8,366 matches
-
i-ar spune Letiției care iată ce poate să întrebe, cu fața ei, căzută din lună. - Banda de aplauze? Ce-i asta? I-a dat la o parte mâna care coborâse sub pântec și s-a ridicat, atentă, într-un cot. - O bandă cu aplauze, înregistrată dinainte, se strâmbă Radu. I se dă drumul atunci când Tovarășul ajunge la un cuvânt-cheie. Când spune bunăstare, intră banda cu scandarea numărul 10, să zicem, Ceaușescu să trăiască, România să înflorească! De trei ori, de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2210_a_3535]
-
carte, întâmplare, rămân mută, fără să știu ce să spun sau să cred, cumva descumpănită, pradă neliniștilor mici și mari, îmi scot ochelarii, mă așez pe marginea patului, care e foarte jos, și stau cam ca gânditorul de la Hamangia, cu coatele pe genunchi și bărbia în pumni. Apoi îmi lipesc palmele peste ochi și zac așa, încremenită, abia suflând, minute în șir. Uneori chiar o oră, până reușesc să mă smulg. Mă ajută, ca niște frânghii salvatoare, trei-patru cărți. Despre odgonul
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2210_a_3535]
-
să vedem Elicopterul. Securiștii nu lăsau pe nimeni să privească pe geam. Ni se rupea, noi voiam să vedem Elicopterul, așa că am luat cu noi și provizii, un harbuz, un cuțit, o pâine. A fost o zi faină, mergeam pe coate, vorbeam în șoaptă, fix ca-n filme. Cipi a descoperit că exact pe marginea blocului se lăfăia un ditamai panou roșu pe care scria TR|IASC| TOVAR|ȘUL NICOLAE CEAUȘESCU cu litere mari, albe, din scârțâietoare. Cipi a șutit câteva
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2208_a_3533]
-
de mine, mi-a luat mâna și mi-a condus-o, nerăbdătoare, de la genunchiul cald, în sus, spre coapse. Acolo... acolo... am crezut că mă topesc de frică... acolo, în umezeala aceea cleioasă, catifelată, lacomă, înghițindu-mi mânuța până aproape de cot, în timp ce zgomotul monoton al clasei ne acoperea ca un cort ocrotitor, ferindu-ne de restul copiilor, vrăjindu-ne ca-n basmele cu zâne binevoitoare și clipocitoare... iar profa, mișcându-se încetișor înainte și înapoi, închisese ochii și din colțurile gurii
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2208_a_3533]
-
zile. Și tocmai când socotea că e timpul să aleagă, oprindu-și privirea pe un conte de Savoya, tinerel, palid la față și plin de mușchi, ciolănoasa de Fibbia care dormea alături se răsuci în somn și-o lovi cu cotul în cap. Amada se trezi. Palatul, marchizul, pretendenții dispărură ca prin farmec. Sculându-se în capul oaselor și deschizând ochii, Amada văzu în locul acelor minunății șoarecele lihnit care în fiecare noapte ieșea din gaura de lângă ușă și privea cu deznădejde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
drumul!”, spuse îngerul către cel ce aștepta în picioare. Omul înalt își masă puțin ochii, se aplecă asupra cărții și începu să citească rar. Iovănuț recunoscu imediat vechea limbă și cu scris tremurat, trecu pe foaie și pe limba lui, cot la cot cu ceilalți, primele cuvinte auzite: „Capitolul întâi. Facerea lumii. La început a făcut Dumnezeu cerul...”. Apoi se trezi. Episodul 166 VISUL BĂTRÂNELULUI TOTO în culcușul său zdrențuit de sub scara ce ducea la catul întâi al stabilimentului signorei Maxima
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
îngerul către cel ce aștepta în picioare. Omul înalt își masă puțin ochii, se aplecă asupra cărții și începu să citească rar. Iovănuț recunoscu imediat vechea limbă și cu scris tremurat, trecu pe foaie și pe limba lui, cot la cot cu ceilalți, primele cuvinte auzite: „Capitolul întâi. Facerea lumii. La început a făcut Dumnezeu cerul...”. Apoi se trezi. Episodul 166 VISUL BĂTRÂNELULUI TOTO în culcușul său zdrențuit de sub scara ce ducea la catul întâi al stabilimentului signorei Maxima, bătrânul Toto
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
majoritatea lucruri fără importanță, probleme general-umane, iubire, naștere, moarte, bătrânețe, libertate, cum va fi timpul, mă rog, chestiuni ce se discutau atunci pe Dunăre. Insă tocmai când Metodiu abordase cu aplomb problema general-umană a asupririi turcești, iacătă că la un cot, de după un pâlc de sălcii impasibile, pletoase, le tăie calea un masiv caiac la prora căruia stătea în picioare - nu mai încăpea nici o îndoială - un otoman. Grecul se pregăti să-l salute cu un gest larg și-un zâmbet respectuos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
nu doar câteva șuvițe la întâmplare (zău) și un colier de perle care sper că susținea asemănarea cu Audrey Hepburn (tocmai revăzusem Breakfast at Tiffany’s și eram încă obsedată de ea). Cu regret, am renunțat la mănușile negre până la cot, fiind exagerate pentru prima întâlnire. —Arăți minunat, a spus el pe un ton flatant. Dorești ceva de băut? — Da, te rog. Doar nu m-am luptat cu ușile alea de la intrare ca să refuz de cealaltă parte a lor un cocteil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
aceasta era nevoie să se aplece peste pernele de tafta și jucăriile pufoase care umpleau scaunul de la fereastră, am avut destul timp cât să ridic mâneca de mătase a pijamalei Briar Rose și să mă uit la brațul Belindei. În jurul cotului erau îngrămădite mai multe semne mici de vârf de ac, fiecare cu propria vânătaie închisă la culoare împrejur. Mi-am dat seama că aceasta nu putea fi opera doctorului. Am tras înapoi mâneca de la pijamaua Belindei exact când Suki s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
spus și m-am îndreptat către liftul de la capătul holului, de fier forjat, la fel de vechi precum manierele portarului. A trebuit să trag cu forță ușile pentru a le deschide când a sosit liftul, nefiind obișnuită, și l-am simțit lângă cotul meu, încercând să mă ajute. Multe dintre doamnele noastre se plâng în legătură cu liftul, a menționat. Este puțin greoi. Am scos un râset înalt, sperând ca stângăcia mea să nu-l facă să creadă că aceasta era pentru prima dată când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
toată puterea, simțind cum pumnii mei și-au atins ținta, deși nu destul de tare încât să-i sparg timpanele. Era prea înalt pentru asta. Eram gata să-mi prind mâinile una de alta și să-i dau una cu fiecare cot, pe rând, înainte să sar înapoi, în afara razei lui de acțiune. S-a azvârlit după mine, lovindu-mă într-o parte a feței. Mi-am dat seama de asta și m-am aruncat odată cu pumnul lui, dar și așa a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
și mă ridicam deasupra lui, fără să-i dau timp să se întoarcă, nimic nu mă mai oprea acum. Mi-am împreunat pumnii și l-am lovit în față o dată, de două ori, de trei ori, cu toată puterea în cotul drept, cu ambele mâini în spate, nelăsându-l să scape, lovindu-l în față, picioarele încă ținându-i coapsa ca o menghină, și cu cât urcam, cu atât el își trăgea genunchiul sub greutatea corpurilor noastre, țintuindu-l la pământ
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
unde rămăsesem. - Hai. Și mai zic: «De unde-ai scos tu, Ivane, panglica cu Bessarabia? Eu știu mai bine decât tine care, pe vremea ceea umblai În patru labe prin turbă și pupai poala Hanului... Eu știu de o Basarabie, Între Cotul Dunării, după Galați și Gura Prutului - În mare, Cahulul și Ismailul - așa i s-a spus o vreme locului, după numele lui Basarab I-ul, domn al Țării Românești, care l-a luat de la Moldova... - L-a luat... A trecut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
cu soră-sa mai mare, mă țin după nu știu ce al ei... În fine, cam așa. Iar acum Emilia (nici În gând nu-i mai zic Mili) mă pișcă de picior; Îmi varsă paharul cu apă; mă lovește În coaste cu cotul ei ascuțit de copil tâmpit! Pentru că Doamna, după ce tușește, zice cu glas că vine-vine vărguța, ea devine foaaarte... cuminte: Își pune amândouă mâinile pe masă, Își ține capul drept, Însă cu degetele piciorului descălțat, sub masă, mă pișcă de pielea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
are. - Da, dar dacă sui În copac, mi-o vezi!, zice ea. - Nu ți-o văd!, zic. Facem o-ncercare: suie, ai să vezi că nu ți-o văd! Deloc, deloc, de tot... Ea se lasă În iarbă, Într-un cot. Se uită la mine pe sub gene: - Dacă nu ți-o arăt eu, tu nu mi-o vezi. - Asta cam așa e, zic, după o vreme. Dacă nu mi-o arăți, tu, eu... - Dacă ți-o arăt eu pe-a mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
mamei ceva În șoaptă. Stă cu spatele spre mine și, din când În când, ridică din umeri. Că adică nu știe. Mama se Îndepărtează, cu colțul basmalei la ochi. Mătușa Domnica se tot Învârtește În jurul ei, o prinde când de cotul stâng, când de cel drept se duc amândouă Încolo, la ciulama și plăcințele. Moș Andrei, cu pălăria În mână: - Să mai Încerce băietu-cela, cu copacii lui, dom’ ofițeri’. Că bunâi Dumnezeu, a’ da de domțători’, săracu’... - Încercăm, moșule, Încercăm, zice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
mă usuc de dor) și, Doamne, cum aș mai vrea să fiu lăsat să umblu, așa, cu bube sub genunchi și să mă pot juca de-a caii, cu hățuri de suspantă nevopsită; și să umblu, țanțoș, prin sat, cu coatele Îndepărtate - ca să se vadă bine de tot cămașa de parașută... Dar de unde? Cine să-i aducă mamei mătasea - să zicem că ar accepta-o? Noi n-avem bărbat În casă, mama-i văduvă, eu orfan: pe tata l-au ridicat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
lui, amestec de dohot Încins de la osii și miros de fier ruginit și Încins (de la căldura locomotivei?, de la bătaia soarelui În acoperișul vagoanelor?); și, pe de a cincea parte, miros de vagon de-a treia. Stau la fereastra vagonului. Cu coatele rezemate de geamul coborât; În genunchi stau, pe baloturile puse Între banchetele din lemn frumos. Stau la fereastră și, uite, nu mi se frânge inima de jale că nu mai stau În calidorul meu. Ba mi se frânge, dar nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
de rușine. Am văzut pe chipul lui Mureșan, după ce aflase că telefoanele i-au fost urmărite, o relaxare totală. Nu-i păsa absolut deloc de impactul la public pe care l-ar avea o (altă) anchetă, îl durea fix în cot de orice ar spune opinia publică. Cu un rânjet disprețuitor, își crea numai explicații străvezii pentru eventuale întrebări venite din partea procurorilor, spunându-i conlocutorului Ciorbă, deja „trădător“ la momentul respectiv: tu să spui așa, eu o să zic așa... Etc. Și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2184_a_3509]
-
fac? Să-mi mut mașina? Dacă nu vă deranjează, mă strecor eu pe dedesubt, așa că nu-i nevoie s-o mai mutați. — Bine. Hai! O burniță fină, aproape invizibilă, schimbă ruginiul pămîntului În culoarea uleiului crud. Probabil că genunchii și coatele băiatului vor avea aceeași nuanță. Ieși de sub mașină cu mingea Într-o mînă. — Cu cît mergeți pe oră? Cu o sută. — Ohooo! exclamă el și coborî În fugă panta de peste calea ferată. Fără să vreau am pufnit În rîs și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
de saké, am simțit că picioarele nu mă mai ascultă. Din fericire, m-am Întors și am dat de un automat cu oracole. M-am relaxat prea brusc sau poate faptul că n-a mai fost nevoie să-mi Întind coatele pentru a-mi proteja paharul de hîrtie așa cum trebuia să fac cînd era prea multă lume, a contribuit la instabilitatea mea și totul se Învîrtea parcă din ce În ce mai repede. Deodată am observat că masa era acoperită cu un material sintetic pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
rapoarte și i-am scris repede un bilet: ,,Te-am văzut. Nu te spun dacă vii cu mine. Dacă-i OK mototolește bilețelul și dă-mi-l Înapoi”. L-am Împăturit În două și i l-am strecurat ușor sub cot. Se dădu Înapoi mirată și-mi aruncă o privire, dar m-am prefăcut că n-o văd și am Început să-mi strîng lucrurile. Desfăcu bilețelul și Începu să-l citească, tulburată. Nasul bont și obrajii durdulii prinseră culoare imediat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
fără să știi pe unde te afli și care ți-e scopul, dar să fii săltat de pe drum fără nici o explicație sau scuză depășea deja orice limite... Dincolo de tejghea, proprietarul era Îngropat pînă-n gît În ziar. Ospătărița cea posacă, cu cotul pe casa de marcat și cu radioul ce-i cînta Încet la ureche, privea afară, dusă pe gînduri. Pe buze i se descifra un surîs batjocoritor. Oare rîdea de programul de la radio sau de mine, căci mă vedea stînd acolo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
Îl socotea un mare pișicher. — Ia Încă două sute de yeni. În total, o mie de yeni, o sumă frumușică, sper. Și hai să ne Încheiem conversația! I-am urmărit privirea speriată ce o evita pe a mea. Mi-am pus cotul pe pervaz și i-am mai aruncat În poală Încă două sute de yeni. — Să știi că nu spun nimănui cum ai cîștigat o mie de yeni. Numai noi doi știm. Hai! Zi repede! — Ce!? Cine ia o mie de yeni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]