1,910 matches
-
ca într-o dramă poate de teatru absurd, „Compuși Organici” ai Institutului de Chimie de pe lângă Filiala Academiei, un simulacru de secție de cercetare, stație pilot și spațiu pentru ambalarea produselor deopotrivă, s-au împlinit, e drept cu trudă și lipsuri, năzuințele unui om cuprins de febra căutărilor. În ultimii ani ai celui de-al nouălea deceniu al secolului pe care abia l-am lăsat în urmă, Constantin Iercescu, atunci în plină putere, avea doar 40 de ani, cu mitul faustian în
Agenda2005-17-05-senzational2 () [Corola-journal/Journalistic/283618_a_284947]
-
revine în amintirea ei, iar atunci când riscă o comparație între ele însele, rezultatul e de o sinceritate și luciditate exemplare: „Asemănări între Jeni și mine, pe lângă cea esențială, obsesia morții (ce scandal - trecerea a toate!): dorința de a înmagazina cultura, năzuința de a scrie - fără subiect precis și fără muncă ordonată, tendința spre introspecție, tăierea firului în patru, orgoliul intelectual, aceeași bucurie exaltată văzând strălucirea soarelui, visul dragostei totale- care să fie prietenie, înțelegere pe multe planuri, tandrețe și acord în
Complexul ratării presimțite by Radu Ciobanu () [Corola-journal/Journalistic/6802_a_8127]
-
următoare, apoi la remușcările din restul week-end-ului. Acest ciclu de comportament detestabil este OK dacă doriți doar să vă faceți de râs în fața prietenilor, dar ce se întâmplă dacă aveți o dorință mai adâncă, mai neagră? Ce faceți dacă aveți năzuința de a dispărea și de a bea fără căință și singur pentru o lungă perioadă de timp, de a dispărea de pe fața pământului pentru un lung week-end "pierdut"? Ce faceți atunci? Atunci scopul dumneavoastră este o beție cruntă. Definit în
O antologie a decadenței () [Corola-journal/Journalistic/7771_a_9096]
-
colonel ori de general. Despre monumente și eroi (II) În cei treisprezece ani care s-au scurs de la prăbușirea structurilor și a instituțiilor comuniste din România, nimic nu a cunoscut o manifestare mai dezlănțuită (nici măcar lăcomia și raptul economic) decît năzuința reprezentării simbolice și iluzia proiecției în eternitate. De la victimele celor cincizeci de ani de teroare comunistă la supraviețuitori, și de la victimele recente, din decembrie ’89, la răniți și la urmași, ca să nu mai punem la socoteală și scadențele timpurilor istorice
Radiografii la minut by Pavel Șușară () [Corola-journal/Journalistic/13535_a_14860]
-
de noi au învăluit în uitare multe știri din viața lor și puține sunt datele biografice care au înfruntat timpul. Darul cel mai de preț pe care l-au transmis posterității a rezistat însă: mesajul luminos al operei lor. Prin năzuința spre Adevăr, Bine și Frumos, ei au devenit creatorii unei arte monumentale, ce a înfruntat secolele și a inspirat artiștii din toate timpurile.
Legenda Electrei de-a lungul timpului by Irinel Aura Stoica () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1626_a_3036]
-
literaturii române. Dacă m-aș mai naște încă o dată, tot educator mi-aș dori să fiu pentru împlinirea ființei mele de om trecător pe acest pământ!.. Cu respectul cuvenit unei colege de profesie, vă doresc multă sănătate și împlinirea unor năzuințe spirituale! Prof. Al. Mânăstireanu Tot astăzi am pregătit expedierea volumului II la Timișoara, către nepoata mea Venera, cu o scrisoare de trei pagini, și la Făgăraș, către prof. Nicolae Stoica - vechi prieten - cu o simplă dedicație de autor, după cum urmează
CĂLĂTOR... PRIN VÂLTOAREA VREMII by Alexandru Mănăstireanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/562_a_745]
-
dovedit că erau incapabili să se desprindă, fie și numai temporar, de preocupările cotidiene aservite exclusiv condamnărilor obsesive ale calamităților ocupației, reale sau imaginare. În loc de a se asocia eforturilor comune în vederea elaborării unei formule a stabilizării viitoare, care să răspundă năzuințelor proclamate de programul întâlnirii, aceștia s-au angajat într-o campanie menită să atragă colegii israelieni să militeze împotriva ocupației. Însă cele trei zile la Granada au generat în cugetul meu rezonanțe încărcate de emoții evreiești. Asistând la ședința inaugurală
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
în marea lor majoritate evrei 16" și că "majoritatea membrilor din conducerea Partidului Comunist din România (...) erau evrei, la începuturile istoriei sale"17. Deficiența acestor afirmații nu provine din lipsa de documentație istorică adecvată, ci se explică mai degrabă prin năzuința, mai mult sau mai puțin conștientă, de a pune în sarcina străinului răspunderea cu privire la tragedia provocată de dictatura comunistă. De aici reiese că evreii români, chiar și spre sfârșitul secolului XX, sunt percepuți, în optica acestor autori, dacă nu în
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
în sarcina străinului răspunderea cu privire la tragedia provocată de dictatura comunistă. De aici reiese că evreii români, chiar și spre sfârșitul secolului XX, sunt percepuți, în optica acestor autori, dacă nu în mod fățiș, atunci măcar prin implicație drept elemente străine. Năzuința de a culpabiliza străinul este, fără îndoială, ilicită, căci este contrară adevărului istoric, dar în același timp este și dăunătoare, căci așa cum spunea pe drept cuvânt Norman Manea "câtă vreme o națiune nu este în stare să-și discute în
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
dispus să iau în calcul înscrierea la secțiile de uleiuri sau parfumuri, însă la secția de morărit...? Nu mă cred în stare să devin un morar cu diplomă", am spus ridicându-mă de pe scaun și am plecat. Astfel a ajuns năzuința mea de a studia la București la o cotitură fără nicio ieșire rezonabilă și, până ce tabloul situației în care mă aflam a ajuns să se clarifice definitiv, m-am găsit în plin sezon de toamnă cu multe zile de frig
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
Orientul Mijlociu". În ceea ce privește drepturile palestinienilor, "în regulamentul de conduită al națiunilor, securitatea cuvenită unui stat este înscrisă la nivel egal cu justiția la care popoarele sunt îndreptățite. Aceasta înseamnă că fiecare popor are dreptul să-și determine destinul, să-și exprime năzuința națională și simțămintele cu privire la identitatea și cultura sa, prin alegerea nestingherită, de către nimeni, a formei de organizare politică ce corespunde dorințelor sale. Din acest motiv mă preocupă starea în care se află poporul palestinian. Doar știți că m-am pronunțat
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
de a juca un rol activ în Orientul Mijlociu și nici perseverența, până la sfârșitul celui de-al doilea mandat ca președinte în 1995, de a traduce în practică aceste aspirații doar Franța nu a ieșit din comun față de alții prin aceste năzuințe în comunitatea internațională lucrurile se prezintă altfel sub aspectul obiectivelor, ba uneori chiar și sub aspectul formelor implementării practice a acestei politici. Astfel, în convorbirile cu regele Hussein (15 noiembrie 1982) la Paris, Mitterrand va reafirma poziții cunoscute, reformulând însă
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
care ne vorbește de acea unitate a forțelor ne răspunde la aceste întrebări: este mișcarea; lumea este mișcare pornită și întreținută. "Mișcare - iată cuvântul cel {EminescuOpXI 408} din urmă al științei exacte - mișcare totdeuna și pretutindeni, o stare de perpetuă năzuință, de vecinic nerepaos. Aci spiritului omenesc se impune iar un șir de întrebări mari: "Mișcarea" ce e? Mișcare cătră ce și la ce? De ce mișcarea, năzuința mea proprie la cercetare? La ce știința? Pentru ce toate acestea?... În fine întrebarea
Opere 11 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295589_a_296918]
-
408} din urmă al științei exacte - mișcare totdeuna și pretutindeni, o stare de perpetuă năzuință, de vecinic nerepaos. Aci spiritului omenesc se impune iar un șir de întrebări mari: "Mișcarea" ce e? Mișcare cătră ce și la ce? De ce mișcarea, năzuința mea proprie la cercetare? La ce știința? Pentru ce toate acestea?... În fine întrebarea care le rezumă pe toate celelalte: pentru ce acest pentru ce al omului? Filozofia pozitivistă, care și-a luat naștere în veacul nostru odată cu avântul științelor
Opere 11 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295589_a_296918]
-
All That Is Solid Melts into Air: The Experience of Modernity, Penguin, New York, 1988. Ceea ce e nou În modernismul extrem, după părerea mea, este nu atât aspirația către o planificare globală (deoarece multe state imperialiste și absolutiste au avut asemenea năzuințe), cât tehnologia administrativă și cunoașterea socială care fac plauzibilă posibilitatea de a organiza o Întreagă societate Într-un mod În care doar cazărmile sau mănăstirile mai fuseseră organizate. Convingătoare În acest sens este abordarea lui Michel Foucault În Discipline and
[Corola-publishinghouse/Administrative/2012_a_3337]
-
de perspective, aleasă de Theodor Codreanu pe drumul labirintic al criticii și istoriei literare. Și alte cărți care vor urma vor stârni abordări pro și contra. Textele critice care le-au însoțit depun mărturie asupra unei personalități a cărei statornică năzuință a fost urmarea adevărului, în sensul eminescian al cuvântului: "Cel mai mare păcat al oamenilor e frica, spaima de-a privi în față, ș-a recunoaște adevărul. El e crud acest adevăr dar numai el folosește"1. Lina CODREANU TABEL
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
de un principiu al termodinamicii, principiul entropiei, descoperit în 1865 de fizicianul german Rudolf Clausius. Nu știa însă de "lumea lui Minkowski" cu patru dimensiuni, în care spațiul nu se poate separa de timp, încât este problematic dacă a avut năzuința cunoașterii "în simultaneitate". Theodor Codreanu pune prea mare preț pe însemnările fiziografice ale lui Eminescu, note de curs sau de lecturi, foarte rar reflexii filosofice personale. Trimiterile la diverse manuscrise fără indicații asupra contextului derutează. De altfel autorul nu le-
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
Edit, Iași, 2008, 458 p.), temă reputată și frecventă în preocupările specialiștilor în problemele de ontologie a neamului. Ea cuprinde în dinamica verbului probleme fundamentale și grave prin rostuirea lor în curgerea vremurilor, precum moștenirea traco-iliră și geto-dacă, etnogeneza și "năzuința formativă", "boicotarea" și "teroarea" istoriei, toate acestea înfățișându-se mai curând sub semnul anonimatului și al negativității decât al impulsului destinal și al cutezanței cioraniene. Între principiul eminescian al "organicității" și teza încrâncenată a "schimbării", visată cu ardoare și disperant
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
chiar dacă acestea riscă să trădeze ideile. Orice credem, însă, filosofia trebuie luată ca atare. Iată un exemplu. Nu insist asupra faptului că la Kant nu avem "abandonarea" antinomiilor, cum se scrie în Eminescu incorect politic, ci asumarea lor și o năzuință, repede inhibată (cum ne spune Heidegger), de a ieși spre sfera întrebării "ce este omul?" făcând temă din "subiectivitatea subiectivității". Nu mă opresc nici asupra faptului că la Hegel, de fapt, în edificiul teoriei, "sinteza" a reușit, iar filosoful, potrivit
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
din „micile scrieri” kantiene, este Spre Pacea eternă (1794). Aspirația larg umanistă a unei păci eterne, definitive, este organică viziunii kantiene, crescută din ceea ce este peren În om - ieșit de sub concepția fluidității temporale - adevărul transcendental. Este validitatea universal necesară a năzuinței acestei ființe muritoare și umilite, dar singura liberă - omul, care Își proiectează viitorul ca pe o valoare superioară În raport cu prezentul, ca pe un liman al originii Înalte, al moralității, al liniștii creatoare și al omeniei. Kant venea să contureze tema
Giorgio del Vecchio – filosof al justiţiei by Vanda VLASOV () [Corola-publishinghouse/Law/1275_a_2210]
-
cartea VII, nota 98, despre rolul omului politic În educarea cetățenilor). Paulsen socotește - În directă linie kantiană că Etica pornește de la două fapte: a vrea (voință, wollen) a trebui (a avea obligația morală, Sollen) 1. a vrea - Orice vrere este năzuința spre un scop, prin atingerea căruia voința este satisfăcută. La om, voința care tinde În mod inconștient spre scop se ridică la voința rațională conștientă care Își propune scopul: scopul urmărit și activitatea prin care este obținut sunt, cel puțin
Giorgio del Vecchio – filosof al justiţiei by Vanda VLASOV () [Corola-publishinghouse/Law/1275_a_2210]
-
demnității sacre și al naturii umane. 2. Dimensiunea axiologică a subiectiv obiectivului. Normativitate și normă juridică Reflecția care Își dobândește cunoașterea sistematică În etică pleacă, după cum se tot afirmă, de la a vrea (Wollen) și de la a trebui (Sollen). Vrerea este năzuința către un scop, prin atingerea căruia este satisfăcută voința. Fiind vorba despre individul uman, este evident că vorbim despre voința rațională conștientă care Își propune, de fapt, scopul. Dar, până unde se poate ajunge? Care este, În fond, scopul final
Giorgio del Vecchio – filosof al justiţiei by Vanda VLASOV () [Corola-publishinghouse/Law/1275_a_2210]
-
de dificultăți sau va fi rănită periculos, atunci Germania o va sprijini. Principele Bismarck asigură că niciodată nu i-a trecut prin minte să anexeze provincii austro-germane. Germania nu este angajată în nici o direcțiune. Intrând în detaliuri, Bismarck declară că năzuința Germaniei în prima linie este de a evita un răzbel între Rusia și Turcia; dacă aceasta nu va fi posibil, atunci să-l localizeze. Germania a refuzat diferitele rugări de a interveni ca mijlocitoare. Momentul acut pentru Germania de a
Opere 09 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295587_a_296916]
-
cămașă și îmi dădeam jos ghetele în umbra arșiței și în culoarea ce radia din țiglă. M-am dus și mi-am lăsat capul pe pieptul ei. Însă am știut că, și în dragoste, nu mai eram aceiași oameni, în năzuințele noastre. Ea credea că trebuie să existe o acțiune pentru care dragostea te pregătește și te eliberează. Această acțiune se întâmpla să fie legată direct de Caligula. Asta însemna el pentru ea. Dar întrucât acum începea să bănuie că el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
adâncitură de fiecare parte a nasului ei obraznic, ceea ce nu îi dădea un aer de om deschis. Și totuși era prietena Stellei, iar Mintouchian o iubea. Asta m-a făcut să cuget la dorințele fierbinți ale oamenilor mai bătrâni, sau năzuințele ce nu puteau fi înăbușite decât poate prin totală demolare de către moarte. Moartea! își spunea Mintouchian sieși. Descria cum a făcut atac de cord. Spunea: Nu vreau să îți dau gânduri negre, când mai ai puțin și urmează să te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]