1,318 matches
-
le găsiseră gemenii. Se vor zvârcoli și se vor chirci precum fluturii care se eliberează din crisalide. Ciucurii păturilor le vor mângâia chipurile nemișcate, semn că odihna va fi de această dată veșnică. Iar când suflările lor vor fi asemenea brizei care trece, aripile de smarald se vor zbate și vor zbura, zornăind din clopoței și Îngânându-le morților: Mergeți spre casă, mergeți spre casă. Loot a ridicat un vas cu mâncare făcută din ultimele provizii de mirodenii. Mâncarea era trecută
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
rămase mult În urma căruței, nu văzu pe nimeni care să-i fi urmărit. Spre seară, zăpada de pe drum deveni noroioasă, iar cei trei scoaseră tălpicile și dezlegară roțile. Soarele apunea, acum, În spatele zidului Înalt al munților. De undeva sosea o briză caldă. A doua zi, În zori, călătorii porniră mai departe. Coborâră spre o zonă de dealuri, unde caii găsiră, Încă, urme de iarbă din toamna trecută. Pe un povârniș moale, străjuit de păduri de fag, Nogodar opri căruța. Departe, În stânga
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
cu trei catarge, adaptată și la Înaintarea prin vâslire În cazul unei scăderi a vântului. Nava, numită „Esperanza”, era mult mai mică decât o galeră de război, dar era bine construită și putea folosi la maximum puterea celei mai ușoare brize. Nu avea tunuri, care ar fi Încetinit plutirea, și nici rezerve de hrană pentru mai mult de o săptămână. Era comandată de Girolamo Estorga, un personaj ciudat, bărbos și mereu nemulțumit, care vorbea puțin și despre care se spunea că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
ale iernii, țărmul se zărea ca o superbă inexistență. Ca o linie Înșelătoare trasă de un pictor care trăia doar În imaginație. Alexandru privea, de la prova corabiei care navigase de la Istanbul, și nu recunoștea nici aerul rece și sărat al brizei, nici siluetele fantomatice ale insulei San Giorgio și cele care se ghiceau ceva mai departe, ale Palatului Dogilor și ale Campanilei. Parcă intra Într-un tărâm neclar și provizoriu, lipsit de viață și de substanță. Un tablou fără culori și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
23 iulie 2003 Din cauza căldurilor insuportabile din Elveția (timp de peste trei săptămâni mercurul nu a coborât ziua sub 34 de grade, o premieră pentru această țară), am decis să mergem în Bretania, la malul oceanului Atlantic, să ne bucurăm de briză și de valuri. Obsedant revine imaginea văzută din goana automobilului pe autostrada Nantes-Rennes în Bretagne. Un grup de șapte-opt bărbați alături de un minibus Volkswagen înmatriculat în Anglia. Așezați în cerc, își făceau rugăciunile rituale de la ora 12.00, după legea
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]
-
băiețel la care ține foarte mult. Mă privește lung și apoi mă întreabă despre crucea coptă de la gâtul meu, cadou de la Agneta (Pleijel), ca purtător de noroc în creația literară. Se face o rugăciune în tăcere și mâncăm, în adierea brizei venind dinspre mare, feluri delicioase pregătite de Eva. Apoi, episcopul vorbește despre programul nostru de la radio, care i-a plăcut foarte mult, la care au participat și actrița Agneta Ekmaner și Birgitta Trotzig. Era foarte cald, dar eu nu dădeam
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
apropii de structuri profunde, capabile să-mi livreze fulgerător ceva din acel esențial ego, acel ceva mistic din mine. Când a apărut soarele, dis-de-dimineață, m-am dus cu manualul lui Horowitz lângă Strömen, acolo, în plină natură, unde se simte briza verii atingând apa, încrețind-o, amintind veșmintele statuilor antice; acolo, auzind foșnet de frunze și clipocitul apei, pot exersa tonul muzicii limbii oamenilor de demult. August Am intrat deja în luna în care totul arde. L-am visat din nou
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
foret extinctus Federicus, qui iacet intus. Palermo, vara anului 1240 Strălucirea amurgului răzbătea prin frunziș, Înflăcărând suprafața aurită a lămâilor. În grădina Închisă printrun portic din coloane de marmură, un intens parfum de flori se răspândea În văzduh, purtat de briza ce venea dinspre mare. Întins pe niște perne de purpură, Împăratul desena, distrat, cu o rămurică, forme geometrice pe pământ. Întinse mâna spre un cedru care zăcea pe jos și Îl arătă unui bărbat mai tânăr, aflat În picioare, lângă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
umbra clară a unei stânci zări un scafandru . Totul fusese atât de neașteptat, încât Codrin se gândi imediat la Robinson Crusoe . Își aruncă iarăși privirea către desișul copacilor , imaginându-și insule în care iubirea era curată , departe de orașe suprapopulate . Briza mării aducea valuri fine , molcome printre pietrele plajei . Nimic nu se întâmpla , totul părea în așteptare . Avea deja certitudinea că cineva se uita de undeva la el , apoi s-a întors la locul unde-și lăsase hainele, trăgând ușor cu
AGENT SECRET, CODRIN by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83872_a_85197]
-
se citea îndoiala, expresia unei incertitudini de lungă durată. -M-a luat valul? întrebă ea. -Apa sau valul? precizai eu. Apoi plecă fericită, promitând să revină cât de curând. Dimineața următoare am dejunat singur. Cerul era la fel de albastru ca de obicei, briza răscolea marea și agita frunzișul palmierilor așezați ca santinelele în fața hotelului. Am coborât pe plajă. Linda era acolo, în picioare, o siluetă superbă pe nisipul auriu. Era îmbrăcată într-o rochie de vară foarte lejeră cu dungi bleu roz și
AGENT SECRET, CODRIN by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83872_a_85197]
-
știa să vorbească blând. Cu mâinile băgate în mânecile hainei ei albe, ca să se apere de frig, stătea lângă o gruie de ambarcație. El era încă doar în cămașă, din cauză că se arsese, dar avea pe cap pălăria de panama, iar briza îi strâmba borurile pălăriei. CAPITOLUL IX Taman când eșafodajul pe care-l construia doamna Renling în jurul meu era aproape gata, l-am dat deoparte. Motivul principal și cel care a precipitat lucrurile a fost acela că mi-a propus să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
de marmură, și că nu te poți cățăra pe ramurile mai înalte ale gândirii fără de ea, că trebuia să stai între pereții aceștia care îi imitau pe cei din lumea veche. Simțeam că erau idolatri și monumentali. În fond, când briza bătea spre sud și vest, venind dinspre oborul de vite cu praful de la plantele crescute în bălegar, prin iedera bogată, câteva dintre stadiile dintre creație brută și minte sublimă păreau a fi fost sărite, și mi se părea că mersul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
ar avea bani de cheltuit, oricât de mulți ar vrea, ar muri. Când am auzit vorbele astea am fost uimit - era într-o dimineață foarte călduroasă, în sufrageria însorită, cu covor barbar din zgârie-norii în care locuiau, cu vazele și brizele sale fierbinți care îndoiau plantele, iar ea trona ca o matroană imensă într-un neglijeu de satin alb, cu un portțigaret între buzele ei rujate, dar cu o mină la fel de severă ca a oricărui Magnus, unchi sau văr. Era ca și cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
L-am implorat. I-am spus: O să mi se cangreneze. Dar nu, mi-a spus el; eu îmi făcusem alegerea. În plus, a continuat, o să ajungem în fericitele insule curând. Mai târziu în cursul dupăamiezii a început să simtă mirosul brizei de uscat. Mi-a spus: Se încălzește. Și a început să își ducă mâna la ochi, ca să se ferească de soare. Și când a venit seara, s-a întins. A făcut-o greoi, și, în timp ce mă uitam la el și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
dar de fapt nu-i decât un lac), așa că, până departe, ți se părea că e doar apă, cer și soarele care se ridica, roz-auriu-albăstrui... din apă și cer... Tot auriu, ca și soarele, era părul lui. Unduia ușor în briza dimineții, buclele se desfăceau, lunecau pe umerii veșmântului, se adunau la loc... Stătea nemișcat. Nu știu ce mă așteptam să văd, dar rămăsesem și eu acolo, uitându-mă la el, spre soare, parcă prin el... Era liniște. Se potolise și vântul, nici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
prin mâini, l-am văzut pe bătrân. Stătea, așa, lângă mine și se uita. Se uita , blând și bun, cu milă, la mine, iar soarele care răsărise îl făcea să pară o statuie de aur. Doar pletele-i jucau în briza dimineții lungi, crețe și negre cu luciri albăstrui de negre ce erau plete "ca zambila", ar fi spus cântărețul acela orb care povestise războiul Troiei. Ei, ce-ai rămas așa ? Și mai ales, ce cauți ? zise cu un glas pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
gîndește Mihai auzind foșnetul revistei de sub arbust, pe care o ia și începe s-o scuture de zăpadă, gîndind să și-o bage în buzunar. Frumoasă!... Cu o față albă, curată, liniștită, ca oglinda mării în zori, la schimbarea sensului brizei. Cînd a aruncat ochii spre recepție, îi înflorise în ochi teama și-n colțul gurii un zîmbet de neliniște. Apoi, odată văzută cu revista în mînă, a luat un aer nepăsător pentru cei din jur, un surîs pervers, preocupată intens
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
Bagă palma sub bărbia fetei și-i ridică obrazul. Doi ochi senini, migdalați, cu luciri vii în adîncuri, peste care s-a așternut o pînză transparentă de liniște, îl învăluie în apa lor, ca marea în zori, la schimbarea sensului brizei, cînd te cheamă în adîncuri, pe firul razelor reflectate, în cerul răsturnat. Nici nu știu dacă ți-am mulțumit pentru flori... În schimb, surîde fata, născînd un rictus în colțul gurii, întunecîndu-și o clipă privirea -, ai știut să pui întrebări
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
spusese deja de atâtea ori istoria asta, Încât acum se putea detașa. Sau poate că așa arăta ea de obicei, chiar și atunci când o Încercau emoții puternice. Din coada Împletită-spic nu se desprinsese nici măcar o șuviță de păr auriu, În ciuda brizei. Se părea că are mai totul sub control. — În unele privințe, Derek e foarte slab. Ar face orice ca să nu-și complice viața. Lou m-a sfătuit să lupt pentru el și s-o alung pe Linda. Dar n-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
goale prin care vibrează coloane detașate, spiralate, de aer. Vibrează! Încă n-ai atins acel înalt pianissimo absolut, care se topește în spațiu într-o șoaptă de sunet pur, ca o limbă subțire, subțire de clopot ce tremură în adierea brizei. Ah, mai ai multe de făcut - uneori îmi spun că abia te apropii. Sfaturile domnului Hanway, adeseori extrem de metaforice, erau întotdeauna acompaniate de o mimică adecvată. — Și acum, băiete dragă, haide să facem câteva exerciții și apoi să trecem la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
acorde o șansă“ lui John Robert. Întâi își formulase în minte expresia „ultima șansă“, dar nu putuse îndura asemenea cuvinte finale și schimbase formularea. Fără nici un motiv, chiar dacă ar fi încercat să caute vreunul, ceea ce nu se întâmplase, o primăvăratică briză de speranță adia în sufletul lui. Nu era dorința de a fi fericit. Niciodată, nici măcar în tinerețe, George nu-și îngăduise dorința de a fi fericit. Era vorba de ceva instinctiv, mecanic, o zvâcnire primitivă, autoprotectoare, a psyche-ului său. George
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
estompat din loc în loc de zone de abur, părea geometric, totuși îți crea o impresie de talmeș-balmeș neinteligibil. Conductele mergeau în jos, tot mai jos, la mare adâncime, fără ca nici un fel de podea sau platformă să fie vizibilă. Tom simțea o briză caldă, intermitentă și, privind în jos, văzu că păturile de vapori ce păreau să umple hăul erau în continuă mișcare. Evident, existau ventilatoare ascunse, curenți de aer meniți să limpezească atmosfera, dar care acum nu izbuteau asemenea performanță. Tom nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
trece către Sile un pocal, ce se ivește dinlăuntrul răcliței. O cană de lut ars, crăpat, care împrăștie prin văzduhuri un buchet fantastic, incredibil, de miresme răscolitoare și savuroase, dar și caste, sobre și virtuoase, în același timp. Ca o briză dulce și sălbatică, ca un cântec din zori, peste viile albastre ale copilăriei, la cumpăna toamnei, între munte și mare... Beți! Beți cu toții, o înghițitură! aude Poetul și își apropie și el buzele de clătinarea domoală a lichidului mirific care
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
ca de manichiură. Partea cu tăiatul mi-o amintesc. Era rochia mea de vară, din crep de bumbac, de la Espre. Mi-amintesc că atunci când am comandat rochia aia din catalog, era să cer două, sunt atât de comode, lejere, cu briza care încearcă să intre pe la mâneci și să-ți ridice tivul pe lângă șolduri. Dar dacă n-ar fi pic de vânticel, ai transpira-o toată, iar crepul de bumbac s-ar lipi de tine ca cele unșpe ierburi și mirodenii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1904_a_3229]
-
când am coborât din pat să arunc o privire, hainele mele de școală erau în flăcări. Atârnând uscate pe frânghia de rufe și umflate de aer. Rochii și pulovere și pantaloni și bluze, toate arzând și descompunându-se în bătaia brizei. În câteva secunde, tot ce iubeam a dispărut. Flash. Sari înainte cu câțiva ani mai târziu, la mine matură și mutându-mă. Dă-mi un nou început. Sari la o noapte anume, cineva sunând de la un telefon public ca să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1904_a_3229]