1,433 matches
-
rămîne o clipă locului în speranța unui "mai stai" al bărbatului, apoi iese. Trecînd pe lîngă ușa bucătăriei, de unde răzbat vorbele jucătorilor, intră vijelioasă. Ce-i aici!? întreabă ea săltîndu-și palmele în șolduri, tremurînd vizibil. Profesorul îi aruncă o privire fugară, strîmbînd din nas. Lazăr, în schimb, înfierbîntat de joc și de băutură, o admiră îndelung: Stimată doamnă, chiar dacă v-ați simțit bine pînă acum... clatină el din cap -, topind ce se mai afla în geamantane, vi s-o fi făcut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
pe Linda și tare mi-ar fi plăcut ca vinovatul să fie Lesley. Dar, Într-un fel, nu mi-o puteam imagina strecurându-se pe lângă Jeff și Lou, ca să nu mai zic de mine, fără a atrage măcar o căutătură fugară, chiar dacă să zicem că ar fi purtat o ținută mai puțin orbitoare decât de obicei. Mă Îndoiam că mintea lui Lesley era În stare de așa ceva. — Lesley, unde te aflai În după-amiaza În care a fost ucisă Linda? am Întrebat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
intram pe Great Portland Street, semn că aproape ajunsesem. Sue și Tariq s-au dat jos la stația Camden Town, iar Devon s-a ghemuit pe scaunul din spate, uitându-se lung pe fereastră. Maică-sa Îi aruncă o privire fugară. — Ne Întâlnim cu o prietenă, la cinema, Îmi explică ea. Are o fetiță cam de vârsta lui Devon. — Mami! spuse Devon indignat. Julie are patru ani și eu am aproape șase! Cinci și jumătate, Îmi zise ea, iar băiețelul se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
pietre scumpe - donația unui Newbold de mult răposat - se înclină spre gura ei și vinul dulce, îmbătător, îi hrăni foamea și-i încălzi trupul și-i ameți plăcut mintea. Se întoarse la locul ei, cu capul plecat și cu senzația fugară că ar fi cu totul altă ființă. Preotul rosti cuvintele de încheiere a slujbei. Urmă o tăcere și apoi un vag fâșâit când membrii congregației se ridicară în picioare. Participanții, care se răspândiseră în diverse locuri din biserica uriașă, erau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
pe care, însă, mizeria și amărăciunea îl împiedicau să-l împlinească. Ar fi dorit s-o vadă pe Diane, dar simțea că mila ei sentimentală și stupiditatea ei or să-i stârnească dorința de a ucide. Uneori, pentru o clipă fugară, se gândea la Stella, ca la ceva remarcabil, dar ireal: curată, strălucitoare, făcută din metal. Se duse în Hare Lane și ciocăni la ușa lui John Robert; neprimind nici un răspuns, se așeză jos, pe marginea trotuarului. După un timp, câtiva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
fiecare revărsare, tot mai scurtă, a fluidului roșietic vital, printre iarbă și printre pietre. Noapte bună, biet imbecil virgin. Măgărușule! Ne-ai trișat! spune el, resemnat. Și lăcrimează. Venit din spate, micul Vierme se apleacă, înghițind în gol și mângâie fugar fruntea rece și udă a doborâtului, după care se îndepărtează și o șterge spre stradă, evitând speriat să mai privească înapoi. Netemător, Bursucul Trei-Coițe se întoarce de pe trotuar, intersectându-se cu Bossul și își lipește calin, fără să șovăie, botul
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
alb și curat. Lințoliul mării a învăluit Corabia Păcatului și pe Moby Dick! Fecioară prea-sfântă, am scăpat, oare? se roagă Fratele, nevenindu-i să creadă că toate presiunile și fojgăiala încetaseră. Poate că... Da! Poate, poate... Aș...! Da' de unde! Încetișor, fugar, ca o părere, caninii reci ai lui Dănuț îi caută grumazul, apoi urechea, apoi ceafa, tatonând. S-a transformat! Fir-ar... Îl am pe ditamai Contele Ugolino, pe deasupra! se contorsionează sechestratul, ca un șarpe, încercând să-și elibereze o mână
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
în bucătărie, să-mi torn un pahar cu apă și abia ațipisem la loc, în pat. O halucinație hipnagogică, atunci? Da, dar ce palpabilă, ce vie... Se zice, că visele cele dinainte de răsărit sunt premonitorii. Că sunt fântâni, ferestre, episoade fugare ale precogniției... În fine: Mi se părea că merg, în dimineața prospătă de iunie, echipat cum se cuvine, ca pentru o drumeție montană premeditată, pe un traseu bătut și răs-bătut. În gara Slănicului de Prahova, cobor din trenul vetust, de
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
având În vedere că nu intenționa să se sinucidă. Se gândise la asta, pe la optsprezece ani - căci lumea Îi părea un loc de nelocuit, o pușcărie, o condamnare pe viață -, dar n-o făcuse. Acum Îi părea doar un gând fugar de adolescent, Îndrăzneț și ridicol. Și totuși, din ziua aceea, nu trecuseră decât cinci primăveri, iar el nu se schimbase deloc, nici lumea - ceva important se Întâmplase, căzuse Zidul Berlinului, și Uniunea Sovietică, dar răul Își Întindea umbra peste tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
pe el, iar ceilalți bărbați puteau chiar să dispară de pe suprafața pământului, căci ei nu-i păsa deloc. Și Antonio ar fi vrut atât de mult s-o creadă, dar nu putea, uneori era atât de rănit de răspunsurile ei fugare, că o lua la palme, o implora să mărturisească - nu era nimic rău dacă-i plăcea altcineva, dar trebuia să-i spună, sinceritatea era primordială, eu te accept așa imperfectă cum ești, chiar a privi cum te schimbi pentru mine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
-te snob, îmi spusei, așa cum nu te-am crezut capabil vreodată „- și-mi atârnai haina de cârligul aflat, în colț, sub plasa pentru bagaje. În mișcarea făcută, îmi dădui seama că toate locurile din compartiment erau ocupate. După o împrăștiere fugară, privirea îmi căzu asupra femeii din stânga mea, care se retrăsese cu câteva minute înainte, ca să-mi facă loc pe banchetă. Ar fi trebuit să-i fi mulțumit. Mintea îmi era învălmășită, din care cauză nu mă obosii să mă întreb
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
veneam ca din basme, el râdea cu bucurie de copil, avea acum cincizeci și unu de ani, vesel de revederea fostului judecător din tinerețe, o întreagă lume îi răsărea în ochi, eu pe banca din spatele lui, privind până la orbire sticlirea fugară a zăpezii în soarele de necrezut al dimineții sfâșiat de goana cailor iuți. Și Crăciunul acelui an începu spre seara zilei următoare în casa învățătorului - el încă nu îmbătrânise, adică nu arăta pe măsura vremii care trecuse, soția mai încerca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
fu impecabil. Nu a avut nici explozii de afecțiune, nu-l ciupi de obraz pe Sam, nici măcar nu-i șopti despre catering pentru nuntă. Apoi, după ce dăduse pe gât câteva pahare de Merlot Înainte de felul principal, Începură să apară sclipiri fugare din felul ei obișnuit de-a fi. Când s-au așezat la masă, Îl Înșfăcă pe Sam de obraz și-i zise lui Ruby că era „bun“. Ruby se roși În locul lui Sam, dar el părea să suporte imperturbabil ciupiturile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
trebuia, numai oameni În funcții Înalte din partid și din Miliție, nu se zgârcea la dar și afacerile Îi mergeau din plin. Cum se lăsa Întunericul prin sat, Începeau să zdrăngăne cărucioarele către casa șoferului de oraș. Unii făcuseră niște fugare socoteli și Își dăduseră seama, cu uimire și invidie, că din supraprețul cerut pe butelii ăla scotea pe zi cel puțin un salariu lunar al unui inginer agronom. Omul nu se uita la bani - erau prea mulți și nu avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
de crunte pedepse pe care femeia le primea cu supușenie, căci era Încredințată că așa Își arăta iubirea bărbatul vieții ei. În noaptea În care Ectoraș aflase zvonurile mincinoase despre năravurile nelegiuite și grețoase ale fetei care tocmai Îl sărutase fugar, țipetele Mariei arătau fără greș că Ion era la pușcărie și ea se Întorsese să ierneze la bătrânul cu suflet mic care Îi dădea trânteala de bun venit. Peste câțiva ani, după ce Ion și Maria muriseră la depărtare unul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
la criza umorului, cât portretele concise, realizate cu veritabilă artă de prozator, de pildă al lui Emil Botta, considerat un Ariel al poeziei. Trăsăturile distinctive ale abordărilor din primele volume se regăsesc și mai târziu: spontaneitatea reacției, în același timp fugară și incisivă, cu unele intuiții de profunzime în Între da și nu (1982), desacralizarea actului critic prin înlocuirea sentinței solemne cu discuția familiară în Dialog în bibliotecă (1984). Textele din Prim-plan (1987) îi îngăduie lui Nicolae Manolescu demontarea scenariului
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289910_a_291239]
-
Lucia Ionescu făcuseră propagandă în favoarea partidelor istorice în timpul campaniei electorale din 1946, motiv pentru care au fost urmăriți de autorități în perioada următoare, cazul lor fiind relatat inclusiv în ziarul local „Orizontul“, din 20 noiembrie 1946. Aristide Ionescu a stat fugar, ascuns de rude și prieteni, până la 27 decembrie 1948, când a fost prins. A fost mai apoi eliberat (Lucia Ionescu, Nu da omului cât poate duce, în ibidem, p. 205-206). 76 Ibidem, p. 43, 46-49. 77 Monica Grigore, op. cit., p.
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
ale analizei moderne a rețelelor sociale (Borgatti et al., 2009). Folosind sociometria și sociogramele, Moreno reușește să explice fuga a 14 fete de la această școală. Explicația avansată de Moreno era una de substanță structuralistă, accentuând ideea relațiilor sociale dintre fetele fugare drept canale de circulație a influenței sociale și a ideilor. Multe dintre sociogramele și datele empirice colectate la școala din Hudson și raportate de Moreno pot fi consultate în lucrarea Who Shall Survive? Sociogramele au fost utilizate de Moreno, în
Rețelele sociale: teorie, metodologie şi aplicații by Marian‑Gabriel Hâncean () [Corola-publishinghouse/Science/608_a_1349]
-
Marcel Gauchet, Dezvrăjirea lumii. O istorie politică a religiei, Editura Nemira, București, 2006, p. 6. 76 Marcel Gauchet, Dezvrăjirea lumii. O istorie politică a religiei, Editura Nemira, București, 2006, p. 6. 77 Iată ce spune Weber: ,,O examinare fie și fugară a statisticii profesionale a unei țări mixte din punct de vedere confesional pune prea adesea în evidență un fenomen viu dezbătut în presa și literatura catolică din Germania: caracterul predominant protestant al posesiunii de capital și al patronatului, ca și
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
murături, încât în două luni soțul meu ajunsese la greutatea de 48 kg, leșinând de mai multe ori de foame”. Înainte de a doua arestare, în 1958 - deși în „libertate”, toți foștii condamnați „erau socotiți în afara societății” -, soțul doamnei „a fost fugar, a stat la diferite rude îndepărtate, la prieteni”. Își schimba des domiciliul, „se temea să se angajeze undeva pentru că trebuia să-și facă autobiografia și îl arestau din nou”. Alături de cel condamnat, „întreaga familie a avut de suferit; nici eu
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
sensibil și melancolic, evoluează în atmosfera socială a mahalalei brăilene. Inteligența nativă și cultura în formare, dar îndeosebi trăirile sentimentale îl îndreaptă treptat spre asumarea unui destin de intelectual, dar drumul lui include aderarea la mișcarea comunistă, închisoare etc. Țărmul fugar (1982), care urmează același tipar ideologic, ar fi putut fi un bun roman al mediilor sociale din satele și orașele de la Dunărea de Jos, iar Drumul spre zori (1988) nu este diferit ca abordare. SCRIERI: De-o vârstă cu țara
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287320_a_288649]
-
1972; Întoarcerea la Circe, București, 1974; Plaiuri, București, 1974; Sarea nesomnului, București, 1975; Păcatul fluviului, I, București, 1975; Rosturile străjii, București, 1976; Mugurii vederii, București, 1977; Rânduirea porților, București, 1978; Osiile cuprinderii, București, 1980; Bobuleț mereu drumeț, București, 1981; Țărmul fugar, București, 1982; Tentația cheilor, București, 1985; Drumul spre zori, București, 1988; Beatificarea viesparelor, București, 1995; Psalmii învierii noastre, București, 1999. Repere bibliografice: Teodor Vârgolici, „De-o vârstă cu țara”, VR, 1961, 3; Eugen Agrigoroaiei, „Inima și timpul”, IL, 1963, 3
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287320_a_288649]
-
demon „închide o omidă în tot ce-i frumos” și face ca toate să se surpe. În pofida etichetei de poet rural, satul nu apare în poezia lui M. ca entitate socio-etnică, ci doar în imagini izolate, în aluzii și referiri fugare. Povestea satului este o viziune idilizată, dar numai ca proiecție a amintirilor de odinioară. Un elogiu direct este adus totuși în câteva poezii - Bisericuța de la noi din sat, Clopotul, Fapta, Din sufletul satului -, în care sunt relevate spiritul comunitar, puritatea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288305_a_289634]
-
către cei apropiați rațiunea unei ciudate serii de tăceri? Pentru o persoană care-și plasează întreprinderea sub semnul adevărului absolut, radical - cel puțin atât cât o permite buna cuviință... - absența mamei, a soției, a surorilor, a copiilor, cu excepția câtorva mențiuni fugare - Montaigne jucând cărți cu soția și cu fiica sa; Montaigne asistând la o lecție în cursul căreia profesoara particulară explică LĂonorei folosirea corectă a cuvântului „fouteau” îfag, Fagus silvatica); Montaigne declarând că nu și-a lovit niciodată copilul... - femeile din
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
ca bibliotecar în cadrul Fundației Universitare „Carol I”. A funcționat și ca profesor de istorie și geografie la Liceul „Principele Mihai”. În 1927 conducea Institutul de Arte Grafice „Convorbiri literare”. A colaborat cu versuri, articole, recenzii și însemnări de jurnal (Clipe fugare) la „Sămănătorul”, Făt-Frumos”, „Tribuna liberală”, „Cuvântul”, „Cosinzeana”, „Viața nouă”, „Steagul”, „Stejarul”, „Florile dalbe”, „Analele Dobrogei”, „Dreptatea” (Chișinău), „Drepturile femeii”, „Preocupări literare”, „Fântâna darurilor”, „Păstorul Tutovei”. Din 1910 până în 1938 a semnat, cu o tenacitate lipsită de relief, în „Convorbiri literare
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286283_a_287612]