7,087 matches
-
și stomacul și mușchii. S-a văzut cât de riguroase ar trebui să fie dietele. Dar nu toți dandy-i pot face față unor asemenea canoane. După cum nu toți Își exersează, ca niște veritabili sportivi, corpul. Întâiul pe o listă imaginară a distinșilor bărbați care fac sport ar fi Alcibiade. Iar dintre cei ce aparțin dandysmului istoric ar trebui chemați la apel destul de mulți, cu precădere englezi. Primul - Brummell Însuși, cu orele sale de echitație, mai mult sau mai puțin izbutite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
textuale. „Prefața” are de-a face, la o analiză atentă, mult mai puțin cu textul propriu-zis al romanului decât cu intuiția lui Wilde privind destinul acestuia. E șocant să constați că multe propoziții sunt scrise ca parte a unui dialog imaginar cu un acuzator public: În fapt, ele vor fi invocate În cursul primului proces intentat lui Oscar Wilde, când acuzatul va replica judecătorului Edward Carson (un alt fost amic, coleg și rival de studii la Oxford, transformat În dușman pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
Bill dădea din ce în ce mai multe semne de nerăbdare. Lista personajelor părea că nu se mai termină. Sally, care stătea lângă mine, îmi arătă cum folosise diferite culori pe scenariul lui pentru a împărți piesa în trei categorii distincte: scene între personajele imaginare - Oberon și Titania, Puck și cei patru însoțitori ai Titaniei - curtea, cu cele două perechi de îndrăgostiți și cu grupul de țărani care, mult prea evident, asigurau interludiile comice. Am luat cu împrumut creioanele lui colorate și i-am urmat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
să spuneți? - O ipoteză care pune În primejdie umanitatea nu mai ține doar de știință. Poate nu v-ați dat seama, mister Adam, Însă miza reală a studiului dumneavoastră nu o reprezintă nici istoria și nici enigmele ei, reale ori imaginare, ci altceva, infinit mai grav și mai dramatic: siguranța planetară. Sau poate v-ați dat seama? - Siguranța...? - Viitorul Terrei, dacă nu agreați sintagma anterioară. Erați pe punctul de a comite un atentat letal la adresa viitorului omenirii, iar asta putea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
să moară puțin. Paranteză. Ciudat animal mai e și omul, Doamne Dumnezeule! Cât eram de bulversat de situația mea fără ieșire - și la propriu, și la figurat -, n-am pierdut totuși ocazia să mă cert În gând cu un interlocutor imaginar, căruia Îi explicam doct că nu, citatul cu maurul nu e din Othello, cum crede optzeci la sută din populația cultă a mapamondului. Și, În general, nu e deloc din Shakespeare, ci din Schiller, Conjurația lui Fiesco, actul III, scena
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
vremuri, deși era om În toată firea, Ponte Rialto din Veneția, cu tânărul care sărise În canal urlând ca apucatul: la vita e tanto bella!, hotelul Lotte din Seul, unde cunoscusem Întâia oară ce Înseamnă eleganța și rafinamentul extrem-orientale, Întâlnirea imaginară dintre Iosif din Cana Galileii (unul dintre evreii creștini urmăriți, de amintirea sacrilegiului de pe dealul Golgotei, care așteaptă parousia, a doua venire pe pământ a lui Mesia, ce va să consemneze sfârșitul lumii În sensul său istoric și instaurarea pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
deasupra tablei, Întorcând-o cu palma În sus, Într-un gest de dezolare simulată: „Păi, În cazul ăsta, Îți iau regina”, a zis cu regret - și el simulat - În voce. „Asta e, am răspuns, mimând, la rândul meu, o ciudă imaginară, pièce touché, pièce joué!” Mă rog, cum vrei”, a continuat el să facă pe dezolatul - adică, „eu mi-am făcut datoria și ți-am atras atenția, dar dacă tu mai vrei să fii și demn și nu-ți retragi mutarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
joc necunoscut și primejdios. Lucru perfect adevărat, cel puțin până la un punct, fiindcă, cinstit vorbind, nu mă obliga nimeni să marșez la - și la - fanteziile aventuriste ale Evelinei Fontaine, născută Corbu, de care mă atașasem În virtutea plusului de siguranță (reală, imaginară?) pe care o derivam instinctiv din Împrejurarea că eram compatrioți, ca și cum asta ar fi reprezentat vreun argument sau vreo garanție pentru ceva anume. Nu-mi plăcea să recunosc că la apropierea Încrezătoare de doamna psiholog mai contribuia și atracția pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
prăbuși. Mai știi? Au urmat minute lungi de așteptare surescitată. Ca și când aș fi avut În față două televizoare fixate pe programe diferite, la care mă Încăpățânam să privesc ba alternativ, ba, În măsura posibilităților, simultan, Încercam să văd pe pânze imaginare ce se petrecea În sala Consiliului concomitent cu ce credeam eu că se Întâmpla cu Eveline În tentativa ei de a reveni În timp util În locul unde se părea că e nevoie disperată de prezența ei. Dacă Întrunirea de la ultimul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
și fantasmele sale nu se pot ridica la regimul ontologic al miturilor, pentru că nu au fost trăite de omul total, și nu transformă o situație particulară în situație exemplară. De asemenea, neliniștile și frământările omului modern, experiențele sale onirice ori imaginare, deși "religioase" din punct de vedere formal, nu se integrează, ca la homo religiosus, într-o Weltanschauung și nu întemeiază un comportament. Un singur exemplu ne va ajuta să înțelegem mai bine deosebirile dintre aceste două categorii de experiențe. Activitatea
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
cea mai înaltă spiritualitate: înțelegînd simbolul, el reușește să trăiască universalul. Viziunea religioasă a Lumii și ideologia care o oglindește îi îngăduie să folosească această experiență individuală, să o "deschidă" spre universal. Imaginea Arborelui este încă destul de frecventă în universul imaginar al omului modern areligios, reprezentând un cifru al vieții sale profunde, al dramei care se petrece în inconștientul său și care privește integritatea vieții sale psihomentale, așadar propria sa existență. Atâta vreme însă cât simbolul Arborelui nu trezește conștiința totală
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
său profesor la Coimbra - "era totuși umil când trebuia; scandalagiu și obraznic, totuși timid în fața primejdiei; sectar odios, prieten al măririlor și comodităților vieții..." Portughezii își amintesc încă de spaimele lui penibile; când sărea din tramvaie de teama unei bombe imaginare, se prefăcea rănit ca să nu iasă pe stradă, leșina când se complicau lucrurile și se închidea în ascensorul hotelului ca să scape de urmărire. Îndată ce ajunge la putere, fură sume considerabile din tezaurul Statului, fără șovăire. Numai la Credit Lyonnais avea
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
lor În noaptea agitată. Suspinul lor va dăinui. Burlanul dintr-o parte a terasei se aude bolborosind constant, ca o persoană pisăloagă. Uneori, un foșnet tulbură ritmul ploii printre frunze, făcând-o pe Tamara să se Întoarcă În direcția unui imaginar zgomot de pași și atunci, Într-o lumină firavă - care se ridică acum deasupra orizontului memoriei mele, În ciuda ploii - puteam desluși conturul chipului ei; dar n-avea de ce sau de cine să se teamă și imediat scotea Încet aerul pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
au pitit obiectele pierdute. Rătăceam orbecăind pe Bulevard, cu senzația că deja sunt un altul. Că timpul meu rămăsese în loc, undeva, într-un departe tot mai îndepărtat în urma mea, și eu, în dimineața cețoasă, mă pierdeam într-un timp virtual, imaginar. Nu știam cine mă imagina, dar simțeam cum acolo, în miez de noapte, acela care eram, care fusesem, rămăsese țintuit locului și doar mă privea. Poate mă închipuia. Am intrat, în cele din urmă, în cofetăria „Tineretului“. Ana s-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
plângi, baiat la tom Ițac plecat, tu rămas. Dar eu dăm voie la tine să vină citiți jurnal când vrei, chiar făr’ băiat lu’ tom Ițac“. Chiar și acum, instinctiv, când intru într-o frizerie, ochii îmi aleargă spre o imaginară măsuță, dintr-un nevăzut colț al încăperii, unde vălătucii nălucirilor par stivuiți în mape maronii... Când curva ieșea în oraș, o urmăream toți puștanii strânși în poarta casei lui D. Trecea printre noi unduindu-și ușor coapsele durdulii, aranjându-și zulufii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
la țiplă, cum aduce acuma. De amintirea lu’ dom’ profesor desfac acu’ cartea. N-o vezi ce barie a scos din capul lui? Și avea profesoru’ și o burtă... Uite-așa.“ Se răsuci de câteva ori, mângâindu-și o burtă imaginară, imensă. „Zău, uite-așa o avea. Sunteți de acord că merită șase lămâi.“ I le-am dat. Mă trecusem pe listă la serviciu să cumpăr Istoria, dar ni se repartizaseră mai puține exemplare și la mine nu mai ajunsese nici unul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
tumbă cu salt mortal și dați declarație la morgă. M-am dus să-l recuperez pe Bumbu. Stătea pe ultima treaptă a scării, jucându-se cu o coadă de mătură pe peretele verzuliu din fața sa. Desena sau urmărea un traseu imaginar, bolborosind ceva despre încrengăturile neamurilor din familia Paleologilor. Lovea cu bățul într-o pată sângerie, furios: „Acolo s-a produs adulteru’, s-a stricat spița și a început prăbușirea casei“. Avea o patimă neobișnuită în felul în care mișca bățul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
făgăduit... Cel care ascultă de mine va trăi liniștit; cel care se va socoti prea deștept o să regrete că s-a născut. Așteptă ca unul dintre francezi, care vorbea spaniola, să-i traducă colegului vorbele rostite, apoi trasă o linie imaginară care pornea de la stînca ce-i slujea drept turn de veghe și mergea pînă În centrul golfului dinspre miazănoapte: - Asta e granița pe care nu aveți voie s-o treceți, nici francezii Într-o parte, nici voi În cealaltă. Cel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
acolo lângă tine, iubita, și veghează asupra ta, cum face Iisus. Au fost multe momente când am crezut că îngerii mi-au atins viața. Odată mă uitam la televizor și un medium vorbea de copii și de faptul că „prietenii imaginari“ sunt îngeri pe care doar copiii îi văd (eu am avut trei când eram copil). Am avut o grămadă de probleme când eram mică și eram foarte nefericită pe vremea aia din cauza la greutatea mea și la tot felu’ de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
Cristescu îl privea cu inima strânsă. Celălalt întrebă sfios, cu o voce mică: ― Să vi-l cînt? Maiorul înclină ușor capul. Dascălu își schimbă fericit poziția. Înfipse mâna stângă în genunchi și cu dreapta începu să zdrăngăne la o ghitară imaginară. ― Odată, într-o țară fără fluturi albaștri / O broască și un cânta lup ha, ha / Au intrat la zdup! Ha, ha / Pe cantalup îl chema Lae / Și-i plăcea la pârnaie, ha-ha / Pe broască o chema Lența / Și-i plăcea
Bună seara, Melania. Cianură pentru un surâs by Rodica Ojog-Brașoveanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295600_a_296929]
-
adus noroc nici unuia dintre cei care au avut de-a face cu ele. Dacă socotești câte crime s-au comis din cauza lor, îți vine pur și simplu amețeala. În '42, ultimii posesori, soții Cruceanu, au fost trimiși pentru o culpă imaginară într-un lagăr de exterminare. Colonelul Werther von R., șeful comandamentului german, era un amator rafinat de obiecte de artă... Plutonul de execuție sau crematoriul reprezentau un mijloc comod de a te debarasa de proprietarii legitimi. Ani de zile, rudele
Bună seara, Melania. Cianură pentru un surâs by Rodica Ojog-Brașoveanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295600_a_296929]
-
rataților. * În bestiarul uman, cel mai pitoresc se situează aventurierii, boemii, pe care nimic din adâncuri nu îi poate ține să își consume energia sufletească într-o continuă caval cadă a risipirii, a schingiuirii prin excitante, într-un sfâșietor asalt imaginar asupra existenței, în care epuizarea împinge ființa spre revelații care exclud orice împlinire, dar nu zădărnicia și deloc desăvârșirea. Acești oameni sunt o introducere anarhică la sfințenie. Veritabili avocați ai oralității universale, cu ființa răvășită de miracole (ca să creeze măcar
Singurătatea lui Adam: despre neîmplinire şi alte regrete by Claudiu Soare () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1325_a_2713]
-
se situează în afara spațiului și a timpului. Matematic însă, contrariul poate fi demonstrat. Ce relevanță are o astfel de demonstrație? Matematica nu este o categorie absolută a gândirii, cum tinde să ni se impună astăzi. Dar dacă existența unei lumi imaginare poate fi construită matematic, atunci confuzia între ceea ce poate fi imaginat și ceea ce poate fi conceput e maximă. * În a doua jumătate a secolului al XVIII-lea, un anonim scrie în prefața cărții la care a lucrat o viață întreagă
Singurătatea lui Adam: despre neîmplinire şi alte regrete by Claudiu Soare () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1325_a_2713]
-
o curiozitate, dar dacă nu vreți, nu răspundeți. Omul ezită o clipă, apoi, serios, răspunse, Da, domnule, am votat în alb, după câte știu nu e interzis, Interzis nu e, dar vedeți rezultatul. Omul părea să fi uitat de prietenul imaginar, Domnule primar, eu, personal, n-am nimic împotriva dumneavoastră, chiar pot să recunosc că ați făcut treabă bună la primărie, dar nu eu port vina pentru situația aceasta pe care o numiți rezultat, am votat cum am avut chef, în cadrul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1963_a_3288]
-
toți ceilalți ieșiseră să stea în curte, dar Tom și cu mine am rămas în sufragerie, să bem restul de vin. — În sănătatea ta, unchiule Nat, a zis el, ridicând paharul. — Și a ta, Tom, i-am răspuns. Pentru Paradisuri imaginare: viața intelectuală în America dinainte de Războiul Civil. Regret că trebuie s-o spun, titlul e cam pretențios. Dar nu mi-a venit ceva mai bun în minte. — E bine că e pretențios. Îi face pe profesori să ia aminte. Ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]