7,387 matches
-
SPUNEA CĂ TARROU GLUMEȘTE ȘI SE UITA LA EL. DAR ÎN LUMINA DIFUZĂ CARE VENEA DIN CER, A VĂZUT O FAȚĂ TRISTĂ ȘI SERIOASĂ. VÂNTUL SE ÎNTEȚEA IARĂȘI ȘI RIEUX SIMȚEA CĂ ERA CĂLDUȚ LA ATINGEREA PIELII. TARROU S-A SCUTURAT: ― Știi, spune el, ce-ar trebui să facem pentru prietenie ? \ Ceea ce dorești, spune Rieux. \ Să facem o baie în mare. Chiar pentru un viitor sfânt, e o plăcere demnă. Rieux zâmbea. \ Cu permisele noastre putem să mergem pe dig. În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
mulțumesc și că acum totul era bine. Când ea s-a așezat din nou, Tarrou închisese ochii și chipul său istovit, deși avea gura pecetluită, părea din nou că zâmbește. La prânz febra atinse culmea. Un soi de tuse viscerală scutura corpul bolnavului care începuse să scuipe sânge. Ganglionii încetaseră să se mai umfle. Erau mereu la locul lor, tari ca niște piulițe înșurubate în scobitura articulațiilor și Rieux socotea imposibilă deschiderea lor. În intervalele febrei și tusei, Tarrou se uita
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
miroasă bucata aceea de pânză. În aceeași clipă, un foc de revolver a pornit de la etajul al doilea și câinele s-a răsucit ca un ghem dând violent din labe pentru ca în cele din urmă să cadă pe o parte, scuturat de tresăriri lungi. Drept răspuns, cinci-șase detunări venite dinspre ușile din față au sfărâmat oblonul. Tăcerea s-a așternut din nou. Soarele coborâse și umbra începea să se apropie de fereastra lui Cottard. Frânele unei mașini au gemut încet pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
agitat și a pornit în direcția doctorului și a bătrânului său prieten. ― Circulați, spunea agentul. Rieux și-a ferit privirea când grupul a trecut prin fața lui. Grand și doctorul au pornit în amurgul care se sfârșea. Ca și cum evenimentul ar fi scuturat toropeala în care adormea cartierul, aceste străzi lăturalnice se umpleau din nou de zumzetul unei mulțimi în prada unei veselii fără margine, în pragul casei, Grand i-a spus doctorului la revedere. Se ducea să lucreze. Dar în clipa în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
fără deosebire, se Împerecheau În toate felurile, Thomas devenea un demodat. Poate și el, Într-o lume care admitea senină, În numele libertăților omului, aproape orice, ar fi fost tentat să Încerce mai mult; nu, asta nu, Thomas doar gîndindu-se și scutura din cap, nu se putea Împreuna c-un bărbat. Se Însoțise cu femei de tot soiul, Ingrid ar fi putut să fie un liman, dacă ar fi iubit-o, dar pe cine iubise vreodată? - avusese impresia, doar, În cîteva rînduri
După Sodoma by Alexandru Ecovoiu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/869_a_1561]
-
toată lumea ar fi aflat c-am citit multă literatură importantă, ca Doamna Dalloway și Valea păpușilor. Ciudat, și eu, care credeam c-o imit pe Virginia Woolf, i-am replicat. M-a apucat de umeri cu violență și m-a scuturat. Eram șocată. —Trebuie să te maturizezi și să termini cu copilăriile astea. Putea să se termine rău, mi-a spus. Încetează! am țipat. Încetează să fii atât de răutăcios cu mine. Nu mă simt în formă în clipa asta. Viața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
copile drag, să fie stăpână. Fă-o stăpână peste inima ta, peste punga, cheltuielile, bucătăria și hotărârile tale. Caută o femeie cu autoritate, care să știe să iubească... și să te conducă.“ — Soția mea va cânta la pian - zise Antonio, scuturându-se de amintiri și doruri. — Pian! La ce bun? - întrebă Liduvina. — La ce bun? Păi tocmai asta îi e tot farmecul, că nu servește absolut la nimic, adică nu-i de nici un folos. M-am săturat de servicii... — De-ale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
brunetă, care râdeau îngerește. Și le-am urmărit pe toate patru. Ce înseamnă asta? Păi asta-nseamnă, iubite Augusto, că rezerva ta de dragoste îți somnola inertă în adâncul sufletului, incapabilă să se exprime; a apărut Eugenia, pianista, te-a scuturat și-a învolburat cu ochii băltoaca în care-ți dormea iubirea; ea s-a trezit, a țâșnit de-acolo și, fiind atât de mare, se revarsă pretutindeni. Când unul ca tine se îndrăgostește cu adevărat de o femeie, se îndrăgostește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
te iubesc... — Așa, așa, Rosario, așa! Ei! În clipa aceea ușa se deschise, apăru Liduvina și, exclamând „ah!“, o închise la loc. Augusto se tulbură mult mai mult decât Rosario, care, ridicându-se iute în picioare, își netezi părul, se scutură și, cu glas întretăiat, zise: — Bine, domnișorule, facem socoteala? — Da, ai dreptate. Dar ai să te-ntorci, nu-i așa, ai să te-ntorci? — Da, am să mă-ntorc. Și mă ierți pentru toate? Mă ierți? — Să vă iert... pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
casa, repet. Ți-o dăruiesc. — Dar Eugenia, Eugenia... — Destul! Și fără a-i mai arunca vreo privire, cei doi ochi de foc dispărură. Augusto rămase o clipă ca scos din minți, fără a-și da seama că există, și, când scutură ceața confuziei care-l învăluise, își luă pălăria și-o porni pe străzi rătăcind la întâmplare. Trecând pe lângă o biserică, San Martín, intră în ea, aproape fără a-și da seama ce face. Nu văzu la intrare decât luciul livid
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
naș de cununie. Iar apoi am să plec într-o călătorie lungă și îndepărtată. XVI — Ești insuportabil, Mauricio - îi spunea Eugenia logodnicului ei în odăița aceea a portăresei -, absolut insuportabil, și dacă o s-o ții tot așa, dacă nu te scuturi de nepăsarea asta, dacă nu faci ceva ca să-ți cauți un loc de muncă și să ne putem căsători, sunt capabilă de orice nebunie. — De ce nebunie? Hai, ia zi, scumpeteo - și-i mângâia gâtul, răsucindu-și pe deget o buclă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
ai vrea tu, după cum spui. Da’ ia vino-ncoace... — Ei, lasă-mă, Mauricio, ți-am spus de sute de ori să nu fii... Să nu fiu drăgăstos... — Nu, să nu fii... grosolan! Fii cuminte. Și dacă vrei mai multă încredere, scutură-te de lene, caută-ți cu adevărat de lucru, și-n rest, știi. Asta că să vedem dacă ai glagore, ei? Vezi că ți-am mai dat și altădată o palmă. — Și ce tare mi-a plăcut! Hai, scumpeteo, mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
se năpusti asupra fetei, care se și ridicase în picioare, o strânse la piept, își lipi buzele uscate de buzele ei și așa, fără să o sărute, rămase o vreme apăsându-și gura de-a ei, în vreme ce-și scutura capul. Și apoi, dându-i drumul: — Hai, du-te! Rosario ieși. Și de îndată ce ea ieși, Augusto, ostenit de parcă tocmai ar fi alergat leghe întregi prin munți, se aruncă pe pat, stinse lumina și începu să monologheze: „Am mințit-o și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
din Bayona mă întoarce la bazilica Santiago din Bilbao, la bazilica mea. Până și fântâna aceea monumentală pe care-o are-alături! Și toate astea m-au ajutat să văd finalul romanului despre Jugo al meu. Jugo al meu s-ar scutura în cele din urmă de carte, ar renunța la cartea fatidică, atunci când ar termina-o de citit. În rătăcirile lui prin lumea lui Dumnezeu întreprinse ca să scape de fatidica lectură, ar ajunge pe meleagurile sale natale, pe cele ale copilăriei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
ce se întâmplă acum. 23% dintre români îl cred pe Ceaușescu, acum, la anul de grație 1999, cel mai mare conducător din secolul XX. Vin unii ca noi și trimit un fax de la Oxford la revista 22 sau la Dilema, scuturați de scârbă. Popor, scriu ei a pustiu ( Cine naiba dintre nostalgici citește 22-ul și Dilema? Eu mă includ în acești ei, altfel aș fi ipocrită.), să-ți fie rușine! De ce ai nostalgia dictaturii? Puteai tu, popor, să mergi la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
și le trimit, așteptând izbăvirea de sărăcie în mod glorios. Vine Horia Brenciu și îți scandează numele, într-o duminică seara: „Maricica Acucului, Broșteni 5, Vaslui, a câștigat o sută de mi-li-oa-ne!”... În jurul lui, opt fătuci deghizate în majorete își scutură fundulețele a bucurie trucată sau, mai rău, autentică. Te-ai supărat pe ei, că nu găsesc soluții productive. Nostalgia lor este după siguranță, nu după Ceaușescu, după minime certitudini. Dacă nu-și pot face nici un calcul rațional de viață, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
pe care ni-l dă Dumnezeu ca natură. El ca natură, nouă ca natură. E o colină cu un șir lung de morminte, ascunse între ele de copăcei, de narcise, de trandafiri încă neexplodați și neîmbobociți, de pruni care se scutură în metamorfozele lor spre țuică. Acolo pot asculta cum crește iarba printre greieri și pe sub mierle. Și tot acolo pot vedea o imagine simbol a unei lumi care trece de la secolul XX industrial înapoi la secolul XVIII. Cândva, în anii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
-se cu capul de pământ la icoane sau privind cu ochii dilatați la televizor. Când treptele de lumină au început să crească iarăși, zorelele s-au deschis, regina-nopții s-a închis, floarea-soarelui și-a regăsit rotirea înceată, rățuștele și-au scuturat aripile, cocoșii au cântat de ziuă. O zi derulată în patru minute, o zi întreagă. Cea mai acută percepție cosmoterestră pe care am trăit-o. Tata a deșurubat votca. Universul mirosea a aripi de pui prăjite la jar, a fân
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
Relația mea cu ea era foarte simplă și „naturală”: vârste identice, comunism est-european. Background comun. Două diferențe majore. Prima: comunismul post-titoist a fost soft și suportabil față de stalinismul tovarășului (că noi și comunismul l-am făcut retro, când alții se scuturau de stalinism, îl ctitoream în variantă naționalistă). A doua e aceea că, în tranziție, ei s-au dezmembrat ca stat federativ (uneori au făcut-o absurd de violent), iar noi ne-am dezmembrat prin atomizare, păstrând statul bun părinte: fă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
nu le aduceți până nu ajung și ceilalți. Mama întotdeauna bea doar gimlet. Habar n-am ce bea Daniel în ultimul timp, dar n-o să refuze un martini. Chelnerul dă din cap că a înțeles și dispare, iar eu îmi scutur șervetul, uitându-mă în jur la oamenii de la celelalte mese. Maxim’s e un restaurant destul de cool, tot numai parchet Wenge din lemn masiv, mese de inox și lumini de atmosferă. E un loc foarte căutat de avocați, mama are
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
a încercat să intre în bucătărie acum vreo jumătate de oră, dar am reușit s-o trimit la plimbare. În mai puțin de o oră, ea și cu Eddie se vor așeza la masă, așteptând o cină gourmet. Își vor scutura șervetele, în așteptarea acesteia ; își vor turna în pahare apa minerală. Un fel de isterie dementă a pus stăpânire pe mine. Știu că nu pot să fac asta. Dar, cumva, nu pot nici să mă dau bătută. Mă tot gândesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
singură puțin timp, ca să apuci să citești cu atenție documentul înainte de a-l semna. — L-am citit deja în mare... Amuțesc în clipa în care Eddie ridică o mână, dezaprobator. — Samantha, Samantha, Samantha, spune pe un ton protector de unchi, scuturând din cap. Am să-ți dau un sfat care îți va prinde foarte bine în viață. Întotdeauna citește documentele juridice cu foarte mare atenție. Mă uit la el preț de câteva clipe, și mă mănâncă nasul de la efortul pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
Maxim’s și i-l întind. — Miel înăbușit cu arpagic cu cartof fondant și crustă de brânză de capră, garnisit cu piure de spanac cu nucșoară, citește siderată. Cineva pufnește în râs și, când ridic ochii, îl văd pe Nathaniel scuturându-se de râs. — Asta a fost tot ce am avut la mine ! mă apăr. Ce era să le zic, pește cu cartofi prăjiți ? — „Assemblé” e musaca. Iris continuă să citească de pe listă. Asta e o denumire simandicoasă pentru plăcinta ciobanului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
Trebuie să-ți folosești simțurile. Instinctele. Ridică încet capacul unei cratițe care fierbe pe foc și bagă o lingură în ea. — Uite, gustă asta. Duc încetișor lingura la gură. — Sos, spun imediat. Delicios ! adaug, ca fată politicoasă ce sunt. Irish scutură din cap. — Nu-mi spune ce crezi că e. Spune-mi ce simți în sosul ăsta. Mă uit la ea confuză. E o întrebare cu capcană, precis. — Păi, simt... sos. Expresia ei nu se schimbă. E evident că așteaptă un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
aud nici un cuvânt din ce spune. Mâna mi se mișcă pe scândură orbește, în sus și-n jos, și mă gândesc obsesiv la a)Nathaniel, b)Nathaniel fără cămașă, c)dacă Nathaniel o avea o prietenă. În cele din urmă scutur cămașa perfect călcată, cu pliurile ca la carte. Foarte bine ! spune Iris, aplaudându-mă. După ce mai capeți puțină experiență, o să poți să faci asta în maxim patru minute. — Arată super, spune Nathaniel zâmbind și întinzând mâna. Mersi. — Cu plăcere ! reușesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]