1,299 matches
-
spate și puse săgeata. Cele două săgeți porniră În aceeași clipă. Turcul căzu, străpuns În inimă de săgeata lui Pietro. Dar apucase să lanseze săgeata ucigașă. Oană Îi privi traiectoria, ca pe un blestem. Vârful ei luci umed În lumina roșiatică a soarelui care cobora peste păduri. Săgeată otrăvită... gândi căpitanul, paralizat. Secundele deveniră largi, ca niște catedrale. Săgeata traversă Încet văzduhul, coborând spre pieptul lui Ștefan. Oană văzu saltul lui Ștefănel și coborârea precisă a săgeții. Văzu cum fiul său
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
de seară și lăsând timpul să-și picure Încet clipele, adâncindu-se Într-o fericire tăcută și imensă, Îndelung așteptată și niciodată crezută a fi cu putință. Departe, În văi, se auzi semnalul de victorie al vânătorilor domnești. Soarele apunea roșiatic, deasupra munților. Alexandru veni, Încet, puse un braț pe umărul tatălui său și celălalt pe umărul fratelui. Nu mai era nimic de spus. Nu atunci. Nu acolo. Înserarea sosi cu un fâlfâit lung de aripi, Învăluind tăcerea aceea care vorbea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
este fie metalochimic, fie prea sărat sau prea dulce. Mai întâi, culoarea cărnii: decolorat pentru carnea de porc, alb-cadavru pentru carnea de pui, roșu-carmin-chimic pentru carnea de vită. Apoi, aspectul anumitor produse: unii cremvurști, prin fierbere, degajă o grăsime insipidă, roșiatică. Se vinde de asemenea o specialitate canadiană, limbă în apă; borcanele care o conțin arată ca niște exponate anatomo-patologice de la Muzeul de Medicină Legală. Ar mai rămâne peștele din ce în ce mai rar și mai scump, din cauza pescuitului intensiv. Activiștii români ai modernizării
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]
-
pânză, toate folosite. Omul care nu a băut e Încă În viață. Înfrângându-și greața, Dante Întoarse capul bătrânului spre lumina de la fereastră, descleștându-i maxilarele Încordate. Prin gura Întredeschisă zări un arc de dinți neregulați, murdăriți de o spumă roșiatică. Pe buzele violacee erau niște tăieturi adânci. Ca și când nenorocitul și le-ar fi mușcat până la sânge, În ultimele sale clipe de viață. Apoi adulmecă resturile de lichid din cupă. - Dar cum au murit? Poetul Îi arătă lui bargello cadavrul, apropiind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
Aproape un ceas trebui să treacă până când caii fură gata de drum. Amiaza trecuse deja binișor când Dante și șeful gărzilor, urmați de alți șase oameni Înarmați, o porniră spre răsărit. Dincolo de pajiștile de la Santa Maria Novella se ridica masa roșiatică, din cărămizi, a noului brâu de ziduri pe care Comuna Îl clădea pentru a stăvili mulțimea de construcții răsărite recent În jurul cetății vechi. Porțiunile de zid se Întrerupeau ici și colo fără o logică aparentă, ca și cum ar fi fost alcătuite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
acum peste el. Se Îndreptă spre ziduri, sperând să poată trece fără greutăți. La scurt timp, opri căruța În dreptul porții „Paradisului”, domeniul monnei Lagia. Vechea vilă romană, cândva În câmp deschis, fusese aproape ajunsă din urmă de noile edificii. Masa roșiatică a celui de-al treilea brâu de ziduri, a cărei construcție Înainta Într-un ritm frenetic, era de acum aproape. Dar, odată ce treceai de arcul de la intrare, regăseai atmosfera nemișcată ca Întotdeauna, Întreruptă doar de râsetele care, când și când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
pestilențială Îl Învăluise. Văzu o față lungă și galbenă, Înconjurată de o barbă subțire și bălaie, o față pe care ardeau doi ochi Înfrigurați. Omul ținea În mană o cană de vin, din care tocmai băuse. De fapt, câteva picături roșiatice Încă Îi mai scăldau colțul buzelor cărnoase. - Lasă-mă În pace, amice. Vreau să beau singur, murmură, ferindu-și privirea și aplecându-se peste cană. Încerca să mai prindă câte ceva din discuția celor patru, care continuau să sporovăiască. - Singur? Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
cu buricele degetelor urmele de cerneală, Încă umede. Pesemne matematicianul părăsise camera de puțină vreme. Citi iute pagina pe care omul părea să o fi scris ultima: observații Împrăștiate, Însemnări despre declinația planetei Venus. Într-un colț, zări o umbră roșiatică, ca și când hârtia ar fi fost atinsă de niște degete murdare de sânge. Din instinct, Își ridică privirea În sus, către tavan. Abia bătuse de vecenie, era ora cea mai bună pentru observarea stelei Înserării În toată splendoarea ei. Poate că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
Își ridică privirea spre roată. Paletele erau asigurate În structura portantă prin niște piroane lungi. Probabil că acestea Îi produseseră acele tăieturi adânci și subțiri. Continuă obsevațiile: pe un umăr, un tatuaj neobișnuit Îi atrase atenția. Trasat cu o culoare roșiatică, care peste paloarea albăstrie a pielii se detașa ca un stigmat aplicat cu fierul roșu, se găsea forma unui octogon, Înconjurat de alte semne mai mici. Dante nu mai văzuse niciodată așa ceva: doar câteva din semnele micuțe Îi aminteau de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
În văzduh. Un țipăt de durere, urmat de umbra unui trup În cădere, arătă printre strigătele de bucurie ale trăgătorilor că cel puțin una din săgeți Își atinsese ținta. Ici și acolo, pe acoperiș, poetul văzu cum se luminau punctele roșiatice unde acoperământul din lemn fusese găurit de loviturile săgeților. Între timp, reflecta neliniștit la ce era de făcut. Prin poarta larg deschisă a bisericii zări siluetele confuze ale altor oameni În mișcare. Se aruncă brusc Înainte, ajungând până la claustrul abației
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
grinzi incandescente ce se prăbușea străfulgerând intermitent prin ferestruicile din zid, ca și când o oaste amețitoare de torțe ar fi coborât vijelios pe scări. Sus, mai rămăsese doar cercul de creneluri carbonizate, o vatră enormă din care ieșeau fum și flăcări roșiatice, aidoma fălcilor unui balaur care Încerca să muște cerul. Intuind prăbușirea, asediatorii se retrăseseră, lăsând pradă focului și surpării trupurile victimelor Împrăștiate prin curte. De acum, nu mai exista nici un dușman de ucis, iar incendiul curmase orice posibilitate de jaf
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
spațiul restrâns, abia mai risipind umbrele. Era mort. În fața lui, peste hârtia pe care mâna sa scrisese câteva rânduri, zăcea o cupă Încă umedă de vin. Simți un miros aspru, aroma strugurilor amestecată cu ceva metalic. Un pârâiaș de spumă roșiatică cobora din colțul gurii filosofului, semn fără echivoc al otrăvii pe care o ingerase. Cu delicatețe, Dante scoase de sub mâna inertă foaia pe care, cu o scriere șovăielnică, aflat deja pradă spasmelor morții, Arrigo scrisese câteva cuvinte: „Omnia tempus corrumpit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
și a coridoarelor era Îmbogățită cu semne diverse: opt trăsături de sanguină În fiecare dintre cele opt săli, fiecare marcată de o frază, „lucis imago repercussa”, și de o măsură unghiulară. O trăsătură subțire de cerneală lega Între ele semnele roșiatice, ca pentru a indica un traseu care le Înlănțuia. - Reflex al unei imagini luminoase... murmură Dante, mușcându-și buza inferioară. Descoperirea parcă Îi Învinsese durerea, ca și când surescitarea sufletului putea Înfrânge orice slăbiciune a trupului. - Opt reflexe... În opt oglinzi. Continua
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
din cap ca pentru a fugi gândurile ce-i turmentau crierii, privi pe Maria cu ochii jucând înlacremi, zise: etc. Solemnă și misterioasă este ora serei, ea te tentează contra voinței, la reverii; ni se pare a vedea în norii roșietici ce se ridic la horizonte, reviînd vii și animate toate suvenirele, toate zilele, unele ridente și coronate cu roze, altele pale și acoperite de un văl tenebros; ultimele mugete ale vântului prin frunze par a modula ariele ce ne apropie
Opere 09 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295587_a_296916]
-
proporții uriașe și o constituție cu o energie uluitoare, reușea să dea frâu liber unui potop întreg de excese. Chiar și din cele fizice: negi, bubulițe, fire de păr, gâlme pe frunte, o spuzeală întreagă pe grumaz; avea un păr roșiatic învălătucit care răsărea cu o frumusețe deloc neglijabilă și cu totală certitudine din pielea capului, încurcându-se pe măsură ce se revărsa în toate direcțiile, tăiat ca o coadă de rață la spate și ridicat foarte mult de-asupra urechilor. Vânjoasă din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
plug, râvna de băiat cu chibriturile de pe Nassau Street care devenea regele corporațiilor. Fără vreo înclinație anume spre profeție, poate că nu ați fi reușit să vedeți așa ceva ascuns în noi, cum ne înșiram în curtea școlii într-o dimineață roșiatică de toamnă, cum stăteam pe pietriș îmbrăcați în cojoacele noastre negre de oaie și șosete negre răsucite pe picior, mănuși cu un deget, mănuși din vest, pantofi scorojiți, în timp ce hoardele de toboșari și gorniști trâmbițau și bubuiau iar fluxul sticlos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
prinsă sub ramurile unui rodiu - Casa fără Griji. Am intrat, și am fost primiți de bucătăreasă și de un băiat în casă. Mamă și fiu, ședeau la o distanță destul de mare unul de celălalt, amândoi în picioarele goale pe piatra roșiatică a verandei, ea lângă bucătărie, iar el lângă ușa dormitorului. În șal ea ținea un bebeluș, și la vederea păsării, chiar și cu gluga pe cap, a început să se retragă spre bucătărie. Am dus pasărea în altă parte. L-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
niște hârtie fotografică, așa că aveam un motiv să ies până în oraș. În timp ce mergeam cu pas rapid pe scenele late, terasate, din piatră, în ploaia molcomă, am văzut un porc cu picioare lungi și păr creț care zăcea întins în noroiul roșiatic al șanțului și o găină care-l ciugulea de păduchi. Iar gramofonul cânta la localul lui Hilario printr-un megafon, Tres cosas haz en la vida Salud dinero y amor Și după aceea ceva sinuos și lent de Claudia Muzio
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
uleiurile lor slabe pe caldarâm. În fața noastră se aflau gheretele măcelarilor, iar în cârlige atârnau burțile, măruntaiele și stârvurile, pe care muștele aproape că dezlănțuiau un adevărat vacarm și zburdau asemeni primilor stropi de ploaie ce răpăie pe un zid roșiatic de cărămidă. Sub tejgheaua măcelarului stătea pe vine un copil golaș ce își deșărta încet intestinul. Ne-am preumblat încet în jurul galeriei late de oțel, cu acoperișul de sticlă ce se înălța peste toate oalele și crătițile împachetate, peste ardeii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
începe să priceapă! ML: Radule, să continuăm. (programează robotul) Robotul: Din Împărăția Soarelui... Gigel: Sistemul Solar... Robotul: ....face parte, Venus, numită și Luceafăr, căutată de toți poeții Terrei. Gigel: Terra?! A! Da! Pământul! Zii, Roboțele!... Robotul: (continuă) ...Marte, un disc roșiatic, strălucitor. Saturn, un disc sclipitor, cu multe inele în jur... Gigel: Dar ce face Saturn cu atâtea inele? ML: Cu ele își menține echilibrul în Cosmos. Gigel (cu importanță): Aha, așa m-am gândit și eu... Radu (ușor îmbufnat): Continuăm
Teatrul ca o lecţie de viaţă by Ion Bălan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91610_a_92357]
-
fi existat. Se zărea când treceai podul peste râu un pâlc de sălcii crescut pe malul apei. Dacă te uitai mai bine, vedeai și ceața care se ridica din apă uneori albăstruie ca fumul, alteori albă ca nourii verii, alteori roșiatică, în asfințit, sau verde-aurie, în faptul dimineții și, pe măsură ce treceam mai des pe pod, pâlcul de sălcii și ceața aceea păreau mai aproape, tot mai aproape, ca și când ar fi mers cu noi. Sau ne-ar fi chemat acolo. Se întâmpla
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
-l lași în pace, să aștepți și să tot aștepți, până când începea el singur să povestească. Și nu știu cum, dar parcă vedeai de-adevărat tot ce spunea: tot uitându-mă la el, eu chiar văzusem cum era palatul zmeului, cu cerul roșiatic (de la flăcările pe care le scotea pe nas zmeul), cu punți și poduri arcuite, albăstrui-cenușii, care se risipeau la fiecare pală de vânt și se închipuiau la loc, cu altă formă erau din cenușă, nu ?! -, copaci tăcuți și negri, prin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
mele. Îmi pare atât de rău, Martin! — Și mie, am spus. Îmi place pălăriuța ta, Rosemary. E nouă? — Dragul meu Martin, nu juca teatru cu mine, zise Rosemary. Mergeam cu mașina pe strada St. Giles. Zăpada cădea constant din cerul roșiatic. Stratul alb accentua negrul auster al platanilor golași și făcea ca fațadele galbene înalte ale caselor din epoca georgiană să capete străluciri de teracotă. — Aproape că nu-mi vine să cred, spuse Rosemary. Să vă despărțiți voi, tu și Antonia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
pentru prima oară. Trecu pe lângă mine și deschise autoritar ușile salonului. Salonul era scăldat în lumina aurie a focului, iar mirosul puternic de rășină de la lemne umplea încăperea. Lămpile cu abajururi negre fuseseră stinse și tapetul de culoare închisă lucea roșiatic, discret în lumina schimbătoare. Mi-am dat seama imediat, cu durere, că Antonia și Palmer nu ne așteptau. Ședeau unul lângă altul pe două scaune cu spătar, aproape de foc. Palmer își pusese brațul pe după umerii soției mele, iar fețele lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
spună Alan. El iubea păsările. Alex se îndreptă spre fereastră și privi în grădină. Cădea o ploaie subțire, ca o beteală de argint în lumina rece. Acoperișul de țiglă verde al casei de vară denumită „Papucul“ strălucea ud prin ceața roșiatică a fagului arămiu, încărcat de muguri. Pajiștea curbă răspândea o lucire sinistră. O pată maronie o străbătu cu viteză de fulger. O vulpe. Alex nu recunoștea niciodată, față de nimeni, că vedea vulpi. Ruby se temea de ele. Alex le iubea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]