9,442 matches
-
resimțită ca venind de la "puteri fantastice - spune autoarea, emblematic - care mă delegau în fața istoriei cu transmiterea a ceva mai puternic decât arta cinematografică însăși". Prin posibilitățile lui multiple, jurnalul face concurență cinematografiei timpului, reface o lume variată și autentică, fără ficțiune. Din interiorul athanorului comunist, I. D. Sîrbu îi răspunde. Meditațiile lui nocturne, însemnate în "jurnal", erau tot o "agitație", un fel de alarmă a spiritului în fața dezastrului moral și material al țării. El scria un jurnal de idei, operă "de sertar
Jurnale care îți răspund by Elvira Sorohan () [Corola-journal/Journalistic/12563_a_13888]
-
asume și alte responsabilități cognitive decât cele de a studia societățile arhaice sau Ťorganiceť - sunt generate tot mai mult nu atât de cultura populară, de folclorul urban Ťspontanť, cât de pătrunderea în imaginarul colectiv al personajelor, situațiilor, simbolurilor literaturii de ficțiune produse de autori profesionalizați. În opinia mea, reflecția asupra modului în care literatura - ca fenomen cultural istoric - este implicată în configurarea și reconfigurarea identității mito-poetice a marilor orașe reprezintă un obiect de cercetare legitim și predilect pentru literatura comparată. În
Atlas de comparatistică urbană by Cosmin Ciotloș () [Corola-journal/Journalistic/6966_a_8291]
-
privirii decât „un morman uriaș de pietre și ziduri ruinate, la adăpostul cărora clădirile rămase întregi ale fortăreței medievale ar putea găzdui o întreagă garnizoană”. Asemeni celorlalte scrieri ale autorului, „Castelul din Carpați” este un roman aflat la granița dintre ficțiune și realitate, suportul desfășurării evenimentelor fiind invențiile tehnice, cărora Jules Verne le dezvăluie secretul și le relevă evoluțiile ulterioare, posibile. Frick, ciobanul satului Werst (unele toponime și nume de persoane creează impresia unei atmosfere germanice), cumpără de la un vânzător ambulant
Agenda2005-12-05-b () [Corola-journal/Journalistic/283497_a_284826]
-
și Vincent Gallo. Filmul, devenit imediat pentru o întreagă generație un film-cult, va primi Ursul de Aur la Berlin și va cunoaște un imens succes de stima și de public. "Novocaina" marchează debutul lui Atkins în regia lung metraj de ficțiune, iar echipa la care recurge este una puternică și de buni profesioniști: producător - Paul Mones ("The Patriot", "Double Team"), imaginea - Vilko Filac (operatorul lui Kusturica de la "Do you Remember Dolly Bell?", "Underground", "Arizona Dream", "Time of the Gypsies", "When Father
Trei filme de vacanță by Viorica Bucur () [Corola-journal/Journalistic/14883_a_16208]
-
evidenței unor opțiuni tematice extinse, îndelung clarificate, de ordin istoric, etnic și, mai ales, etic. Dacă poezia, pentru Blandiana, este începutul și sfârșitul literaturii, infernul și paradisul ei, proza ar putea fi doar purgatoriul, o cale de trecere. Proza de ficțiune provine din același spirit estetic. Și estetic. Dacă poezia este datoare vieții, proza ajunge datoare poeziei. În sensul că, sub presiunea realității, proza descarcă poezia în limitele energiei ei naturale. Literatura descarcă viața de realitate, transgresând-o în fantastic. Modul
Dincolo de poezie by Marian Victor Buciu () [Corola-journal/Journalistic/8990_a_10315]
-
prozaicului. A preferat, pentru o altă epocă, să dea o extensie poetică prozei. A procedat așa, urmând tradiția unor poeți însemnați, ca Al. Philippide, Emil Botta, A. E. Baconsky, și ei ajunși, dinspre poezie spre proză. Spre proza - îndeosebi - fantastică. Ficțiunea devine la Blandiana captare a realității reale, care era și utopia înfăptuită, nu și dezvăluită, expusă. Cotidianul și istoria de atunci, sub semnul larg și profund al autenticității, produc confesiuni și mărturii mirabile. Prozatoarea recunoaște, în ordine ficțională, o redusă
Dincolo de poezie by Marian Victor Buciu () [Corola-journal/Journalistic/8990_a_10315]
-
reale, care era și utopia înfăptuită, nu și dezvăluită, expusă. Cotidianul și istoria de atunci, sub semnul larg și profund al autenticității, produc confesiuni și mărturii mirabile. Prozatoarea recunoaște, în ordine ficțională, o redusă prelucrare a referinței. Se folosește de ficțiune pentru a elibera realitatea. Aduce realitatea pe față, eliminându-i imaginea falsă. Proza sa este un discurs adecvat, verosimil, la o realitate falsificată de închipuirea silită să treacă prin filtrele monoideologiei. În dictatură, lectura nu era preponderent ficțională, dar funcțională
Dincolo de poezie by Marian Victor Buciu () [Corola-journal/Journalistic/8990_a_10315]
-
prin filtrele monoideologiei. În dictatură, lectura nu era preponderent ficțională, dar funcțională. Literatura era un discurs secund, mai pur decât cel al istoriei impure. Referențialitatea, intermediată de oblicvitatea stilistică, se restrânge în timp, producând autarhia textului. (Auto)referențialitatea prozei de ficțiune rămâne una larg deschisă, înglobând (i)realismul, mitul, visul, alegoria, parabola. Pentru Blandiana, proza este calea spre completitudinea expresiei de sine. Descoperim aici o extensie poetologică spre concret și reconstrucție biografică. Întâmpinăm, prin urmare, aceeași poetică a transgresiunii, ca și
Dincolo de poezie by Marian Victor Buciu () [Corola-journal/Journalistic/8990_a_10315]
-
el unul dintre primele romane creditabile ale utopiei românești, în ordine politică, psihologică sau morală. Parțial roman de sertar, Sertarul cu aplauze merită să fie elogiat fără conveniență. El transformă canonul nostru romanesc, prin amplitudinea, extensia problematicii și a retoricii ficțiunii, prin reactivarea unor abilități narative și constructive încercate și verificate în proza scurtă, aflată la intersecția unui discurs complex, între povestire, nuvelă, textualism și metanarațiune. Între 1982-1989, Anei Blandiana i-au apărut în străinătate opt volume. Mai puțin de un
Dincolo de poezie by Marian Victor Buciu () [Corola-journal/Journalistic/8990_a_10315]
-
și domnișoare care nu s-au eliberat de complexe freudiene se extaziază mistic atunci când pohetul mai spune câte ceva.[...] Dar cum tot ce zice și scrie pohetul face să curgă râuri și lacrimi înduioșat-evlavioase, sau să scapere priviri transportate în lumea ficțiunei ideale, natural că i s-au găsit justificări metafizice, metatextuale, metapsihologice, metalingvistice etc. etc." Toți sînt deci niște snobi exaltați, habar n-au să deosebească poezia de vorbărie, trebuia să vină cineva să le spună adevărul verde în față și
Actualitatea by Cronicar () [Corola-journal/Journalistic/16529_a_17854]
-
exprimată prin compararea scrisului cu realitatea: „Mă tem că reportajul meu nu spune nimic.” Este îndoiala prozatorului, a scriitorului care, pentru redarea deplină a Realității, are nevoie de ceva mai mult decît scrisul denotativ, are nevoie de conotație, poate de ficțiune, de altceva decît discursul referențial. Continuă însă discursul inițiat, pentru că acest tip de scriere îl ajută să-și aproximeze mai aproape de veridicitate stările, scriitorul putînd să se constituie astfel într-un inconfundabil Personaj, a cărui prezență devine exemplară într-o
Desprinderea de lume by Olimpiu Nușfelean () [Corola-journal/Journalistic/2391_a_3716]
-
fi afirmat - ele nu seamănă unele cu altele. De fapt ele nu există. Ele sunt entități fictive care au apărut în conștiință nu se știe cum! Timpul este o sumă de entități fictive. Și totuși închipuirea lucrează cu aceste mici ficțiuni permanent și într-un mod obsedant. Pe calea asta toată viața se împarte și se parcelează. Ea devine obiect luat în stăpînire, măsurat acum și mai departe, măsurat pînă cînd nu se mai poate măsura, adică pînă la moarte. Atunci
Misterul sentimentelor by Nicu Horodniceanu () [Corola-journal/Journalistic/16986_a_18311]
-
nu poate fi determinată prin coordonate. El poate pluti sau naufragia exact pe același punct, pe aceeași latitudine și longitudine. Ordinea lucrurilor Ah! Ordinea lucrurilor este altfel decît ne închipuim. Ceea ce apare în fața privirii și a simțirii poate fi o ficțiune bine organizată, repetabilă într-atît încît deloc nu poate fi pusă la îndoială, pentru că revenind mereu, cu insistență, ea devine parcă prezentă, de neclintit, iar tu revii și o privești, sigur fiind că te așteaptă acolo la locul ei. Apoi gîndul
Misterul sentimentelor by Nicu Horodniceanu () [Corola-journal/Journalistic/16986_a_18311]
-
a spus despre tine că ai fi... "apocaliptic"... Când sunt "apocaliptic", sunt așa pentru că aduc în prim plan confruntarea ce se dă în mine dintre imaginea viații reale și viața așa cum mi-o imaginez că ar trebui să fie. Când ficțiunea se naște din confruntarea aceasta, ia aspect apocaliptic. Din cauză că distanța dintre cum ai vrea să fie și cum este lumea, e imensă. "Apocalipsă" înseamnă "pedeapsa lui Dumnezeu". Scriitorul poate pedepsi și el, ce e drept într-un mod mai degrabă
Dan Perșa: „Singurul limbaj universal e omul.“ by Mădălina Roșioru () [Corola-journal/Journalistic/7390_a_8715]
-
cu succesiunea perpetuă a "măririi" și "decăderii"), precum în Black Mischief/Apocalipsa - 1932 - (unde Seth, împăratul unei țări ficționale, Azania, se ruinează, încercînd să-și învețe supușii noțiunea de modernitate), Scoop/ Bomba zilei - 1938 - sau Helena/Elena - 1950 - (în această ficțiune istorică, Împărăteasa Elena găsește Crucea Răstignirii la capătul unor tribulații de destin colectiv). Întoarcerea la Brideshead, publicat în 1945, aduce concepția epică (ramificată psihologic și etic) a lui Waugh la un fel de apogeu, punînd în mișcare un mecanism de
Epifaniile unui ateu by Codrin Liviu Cuțitaru () [Corola-journal/Journalistic/7532_a_8857]
-
îi iese jocul. În cazul lui David Kern, tocmai stângăcia e ceea ce-l recomandă, răspunsurile în doi peri, dar mai mult decât orice faptul că propria imagine scoasă din anonimat și reproiectată mitologic pe canavaua romanului servește în mod exemplar ficțiunea. Fapt pe care i-l spune și Jacky. Ficțiunea îl reproiectează pe autor în propria dimensiune fantasmală și cu atât mai rău dacă autorul nu corespunde. Romanul era anunțat ca un reper postmodern, iar ironia decurge în parte de aici
Literatura de sertar sau romanul à tiroir by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/5949_a_7274]
-
stângăcia e ceea ce-l recomandă, răspunsurile în doi peri, dar mai mult decât orice faptul că propria imagine scoasă din anonimat și reproiectată mitologic pe canavaua romanului servește în mod exemplar ficțiunea. Fapt pe care i-l spune și Jacky. Ficțiunea îl reproiectează pe autor în propria dimensiune fantasmală și cu atât mai rău dacă autorul nu corespunde. Romanul era anunțat ca un reper postmodern, iar ironia decurge în parte de aici, pentru că falsul scriitor este introdus cu pompă ca oricare
Literatura de sertar sau romanul à tiroir by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/5949_a_7274]
-
va fi un autor de succes. Avem aici nu atât o comedie a erorilor, cât una a identităților care se camuflează reciproc și a aparatului de procesare și împachetare a celebrității, o cutie goală, cameră de rezonanță pentru propriile noastre ficțiuni. Fără să vreau, filmul mi-a amintit de un episod povestit de doi dintre tinerii universitari sibieni care, cu puțin înainte ca Herta Müller să ia Nobelul, au organizat o lectură a ei împreună cu a altor scriitori la Sibiu, la
Literatura de sertar sau romanul à tiroir by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/5949_a_7274]
-
cunoscut celebritatea, telefoanele au început să curgă, fiecare ziar dorea o bucățică de celebritate s-o mestece în prima pagină cu sosul adecvat, în acompaniamentul ghiorțăielilor culturale ale specialiștilor în mondenități de tot soiul. În sens postmodern, autorul este integrat ficțiunii pe care altul o va reprezenta cu succes în absența lui, identitatea sa fiind deoptrivă revendicată de un alt impostor care nu-și dorește decât puțină acțiune din poziția de impresar și care servește propria sa ficțiune alături de Max Frisch
Literatura de sertar sau romanul à tiroir by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/5949_a_7274]
-
autorul este integrat ficțiunii pe care altul o va reprezenta cu succes în absența lui, identitatea sa fiind deoptrivă revendicată de un alt impostor care nu-și dorește decât puțină acțiune din poziția de impresar și care servește propria sa ficțiune alături de Max Frisch. Adevărul care rezistă acestei istorii duplicitare nu este romanul, Lila, Lila, ci dragostea lui David Kern față de Marie, care conduce către un happy end unde chelnerul este recuperat întru onestiate cu propriul roman de către o iubită care
Literatura de sertar sau romanul à tiroir by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/5949_a_7274]
-
el un chip al romanului, chipul unui personaj așa cum apare în final pe motocicletă alături de iubita sa. În definitiv, romancierul Martin Suter după al cărui roman omonim a fost făcut filmul și care colaborează la scenariu ne atrage atenția că ficțiunile nu rămân niciodată între coperțile unei cărți și că pot migra mediatic în viețile fiecăruia, iar minciuna romanescă are un succes deosebit când se vinde la pachet cu reclama.
Literatura de sertar sau romanul à tiroir by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/5949_a_7274]
-
mulțumiți cu soarta lor și aproape toți, bogați sau săraci, geniali sau mediocri, celebri sau anonimi, și-ar dori o viață diferită de aceea pe care o trăiesc. Tocmai pentru a potoli, în mod fraudulos, această dorință, s-au născut ficțiunile". Mă intrigă, în concluzia pe care Llosa o trage dintr-o premisă, în linii mari, corectă, și anume „modul fraudulos" în care și-ar satisface cititorul de romane dorința de a-și oferi o viață diferită. Dorința însăși mi se
La ce folosește literatura by Nicolae Manolescu () [Corola-journal/Journalistic/6010_a_7335]
-
adevărate; societățile deschise cultivă aceste adevăruri mincinoase în paralel cu adevărurile istorice și fără să le amestece, în vreme ce inchizitorii de toate spețele se tem de ele, fiindcă nu sunt în stare să le distingă; le interzic, fiindcă nu înțeleg esența ficțiunii romanești. Observațiile sunt, neîndoielnic, valabile. Problema mea e alta și anume dacă nu cumva felul în care înțelege literatura cititorul obișnuit nu este acela al inchizitorului, fiindcă, dacă e așa, atunci acesta din urmă are toate motivele să suprime romanele
La ce folosește literatura by Nicolae Manolescu () [Corola-journal/Journalistic/6010_a_7335]
-
Problema mea e alta și anume dacă nu cumva felul în care înțelege literatura cititorul obișnuit nu este acela al inchizitorului, fiindcă, dacă e așa, atunci acesta din urmă are toate motivele să suprime romanele. Scrie Llosa: „Recurent în istoria ficțiunii este riscul de a considera ad-litteram ceea ce spun romanele, crezând că viața este așa cum o descriu ele". Și ilustrează ideea prin Don Quijote și Emma Bovary care, prin încăpățânarea lor de a „trăi ficțiunile", sunt dezamăgiți și își pierd mințile. E
La ce folosește literatura by Nicolae Manolescu () [Corola-journal/Journalistic/6010_a_7335]
-
suprime romanele. Scrie Llosa: „Recurent în istoria ficțiunii este riscul de a considera ad-litteram ceea ce spun romanele, crezând că viața este așa cum o descriu ele". Și ilustrează ideea prin Don Quijote și Emma Bovary care, prin încăpățânarea lor de a „trăi ficțiunile", sunt dezamăgiți și își pierd mințile. E, și de data asta, adevărat. Doar că Cervantes și Flaubert n-au urmărit în romanele lor să deschidă ochii cititorului asupra riscului cu pricina - ar fi fost o dovadă de tezism insuportabil din partea
La ce folosește literatura by Nicolae Manolescu () [Corola-journal/Journalistic/6010_a_7335]