1,630 matches
-
și primul gând porni spre buna-mi mamă, cu ciurul În vecini plecată spre a-mi rostui amara și săraca hrană pentru seară. Dar gându-acel prea mult nu adăstă căci, În vijelie de smoală și pucioasă, iadul cel negru Raiu-l izgoni. Muza se stinse În colțul ei albastru și-n loc de mângâioase și tăcute vorbe, În aerul odăii prinseră a se-nvârti spurcate creaturi din afunduri și Împuțiciuni scăpate: dihănii și monștri cu gheare-ascuțite, noroi și strigoi, pricolici, vârcolaci, năluci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
unuia dintre copiii lor, el își încalcă obligațiile ce decurg din căsătorie și poate fi evacuat la cerere, ajungându-se astfel în fapt ca ei să aibă domicilii separate 40. Dacă soțul pleacă din locuința comună, indiferent dacă a fost izgonit sau a părăsit-o din propria inițiativă, dar în urma unor conflicte familiale, nu-și pierde dreptul de a reveni în domiciliul conjugal. Comportarea necorespunzătoare în relațiile de familie constând în izgonirea din domiciliul comun, în refuzul de a-l reprimi
[Corola-publishinghouse/Science/1532_a_2830]
-
noului imperiu, raporturile dintre cele două principale puteri maritime ale Mediteranei au evoluat spre ruptură, urmare a gravelor contradicții de interese în Țara Sfântă, la Acra, cel mai de seamă centru comercial al regiunii, de unde în 1258 venețienii i-au izgonit pe genovezi. Răspunsul Republicii Sfântului Gheorghe nu a întârziat mult. În martie 1261, Genova a încheiat un tratat de alianță cu împăratul din Niceea, care avea să producă curând masive modificări ale situației politice la Strâmtori. O thalasocrație mediteraneană, Veneția
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
fericiți. De altfel, credem că această remanență de gândire chiar are legătură cu mitul primar al izgonirii din rai, când Adam și Eva, pentru că nu au respectat cerința Creatorului de a nu mușca din mărul cunoștinței binelui și răului, sunt izgoniți și puși în situația de a munci pentru a-și asigura cele necesare traiului. Vom insista asupra mitului căderii omului, considerându-l important pentru înțelegerea destinului nostru, al zbaterilor și eșecurilor sau împlinirilor noastre ca specie 16, dar și pentru
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
a cunoașterii și împlinirii vieții, așa cum am putut-o gândi ca ființă imperfectă și blestemată. Poate că numai privind din această perspectivă vom înțelege mai bine răul din noi și răul dintre noi. Există oameni, care considerând că au fost izgoniți pe nedrept din rai, se supără pe Creatorul lor și beau cupa cu venin a răului până la capăt. Din această perspectivă, cum spuneam, vom înțelege infinitele violențe, războaiele, crimele și oceanul de durere în care se scaldă ființa umană, stăpânită
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
fi atinsă de către oricine. În primul rând trebuie să spunem că starea de fericire sau tristețe nu ține în mod fundamental de accesul la bogății al unei persoane. Apoi starea de fericire nu poate fi atinsă în afara lui Dumnezeu. Deși izgoniți din Rai fiind, Creatorul ne ține, totuși, aproape de El, dându-ne șansa ca numai împreună să putem trece împliniți prin pragurile vieții. Omul nu poate gândii fericirea în afara lui Dumnezeu, pentru simplul motiv că el nu înseamnă nimic prin sine
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
să facem pentru a fi fericiți. În același timp nu trebuie să gândim fericirea ca pe o stare permanentă, deoarece omul nu s-a reîntors și nici nu este făcut să dețină posibilitatea reîntoarcerii în grădina Edenului de unde a fost izgonit de către Dumnezeu. Noi, oamenii, trăim în mijlocul unui păcat originar și trebuie să vedem în ce măsură putem fi fericiți în interiorul bătăliei care ne-a fost hărăzită, adică în interiorul luptei cu puținătatea resurselor de ordin material și cu durata scurtă a vieții pe
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
incapacitate să găsească înăuntrul cadrului ei chiar numai locul pentru lucruri ca bani, creditori și datornici, încasarea prin forță a datoriilor. Dar noua putere socială exista deja și dorințele deșarte, dorul de a readuce timpurile bune din trecut nu puteau izgoni din lume banii și camăta". Fredrich Engels, Originea familiei, a proprietății private și a statului, Editura PCR, București, 1948, p. 121. Dacă am merge înapoi în timp am putea asimila ,,vremurilor bune de altădată", epoca de aur a economiei naturale
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
se diminuează în timp. Cele mai prețioase componente ale acestei bogății sufletești sunt amintirile din copilăria timpurie, despre care Jeune Hermite spunea că sunt „realitatea bătrânilor" sau, cum afirma Jean Paul, ele (amintirile) sunt „singurul rai de unde nu putem fi izgoniți". Despre copilărie a scris ca nimeni altul învățătorul răspopit, Ion Creangă, ale cărui cărți cu povestiri au făcut deliciul primelor noastre lecturi. Promoția de absolvenți din anul 1950 a Școlii Normale „Al. Vlahuță" din Șendriceni-Dorohoi și-a dat întâlnire, poate
Lumina Educaţiei by Vasile Fetescu () [Corola-publishinghouse/Science/1635_a_3037]
-
puncte», cu «dosar bun». Desigur, această impunere nu se referea la locuințele celor care acaparaseră Puterea (noua Nomenklatură, mai întâi incipient-redusă, apoi amplificată și care căpăta chiar case, vile, apartamente extinse, dintre cele naționalizate și, în genere, din care fuseseră izgoniți locatarii - de obicei, proprietarii deposedați). În primul rând, se limitase dreptul la spațiul de locuit, chiar în propriile case sau apartamente, iar spațiul „suplementar” celui îngăduit, acum „legal”, era acordat unor persoane care căpătau «repartiția» de la organele administrative. Ca să se
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
chiar, cel puțin în mod tacit, se știa că era sub oblăduirea a ceea ce începea să devină temuta Securitate). Evident, primii vizați să fie invadați (este cuvântul propriu) erau foștii proprietari ai caselor naționalizate (în 1950), care, dacă nu erau izgoniți în insalubrul subsol, erau cel mult tolerați drept chiriași în propriile case. Dar, pe lângă aceștia, erau vizați «exploatatorii» de diverse categorii (inclusiv, repet: familiile celor arestați și condamnați sau ale celor «fugiți»; dar puteau fi șí mic-burghezi, funcționari etc. - «reacționari
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
naționalizarea din 1950 și continuate cu arestarea tatălui meu, în toamna anului 1950, apoi curmarea carierei mele universitare, în 1952, iar ceva mai târziu, în 1954, moartea tatălui meu, „acolo, departe”). Puteam fi șí relativ mulțumiți, deocamdată, pentru că nu fuseserăm izgoniți din casa noastră «la naționalizare» și apoi la arestarea tatei. Numai că psihologia oamenilor începuse destul de repede să se schimbe, ideologia „comunistă” impregna treptat unele minți șubrede sau împingea la comportamente de invidie, răutate, uitare a bunei-cuviințe; se adăugau atmosfera
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
lume. Dar drama lui, proiectată parcă în social și psihologic, e, în realitate, religioasă. Cu o mirare dezgustată, exclamă Cioran: „Să discuți afaceri când ești de nicăieri, să te agiți în cotidian când trăiești o dramă religioasă!”. Anterior, se întrebase: „Izgonit din paradis, unde să-mi găsesc locul, unde să găsesc un acasă?”. Așadar, paradisul ar fi putut fi chiar și societatea, din moment ce Cioran nu se poate înscrie în formele ei. Concluzia e firească: doar propria neputință generează sentimentul exilului Ă
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
sa recită rugăciunile rituale și merge din casă în casă, dintr-un loc sfânt într-altul, iar fiul o însoțește; el ajunge la Atena nu ca un cuceritor ce râvnea la Cetatea visată, ci ca exilat, colonii din Samos fiind izgoniți de pe pământurile lor, cu obligația de a-și satisface stagiul militar. Sărac, exilat, provincial - dacă ne este îngăduit să utilizăm acești termeni și să comitem anacronisme... -, ținut departe de școlile filosofice ateniene și dominante îplatonism, aristotelism), Epicur nu se va
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
Fontaine nu poate fi anodină. Să luăm de exemplu "Ursul și pustnicul" (VIII, 10): Dar într-o zi, când somnul i se părea mai dulce,/ ocrotitorul lui, cam necăjit de-o Muscă îndărătnică și rea/ pe care în zadar o izgonea că iar venea,-/ [când îți] luă în labe-un bolovan de stei/ pe care îl găsise la rădăcina pomului,/ și puse capăt mojiciei ei,/ zdrobind cu el și Musca, și căpățâna Omului 65. După cum se știe, ceea ce îl distinge pe La
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/980_a_2488]
-
logică, înscriindu-le în sfera omenescului căruia toate îi sunt permise sau nu trebuie să i rămână străine: „Femeia, dacă trăiește cu-n bărbat, păcătuiește prin aceasta, dar ăsta e păcat firesc; pe câtă vreme dacă-l fură, îl omoară sau îl izgonește, atunci păcatul ei purcede din răutatea minții.”206 Asistăm la o răsturnare a unui sistem de valori, eternul femininul nu-l mai conduce pe bărbat la pieire, adulterul este doar consecința unei incompatibilități vizibile, a unor raporturi virfemina care nu
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
concupiscența și castitatea. Iubirea pasională a lui Africo și a Mensolei nu a reușit să triumfe, dar nici nimfelor Dianei nu li s-a mai permis să hoinărească prin păduri. Una dintre primele măsuri ale lui Atalante a fost să izgonească nimfele sau să le determine să se căsătorască, provocând astfel tensiune în societatea obișnuită cu anumite cutume ancestrale, la care nu putea renunța ușor. Cât despre nefericiții protagoniști, este greu să hotărâm dacă s-au purtat bine sau rău, nu
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
fă cu mine!”844 Virginius este apărat de toată cetatea, atunci când Apiu încearcă să-l condamne la moarte, iar cei care au uneltit compromiterea fetei își găsesc un sfârșit binemeritat (Apiu este aruncat în închisoare unde moare, Claudiu va fi izgonit din țară). Este interesantă decizia mulțimii de a-l aclama pe tatăl ucigaș ca pe 841 Geoffrey Chaucer, Povestirile din Canterbury, pp. 251-252. 842 Ibidem, p. 253. 843 Ibidem, p. 256. 844 Ibidem, pp. 256-257. 227 un erou, care nu
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
François Mauriac „sunt toate pe grătar și se frig la foc mic”, „secretul infernului sartrian este zicerea tatălui, a verbului a face, dispariția lui din limbaj, însoțită [...] de suveranitatea nemărginită a lui a fi. Faciosfera cedează pasul ființosferei. Esse a izgonit definitiv pe facere”. Boema lui Artur Enășescu stimulează o incursiune în mai multe culturi, cu referiri la Eugene O’Neill, Alfred de Musset, G. B. Shaw, A. I. Odobescu, Charles Baudelaire, Paul Verlaine, Arthur Rimbaud, G. K. Chesterton, Goethe, Proust, Lev
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289916_a_291245]
-
a fost coruptă undeva pe parcurs. Diavolul apare ca o necesitate de la primele noastre reflecții asupra experienței lumii. Și totuși, dualiștii nu exclud aprioric nici una dintre ipotezele posibile: pentru maniheeni, lumea a fost creată de Bine, În scopul de a izgoni răul; pentru bogomili și pentru catharii monarhieni, lumea a fost creată de Bine și organizată de Rău, Însă Răul depinde de Bine; pentru majoritatea gnosticilor și marcioniților, lumea a fost creată de un intermediar care nu e nici bun, nici
[Corola-publishinghouse/Science/1867_a_3192]
-
lui Dumnezeu (3:7-8). Dumnezeu nu știe unde sînt (3:9) și nici ce au făcut (3:11), apoi descoperă și Îi blestemă pe Șarpe, femeie și bărbat (3:14-19), Îi Îmbracă În „Îmbrăcăminte de piele” (3:21) și Îi izgonește din Rai; „iar la răsărit de grădina Edenului a pus heruvimi care să Învîrtească o sabie de foc, ca să păzească drumul spre Pomul Vieții” (3:24), probabil, după cum sună interpretarea curentă - textul nespunînd acest lucru - pentru a-i Împiedica pe
[Corola-publishinghouse/Science/1867_a_3192]
-
în Moartea ceasului (titlu à la Salvador Dali). Biblicului Adam suferind de singurătate, Dumnezeu "i-a confecționat-o pe Eva"; apoi Adam și-a construit, din alte coaste ale sale, alte Eve decât cea "oficială". Mâniat foarte, Dumnezeu "l-a izgonit din rai / pentru suprarealism..." Meșterul Manole, arhitectul, se lasă jertfit, cerând să se prăbușească singur de pe propria-i zidire, fiindcă: "Așa cere tradiția". Din unghiuri schimbătoare, se fac aluzii (într-un volum ori altul) la Ulysse, Laocoon, Iov, Don Juan
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
Printre lucru ri le confiscate se află și ceva bani găsiți în casa Tudorei, pe aceia instanța îi consideră ca aparținând amantei și crede că ar fi bine să i fie returnați. Încărcați într-o căruță, Tudora și copiii sunt izgoniți din târg tocmai peste Olt, în plină iarnă, în apropierea Crăciunului, la 22 decembrie 1799. observăm cum totul se în vâr te în jurul averii, ea primează în de favoarea onoarei care de vi ne un subiect colateral pus să lucreze
În şalvari şi cu işlic: biserică, sexualitate, căsătorie şi divorţ în Ţara Românească a secolului al XVIII-lea by Constanţa Ghiţulescu () [Corola-publishinghouse/Science/1322_a_2878]
-
arbitrariului, suită de convenții revocate și înlocuite în fiecare an fără vreun motiv aparent. Dar completa privatizare a privirii, evident mortală pentru magia imaginilor, este astfel poate, în cele din urmă, și pentru arta însăși. Capitolul III Geniul creștinismului "Dacă izgonim imaginea, nu Christos, ci universul întreg dispare." Patriarhul Nichifor Occidentul monoteist a primit de la Bizanț, prin dogma Întrupării, permisiunea imaginii. Instruită de dogma dublei naturi a lui Christos și de propria experiență misionară, Biserica creștină era bine plasată ca să înțeleagă
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
a fost ars (în uralele mulțimii entuziaste) în Marea Piață a Victoriei. (22 august 2049) Doar că vremurile sunt întotdeauna imprevizibile și, revenind din sud, unde au anexat fosta republică Zo'kuku, armatele Majestății Sale Keops al XXIX i-au izgonit pe ziglii și l-au spânzurat în Marea Piață a Victoriei pentru falsificare de documente istorice pe acad. prof. dr. Radames Kollar. (23 septembrie 2049) Nemaiexistând documente justificative, atât pacea, cât mai ales hotarele istorice sunt în mare primejdie. Totuși
[Corola-publishinghouse/Science/1517_a_2815]