748 matches
-
tocmai la capătul Bugazului, într-o vilă frumoasă, al cărei proprietar, un fost căpitan de cursă lungă care trăiește singur, a fost foarte mulțumit să aibă companie. Ceilalți locuiesc în satul de pescari sau în case mai modeste, pe țărmul estuarului. Trupa, cum poate, în barăci. E primit cu bunăvoință de comandant, care aproape că îi prezintă un raportul: "E tensiune pe frontieră. Vecinul nostru are acum mâinile libere ca să-și regleze conturile cu țările limitrofe. Și, după cum știți, nu a
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
negre. Ceilalți, știuți pentru relativa lor temperanță, se duc la căpitan. Tânăra soție îi primește ca stăpână a casei, iar căpitanul destupă câteva sticle cu un excelent vin local, provenind din pivnițele de la Șaba, o localitate mică, situată pe țărmul estuarului, unde s-a stabilit de câțiva luștri o colonie de podgoreni nemți. Conversația alunecă mai întâi spre consecințele pactului, și câțiva ofițeri sunt de părere că asta ne privește îndeaproape. Căpitanul povestește cum a capturat doi inși care încercau să
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
personal, îmi place și n-aș vrea să trăiesc altundeva. Surprins, locotenentul observă, cu o fărâmă de ironie, că localitatea avea pesemne farmecele ei ascunse, care lui îi scăpau. Nu, nu, replică învățătorul, farmecele ei sunt foarte la vedere. Marea, estuarul, fluviul, nisipul, cerul, totul e frumos la Bugaz. Și, pe deasupra, această fericită conjuncție a elementelor îi întoarce pe oameni spre ei înșiși și spre întrebările lor. O să vezi, aici nu vei putea scăpa de dumneata însuți." Mi-ar conveni, spuse
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
Am întrebat pur și simplu dacă nu ți-e frică să te scalzi noaptea, singură, cine știe ce se poate întâmpla?" În principiu, nu, nu mi-e frică, dar de obicei mă scald până să se întunericească, chiar atunci când soarele coboară peste estuar." Voia să-l antreneze pe o pistă falsă? Sau era vorba de o a treia roșcată care ieșea la iveală? Sunt destule mistere în Bugaz. Îți spuneam azi dimineață că mi-ar plăcea să am un ghid ca dumneata, dar
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
aceleași, în fine, e complicat..." Nastia se ridică. O însoți până la sanatoriu, cu prosopul pe umeri, și îi ținu puțin mâna când s-au despărțit: "Mâine o să vin pe plajă chiar în clipa când soarele va începe să coboare peste estuar." A doua zi avea întâlnire cu învățătorul ca să-i dea banii, nu-l uitase, dar credea că, foarte bine, putea să i-i ducă Ion. Cu un cuvânt de scuze, bineînțeles, invocând un argument imparabil: exigențele neprevăzute ale zonei. Ea
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
Nicolae? Au un Steinway foarte frumos." Ar trebui să cer permisiunea superiorilor mei și asta mă plictisește. O să văd... Ploua. O ploaie măruntă și monotonă. Ploua peste mare și peste plajă. Peste zonă și peste barăci, peste fluviu și peste estuar, peste stuf și peste salcâmi. Ploua să facă totul să putrezească, frunzele moarte, hainele îngreuiate de absorbția apei și creierele. Locotenentul se întorcea călare, cu fața pe jumătate ascunsă sub glugă. Înaintea porții mari a vilei, văzu doi brancardieri, cu
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
și, înainte de a porni, îi trimise o bezea din vârful degetelor. Motea își ascunse fața în basma, tulburată ca o fată îndrăgostită. Ajungând în zonă, dădu peste locotenentul Vernea. "Vino cu mine, Aldan, o să-ți placă." Ajunseră împreună la malul estuarului unde, sub o salcie, aștepta șalupa cu motor folosită la traversare. Un soldat îi ajută să urce la bord. Vernea îi făcu semn că nu are nevoie de el și luă cârma. Insula, plasată în mijlocul estuarului, nu mai era de
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
Ajunseră împreună la malul estuarului unde, sub o salcie, aștepta șalupa cu motor folosită la traversare. Un soldat îi ajută să urce la bord. Vernea îi făcu semn că nu are nevoie de el și luă cârma. Insula, plasată în mijlocul estuarului, nu mai era de altfel o insulă. De câtva timp, aluviunile fluviului o împinseseră în celălalt mal. Conform legilor internaționale, ar fi trebuit cedată țării vecine, dar se prefăcuseră că nu au băgat de seamă și menținuseră pichetul gărzilor de
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
ești obosită, vino să te odihnești... Crezi că am luat-o peste câmpi? Știu ce spun, eu știu unde duce asta!" Madam Segal izbucni în plâns și își ascunse fața în îndoitura cotului. Gerul puternic ținu câteva zile. Fluviul și estuarul înghețaseră, și o dantelă fină de gheață tivea marea calmă, tăcută. Vremea însăși încremenise într-o liniște înaltă și limpede. Într-o noapte, când îi fugise somnul, locotenentul auzi împușcături răsunând net, ca un pumn de perle căzând pe o
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
gest să-l susțină: Aseară te-ai pilit, Aldan? Nu, am dormit prost. Am auzit împușcăturile, un foc altfel destul de puternic." Da, cei doi indivizi au profitat de noaptea foarte întunecoasă și au încercat să treacă pe partea cealaltă a estuarului înghețat. Nu s-a găsit nimic suspect asupra lor, afară de o boccea cu boarfe, care dovedește intenția lor de a fugi. Ancheta va continua în sat, cum spune comisarul, stau toți cu un ochi spre Vecin, bosiacii ăștia. Păcat că
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
un lătrat plin de dispreț spre jucători, înainte de a le întoarce spatele ca să-l urmeze pe șeful de gară spre tejghea. Filip, mi s-a spus că azi noapte au fost uciși doi oameni pe zonă... " Da, încercau să treacă estuarul. E în curs o anchetă." În fiecare iarnă, de cum îngheață estuarul, unii fug... Își închipuie că pe cealaltă parte e mai bine pentru bosiaci. Dar, pentru că nimeni nu s-a întors de-acolo, ca și de pe lumea cealaltă, nu se
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
spatele ca să-l urmeze pe șeful de gară spre tejghea. Filip, mi s-a spus că azi noapte au fost uciși doi oameni pe zonă... " Da, încercau să treacă estuarul. E în curs o anchetă." În fiecare iarnă, de cum îngheață estuarul, unii fug... Își închipuie că pe cealaltă parte e mai bine pentru bosiaci. Dar, pentru că nimeni nu s-a întors de-acolo, ca și de pe lumea cealaltă, nu se știe de fapt cum e. "Și ce vrea să spună vorba
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
de zăpadă ar putea în orice clipă bloca linia"), nu insistă asupra temerilor care nu încetau să-l chinuie de la episodul cu spionii. Și dacă și alți "spioni", cu burta lipită de șira spinării, vor avea ideea să treacă peste estuar exact prin sectorul lui, ar avea inima să tragă asupra lor și, în general, să tragă într-un om, fie el un spion veritabil? Cel mai rău dușman încă îți este un frate uman... Colonelul anunțase că va veni să
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
și a pește stricat până acolo unde cerul s-ar fi închis deasupra apei și lumea, cu incertitudinile ei, ar fi dispărut. Doar foamea îi aducea cu picioarele pe uscat și, ca din întâmplare, tocmai la ceasul când, în apropierea estuarului, pescarii, întorși cu prada lor, erau pe cale să pregătească borșul de pește, chiar acolo, pe plajă. Se așezau la masă, claie peste grămadă, sub un acoperiș de stuf sprijinit pe patru țăruși de salcâm, negeluiți, și mâncau cu linguri de
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
tivită de acea vegetație săracă, dar rezistentă, pe jumătate îngropată în nisip, care te face să presimți deșertul. După ce a trecut de sanatoriul de tuberculoză osoasă, și-a continuat plimbarea pe cheiul pustiu al portului. Fluviul, care traversase cu violență estuarul, înainta până departe în apele sărate, păstrându-și marginile paralele, ca o amăgire care întârzie să se destrame. Murea încet, pașnic, s-ar spune, în patul lui. Sub cerul lăsat care își înmuia franjurii în mare, era încă zi, dar
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
1989, 70-136; Grigurcu, Eminescu-Labiș, 211-218; Raicu, Descoperirea, 114-134; Mircea Goga, Lexicul și structura stilului în poezia lui Octavian Goga, București, 1989; Fanache, Vârstele poeziei, 46-62; Negoițescu, Ist. lit., I, 141-143; Țepelea, Rememorări, 162-167; Pop, Recapitulări, 6-11; Popa, Convergențe, 101-110; Popa, Estuar, 59-64; Nicolae Manolescu, Actualitatea lui Goga, RL, 1996, 12; Petrescu, Studii transilvane, 227-236; Locatarii de la Ciucea. Album Veturia și Octavian Goga, Cluj-Napoca, 1998; Dicț. esențial, 345-350; Ghițulescu, Istoria, 151-152; Dicț. analitic, III, 380-381, IV, 60-61; Eugen Simion, Introducere la Octavian
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287305_a_288634]
-
da Victoria, ce încununează Rua Augusta, și ieșim în Piața Comerțului, cea mai mare din câte văzusem până acum la Lisabona, închisă din trei părți de clădiri galbene cu portic, formând un unic ansamblu arhitectural. Piața se varsă către uriașul estuar al râului Tajo, cel care desparte orașul în două. În mijloc tronează statuia ecvestră a regelui José I, ale cărui veșminte te duc cu gândul la Secolul Luminilor. Contemplăm apele tulburi, sprijiniți de parapetul debarcaderului, fojgăiala bancurilor de pești în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
sale de pe terasa Castelului Săo-Jorge - cred că ar trebui să constituie pânza unui mare maestru, expusă într-unul din faimoasele muzee ale lumii. Panorama orașului, absolut impresionantă, este vegheată aici, de pe esplanadă, de tunuri fioroase, de mult amuțite, orientate spre estuarul râului Tajo și spre cartierele centrale ale orașului. Priveliștea e dominată de acoperișurile îmbrăcate cu olane ale majorității caselor, alcătuind un peisaj uniform. Lunete instalate pe suporturi metalice te ajută să „personifici”, să scoți din anonimat anumite case și străzi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
despre celelalte două capitale baltice. E un oraș mare, aerisit, cu un stil de arhitectură mai degrabă central-european decât scandinav. În plus, Daugava, care e mai lată decât Sena, cu podurile sale, îi dă o măreție aparte. Suntem foarte aproape de estuarul fluviului și de Marea Baltică. Pe malul drept se înalță un uriaș turn de fier, probabil de transmisie TV, care amplifică senzația de capitală impozantă. Azi, pe ploaie, turnul e pe jumătate ascuns de plafonul norilor. Traversăm vechiul centru, asaltați de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
aude muzica, podeaua dansează sub picioare, provocând suspinele asistenței. Legănarea navei pe valuri are ceva sexual, te excită, îți mână sângele în obraji. În sfârșit, după vreo oră și jumătate de drum, acostăm într-un fel de arhipelag situat în estuarul râului, înțesat cu hangare vechi și epave abandonate. VITALIE CIOBANU: Vesela și efervescenta noastră adunătură se sparge în grupuri, de îndată ce simțim teren tare sub picioare. Traversăm o zonă de poteci împădurite și ajungem într-o poiană largă, mărginită spre nord
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
decât menționat. Pentru că, din acest punct de vedere, cea mai simplă dintre făpturile umane este ezoterică și radical misterioasă. Încă un amănunt bizar din seara aceea petrecută la „Lucas‑Carton”. S‑a Încheiat cu un vin după cină. Navigam În estuarul petrecerii și ne Îndreptam spre golful notei de plată. Ravelstein a scos din buzunar carnetul lui de cecuri franțuzești. Până atunci, niciodată nu avusese un cont și la o bancă din Paris. Ani Întregi fusese doar un turist sau un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2144_a_3469]
-
țeava cu un curățitor de sârmă, ba nivela cu degetul cocoloșul de tutun din căuș. Era scurt și chel, dar Își lăsa părul de la baza craniului să crească și să i se reverse peste guler. Țeasta, larg deschisă ca un estuar, era străbătută de vinișoare; părea congestionată. Opusă calviției de pepene oval‑verzui a lui Ravelstein. În timp ce agita curățitoarele de pipă ca niște omizi păroase, Grielescu continua să dezvolte câte un subiect ezoteric. Avea sprâncene stufoase și fața lui lată părea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2144_a_3469]
-
se legănau În vânt trebuia să fi fost ale propriilor lui bărci de patrulare. Linia ondulată a marelui râu părea albă, câtă vreme munții de dincolo de ea erau negri ca smoala. Bolta cerească largă se Întindea peste râu, spre Îndepărtatul estuar marin de la Amagasaki. În timp ce ochii lui Mitsuhide priveau În acea direcție, aproape ca și cum ar fi trimis fascicule de lumină, se Întrebă: „De ce e capabil Hideyoshi?“ Apoi strigă, pe un ton aspru, cum nu folosea decât rareori: — Sakuza! Sakuza! Unde-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Tașcu, Poezia, 302-315; Grigurcu, Existența, 113-117; Rotaru, O ist., III (1987), 30-40; Micu, Limbaje, 304-315; Eugen Negrici, Sistematica poeziei, București, 1988, 158-160; Radu, Pagini, 60-61; Lurențiu Ulici, Roza și raza, RL, 1989, 51; Ioan Holban, „Un frig erotic intră-n estuare”, CRC, 1990, 8; Negoiță Irimie, Orfeu îndrăgostit, TR, 1993, 21; Nicolae Busuioc, Oglinzile cetății, II, Chișinău, 1994, 232-240; Micu, Scurtă ist., II, 350-351; Liviu Grăsoiu, Capriciile lui Horia Zilieru, LCF, 2001, 25; Popa, Ist. lit., II, 475-478; Busuioc, Scriitori ieșeni
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290737_a_292066]
-
Iași, 1995; Constantin Paiu, Rebreanu, omul de teatru, București, 1995; D. St. Rădulescu, Dicționarul personajelor din opera lui Liviu Rebreanu, București, 1995; Livia Rebreanu-Hulea, Familia Herdelea, București, 1995; Popa, Convergențe, 153-162; Micu, Scurtă ist., II, 109; Borbély, Grădina, 20-37; Popa, Estuar, 123-128; Mircea Zaciu, Ca o imensă scenă, Transilvania..., București, 1996, 298-357; Petrescu, Studii transilvane, 37-52, 101-122; Adrian Dinu Rachieru, Liviu Rebreanu. Utopia erotică, Timișoara, 1997; Ion Simuț, Rebreanu. Dincolo de realism, Oradea, 1997; Dicț. analitic, I, 146-148, 185-187, II, 110-112, 180-182
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289159_a_290488]