9,812 matches
-
informații foarte compromițătoare despre Vincennes. — Da, informații pe care procurorul districtual și cu mine le vom trece sub tăcere, În interesul protejării reputației Departamentului de Poliție din Los Angeles. Agitație bruscă: Lynn lăsă să-i cadă țigara și bricheta Îi tremură În mînă. Ed continuă: — Tu și cu Patchett nu puteți cîștiga. Am la discpoziție douăsprezece zile ca să rezolv toată afacerea și dacă nu reușesc, o să Încep să caut capete de acuzare colaterale. Am cel puțin o duzină Împotriva lui Patchett
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
un scaun, o rotație de trei sute șaizeci de grade, scaunul zdrobit de perete chiar deasupra capului suspectului. Yorkin Încercă disperat să se rostogolească În altă parte. Ed Îl Împinse cu piciorul Înapoi În colțul lui. Acum, Încet, glasul să nu tremure, să nu-ți vadă ochii Înmuindu-se În spatele ochelarilor... — Totul! Vreau să știu cum e cu pornografia și cu rahaturile pe care le distribui prin Fleur-de-Lis! Totul! Începe cu urmele de pe mîini și de ce un tip deștept ca Patchett are
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
căpitanul, labe triste! Billy spuse: — Ed, fă-l să tacă! Zău așa, s-a Întrecut orice măsură. Bud izbucni În rîs: — Ed? Hopa, am uitat, șefu’! Tăticul lui e prieten cu tăticul dumitale. Exley, supărat pe bune, roșu la față, tremurînd: — White, ține-ți gura! Poponarii, Încîntați: zîmbete, chicoteli. Exley spuse: — Domnilor, vă rog să răspundeți la Întrebare. Timmy ridică din umeri. — Fii mai explicit. Ce „alte activități infracționale“? — Mai explicit, șantaj. Două picioare care se atingeau se Îndepărtară subit. Bud
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
compromițătoare despre tatăl tău? Despre marele rahat Raymond Dieterling? Exley Îi reteză discursul cu un semnal sugestiv. Omul amețit Își arătă fața: Dick Stens inhalînd gaz. — Mizerii! Wee Willie Wennerholm, Loren Atherton și asasinarea copilașilor. Tatăl tău! Billy Începu să tremure și arătă spre Exley: — Tatăl lui! Priviri În patru direcții, Întrerupte de suspinele lui Valburn. Billy Îl ajută să se ridice și Îl Îmbrățișă. Exley spuse: — Afară! Imediat! SÎnteți liberi! Părea mai degrabă trist decît furios sau speriat. Billy Îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
gard. Pe asfaltul decolorat, puncte Întunecate - sînge. Ușor de urmărit. Traversă locul de joacă, apoi coborî treptele spre ușa boilerului. SÎnge pe clanță, o lumină aprinsă Înăuntru. Scoase pistolul luat de la Bud White și intră. Într-un colț David Mertens tremura. În Încăpere era foarte cald - omul nădușea, năclăindu-și hainele pline de sînge. Își rînji dinții la el și gura i se strîmbă Într-un țipăt sinistru. Ed Îi aruncă pastilele. Acesta le Înhăță și le Înghiți, Înecîndu-se. Ed ținti
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
nu a învățat omenirea cultă, de șapte mii de ani încoace, să moară, pe el care mă uimise prin neomenescul sau supraomenescul lui, prin tot ceea ce făcea sau simțea altfel decât se face sau se simte îndeobște, l-am descoperit tremurând, pălăvrăgind, chicotind, amenințând și plângând - bătrânește și omenește deopotrivă. Și se mai ridica acum în el o finală nevoie de a pune lumea în ordine. Omul acesta care-și închinase viața "culturii romîne", care alesese să rămână în țară, care
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
decât o simplă înlănțuire, un syn-logismos. Poate că tu vei obține conceptul. Crede-mă că nu știm niciodată cu adevărat ce putem deveni. Pentru mine, tu ești deja ceea ce poți deveni. Să nu mă dezamăgești!" Glasul a început să-i tremure, apoi a izbucnit în plâns și a ieșit. Am rămas de partea cealaltă a ușii, neștiind ce să fac, simțindu-mă tare neînsemnat, neputincios și, mai ales, speriat. Constantin Noica se poate considera - și se consideră, cred - un om fericit
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
acolo poți privi lumea, cu colcăiala ei dostoievskiană, de sus. Totul e, repet, să ai o "idee", singurul, adevăratul pașaport de intrare în lumea filozofiei. "Care vă este ideea?" era întrebarea cu care Noica îi făcea pe discipolii săi să tremure. Pentru că fără "idee" ce te făceai? Rămâneai condamnat la lumea sublunară a suflețelului, ceea ce însemna a literaturii, a artelor sau, și mai rău, ajungeai să îți pui nemijlocit problema mântuirii. Iar eu eram foarte mîndru: eu aveam "ideea" ― limita, nu
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
ele pe tăcute. Tatăl meu nu m-a mângâiat, nu m-a îmbrățișat și nu m-a sărutat niciodată, nici când ar fi putut să o facă, când eram copil. Mama, care avea un potențial afectiv enorm și căreia îi tremura vocea când se emoționa, a făcut-o câtă vreme nu s-a lovit de crisparea mea, manifestată destul de devreme, în fața oricărei efuziuni. Îmi displăcea mai cu seamă manifestarea unei emoții prin lacrimi; plânsul îmi provoca un amestec de spaimă și
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
care nu mai este în chip definitiv, ca de o ființă intens iubită și moartă. Mi s-a făcut apoi dor de Carmen, cu care mă însurasem în țară ca să poată veni apoi la mine și pe care o așteptasem tremurând, rugîndu-mă bunului Dumnezeu să mi-o aducă. Apoi a intrat în scenă Andrei, care sosise la un an după mine, scos practic din țară ― după ce fusese dat afară de la Institut pe chestia grotescă cu "meditația transcendentală" ― de o campanie făcută
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
Jupiter tonans român, în hăurile celui mai cumplit Tartaros, supus la pedepse cumplite pentru crima de a fi făcut public, fără să fi cerut voie, scenariul unei iubiri alpine. Scrisoarea aceea a lui Noica, al cărei plic l-am desfăcut tremurând, a venit la capătul unei așteptări atât de încordate și a reprezentat pentru mine o asemenea eliberare, încît de fericire am început să plâng. Am simțit atunci că făcusem una dintre isprăvile vieții mele și că în spatele ei, făcînd-o posibilă
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
și cum îi propune reginei să înceapă să semneze pe prima dintre ele, într-un colț anume, dar nu pe dosul pozei, ci pe suprafața lucioasă color. "Ah, non! Non! C'est trop!" o aud pe regină spunând, cu glasul tremurând și împingînd poza cu mâna. Intervin cu un "Dar e posibil, doamnă?", în vreme ce scutierul în scurtă de piele din dreapta mesei o înhață pe femeie de cot. Femeia își trage, demn, cotul și pleacă, vădit fericită, cu prada obținută în mâini
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
capul la piept. A treia ceartă. El se apropie amenințător, cu chipul desfigurat de furie. Ea stă pe un scaun de bucătărie și capotul de catifea neagră, căzut într-o parte, îi dezgolește un genunchi. El vede cum picioarele îi tremură, cum coapsele se apropie și se îndepărtează ritmic, electrocutate de spaimă. marți, 5 martie Ce îți aduce vîrsta? Un plus de cunoștințe? Aș spune mai degrabă că un deficit, uitarea crescând cu fiecare zi ce trece. Îți aduce însă și
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
clipă și, în felul acesta, nu-i lasă pe ceilalți să înceapă să fie. Discursul final despre moarte rostit în fața discipolilor este o apoteoză a autorității sale și el îi transformă pe aceștia în simpli figuranți. Lui Socrate nu-i tremură mâinile, nu face pipi pe el, nu-și uită vorba. Pentru că nu regresează, pentru că nu cere ajutor și nu are nevoie de el, pe scurt pentru că le refuză celorlalți autoritatea de-o clipă pe care le-ar da-o spectacolul
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
și Bobby fuseseră victimele aceleiași invitații. Cinthia, delicată, Încîntătoare, stătea palidă și mută pe canapeaua de piele a Mercedesului Alături de ea, Julius nu ajungea cu picioarele pînă jos și stătea cu mîinile lipite de trupul Înghețat și cu călcîiele Împreunate tremurînd În aer. În sfîrșit au ajuns. Vilma Îi luă În brațe și-i puse pe trotuar, iar Carlos scoase din mașină corabia cu pînze, al cărei catarg ieșea afară din pachet. Mai soseau și alți copii, care se cunoșteau cît
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
spuneți În ce zi aveți liber? Întrebă el zîmbind și rămase locului În așteptarea răspunsului. — Joia! Joia! Duceți-vă fuga! Anunțați-o pe doamna!... Victor porni ca din pușcă și Vilma scoase un oftat Îi luă de mînă ușor, dulce, tremurînd Încă Înfiorată și se Îndreptă spre sufragerie, iar ei priveau, numai ochi, această parte a castelului pe care o lăsau În urmă. Rafaelito și Pipo aveau un prieten, un idol și cu toate că-și ascunseseră Îngrijorarea față de musafiri, Îl așteptaseră cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
ar fi fost frică de el. Apoi a Început să-i vorbească În șoaptă, abia auzit. Într-o zi, de cum a venit i-a spus În șoaptă: „Roagă-te băiețaș, roagă-te“ și Julius a vărsat și a Început să tremure ca varga. Seara au venit mătușa Susana și unchiul Juan Lastarria cu o telegramă În mînă. Bobby era dus la un prieten, iar Julius se culcase. Servitorii le-au ieșit Înainte să-i primească așa cum se cuvine și cînd au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
dormitorul lui, Îngenunchiat lîngă pat, Julius se ruga de zor, Înconjurat de toată servitorimea din palat. Vilma ținea lîngă el un lighean, pentru orice eventualitate. Carlos plîngea ascunzîndu-și fața În palmele lui uriașe, Nilda gemea Înăbușit, Julius Îi privea Înțelegînd, tremurînd ca varga și simțind că se Înăbușă. Apoi a urmat primirea la aeroport. De acolo s-au dus direct la cimitir. Porunca stăpînilor a fost să nu vină nimeni, fiindcă nu voiau să vadă pe nimeni, În afară de Bobby și de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
ai ireparabilului, specialiști În tristețe, joacă cea mai cumplită scenă, apoi preotul Își asumă partea a doua, trecerea În lumea de apoi. Cinthia, tu, Îngerașul meu, acum stai lîngă tăticul tău. Ciment. MÎna lui Juan Lucas se Întinde și scrie tremurat cîteva cuvinte, face o cruciuliță, Înapoiază mistria și Îi Îmbrățișează, apoi Îi conduce spre ieșire; ei nu se uită Înapoi, Înaintează ca toți ceilalți, În bătaia vîntului, printre flori și grădini, printre morți. Ajung la poarta de fier, ies afară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
cu un zîmbet atît de blînd, dusă parcă pe altă lume: sărmanii de ei simțeau că li se face pielea ca de găină și erau siliți să stea acolo, Înconjurați de icoane, mai ales cu Maica Domnului. Au Început să tremure de atîta așteptare, trecuseră cîteva minute... PÎnă cînd maica stareță vorbi din nou normal, Julius și Vilma răsuflară ușurați, se Încheie starea de extaz și nici un sfînt nu știuse să profite: totul, absolut totul fusese pregătit pentru apariția unui sfînt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
ai apuca un pachet. Cu cealaltă Își desfăcu rochia și dezveli un sîn uriaș, moale, cu un sfîrc roz-Încredibil-presărat-cu-bubulițe și Începu să-l alăpteze. Îi povestea mai departe cum stau lucrurile cu religia evanghelică, așa că el nu putea să plece. Tremura din tot corpul. Nu mai putea suporta. Simțea În gură un gust amar. Apoi se uită spre ușă și vomită. În timp ce vomita Își dădea seama că pentru nimic În lume n-ar fi vrut să verse acolo. Tocmai În clipa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
prea tulburat cînd vorbea despre soră-sa Cinthia, nu putea ridica paharul de pe masă, era palid. De aceea Îl Întrebă dacă trecuse vreodată pe podul suspendat. Întrebarea nimeri drept la țintă, fiindcă gîndul de a trece rîul pe podul care tremură Îl incintă. Vilma nu voise niciodată să-l ducă pe acolo. Străinul chemă chelnerul și plăti consumația. „Haide“, Îi spuse și o porniră amîndoi. Înainte de a ajunge la pod, Îi atrase atenția că tremură tot și Îl Întrebă dacă-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
a trece rîul pe podul care tremură Îl incintă. Vilma nu voise niciodată să-l ducă pe acolo. Străinul chemă chelnerul și plăti consumația. „Haide“, Îi spuse și o porniră amîndoi. Înainte de a ajunge la pod, Îi atrase atenția că tremură tot și Îl Întrebă dacă-i era frică. Nu, răspunse Julius, luînd-o Înainte fără frică. Mergea singur, se apropia prea tare de margine, Peter era Înspăimîntat, dar nu spunea nici pîs, nu fiindcă ar fi fost un monstru, ci fiindcă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
vrut să nu fie silit să aștepte În salonul cu pian. La fiecare cinci minute veneau să-l vadă; Îl găseau mereu, liniștit, foarte bine, chiar el spunea că e foarte bine, pe nesimțite Învăța arta disimulării și mîinile Îi tremurau. Carlos Îl ținu de vorbă tot drumul. Îi spunea că Santiaguito se va Întoarce acum ca un bărbat În toată legea. Acasă hotărîseră același lucru: Santiaguito Împlinea curînd șaisprezece ani, avea să se Întoarcă de bună seamă un adevărat bărbat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
o Îndreptă spre grădină, arătînd astfel locul unde urma să aibă loc trînta, dar Silva crezu că era prima lovitură care se abătea asupra lui și sări de gîtul lui Arzubiaga. Se rostogoliră la pămînt Înlănțuiți și Martinto Începu să tremure de emoție, Își rodea un deget, nu pierdea nici o clipă din ochi spectacolul, nu voia să-i scape nici un amănunt al luptei și trăgea cu coada ochiului să vadă dacă nu cumva vine vreo călugăriță, toate astea În același timp
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]