7,345 matches
-
de fericirea consumistă a lui American way of life, astăzi se spune că noul papă o să facă minuni... De la bun început am avut șansa să să scap ieftin, cum se spunea, la detașamentul de muncă al Reich-ului, și asta pentru că desenam repede, știam să umblu cu culorile și, de aceea, eram considerat privilegiat. Pereții cantinei în care mâncau instructorii și echipa și care se afla în clădirea administrativă din cărămidă tencuită trebuiau să fie împodobiți cu tablouri care să se inspire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
uneori înnorat, de deasupra câmpiei Tuchel. Excepția era un băiat care crescuse foarte înalt, blond ca grâul, cu ochi albaștri și, din profil, cu capul exact la fel de lung cum îl întruchipau doar planșele școlare ca ilustrare exemplară a rasei nordice. Desenate dintr-o singură linie, bărbia, gura, nasul, fruntea produceau nota de absolvire „rasă pură“. Un Siegfried asemănător zeului luminii, Baldur. Strălucea mai puternic decât lumina zilei. Nici o eroare nu-l murdărea, nici cel mai mic neg pe gât, pe tâmplă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
vreme. Ciudat, fața întunecată sau doar morocănoasă a căpitanului de cavalerie, austriac la origine, care ne-a întâmpinat la intrarea în sat în spatele unui baraj anti-tanc doar slab supravegheat îmi stăruie încă înaintea ochilor și, de aceea, ar putea fi desenată sau descrisă cu pungile de sub ochi și cu mustăcioară cu tot, deși noi nu ne-am confruntat cu el și cu oamenii lui din Volkssturm mai mult de un minut. El părea să fie de la natură un om apăsat de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
coborâse mult, ținutul avea un aer extraterestru, lunar. Dealuri conice, rezultate din depozitarea sterilului, între bălți nemișcate de apă de infiltrație. Nici o pasăre deasupra lor. De pe o ridicătură de pământ, imediat în spatele clinicii pentru femei, aveam o perspectivă bună, am desenat cu creion și cărbune foaie după foaie. La început dinspre Altdöbern, apoi dinspre resturile satului Pritzen, mai târziu, după schimbarea locului, cu vedere spre coșurile înșiruite și turnurile de răcire ale trecătorului combinat Pompa neagră. Curând, blocul de hârtie Ingres
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
La început dinspre Altdöbern, apoi dinspre resturile satului Pritzen, mai târziu, după schimbarea locului, cu vedere spre coșurile înșiruite și turnurile de răcire ale trecătorului combinat Pompa neagră. Curând, blocul de hârtie Ingres - de douăzeci de foi - era plin. Am desenat, de asemenea, benzi transportoare dezafectate, care arătau ca niște gulere încrețite. Mai apropiate sau mai îndepărtate, buldozerele care stăteau ca niște insecte la marginea gropilor îmi ofereau motiv după motiv. Privirea aruncată în prăpăstii create de mâna omului lăsa să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
suprafață; tot așa și până în anul căderii Zidului, când am ajuns eu și am văzut mai mult decât era de văzut. Tăcere deasupra dealurilor de steril, a lacurilor de apă de infiltrație. În timp ce la vremea celui mai nou prezent eu desenam pesiaje născute prin exploatări de suprafață, era în orice caz destulă liniște pentru ca urechea întoarsă spre trecut să audă răcnetele comandantului coloanei de tancuri, zgomotul motoarelor Maybach, strigătele refugiaților din căruțe, nechezatul cailor, plânsetele copiilor, dar și ștampila plutonierului și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
ar ingera fără nici un chef mâncărica mea de bob cu costițe de batal și ar avea cu promptitudine la îndemână jalnica lor armură, nivelul colesterolului literar. „Astăzi, rog frumos, ne ocupăm de porcul“, zicea maestrul în chip de introducere și desena pe tablă cu creta scârțâitoare și linii sigure contururile unei scroafe zdravene. Apoi, împărțea animalul ce domina suprafața neagră în părți ce purtau fiecare câte un nume și pe care le numerota cu cifre romane. „Numărul una este codița îmbârligata
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
folosit acest cadou? Ce anume promitea acest cuvânt de patru silabe care, cu ajutorul a nenumărate epitete, se lăsa interpretat, lărgit, îngustat, răsturnat, chiar și transformat în contrariul lui? Zdrențe de amintiri, sortate când așa, când așa, se potrivesc lacunar. Eu desenez silueta unei persoane care, întâmplător, a supraviețuit, nu, văd o foaie de hârtie plină de pete, altminteri însă nescrisă, asta sunt eu, asta aș putea sau aș vrea să devin eu, proiectul imprecis al unei existențe ulterioare. Cineva care poartă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
-i fi spus nimic sau să-i fi părut acceptabilă. Locul, vai, atât de puțin important al nașterii mele l-a acceptat fără comentarii. Religia a considerat că nu merita nici o întrebare. Nici faptul că, elev fiind, învățasem puțin să desenez după model de la cunoscutul pictor de cai Fritz Pfuhle care ținea cursuri serale pentru amatori la Universitatea Tehnică din Danzig nu i-a smuls nici un „aha“ aprobator. Nu a vrut să audă nimic despre experiența mea de război terminată tocmai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
rost: tocată strat după strat, ea declanșează lacrimi ce tulbură privirea. Mă găsesc, mai exact mă văd, pe băncile de sub castanii ce dăruiesc umbră curții căminului Caritas. Așezat alături de câte un bătrân căruia încerc să-i rețin chipul pe hârtie. Desenez cu creionul ochi tulburi, încețoșați, și pungile de sub ei, urechi uscate, cu marginile crestate, gura care molfăie întruna. Desenez fruntea, un câmp răscolit de brazde, acum craniul neted sau înnorat de smocurile de păr rar și moale, pielea subțire zvâcnind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
de sub castanii ce dăruiesc umbră curții căminului Caritas. Așezat alături de câte un bătrân căruia încerc să-i rețin chipul pe hârtie. Desenez cu creionul ochi tulburi, încețoșați, și pungile de sub ei, urechi uscate, cu marginile crestate, gura care molfăie întruna. Desenez fruntea, un câmp răscolit de brazde, acum craniul neted sau înnorat de smocurile de păr rar și moale, pielea subțire zvâcnind pe oasele tâmplei, pielea mototolită din jurul gâtului. Cu plumb moale și tonul deosebit de cald al acestuia se modelează osul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
pe care le trage plumbul se umflă, se evaporă. Ce se află, umbrit, în spatele ochelarilor. Două cratere: nările din care ies franjuri de păr cărunt. Nesfârșit de multe nuanțe de gri și alb: credo-ul meu. Încă din copilărie am desenat cu creioane. Fragmente de zidărie din cărămidă sumbru închipuită, cojită, văzută de aproape. Guma tot mereu la îndemână, până când aceasta s-a consumat, s-a fărâmițat, motiv pentru care mai târziu, mult mai târziu, am cântat acest auxiliar al plumbului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
viață în Flensburg. Fuma în continuare și, când i-am mulțumit pentru felul temerar în care m-a inițiat în materie de artă, a zâmbit. O, dacă ar fi fost totuși alături de mine cu ochiul ei critic atunci când eu, nefumătorul, desenam cu plumb moale pe sub castani bătrâni care tușeau întruna și pe care-i răsplăteam cu țigări... După ce foamea mea primară era potolită de supele Caritas lipsite de gust, dar al căror iz îți rămânea totuși în gură, iar cealaltă foame
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
și osul. Cu țepi pe față sau cu barbă, cu ochii licărind sau umezi și urduroși, bătrânețea se uita la mine. De îndată ce desfășor înapoi mosorul timpului, iar băncile de sub castani redevin imaginabile în lumina limpede - primăvăratică, văratică, tomnatică - mă văd desenând chipuri pe jumătate treze care, pe colile mele, anticipează moartea. Deoarece prada nefumătorului s-a pierdut, rămâne incert dacă i-am folosit și pe tovarășii de cameră ca modele. S-ar putea ca pater Fulgentius, prior al căminului Caritas, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
ghips pictat, în mărime naturală, în a cărui competență intrau o mulțime de lucruri. Când i-am relatat cât de strânsă fusese decizia, fiindcă, la un număr de douăzeci și șapte de candidați, existau numai două locuri, și că portretele desenate de mine au fost apreciate de comisia de examen ca expresie a unui talent capabil să evolueze, dar că apoi practica mea de cioplitor și de sculptor în piatră avusese ponderea decisivă, numai că acum profesorul Mataré nu mai voia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
când de Trakl, când de Ringelnatz, când de amânoi la un loc. Strictul necesar îl mâncam la căminul Caritas. Iar bani, exact cât aveam nevoie, câștigam ocazional ca decorator de vitrine sau ca cioplitor în piatră pe șantier. Și mai desenam, la serbările cu trageri la țintă pe malul Rinului, portretele grașilor băutori de bere și ale nevestelor lor atât de fericite să se legene: două mărci bucata. Asta îmi ajungea ca să-mi plătesc abonamentul lunar la tramvai, biletul la cinematograf
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
numai în biserici și capele. Tot ce vedeam, fiecare fântână și fiecare ciot de coloană, devenea o metaforă. Hoarde de preoți înveșmântați în negru ofereau, cu pălăriile lor cu boruri largi, schițe în mișcare care erau gata cât ai clipi. Desenam cu pene de porumbei și de pescăruși dintr-o călimară plină cu tuș de China diluat. Totul era uimitor, se transforma în motiv: cai de trăsură dormitând, copii jucându-se pe stradă și rufe întinse la uscat pe frânghii lungi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
mari decât palma ale etruscilor, răsfoiam Vasari în Florența și Arezzo, vedeam, în Palazzo Pitti și în Palazzo Borghese din Roma, tot mai multe dintre reproducerile adunate ca elev din cutiile de țigări țigări, în chip de originale înrămate pompos. Desenam ceea ce ofereau peisajele, străzile, piețele și compuneam ca de obicei, poezii ce evocau arșița nemișcată din tăcerea amiezii sau fântânile dintr-un parc umbros. Umblam fericit pe urmele pictorului germano-roman Fohr, care s-a înecat de tânăr în Tibru, legam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
cu presupusul că poate ne-om întâlni la Berlin, dar că Berlinul era un oraș mare, în care te pierzi ușor, însă, dacă hazardul ar fi vrut... Deoarece în călătoria în Franța -pe când așteptam o ocazie mai mult timp - desenasem tot mereu găini, am comparat mișcările abrupte ale viitoarei dansatoare cu felul de a se deplasa al orătăniilor observate de mine; o comparație pe care am încercat imediat, dar zadarnic, să o prezint drept compliment. Pe urmă, la cafea și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
pe peron. Alături de Franz Witte, cel pe care o neliniște fără leac îl făcea să țopăie întruna, stătea neclintit Horst Geldmacher, al cărui nume era de natură să inducă în eroare: deși îi reușeau o mulțime de lucruri - putea să deseneze cu amândouă mâinile și izbutea să-și convingă flautul să producă sunete nemaiauzite -, la făcut bani îi lipsea orice talent. Și cu toate astea am reușit s-o sperii pe sărmana mea mamă cu numele său promițător, atunci când, la întrebările
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
totul însă cizelat cu finețe. Părul rar, moale. Ochii înroșiți, fiindcă pe vremea aceea vântul bătea din față. Delicat în jurul gurii și al nărilor. La fel ca desenele lui în creion, pudic...“ Și cam tot așa, schițat în contururi, vag desenat în interiorul acestora - deși cu douăzeci de ani mai tânăr decât în momentul epitafului meu -, ședea el vizavi de mine în trenul interzonal de Berlin. Nori de fum în compartimentul gol, cu excepția noastră. Era prea rece, era supraîncălzit? Oare încă de pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
Apă mare, un text care a generat prima mea piesă de teatru, am găsit tonul până atunci căutat doar în joacă; acesta începea să fie favorizat de aerul Berlinului, amestecat cu praf de cărămizi. Pe deasupra, mă mâna iubirea: scriam și desenam pentru Anna, care se topea toată în dans. Când Mary Wigman, profesoara ei, a primit comanda ca în anul următor să coregrafieze Muntele lui Venus pentru festivalul de la Bayreuth, Tannhäuser - pelerin în mijlocul unei mulțimi dezlănțuite de fete desculțe, dar și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
umblat, nu am văzut cine știe ce, pentru că Anna și cu mine nu încetam să ne descoperim unul pe celălalt, cu uimire. Constituiam o surpriză reciprocă substanțială și doar puține lucruri păreau potrivite să ne abată de la noi înșine. Până și când desenam sau făceam acuarele stăteam strânși unul într-altul. Din această călătorie, în afara pățaniilor mărunte la autostop - Anna, temându-se de un un napolitan și de însoțitorul acestuia, mi-a strecurat pe furiș briceagul ei elvețian - și de întâlnirea cu călugăr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
a prezis nici un deces în familie, în schimb glorie și onoruri din belșug: „Norocul are să însoțească la dumneavoastră...“ Noi locuiam într-o cameră mare și aveam acces la bucătărie. Dar în același timp, ori poate în vreme ce eu scriam catrene sau desenam dihănii și Anna dansa desculță pe muzica lui Bartók ori eram la cinema și vedeam filme franțuzești din anii ‘30, mama mea, departe, murea încet. Eram de față în timp ce, o dată în Est, o dată în Vest, aveau loc discuții în fața unui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
pretutindeni frumos... Până la Roma și mai departe, la Neapole... Crede-mă, mamă...“ Când și când, veneau surori și călugărițe, purtând bonete cu aripioare pe cap. Duceau pansamente, ploști, un scaun cu rotile și erau grăbite. Mai târziu, din cauza aripioarelor, am desenat frontal și din profil, cu plumb, cărbune sau peniță, călugărițe de la Sankt Vinzent. Una dintre călugărițele care veneau și plecau a promis pe fugă și fără să i-o fi cerut nimeni: „Curând, bunul Dumnezeu are să izbăvească sărmanul ei suflet
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]