608 matches
-
-ului: sunt aceleași acte de constituire prin care a fost croit spațiul judicativului și a fost structurată judecata drept act constitutiv fundamental, cărora li se adaugă, la fiecare intervenție, operația de transfer asupra unor conținuturi care nu coincid cu conținuturile obiectuale din orizontul primei reformalizări a logos-ului. Operația de transfer schimbă întrucâtva direcția actului de constituire, dar în esența sa, acesta rămâne judicativ: ceea ce înseamnă că judecata operează mai departe în condițiile reformalizării logos-ului. Cel puțin pentru aspectul formal
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
pe de altă parte, el ține legătura cu ceea-ce-este, fiind, într-un fel, identic ființei. Cumva, ființa însăși este prezentuită în ființarea timporizată, ceea ce înseamnă că ființarea constituie timp și ființă prezentuite ca identice; identitate care apare numai în structura obiectuală a ființării. 2. Care este "principiul" ființării reflexive și deschise? Aceste identități pe care timpul le susține au o anumită legătură cu caracteristicile ființării conștiente, îndeosebi cu reflexivitatea. Ființarea conștientă are puterea de a se întoarce către sine (a se
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
de existență umană, structurată după modelul Treimic. Kant, indicând drept suport al timpului subiectivitatea transcendentală, susținea, de asemenea, că doar ființării conștiente îi poate fi propriu timpul. Husserl, de asemenea, punea structura retențial-protențială a timpului, operațională în cazul oricărei constituiri obiectuale, pe seama fluxului conștiinței, al timpului imanent originar. Iar Heidegger, în analitica sa existențială, afirma răspicat că temporalitatea reprezintă constituția fundamentală, de ființă, a Dasein-ului și condiția de posibilitate pentru orice relaționare a acestuia cu cele aflate în "lume", cu cele
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
al ființării conștiente, constituie "criteriul" după care este acreditată ideea preeminenței temporale a ființării conștiente în orice reconstrucție filosofică. 3. Ce înseamnă ființare deschisă către Celălalt? Problema reciprocității. Semenul. Ființarea conștientă este deschisă permanent către Celălalt prin survenirea viitorului. Constituirea obiectuală a Celuilalt are însă ca prim moment survenirea viitorului ca moarte proprie a acestei ființări conștiente și deschise; de aceea, pe de o parte, nu este posibilă moartea "mea" decât prin constituirea "obiectuală" a Celuilalt, iar pe de altă parte
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
permanent către Celălalt prin survenirea viitorului. Constituirea obiectuală a Celuilalt are însă ca prim moment survenirea viitorului ca moarte proprie a acestei ființări conștiente și deschise; de aceea, pe de o parte, nu este posibilă moartea "mea" decât prin constituirea "obiectuală" a Celuilalt, iar pe de altă parte, Celălalt însuși cere moartea "mea". Cum survenirea viitorului ființării conștiente și deschise operează concomitent cu chemarea trecutului, prezentuită totodată cu survenirea viitorului, deschiderea către Celălalt este continuă, adică este un fapt legat direct
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
aceea transcendența pare a domina orice relație, de la aceea cu sine se pretinde o dedublare a celui care relaționează cu sine, așa cum se întâmplă prin survenirea viitorului în sens de moarte a mea -, până la relația cu un lucru (ființare-simplu-prezentă, constituită obiectual). Totuși, ea nu ar fi posibilă fără relația cu sine a ființării conștiente, așadar fără ca ea să fie un sens al timpului, care, timporizând prin cele trei momente ale sale respectiva ființare, o pune pe aceasta în identitate cu sine
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
ea însăși a preluat caracterul dominant al "obiectului" său. Dar, încă o dată, acest fapt nu interzice extinderea tematizărilor pornind de la fiecare element al structurii formale a dictaturii judicativului. În plus, schemele de constituire de mai sus trebuie umplute cu constituiri obiectuale ca atare, chiar dacă operațiile reductive s-au mișcat către un "obiect" final formal prin excelență, anume timpul, mai degrabă prin schemele pomenite mai sus, iar nu prin obiectualități care să fi activat schemele respective. Aici este vizată o revenire asupra
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
a dictaturii judicativului, scopul "ultim" al lucrării de față. Așadar, două vor fi liniile demersului, după primul moment "final" al reducției, care va pune în sens saltul de la judecată la dictatura judicativului: a) operarea reducției judicative în sensul unor constituiri obiectuale particulare ale judicativului constitutiv; b) pregătirea operării reducției non-judicative. În felul acesta, vom obține o descriere a unor compartimente ale orizontului judicativ-constitutiv și judicativ-regulativ și o dovadă a posibilității gândirii de a opera non-judicativ. Dar în felul acesta, calea începută
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
paradoxal, ca act de timporizare, prin chiar această structură formală. De fapt, actele de timporizare judicativă sunt de la bun început în structura judecăți, așa încât aceasta, deși trebuie luată în sens de act universal în orizontul dictaturii judicative, este ea însăși obiectuală. Este vorba aici, și în cazul judecății, despre o dualitate pozițională și operațională, care pre-condiționează dintru început tot ce se află în orizontul menționat. Constituite într-o reciprocitate sesizabilă doar din perspectiva reducției judicative, dualitatea în cauză este constitutivă pentru
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
în structura judicativului, timpul "intervine" și în recondiționarea celor două elemente ale aspectului formal, subiectul și predicatul; este vorba, așadar, nu de simpla constituire și condiționare prin timporizarea inițială, ci despre o recondiționare (care poate fi luată ca o reconstituire obiectuală ce face posibil însuși sensul de "structură" la care participă cei doi termeni). Sensul "final" totodată, fundamental al reducției judicative a dictaturii judicativului este constituit tocmai de această "lucrare" a timpului de reconstituire, recondiționare, a elementelor aspectului formal, pe care
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
Acesta se retimporizează pe sine, dar prin aceasta el suportă două schimbări: a) "se constituie" el însuși ca ființare timporizată, adică se în-ființează pe sine ca subiect în ipostază de substanță primă, ca fapt-de-a-fi-"acesta"; b) își retrage acest sens "obiectual", intrând însă în structura "semantică" a predicatului ca universal, altfel spus, ca însușire, ca o calitate a "subiectului", ca fel-de-a-fi-"așa". De aici poate, dubla sa "calitate" în istoria filosofiei: cadru, formă, perimetru, orizont, "încăpător" al evenimentelor, lucrurilor, faptelor etc.
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
despre care ea vorbește). De fapt, orice discurs despre identitate, susținut printr-o "atitudine naturală", este ideologie. Dintr-o altă perspectivă, ideologia este expresia neputinței discursului de tipul judicativului constitutiv de a deveni discurs pur și de a viza astfel, obiectual, fie identitatea în ea însăși, fie unitatea ca atare. Ea vorbește despre identitate în termeni de unitate, adică judicativ. Dar ea oferă, totodată, spațiul în care putem sesiza criza spiritului critic, în fond, ideea despre sfârșitul tuturor faptelor umane prin
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
raportăm întâi, într-un mod "natural", la celelalte ființări, nu la noi înșine; ajungem și la noi înșine, dar printr-un demers ulterior; la fel ajungem și la Tot, la universal, la ființă (Fiu), la divin, care, în ciuda constituirii lor obiectuale prin timporizări "subiective", sunt luate ca și cum ar fi străine de noi înșine. Maniera aceasta de a ne raporta la noi înșine prin intermediul altor ființări și nu prin mijlocire de sine, cum ar spune Hegel, sau prin mijlocirea universalului, a ființei
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
știm, timporizarea are rosturi logice și ontologice. Ceea ce înseamnă că, dincolo de preeminența uneia dintre cele două timporizări, amândouă au astfel de rosturi: logice și ontologice. Actele dependente de cea de-a două timporizare, acte fiind și nu ființări sau constituiri obiectuale, cum apar elementele judecății, mai întâi, apoi alte elemente ale judicativului, nu pot fi limitate la aceste două rânduri de rosturi. De fapt, sensul principal al celor trei acte este pragmatic, așa cum s-a precizat mai sus; apoi sunt de
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
oarecare măsură, în a lămuri astfel de expresii, sau cel puțin în a înțelege cum sunt ele posibile ca formule "bine formate" ale rostirii judicative. Ea propune o distincție între ființă și ființare, dar ființa exprimă un maximum de constituire obiectuală care nu poate fi depășit, ceea ce înseamnă că ființa stabilește și o anumită modalitate de a fi gândită (ea însăși) și de a gândi mai departe ființarea precum și diferența sa față de aceasta. Prin urmare, dacă acceptăm regula diferenței ontologice, putem
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
ființarea. Într-un fel, cu acest gând al unei diferențe pure (cu putința de a fi judicativ, la limită), suspendăm valabilitatea unor angajamente ontologice. În aceeași măsură, însă, procedând invers, nerespectând modalitatea de a gândi stabilită prin cota de constitutivitate obiectuală a ființei, eludând, altfel spus, unele exigențe exprimate de gândirea ființei de exemplu, cea referitoare la ierarhia obiectualităților ontologice -, putem să nu scăpăm de angajamentele ontologice, pentru nici un gând, rostire, făptuire, așadar nici pentru expresiile notate mai sus. Prin urmare
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
a împărțit în logos ca atare și logos formal, apoi a fost favorizată, prin același act al părtinirii, acesta din urmă, pentru funcțiunile gândirii, rostirii și făptuirii. Părtinirea, înțeleasă ca autorizare a autorizării, așadar ca timp care timporizează (și constituie obiectual), reprezintă faptul originar (întemeietor) al dictaturii judicativului pentru că logos-ul însuși a suportat, ca prim act al său în privința fundamentării gândirii, rostirii și făptuirii, însăși părtinirea (împărțirea, nu distribuirea fără împărțire). De aceea, putem spune că părtinirea este logos-ul
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
care suportă, cum am aflat deja, împărțirea (adică părtinirea, împreună cu celelalte operații ale celei de-a doua timporizări). Ceea ce am precizat mai sus, legat de judicativul regulativ, are doar o valabilitate formală. De fapt, ceea ce acesta "reglează" este deja constituit obiectual. Căci altfel, în lipsa oricărei constituiri, nu ar mai putea fi vorba despre acte sau operații care structurează și activează judicativul regulativ. În urmare, trebuie stabilit tipul de obiect pe care acesta îl constituie, obiect diferit, desigur, de cel propriu judicativului
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
el a fost în-ființat, că el este deja ființare timporizată; pe de altă parte, timpul nu și-ar fi deschis lucrarea sa în-ființătoare fără a fi în potență tocmai punerea-în-măsură-a-"ceva". Reducția judicativă scoate la iveală, înainte de toate, sensuri ființiale, obiectuale; de aici și imaginea unei preeminențe a judicativului constitutiv. Însă, după cum constatăm acum, prin continuarea aceleiași reducții, judicativul regulativ, ca simplă putință de punere în măsură a ceva, este înaintea constitutivității judicative. Prin urmare, originea ca atare a dictaturii judicativului
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
aceasta să se reconstruiască ea însăși în acest sens conceptual (schimbând astfel și sensul esențial al constituirii fenomenologice, acela de "umplere", cu un sens propriu-zis originar chiar în ordinea operaționalității fenomenologice: acela al "descărcării", tinzându-se astfel către o preeminență obiectuală, dorită atât de mult, uneori, în fenomenologie; și, pe această bază, către Unul din care toate se trag înspre propria lor ființă (adică și ego-ul și lumea, cu toate ale lor). Dar până să fie posibilă această "lucrare", este necesară
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
programare distribuită; prelucrări paralele; sisteme cu toleranță la erori; inteligența artificială: logica fuzzy, rețele neuronale, sisteme expert, agenți inteligenți. Schimbările principale care influențează sensibil ciclul de dezvoltare al software-ului sunt legate de: programarea orientată pe obiect, baze de date obiectuale, medii de programare distribuită, inclusiv SGBD distribuite, sisteme expert. Aceste elemente, coroborate cu evoluția către sistemele cu arhitectură deschisă, trebuie să satisfacă toate cerințele utilizatorilor legate de securitatea și confidențialitatea datelor, legare în rețele, acces distribuit, grafică, timp partajat, multiprogramare
Managementul cunoașterii în societatea informațională by Radu S. Cureteanu () [Corola-publishinghouse/Science/232_a_475]
-
baze de date tip rețea (modelul rețea), care operează cu mulțimi de date structurate în rețea; baze de date relaționale (modelul relațional), care operează cu mulțimi de date structurate pe baza teoriei matematice a relațiilor dintre ansambluri; baze de date obiectuale, în proiectarea cărora sunt avute în vedere conceptele abordării obiectuale, care ține seama de aspectele statice și dinamice ale obiectelor. Abordarea datelor, în contextul bazelor de date, se face pe următoarele niveluri, considerate niveluri de abstractizare: Nivelul fizic sau intern
Managementul cunoașterii în societatea informațională by Radu S. Cureteanu () [Corola-publishinghouse/Science/232_a_475]
-
mulțimi de date structurate în rețea; baze de date relaționale (modelul relațional), care operează cu mulțimi de date structurate pe baza teoriei matematice a relațiilor dintre ansambluri; baze de date obiectuale, în proiectarea cărora sunt avute în vedere conceptele abordării obiectuale, care ține seama de aspectele statice și dinamice ale obiectelor. Abordarea datelor, în contextul bazelor de date, se face pe următoarele niveluri, considerate niveluri de abstractizare: Nivelul fizic sau intern este nivelul elementar la care pot fi considerate datele și
Managementul cunoașterii în societatea informațională by Radu S. Cureteanu () [Corola-publishinghouse/Science/232_a_475]
-
o „sistematică a personajului literar” bazată pe relația dintre identitate și alteritate. Utilizând ca punct de referință sistemul persoanelor gramaticale, teoreticianul distinge trei „Arhipersonaje”: monologic (un „El” privat de relația cu Celălalt, o „sumă de atribute” având o existență pur obiectuală: Dinu Păturică, Dionis, Goriot ș.a.), dialogic (un „Eu” care se definește în funcție de un „Tu”, un subiect veritabil constituit prin raportul cu alteritatea: Bernard din Falsificatorii de bani de Gide sau personajele lui Dostoievski) și trialogic (un „Eu” care se constituie
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288968_a_290297]
-
Constantin Cucoș la rândul lui, definește comunicarea interculturală ca un "schimb sau tranzacție valorică însoțit de înțelegerea semnificațiilor adiacente, între persoane sau grupuri care fac pate din culturi diferite. Schimburile se pot realiza la nivel ideatic, verbal, nonverbal, comportamental, fizic, obiectual, organizațional."34 Comunicarea interculturală mai poate fi definită ca "abilitatea de a comunica verbal și nonverbal cu indivizi din alte culturi astfel încât toți indivizii participanți la comunicare să codifice și să decodifice mesajele comunicate și să evite pe cât posibil interpretările
Comunicarea interculturală. Paradigmă pentru managementul diversităţii by Silvia Popescu [Corola-publishinghouse/Science/923_a_2431]