Ținuta, accentul, Înfățișarea fizică, totul Îi trădează. Nu pot face abstracție de antecedentele lor. Conversațiile la care sunt invitați nu-i fac decât să fie și mai conștienți de distanța care Îi separă Încă de clasele cele mai de vază. Îndoielile care Îi chinuie nu sunt niciodată cu totul exorcizate. Pe
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
ca o limită impusă de natura lucrurilor (prin ordinea lumii) puterii individului (legea Împotriva hybris-ului omului)” (Ferry și Renaut, 1996, pp. 59-60). Doctrina modernă a dreptului natural nu poate fi așadar Înțeleasă fără raportarea la om În general, făcând abstracție de apartenențele sale specifice. Premisele ei trebuie căutate În secolul al XVI-lea, În ceea ce a primit numele de „a doua scolastică spaniolă” și În operele lui Francisco de Vitoria (admirator al lui Erasmus), Bartoloméo de las Casas și, mai
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
contrarevoluționar, apărător al coloniilor americane, al catolicilor irlandezi și care, În consecință, părea un fel de urmaș ceva mai moderat al Luminilor. Și totuși, ideea fundamentală a lucrării sale este clară: În numele virtuților experienței, nu este posibil să aderăm la abstracția umanistă. Se pot distinge două elemente esențiale În argumentația lui Burke. Mai Întâi, ceea ce Bertrand Binoche, În remarcabila sa analiză (Binoche, 1989), numește critica empiristă. Aceasta, pe de o parte, Întreprinde eliminarea progresivă a drepturilor omului, iar pe de altă
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
său. Drepturile omului, din această perspectivă, sunt o mască a corupției. Cele două critici, empiristă și teologică, se unesc apoi pentru a da naștere unei critici sociale: „Orice ordine socială fiind În mod natural ierarhizată prin raportare la ordinea cosmico-teologică, abstracția este absolut inaplicabilă, iar imposibilul egalitarism al drepturilor omului nu poate conduce decât la reconstruirea unei ierarhii clandestine și contra naturii” (ibidem, pp. 22-23). Chiar dacă acest tip de critică nu a fost singurul elaborat (ar mai trebui să-i cităm
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
studiile privind vocabularul culorilor, terminologiile de rudenie sau sistemele fonologice, studii care au contribuit mult la dezvăluirea slăbiciunii credo-ului culturalist. Dar oricât de utile sunt aceste cercetări pentru progresul cunoașterii, ele se dovedesc a fi, prin gradul lor de abstracție, de prea puțin ajutor pentru elaborarea unui universalism concret. Fără a neglija preceptele reflecției savante, va trebui să ne interesăm mai Întâi de condițiile etico-politice ale proiectului universalist. În Essais d’ethnopsychiatrie générale, Georges Devereux (Devereux, 1970, pp. 3-4) alege
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
desprinde patru paradigme utilizate În abordarea logicilor de prelucrare sincretică: 1) principiul reinterpretării, adică al Însușirii conținuturilor culturale exogene prin intermediul categoriilor de gândire ale culturii native; 2) principiul analogiei, corespondenței sau omologiei, care mizează pe asemănarea globală și practică, pe abstracția incertă conform unei mistici a participării; 3) principiul diviziunii, care permite alternarea sau coabitarea, la același individ sau În cadrul aceleiași culturi, a unor logici sau categorii care sunt În sine incompatibile sau ireductibile; 4) principiul dialecticii materie-formă, semnificând că materia
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
românilor și misterul comunismului românesc Nu mai țin minte cum a fost primită la vremea ei biografia lui Nicolae Ceaușescu, datorată istoricului german Thomas Kuntze 2. Nu îmi amintesc să i se fi dat prea multă atenție. Deși, dacă facem abstracție de Sărută mâna pe care n-o poți mușca, scrisă de extraordinarul jurnalist care a fost Edward Behr, la mai puțin de un an de la Revoluția din decembrie, când puține documente erau disponibile, și de valoroasa teza de doctorat a
Cum am spânzurat-o pe Emma Bovary by Doina Jela [Corola-publishinghouse/Science/937_a_2445]
-
fel de portret alcătuit minuțios din documentele puse la dispoziție de CNSAS și cercetate cu acribie și dăruire de tânăra cercetătoare Cristina Anisescu. Dacă aserțiunea despre programul regimului comunist de distrugere a elitelor intelectuale risca, prin repetare, să devină o abstracție, acest portret o ilustrează în toată concretețea și intolerabila ei grozăvie. Nicolae Mărgineanu este unul dintre marii psihologi români și unul dintre cei mai importanți din lume în perioada interbelică, autor al unor tratate fundamentale în domeniu, inventator al unor
Cum am spânzurat-o pe Emma Bovary by Doina Jela [Corola-publishinghouse/Science/937_a_2445]
-
folosesc abil toate condițiile, și cele naturale, pentru reușită. Deși dependența de factorii naturali ai societăților moderne aparent a scăzut odată cu descoperirea noilor mijloace și surse de energie (țiței, electricitate, substanțe chimice, bioenergie, atomi, informații prelucrate), nu se poate face abstracție de excesiva încălzire a mediului, producătoare de secete alternate de grindină, uragane, inundații și surpări catastrofale, radiații nocive cotidiene și pe termene mai lungi, alte forțe ale naturii care vor rămâne multă vreme imprevizibile și de necontrolat de către oameni. Natura
by TĂNASE SÂRBU [Corola-publishinghouse/Science/1010_a_2518]
-
oamenilor, înțelegerea sensului, consensului, solidarității, libertății, responsabilității, precum și a drepturilor-datoriilor necesită idei și teorii promovate prin cărți, enciclici, scrisori deschise și altele. Faptele de viață trăită și cunoscută direct de participanți pot întregi demersurile abstracte. Neîndoielnic, nu se poate face abstracție de istoria de jumătate de secol de integrare "estică", prin Cominform (1947-1956), Tratatul de la Varșovia (1955- 1991), CAER (1949-1991) și relații interumane suspicioase. În teorie, convertirea de la vechea filosofie exagerat de ideologizată la pluralismul filosofic care, din "obiect de intransigentă
by TĂNASE SÂRBU [Corola-publishinghouse/Science/1010_a_2518]
-
sursa unei susțineri ce simplifică și, în același timp complică, discursul pe care ne-am propus să-l construim; în orice caz, îl situează într-un context viu, și-l asumă într-o experiență de care nu se poate face abstracție. Paginile următoare vor cuprinde patru capitole, dintre care primele două vor încerca să precizeze care este astăzi sensul interogației sau întrebării filosofice. De ce există încă și astăzi întrebări filosofice? Cum s-a răspuns până acum la această întrebare și care
De ce filosofia by Armando Rigobello () [Corola-publishinghouse/Science/100977_a_102269]
-
Ambele teorii clasice reprezintă un răspuns dat mirării originare, un cadru teoretic al acesteia. În gândirea clasică greacă răspunsul la întrebarea care izvorăște din mirare este un răspuns doar parțial conștient și, cu toate acestea, complet: în cadrul anumitor niveluri de abstracție ce nu pot fi depășite, răspunsul rămâne riguros și cunoașterea încheiată. Gândirea idealist-transcendentală continuă, prin exces, parcursul gândirii grecești, depășind obstacolul abstracției și punctând pe identificarea gândirii cu ființa, reproducând astfel, dinamic și istorist, monismul metafizic a lui Spinoza. Idealismul
De ce filosofia by Armando Rigobello () [Corola-publishinghouse/Science/100977_a_102269]
-
izvorăște din mirare este un răspuns doar parțial conștient și, cu toate acestea, complet: în cadrul anumitor niveluri de abstracție ce nu pot fi depășite, răspunsul rămâne riguros și cunoașterea încheiată. Gândirea idealist-transcendentală continuă, prin exces, parcursul gândirii grecești, depășind obstacolul abstracției și punctând pe identificarea gândirii cu ființa, reproducând astfel, dinamic și istorist, monismul metafizic a lui Spinoza. Idealismul transcendental este răspunsul exhaustiv, celebrarea unității dintre gândire și ființă, teoria adevărului global și definitiv. Din punctul de vedere al perspectivei propuse
De ce filosofia by Armando Rigobello () [Corola-publishinghouse/Science/100977_a_102269]
-
cu cadrul teritorial și identitar al statului național și cu un sistem clar delimitat în timp și spațiu, ce ar dispune de integrare funcțională și unitate interioară și transindividuală, nu mai are astăzi un corespondent empiric. A rămas o simplă abstracție care se confruntă cu o acută nevoie de deconstrucție și de reconstrucție teoretică. Globalizarea, multiculturalismul, accentuarea raporturilor de interdependență și interacțiune, individualizarea, construcțiile identitare multiple și altele de acest gen, atât de frecvente în viața socială, politică sau culturală și
[Corola-publishinghouse/Science/2357_a_3682]
-
diferențierea structurii sociale pe categorii și clase sociale sau pe stiluri de viață vor constitui de-a lungul modernității domenii constante de explorare și consacrare. Să remarcăm totodată că rațiunii i se adaugă interesele, astfel că raționalitatea coboară de pe soclul abstracțiilor filosofice și devine mai operațională prin implicarea în piața comercială burgheză în dezvoltare. Astfel de teme, consacrate de A. Smith în secolul al XVIII-lea, vor fi mereu revizitate și reinterpretate, prin opoziție sau prin continuitate, ca într-o reîntoarcere
[Corola-publishinghouse/Science/2357_a_3682]
-
relevă nu doar multidimensionalitatea acesteia (economică, socială, politică sau culturală), ci și modul de a fi și de a se realiza al unei individualități, iar prin acestea modul de constituire a structurii și ordinii sociale. Individul privit singular este o abstracție în sociologie. Asociat în familie sau în corporații, începe să releve structura socială a unei societăți. Problema modernității este că, odată cu apariția corporațiilor, importanța familiei pentru caracterizarea structurii sociale este diminuată, chiar mai mult: între familie și corporații apare un
[Corola-publishinghouse/Science/2357_a_3682]
-
funcționa, rămâne să adoptăm critica partenerului, dar îi putem arunca acestuia responsabilitatea pentru schimbul negativ de cuvinte pe motiv că „nu știe să spună lucrurile pe un ton si într-un mod acceptabil"; desigur că în acest caz vom face abstracție de faptul că discuția a înaintat în această direcție, iar tonul si modul de a discuta au escaladat într-un conflict din cauza strategiilor de eschivă aplicate de către noi pentru a controla desfășurarea negocierii si pentru a nu pierde prin acceptarea
Medierea în educație by Ileana Bădulescu Anastase, Cornel Grigoruț, Mircea Mastacan () [Corola-publishinghouse/Science/1700_a_3139]
-
și singurele funcții oxigenate luate în considerație sunt cele aflate de aceeași parte cu funcția aminica. Toată partea conținând o functie aminica este considerată ca parte inițială. Astfel, la acidul 3-(2-aminoetoxi)propionic, partea inițială este aminoetanolul și se face abstracție, în vederea clasificării, de grupa acidă carboxilică. Referitor la eterul unui aminoalcool, compusul este clasificat la poziția nr. 2922.19. Dacă compusul conține două sau mai multe funcții aminice legate la aceeași funcție ester sau eter el va fi clasificat la
EUR-Lex () [Corola-website/Law/166830_a_168159]