894 matches
-
de profesie. Am băgat de seamă că în spatele lui șirul de stampe japoneze fusese înlocuit. — Ceea ce tu consideri a fi tâmpenia mea este pur și simplu nevoia mea. Nu vrem să te pierdem. — Adică, cine? — Honor și cu mine, spuse Palmer. Am căutat să nu arăt nimic prin expresia feței încruntându-mă și mai tare. — Și în ce ar consta faptul de a nu mă pierde? — Nu știu, spuse el. De ce să stabilim lucrurile dinainte? Am să încerc să mă exprim
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
distrugi lent. Fii hotărât. Și nu te jena să primești ajutor. Sufletul detestă vidul. Eu și Honor vom pleca în curând, vom pleca departe și pentru mult timp. Aici nu te reține nimic. Vino cu noi! Am privit în pământ. Palmer avea un adevărat talent de a mă face să simt că-mi pierd mințile. Niciodată nu mai auzisem atât de limpede glasul care-mi spunea „totul este permis”. Dar, odată cu acel „totul este permis”, venea și „totul este posibil” și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
-mi spunea „totul este permis”. Dar, odată cu acel „totul este permis”, venea și „totul este posibil” și imaginea lui Honor intrând, undeva, cumva, în existența mea viitoare. Mi-am ridicat ochii și am văzut că, prin ușa aflată în spatele lui Palmer, ea intrase în cameră. M-am sculat în picioare și, pentru o clipă, mi s-a părut că o să leșin. Dar apoi, sprijinindu-mă de spătarul scaunului, am reușit să îi înfrunt așa cum își înfruntă un prizonier judecătorii. Asta m-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
Honor era îmbrăcată în ceva negru cu guler înalt, despre care n-am putut să-mi amintesc mai târziu dacă era o rochie de mătase sau un halat. Avea brațele dezgolite de la cot în jos. Rămase în picioare în spatele lui Palmer al cărui trup relaxat parcă iradia, arătând limpede că percepe prezența ei; amândoi mă studiau cu atenție, Honor își ținea capul plecat iar bretonul lucios îi cădea peste frunte încadrându-i ochii. Cum ea stătea în spatele lui Palmer ca un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
în spatele lui Palmer al cărui trup relaxat parcă iradia, arătând limpede că percepe prezența ei; amândoi mă studiau cu atenție, Honor își ținea capul plecat iar bretonul lucios îi cădea peste frunte încadrându-i ochii. Cum ea stătea în spatele lui Palmer ca un învingător, trupul lui relaxat voluptuos parcă purta eticheta „victimă”. Am simțit că trebuie să-mi feresc privirea. — L-am invitat pe Martin să vină cu noi, rosti Palmer. Mă privea atent, cu un zâmbet abia schițat, așa cum ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
peste frunte încadrându-i ochii. Cum ea stătea în spatele lui Palmer ca un învingător, trupul lui relaxat voluptuos parcă purta eticheta „victimă”. Am simțit că trebuie să-mi feresc privirea. — L-am invitat pe Martin să vină cu noi, rosti Palmer. Mă privea atent, cu un zâmbet abia schițat, așa cum ai privi o muscă sau un pește care se zbate să scape din plasă. — Îți bați joc de mine, Palmer? am întrebat. La Honor nici nu puteam să mă uit. — Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
privirea. — L-am invitat pe Martin să vină cu noi, rosti Palmer. Mă privea atent, cu un zâmbet abia schițat, așa cum ai privi o muscă sau un pește care se zbate să scape din plasă. — Îți bați joc de mine, Palmer? am întrebat. La Honor nici nu puteam să mă uit. — Nu te coborî sub nivelul destinului tău, Martin, zise el. Ca psihanalist nu-mi imaginez că libertatea se obține prin luptă, prin convulsiile voinței. Totuși, vine un moment când trebuie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
aș putea continua să trăiesc, chiar și pentru puțin timp, alături de voi doi, că aș putea continua să vă cunosc? Crezi că pot lua așa ceva în serios? În clipa aceea ochii mei au întâlnit privirea lui Honor, peste capul lui Palmer. Atunci am schimbat între noi un mesaj și, concomitent, mi-am spus că este probabil cel din urmă. N-a fost doar o părere; a făcut un semn negativ dintr-o mișcare aproape imperceptibilă a capului, iar apoi peste ochii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
l-am primit, cuprins de durere, am știut cu certitudine că nu-i spusese fratelui ei nimic despre mine. Era primul și ultimul nostru moment de intimitate, viu, dar concentrat într-un singur punct. Mi-am întors imediat privirea spre Palmer. — Totul între noi s-a terminat, am spus. — În acest caz, întrucât noi urmează să plecăm pentru totdeauna, zise el, mă îndoiesc că ne vom mai revedea vreodată. — Rămas bun, atunci, am spus. — E alegerea ta, Martin, zise Palmer, e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
spre Palmer. — Totul între noi s-a terminat, am spus. — În acest caz, întrucât noi urmează să plecăm pentru totdeauna, zise el, mă îndoiesc că ne vom mai revedea vreodată. — Rămas bun, atunci, am spus. — E alegerea ta, Martin, zise Palmer, e alegerea ta. 25 — Era foarte deprimat și foarte dezamăgit, am spus, dar cu o gândire foarte limpede, după cum îți poți închipui. Mi-a spus să-ți transmit să nu-ți faci griji în privința lui și că o să-și revină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
ne mișcăm. Antonia era palidă, fără vlagă și irascibilă. Eu eram epuizat. — Nu mint, am spus. Și, dacă nu mă crezi, de ce mă pui să-ți tot repet? Acum după ce depășisem acest subiect tabu, Antonia nu mai vorbea decât despre Palmer, refăcând la nesfârșit relația ei cu el din amintiri. Nu știu ce-o fi spus, dar cu siguranță nu a spus asta, zise Antonia. N-aveam puterea de a-i spune că numele ei aproape că nici nu a fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
el din amintiri. Nu știu ce-o fi spus, dar cu siguranță nu a spus asta, zise Antonia. N-aveam puterea de a-i spune că numele ei aproape că nici nu a fost menționat. — Alexander are dreptate, am adăugat. Palmer nu e om în adevăratul sens al cuvântului. — Când a spus asta? întrebă Antonia. — Când a aflat despre tine și Palmer. Antonia privi încruntată la lichidul rece și tulbure din ceașca ei. Își împinse peste umăr cocul greu pe jumătate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
de a-i spune că numele ei aproape că nici nu a fost menționat. — Alexander are dreptate, am adăugat. Palmer nu e om în adevăratul sens al cuvântului. — Când a spus asta? întrebă Antonia. — Când a aflat despre tine și Palmer. Antonia privi încruntată la lichidul rece și tulbure din ceașca ei. Își împinse peste umăr cocul greu pe jumătate desfăcut. — Ah! exclamă ea și adăugă: Nici ea. Nici ea, am răspuns și am oftat. Am oftat amândoi. — Sper să plece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
privire spre fereastră și am văzut că tot mai plouă. Am tăiat sfoara pachetului cu cuțitul de pâine. Adevărul e că nu mai aveam nici un pic de vlagă în mine. Nu voiam să mai lupt, să mai primesc alte lovituri. Palmer reușise să mă zăpăcească de tot. Dacă și-ar fi propus să ridice în mod deliberat o barieră în calea dorințelor mele, nici că ar fi reușit mai bine; iar asta mă determina să înclin să cred că știa. Însă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
înclin să cred că știa. Însă odată cu aceasta, dar și cu mult mai multă autoritate, îmi apăru imaginea lui Honor făcându-mi semn cu capul: Honor cea învăluită în taină, dar deja pierdută. Am început să desfac ambalajul de pe cutie. Palmer nu știa; acum nici nu mai conta dacă știe sau nu. Aveau să plece, cei doi care formau o pereche diabolică, la Los Angeles, la San Francisco sau Tokio, iar eu și Antonia vom uita; și eu voi face, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
un zâmbet strălucitor, rugător, sfios. Toți ne aplecam asupra ei cu multă bunăvoință. Era a treia zi de la isprava lui Georgie. Stătuse în comă mai bine de douăsprezece ore, dar acum era în afara oricărui pericol și-și revenise destul de bine. Palmer ședea la capul patului, foarte aproape de ea, pe o parte iar eu pe cealaltă. Antonia se cocoțase în pat, cu picioarele strânse sub ea, iar Alexander se sprijinea de bara de la picioarele patului. Honor Klein, în spatele lui Palmer, se sprijinea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
destul de bine. Palmer ședea la capul patului, foarte aproape de ea, pe o parte iar eu pe cealaltă. Antonia se cocoțase în pat, cu picioarele strânse sub ea, iar Alexander se sprijinea de bara de la picioarele patului. Honor Klein, în spatele lui Palmer, se sprijinea de pervazul ferestrei. — Of, Doamne, v-am dat atâta bătaie de cap! spuse Georgie. Mă simt cât se poate de prost! — Totul e bine când se termină cu bine! răspunse Antonia și mâna ei atinse instinctiv mâna lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
amorțeală și-și lepădase aerul de om înfrânt. După trei zile de emoție și încântare arăta incomparabil mai bine, redevenind cea de odinioară. Cu o zi în urmă își cumpărase trei pălării. — E și cazul să te simți prost! zise Palmer. Cinstit vorbind, ar trebui să-ți tragem o bătaie bună, nu să te alintăm în felul ăsta! Mângâie afectuos părul ciopârțit al lui Georgie și-i întoarse capul puțin spre el. Simțeam că Honor Klein își ținea ochii ațintiți asupra
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
întrebat dacă, în caz că aș întinde mâna să-i mângâi ușor mâinile, gestul meu ar părea nepermis de artificial. Simțeam că Honor mă țintuiește întruna cu privirea ca un soare rece. — Păi, asta dă de lucru colegilor mei de breaslă, zise Palmer. Totuși, trebuie să recunosc că nu întâlnesc în fiecare zi pacienți atât de încântători. Ca de obicei în asemenea cazuri, lui Georgie i se recomandase un tratament psihiatric iar Palmer se angajase să se ocupe de asta și o trecuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
Păi, asta dă de lucru colegilor mei de breaslă, zise Palmer. Totuși, trebuie să recunosc că nu întâlnesc în fiecare zi pacienți atât de încântători. Ca de obicei în asemenea cazuri, lui Georgie i se recomandase un tratament psihiatric iar Palmer se angajase să se ocupe de asta și o trecuse pe lista pacienților lui. Georgie urma să plece la Cambridge pentru o scurtă perioadă. — E absurd, desigur, spuse Georgie, sunt perfect întregă la minte, ba mai întreagă decât majoritatea psihanaliștilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
ocupe de asta și o trecuse pe lista pacienților lui. Georgie urma să plece la Cambridge pentru o scurtă perioadă. — E absurd, desigur, spuse Georgie, sunt perfect întregă la minte, ba mai întreagă decât majoritatea psihanaliștilor! — Mulțumesc, draga mea! răspunse Palmer. Sunt convins de lucrul ăsta, dar nu ne strică să punem puțin lucrurile în ordine. Nu peste mult timp, mi-am zis, Georgie o să-i spună lui Palmer totul despre viața ei intimă. Am întins mâna și am mângâiat mâna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
la minte, ba mai întreagă decât majoritatea psihanaliștilor! — Mulțumesc, draga mea! răspunse Palmer. Sunt convins de lucrul ăsta, dar nu ne strică să punem puțin lucrurile în ordine. Nu peste mult timp, mi-am zis, Georgie o să-i spună lui Palmer totul despre viața ei intimă. Am întins mâna și am mângâiat mâna agitată a fetei. Georgie s-a înfiorat. — Și acum, copila mea, trebuie să o șterg! zise Antonia. Nu pot să stau toată ziua cocoțată în patul tău. Am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
de cearșafuri și ieși în urma Antoniei. Soarele strălucea, un soare puternic și rece de sfârșit de ianuarie ce dădea salonului un aer vesel. M-am întrebat dacă n-ar fi bine să plec și să o las pe Georgie cu Palmer și Honor. În după-amiaza aceea trebuia să degust un vin german. Încă aș mai fi avut timp să o fac. Numai că mi se părea îngrozitor de greu să mă mișc, să vorbesc, de parcă mă atinsese un fascicul paralizant. Palmer o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
cu Palmer și Honor. În după-amiaza aceea trebuia să degust un vin german. Încă aș mai fi avut timp să o fac. Numai că mi se părea îngrozitor de greu să mă mișc, să vorbesc, de parcă mă atinsese un fascicul paralizant. Palmer o ținea de mână pe Georgie. Și el arăta excepțional de bine, cu aerul lui robust și curat, cu pielea bronzată și fără riduri, cu părul cărunt tuns scurt, moale și uscat ca o blană de animal. Întrucât mi s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
cu părul cărunt tuns scurt, moale și uscat ca o blană de animal. Întrucât mi s-a părut că și el radia de fericire m-am întrebat dacă nu cumva se împăcase cu Antonia. Dar era imposibil. Peste capul lui Palmer m-am uitat la Honor Klein. Continua să zâmbească precum o statuie antică. — Ce-ar fi să plecați voi doi, copii? Eu vreau să stau de vorbă serios cu pacienta mea, spuse Palmer. M-am ridicat și am spus: — Atunci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]