681 matches
-
îl anunța că n-avea voie să vină acasă după ce ieșea de la Cloisters. Rita ceruse divorțul. în sala de mese erau atâția oameni care plângeau, încât ai fi zis că te afli într-o creșă. — A întâlnit pe altcineva, se lamenta Stalin. Pe altcineva care... —Să-i frângă coastele, l-a întrerupt Angela țuguindu-și buzele mici, de Cupidon, care parcă se pierdeau în imensitatea obrajilor rotunzi. Dumnezeule! Angela fusese afectată de JNV - Justiția Nou-Veniților. Asta avea să dureze doar până la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
telefon mamei și tatei și să aflu ce aveau de gând să povestească. Consilierul care stătea la pândă în mijlocul nostru era micuța și drăgălașa Barry Grant. Când am întrebat-o dacă pot să dau un telefon, a început să se lamenteze cu voce tare: —Bi ne, Rachel, etițo, ocmai îm eam aiul. A arătat cu blândețe spre ceașca de ceai din fața ei și așa am priceput și eu cam ce voia să spună. M-am tot perpelit până când, în sfârșit, s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
eu, după care amândouă am început să râdem, dar fără prea multă tragere de inimă. Nu pot, Brigit, mi-am cerut eu scuze. Sunt stoarsă de energie. M-aș prăbuși pe jos. —Curvă leneșă și inutilă ce ești, s-a lamentat ea. Dacă acum ar apărea Luke Costello, băiatul anilor șaptezeci, cu puța în mână, în căutare de ceva hârjoneală, ai avea destulă energie! Mai bine n-ar fi zis asta! Fiindcă am simțit cum trece prin mine o undă de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
rău, mi-a spus ea nenorocită. Nu vreau să te fac să suferi, dar când am auzit că ai fost la un pas de moarte, m-am speriat îngrozitor... —E în regulă, am zis eu scurt. —Of, Rachel, s-a lamentat ea cu o voce scăzută, încercând să mă ia de mână ca să mă împiedice să mă îndepărtez, să nu mă urăști! N-am vrut decât să-ți explic... De data asta i-am împins mâna la o parte și, tremurând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
și unul de spaimă. Când începeam să iau droguri, nu mă mai săturam. Certuri și mai mari au izbucnit în jur fiindcă, spre uimirea lui Vincent, Stalin știa răspunsurile la toate întrebările de la Urmărire fără importanță. —Cum se poate? se lamenta Vincent fără încetare. Cum se poate? —Habar n-am, a spus Stalin ridicând din umeri. Am citit ziarele. — Dar..., a zis Vincent deznădăjduit. Se vedea că-i stătea pe limbă să spună: „Dar tu faci parte din clasa muncitorilor, se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
se alesese cu aspiratoarele. —Așa, a zis Chaquie plină de energie. Angela și cu mine ne-am ales deja echipele. Când? am întrebat eu alarmată. — Când te uitai tu la televizor, m-a mințit ea. —Curvă ce ești, m-am lamentat eu. Pun pariu că i-ai luat pe toți ăia pe care îi ajută și fizicu’ și bibilica și că nici una dintre voi n-a ales-o pe Francie. —Curvă ești tu, a replicat Chaquie. Primul venit, primul servit. M-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
oricum nu aveam bani... Oare tot restul vieții mele avea să fie o succesiune de seri de sâmbătă, în care aveam să stau și să mă uit la Staruri în ochii lor cu mama? Și s-o ascult pe ea lamentându-se cum că Marti Pellow ar fi trebuit să câștige. Că era de o mie de ori mai bun decât Johnny Cash. Oare eram condamnată să-l văd pe tata ridicându-se în picioare în fiecare seară, la nouă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
să mă dizolv. M-am culcat recunoscătoare că puteam să scap din iadul care devenise viața mea. Când m-am trezit, Helen și Anna stăteau lângă pat, mâncând strugurii pe care mi-i adusese mie cineva. — Semințe nenorocite, s-a lamentat Helen, scuipând câteva în palmă. N-au auzit că există și struguri fără semințe? Bine ați venit în secolul douăzeci! A, te-ai trezit! Eu am clătinat din cap. Eram mult prea deprimată ca să vorbesc. Doamne, ești rău de tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
nou în cale! — Ești într-o dispoziție foarte proastă, mi-a zâmbit Nola cu indulgență. —Vorbesc serios! Nu-l vreau înapoi pe Luke, am insistat privind chipul afectuos al Nolei. Dar n-o să mai întâlnesc pe nimeni niciodată, m-am lamentat cuprinsă subit de disperare. Viața mea s-a terminat! Nola s-a ridicat brusc în picioare. —Grăbește-te, termină-ți cafeaua, mi-a ordonat ea în timp ce-a aruncat pe masă vreo câteva lire. Și vino! — Unde? — Vino, mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
încercat să mă liniștească Nola. Nu trebuie decât să înveți răspunsuri noi pentru orice situație. Nu m-am putut abține să nu izbucnesc în râs. Nola era așa de optimistă că te înfricoșa. — Dar e așa de dificil, m-am lamentat eu. Nu e, a spus Nola cu o voce melodioasă. E doar ceva nou. Trebuie să exersezi. O să mă mut de-acasă, am anunțat eu. A, nu! Toate au clătinat din cap foarte hotărâte. —Certurile fac parte din viață. E
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
erecția. Și îl cunoști și tu. Știu. — A fost cu tine, la nebuni. Știu. — Și știu că n-ar trebui să iasă cu nimeni până nu trece un an de când a lăsat sticla, dar sunt nebună după el, s-a lamentat Helen. N-am ce face! — Nu sticla, drogurile, am zis eu ca-n transă. —Cum? —Chris a fost internat pentru droguri, nu pentru băutură, am spus eu fără să știu exact de ce trebuia să-i explic toate astea lui Helen
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
-n orice caz, o să te simți mult mai bine. Nu pot, am bolborosit eu. Ce e în neregulă cu toți băieții ăștia care te tot invită să ieși cu ei? m-a interogat Nola după o oră în care mă lamentasem în fața ei. —Of, nu știu, am ridicat eu din umeri iritată. Ori sunt plicticoși, ori sunt cam tâmpiți, ori au altă fetișoară care le dă târcoale privindu-i cu ochi de văcuță sau au senzația că sunt darul lui Dumnezeu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
Dar a trebuit să le faci, i-am spus eu ca să-l alin. Era spre binele meu. Doamne, cât m-am urât, mi-a replicat Luke. Nu trebuia, l-am consolat eu. Dar eu tot m-am urât, s-a lamentat el. — N-ar fi trebuit. Am fost îngrozitoare. —Ei, n-ai fost. —Ba am fost. —Ba n-ai fost. —Ba am fost. —Ei, presupun că uneori ai fost, a recunoscut el în cele din urmă. Sigur c-am fost, am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
experiența giganticelor reptile, ca să apară stirpea măruntelor mamifere. Cele câteva mii din zorii timpurilor s-au prăsit, ca să acoperiți acum Pământul cu miliardele voastre de trupuri terminate cu o gămălie puțin cugetătoare. - Ce caut aici? Ce vreți de la mine? se lamenta ciudat glasul lui Homer; părea că sufletul i se dezlipise de trup. - Te-a adus probabilitatea care tinde spre zero, urui liniștitor și cu o umbră de admirație zeul din mijlocul altarului. Ești un caz cu totul extraordinar! - Coliziunea a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85062_a_85849]
-
să-mi placă. Ba chiar găseam în ele o frumusețe stranie. Toată lumea mă socotea nebun, însă s-a dovedit până la urmă că am avut dreptate. Am fost primul lui admirator de pe insulele acestea. Îi zâmbi malițios lui Tiaré și ea, lamentându-se, ne spuse încă o dată povestea aceea cum la vânzarea prin licitație a bunurilor lui Strickland neglijase tablourile, dar cumpărase cu douăzeci și șapte de franci o plită americană. — Și mai aveți tablourile? l-am întrebat. — Da, le păstrez până când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
cred că e o rușine să-ți fie frică. Jenant e doar să nu te mai gândești decât la asta. Până la Odesa (două nopți și o zi), nu ne vom opri în nici un port. Și n-aș vrea să mă lamentez continuu până atunci. Dacă reușesc să-mi păstrez calmul, mă voi scuti de constatări dezagreabile. Am bovarizat destul pe tema "argonauților" plecați în căutarea "lînii de aur" și ar fi penibil să descopăr că, pe un vapor modern, nu pe
Aventuri solitare by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295602_a_296931]
-
a Opta. Dintr-o dată, boala lui Hanbei începe să se înrăutățească și, de astă dată, se părea că niciodată n-avea să mai pună armura pe trupul său suferind. „Ah, oare mă abandonează și cerul, în cele din urmă?“ se lamenta Hideyoshi. „Hanbei e prea tânăr și deosebit ca să moară. Nu-i poate acorda soarta mai mult timp?“ Se închisese în coliba unde zăcea Hanbei, stând cu prietenul său bolnav zi și noapte, dar, în seara aceea, când el fu chemat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
în lacrimi. Dacă tot ne-a fost scris să ajungem aici, mai bine am fi rămas în castelul cel nou de la Nirasaki. Ce jalnic. Așa se cade să arate soția seniorului clanului Takeda? Lăsate în voia lor, femeile plângeau nenorocite, lamentându-se, la nesfârșit, una alteia. Katsuyori se duse la soția lui, pentru a o îndemna să plece: — Tocmai i-am ordonat ajutorului meu să-ți aducă un cal. Chiar dacă am putea sta mai mult timp aici, regretele noastre nu s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
și se înapoiară la castel, vasalii lui Muneharu își urmară stăpânul în moarte. Când ajunse la Templul Jihoin, Mosuke raportă actul de seppuku al lui Muneharu și-i depuse capul în fața scaunului de campanie al lui Hideyoshi. — Ce păcat, se lamentă Hideyoshi. Muneharu era un samurai excelent. Niciodată nu păruse mai mișcat ca atunci. Dar, nu peste mult, îl chemă pe Ekei. Când călugărul sosi, Hideyoshi îi arătă imediat un document. — Tot ce mai rămâne acum de făcut e schimbul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
se gândiseră nici o clipă la ce intenții avusese Hideyoshi. Katsuie mai avea un viu vitreg, pe Katsutoshi, un băiat care urma să împlinească cincisprezece ani în același an. Acei membri ai clanului Shibata cărora le păsa cât de cât, se lamentau că, dacă relația dintre Katsuie și Katsutoyo era atât de rece, nu puteau decât să se teamă pentru viitorul clanului. — Katsutoyo e atât de nehotărât, se plângea Katsuie. Niciodată nu face nimic cu adevărată limpezime și hotărâre. Nici măcar nu are
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
un timp, fusese cuprinsă de bucurie. Dar ordinul de retragere rapidă nu fusese dus la îndeplinire. De fapt, Genba îi alungase pe toți trimișii, refuzând să-i asculte și zâmbindu-le disprețuitor. — Of, nepotu-meu ăsta o să-mi scurteze zilele, se lamenta Katsuie, abia putându-se stăpâni. Când se află despre zâzania internă din statul major - faptul că îndărătnicia lui Genba era criticată de Katsuie - bucuria din tabără păli. — Alt trimis a părăsit tabăra. — Cum? Încă unul?! Du-te-vino-urile repetate între tabăra principală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Maeda fusese ca o pădure solitară, stând liniștită în mijlocul norilor haosului. Care era situația în tabăra lui Katsuie, începând cu noaptea trecută? Katsuie trimisese cinci mesageri diferiți la Genba și fiecare se întorsese cu un eșec total. Apoi, Katsuie se lamentase că nu mai era nimic de făcut și se culcase resemnat amarnic. De fapt, nici n-ar fi trebuit să poată dormi: ce semănase, aceea culegea - favoritismele sale față de Genba ascunseseră otrava iubirii oarbe. Făcuse o gravă greșeală, lăsându-se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Papadima se înscrie în rândul acelora care și-au dus crucea cu smerenie, cultivând speranța că va mai putea fructifica propriile resurse spirituale, continuând să îmbogățească zestrea culturală românească pe făgașul ei authentic. El nu-și plânge suferințele, nu se lamentează, nicicum nu gândește la blesteme sau bătăi cu pumnul în piept că a suferit în închisorile comuniste. Doar câteva repere, fără să le încarce, și fără să staționeze pe desfășurări aprofundate privind holocaustul roșu. El scrie cu detașarea creștinului care
Amintiri ?ns?ngerate by CONSTANTIN N. STRACHINARU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83873_a_85198]
-
o zi la alta, el, care visase o putere mai mare decât cea care-i fusese smulsă lui Elius Sejanus, vedea că influența sa asupra Împăratului se risipea, iar puterea cohortelor pretoriene devenea inutilă. Soția sa Ennia continua să se lamenteze: „După câte am făcut, eu nu mai valorez nimic“, până când el urlase: „Împăratului îi trebuie o împărăteasă, nu o târfă!“ Și adăugase că ea nu reușise nici măcar atât, fiindcă Împăratul trecea pe lângă ea ca pe lângă un zid. Și mai iritat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
ceea ce am agonisit prin munca noastră de-o viață, vor să ne călcăm în picioare și conștiința! zise medicul Gutman, lovind cu pumnul în masă. Băiatul meu bun și drept nu poate să ajungă un netrebnic. Nu, asta nu..., se lamentă Amalia și își cuprinse fața în palme, suspinând. Tată, numai dumneata ne poți ajuta... Spune-ne ce-i de făcut?... glăsui Lia Gutman, uitându-se la tatăl ei cu ochi rugători. Dar Mișu Leibovici era el însuși într-o mare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]