6,679 matches
-
gropii se aude un urlet dement, BRUNO luptă ca să iasă, reușește să se ridice puțin, este tras din nou în adânc; se agață de lucrurile din jurul gropii care alunecă însă sub forța care îl trage pe BRUNO în groapă; BRUNO urlă, strigă după ajutor, plânge; GRUBI nu înțelege în primele secunde despre ce este vorba.) BRUNO ( Alunecând în groapă.): Uiii! Gruuuubiiiii... Uahhhhrrrr... etc. Etc. etc... GRUBI (Crezând că sunt încă în reconstituire.): Ce e, mă? BRUNO: Ajutor! Ajutor! GRUBI: „Ce e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
sunt niște lași! OMUL CU SACAUA: Sunteți niște fricoși și niște lași! Când ați văzut că unii vorbesc tot timpul și alții n-apucă să scoată nici un cuvânt, de ce n-ați zis nimic? De ce ați suportat mascarada? De ce n-ați urlat? PRIMUL BĂRBAT: De ce? De ce a-ți tăcut? AL DOILEA BĂRBAT: Când ați văzut că piesa e proastă, de ce n-ați fluierat? VIZITATORUL: Când i-ați auzit că încep să povestească din nou actul întâi, de ce n-ați tropăit? RECRUȚII: Mamă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
să aruncăm confetti și să spargem baloane și să ne jucăm așa ca și cum habar n-am avea de piesă și publicul să plece singur, dându-și seama că ăsta e finalul... Și să ne lase pe noi aici, dansând și urlând și făcând tumbe... Ia spuneți, unde ați mai văzut voi un final ca ăsta, să plece spectatorii în timp ce noi ne jucăm de-a carnavalul? Ai? BRUNO: Nu e rău. MAJORDOMUL: N-ar fi fost rău. MAMA (Se ridică, foarte chinuită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
care se apropie. MACABEUS va rămâne insensibil pe toată desfășurarea primei apocalipse. PARASCHIV se va chirci și mai tare și se va lovi cu pumnii în cap. Explozii care se apropie și cutremurarea scenei. Apocalipsa e chiar deasupra pivniței. PARASCHIV urlă. De sus cad bucăți de tencuială. Curge praf din tavan. Trompeta se clatină pe cui, la început mai slab, apoi pendulează puternic. Flacăra lumânării tremură. Apocalipsa la apogeu. Trompeta sare din cui și se rostogolește pe jos. Îndepărtarea apocalipsei. Zgomote
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
venit două păsări negre și au început să ciugulească fiecare din câte o jumătate și se făcea că păsările mâncau și din când în când se uitau una la alta... așa cum ne uităm noi acum... Ce să fie asta? PARASCHIV (Urlă furios și isteric.): Cad. MACABEUS: Atunci m-am ridicat de la masă nemâncat și am luat-o încet peste câmpie... Se făcea că era o câmpie netedă și din loc în loc se vedea câte o jumătate de arbore... Ce să însemne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
caută. MACABEUS: Nu fi prost. Nu ne caută nimeni. PARASCHIV: Am văzut focul. MACABEUS: Unde? PARASCHIV: Acolo... MACABEUS: Era stins? PARASCHIV: Era mare... Au făcut un foc mare... MACABEUS: Vino jos! PARASCHIV: Nu! Au să ne spânzure. MACABEUS: Vino jos! (Urlând.) Vino jos, n-auzi? (Îl apucă brutal și-l trage, răsturnându-l pe scară și rostogolindu-l, în așa fel încât jumătate din conținutul găleții să poată fi salvat.) Vino, mă, aici... (Îl prinde de urechi și-l privește în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
PARASCHIV (Nebun.): Trompeta, unde-i trompeta? (Urletele Apocalipsei; sunetele pot sugera un raid aerian, se pot auzi sirenele unui oraș în flăcări.) MACABEUS (Trăgând de hainele lui PARASCHIV, răsturnându-l pe jos.): Omoară-mă, omoară-mă! PARASCHIV (Ripostând, trăgându-se, urlând.): Vreau să ies, vreau să mă duc... (Se smulge și se repede spre scară.) MACABEUS ( Se ridică, uriaș, grotesc, implacabil; se repede spre PARASCHIV, stingând dintr-un gest și lumânarea de pe masă; îl trage pe PARASCHIV de picioare, îl ia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
semnele unei lupte, rafale de armă, loviturile antiaeriene etc.) PARASCHIV (Chircit în colț, trezit și înspăimântat.): Ce vrei? MACABEUS (Scoțându-și centura.): Să mă omori, ai? Așa? Omoară-mă... Da’ înainte... Da’ înainte... (Semiântuneric; gesturile aproape că se ghicesc.) PARASCHIV (Urlând.): Ce vrei? Ce te-a apucat? MACABEUS: Jos, jos! Cu fața la perete! PARASCHIV: Nu! MACABEUS: Scârbă! Ai s-o-nveți și pe asta! PARASCHIV (Încercând să restabilească dialogul lucid.): Te rog... Stai acolo... (Se târăște în jurul camerei, cu spatele lipit de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
Tu ești? (Tăcere.) Tu ești, Maco? (Sus încep din nou tropăiturile și răcnetele; apoi câteva explozii; apoi un val de fum, pare că un incendiu colosal a izbucnit dintr-o dată; fum și flăcări prin deschizătură, PARASCHIV își retrage capul, îngrozit, urlând.) PARASCHIV: Macooo! Unde dracu’ ești? (Se apără de fum și de flăcări.) Macooo! (Un urlet chiar la buza deschizăturii.) Mă! Aici ești? MACABEUS (Vocea gâlgâită a lui MACABEUS, speriată și tremurătoare.): Fugi! Bagă-te-n jos! (Apar în deschizătură picioarele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
în încăpere; cei doi sunt aruncați pur și simplu de pe trepte, se rostogolesc în jos ținându-se unul de altul și agățându-se de scară cu disperare; MACABEUS scoate un urlet îngrozitor, își duce mâinile la față, se rostogolește apoi urlând și rămâne înțepenit la piciorul mesei, cu fața în jos și cu mâinile ghemuite la piept; fluxul exploziei a stins flacăra lumânării, chepengul a căzut de la sine în urma celor doi; întuneric și tăcere totală.) (Pauză; gâfâitul lui PARASCHIV; PARASCHIV începe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
stâng.) MACABEUS: E jupuit? PARASCHIV: E alb. MACABEUS: Cum dracu’? PARASCHIV: Am să te leg pe față. MACABEUS: Leagă-mă... (PARASCHIV începe să-i curețe fața lui MACABEUS.) PARASCHIV: Te doare? MACABEUS: Nu știu, nu cred... PARASCHIV: Ar trebui să urli de durere... MACABEUS: Nu știu ce am. Nu mă doare. PARASCHIV: Ești lovit prea tare. De aia. MACABEUS: Arăt al naibii de urât, nu? PARASCHIV: Ca un drac. MACABEUS: Împuțită treabă. PARASCHIV: Asta-i... MACABEUS: Nu trebuia să mă duc... PARASCHIV: Ți-am spus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
lui.): Ia te uită! (Hohot de râs.) De asta m-ai chemat! MACABEUS (Urlet dement, se repede cu toată forța sa în direcția în care simte că ar trebui să fie PARASCHIV; începe un cumplit joc de-a baba-oarba; MACABEUS urlă dement și-l caută pe PARASCHIV, târându-se, rostogolindu-se pe jos, atingându-și cioturile mâinilor, izbindu-se de obiectele din încăpere și de pereți; PARASCHIV râde în hohote și-l împinge din când în când cu piciorul; PARASCHIV se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
mai vreau! Lasă-mă! PARASCHIV: Cum să te las? Unde să te las? De ce să te las? MACABEUS: Nu mai vreau! Nu mai vreau! Pleacă! PARASCHIV: Unde să plec? De ce să plec? Eu rămân cu tine... (Rânjind.) Rămânem împreună... MACABEUS (Urlând, răcnind, scuipând.): Pleacă, pleacă... Vreau singur... PARASCHIV: Singur, zău, singur, na... (Îl ridică, șncearcă să-l repună în poziție verticală.) Stai așa! Stai că n-am terminat... Încă nu m-ai prins... (MACABEUS se lasă în jos, moale ca o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
prin încăpere.) Am să te hrănesc și tu... (Îl trage de picioare, îl rostogolește printre lucruri.) tu... ai să mă cauți... ai să mă cauți cu ochii închi... o să fie așa de frumos... MACABEUS (Încercând să-l izbească, zvârcolindu-se, urlând, încercând să se agate de ceva în drumul pe care îl târăște PARASCHIV.)’: Nu! Nu! Am să te omor! PARASCHIV: O să fie frumos... O să ne jucăm în fiecare zi... O să-ți placă... Ai să vezi.. O să ne jucăm șase zile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
PARASCHIV: De ce să nu mă mai auzi... MACABEUS: Taci măcar zece minute... Măcar un minut... PARASCHIV: Ce? Gata? Te-ai scârbit de mine? Nu-ți mai place cu mine? Vrei să te pocnesc? Vrei să-ți dau pantalonii jos? MACABEUS (Urlă dement, se clatină.): Nu mai pot... Crede-mă că nu mai pot. Du-mă afară și lasă-mă afară... Du-mă sus... Mă duci sus? Lasă-mă acolo, sus... Vreau să mă duci sus... Mă duci sus? PARASCHIV: Vrei să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
și începi să te înăbuși prin somn.... (Calul însuși se zvârcolește prin încăpere și mușcă din urechea lui PARASCHIV.) Da... Uite... Chiar acum se zvârcolește prin încăpere și mușcă din urechea ta... (PARASCHIV se zbuciumă, cade pe jos, se zvârcolește, urlă.) Vreau să fiu judecat chiar acum! Chiar în secunda asta! (Așteptare. Secunda zbârnâie prin aer.) Vreau să mărturisesc tot! (Cuvântul tot se desface din găoacea sa aeriană și plesnește pe buzele actorului.) Vreau să spun tot. Am în mine o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
CU BASTON (Vorbind și el din ce în ce mai tare.): Nu vă faceți iluzii, doamnă... Asta nu mai e o lume care să se simtă.. Altădată cum tușeai puțin toată lumea se simțea... Nici nu trebuia să vorbești, schițai un gest, deschideai puțin gura... (Urlând.) Era bun simț, erau de toate... DOAMNA CU VOAL (Strigând cumva isteric.): Se purtau jupoane! BĂTRÎNUL CU BASTON (Dement.): Portjartiere! BĂRBATUL CU ZIARUL (Urlând din toate puterile.): Taică-meu cânta numai în camera lui! Singur! Noaptea! Numai noaptea! Și nimeni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
tușeai puțin toată lumea se simțea... Nici nu trebuia să vorbești, schițai un gest, deschideai puțin gura... (Urlând.) Era bun simț, erau de toate... DOAMNA CU VOAL (Strigând cumva isteric.): Se purtau jupoane! BĂTRÎNUL CU BASTON (Dement.): Portjartiere! BĂRBATUL CU ZIARUL (Urlând din toate puterile.): Taică-meu cânta numai în camera lui! Singur! Noaptea! Numai noaptea! Și nimeni n-a știut niciodată! Nimeni! Numai eu! Numai eu! DOAMNA CU VOAL (Lovind cu picioarele în pământ.): Și la noi! Cânta numai fanfara... În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
începe să cânte cu o voce destul de educată de soprană.) O sole mio... o sole mio... O sole mio... (Dezlănțuire totală. BĂRBATUL CU ZIARUL tropăie și face pe trompetistul cu ajutorul ziarului, DOAMNA CU VOAL se urcă pe un scaun și urlă în disperare același „o sole mio...” iar BĂTRÎNUL CU BASTON începe să bată la baterie pe marginea unui scaun. BĂRBATUL CU VIOLONCELUL continuă să cânte la violoncel, concentrat, pasionat, netulburat. În culmea dezlănțuirii, BĂTRÎNUL CU BASTON scoate o muzicuță din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
sunt un ratat, că am pretenția de a fi cunoscut, odinioară, e drept, numai pentru câteva ore, senzația mersului prin ploaie? Nu? Toate acestea le știați de mult. din clipa în care ați venit aici, vreți să mă faceți să urlu, să mă târăsc prin praf, să-mi smulg pielea de pe față? Sunteți o bestie, domnule, de ce ați venit aici, de ce vreți să ne tulburați viața, de ce? (Tremur al capului, un acces nervos, gesturi haotice.) Unde sunt ploile pe care le-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
să călătoresc măcar un ceas, măcar un minut... prin ploaie... Și el tăcea, tăcea tot timpul și din când în când zâmbea... Atunci l-am prins de piept și l-am scuturat, l-am plesnit de câteva ori, i-am urlat în față, l-am înjurat, l-am lovit groaznic... Și el a tăcut tot timpul... N-a vrut să-mi spună nimic, nici un cuvânt, nimic. Avea doi ochi foarte mari și foarte rotunzi, doi ochi de apă, așa cum aveți și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
să le auzim și ni le spui mereu, toată noaptea ai vorbit prin somn și ai spus fel de fel de prostii și ai povestit atâtea lucruri și ai plâns prin somn, ai icnit prin somn toată noaptea și ai urlat ca un câine. Și nouă ne-a fost milă și am vrut să te trezim și Bruno te-a stropit cu apă și Grubi a încercat să-ți ridice pleoapa și să te facă să tușești ca să te scoli și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
te-a stropit cu apă și Grubi a încercat să-ți ridice pleoapa și să te facă să tușești ca să te scoli și să nu te mai chinui așa de urât. Și tu i-ai înjurat prin somn și ai urlat toată noaptea prin somn, ca un câine ai urlat și noi am stat lângă tine și ne era milă de tine și n-am știut cum să te trezim. Și abia spre dimineață te-ai liniștit și ne-am dus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
să-ți ridice pleoapa și să te facă să tușești ca să te scoli și să nu te mai chinui așa de urât. Și tu i-ai înjurat prin somn și ai urlat toată noaptea prin somn, ca un câine ai urlat și noi am stat lângă tine și ne era milă de tine și n-am știut cum să te trezim. Și abia spre dimineață te-ai liniștit și ne-am dus și noi și ne-am culcat. Ce fel de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
am știut cum să te trezim. Și abia spre dimineață te-ai liniștit și ne-am dus și noi și ne-am culcat. Ce fel de somn e ăsta? De ce nu te liniștești? După ce îți pare atât de rău încât urli prin somn și nici nu te poți trezi? Îți pare rău că mori? Băiatule! (CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE e prăbușit lângă scaunul fetei și zvâcnește ușor; IOANA îl mângâie.) IOANA: Hei! Băiatule! Nu trebuie să fii așa de trist. Îți pare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]