8,226 matches
-
Bătrânul s-a așezat pe marginea patului; avea fața încă mai plină de pete, semn că boala de la ficat evolua; apoi s-a ridicat, ferindu-se să-și lase greutatea trupului pe piciorul bolnav, s-a dus la masă, a mirosit, cu o strâmbătură, cana mea de ceai, a pus-o la loc și s-a întors spre mine. Părea că vroia să-mi comunice un anumit lucru și că-și cântărea cuvintele. În cele din urmă începu: "Sînt mulțumit, domnule
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
frigul. Îmi venea să deschid ușa, să ies pe coridor, să le strig celor care mă condamnaseră: "Bă, proștilor, n-am murit încă. Stau în cameră și vă studiez pe toți ca pe niște insecte. Nu vedeți că eu nu miros a cadavru? Nu observați că din camera mea nu vine nici un miros de putreziciune? Înseamnă că sânt viu și dacă sânt viu oricând pot să... pot să..." Nu știam cum să-i ameninț mai rău. Deodată mi-a venit o
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
ea se tulbură și se răstește la oameni. Dar nu-și iese din matcă. Ca și Bahluiul Iașului, și această apă străbate un oraș. Ar fi cam singura similitudine între ele. În rest... În rest, Corrèze are pește (care nu miroase a toate cele și pe care nu-l pescuiește oricine, oricând și oriunde), este zăgăzuit cu maluri zidite din piatră solidă, are o lim- pezime de cristal, nimeni nu aruncă nimic în el (nici măcar copiii, în joacă). Mai mult: este
ALTE ?NT?MPL?RI LA APA CORR?ZE by VASILE FILIP () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83173_a_84498]
-
-ți placă într-adevăr Sorin Titel trebuia să-i citești cărțile și să pricepi cum vine cu literatura modernă. Or, N.M. nu avea antenă pentru literatura modernă, ceea ce era apreciat și la „Europa Liberă”, și la partid. Pentru unii, modernismul mirosea a revoluție, pentru alții, a capitalism. Noroc că s-a ivit vocabula postmodern. Nimeni n-a priceput ce înseamnă. La toți a plăcut... Cotidianul, 15-16 iunie 2002 Războiul literaturii Revista din Brașov Interval, în numărul său din decembrie 2001, prezintă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1891_a_3216]
-
ar fi râs Noica. Îl vor trezi, cu sastiseală, doar oropsiții mei studenți din anul I, în preziua examenului... De la Calea Tămâiei la Chanel sau unde intră în joc guma de mestecat Prefer să nu miros a nimic decât să miros a parfum. Marc Aureliu Dacă vederea a fost, timp de secole, privilegiată de o întreagă tradiție estetică, acordându-i-se locul de frunte în ierarhia simțurilor, modernitatea a repus tactilul în drepturile sale, printr-o serie de teorii și practici
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
de subsol găsesc de cuviință să facă autorii unui ghid de conversație japonez-român, destinat a-l pregăti pe delicatul nipon să dea piept cu matahala balcanică (evident, nota însoțește cuvântul, plus imaginea de rigoare, "parfum"): "Românilor le place mult parfumul! Miros tot timpul foarte puternic și... plăcut (!?)". Cine mai zicea că japonezul nu cunoaște ironia, ar trebui să se mai gândească (eu ziceam?). Și totuși, iată că o mare firmă producătoare de produse cosmetice și nu numai s-a gândit să
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
groase, desfăcute umed și hrănite cu ulei de cocos, Orientul descoperit prin Șeherezada, dunele de nisip răsfrânte sub voal, o femeie uriașă, cu oase de mosc, care ți se târăște sub piele, otrăvindu-te, corturile din care răsare beduinul întunecat, mirosind a curmale, a sudoare de cal și a pulberi aurite, beduinul pe care l-ai chemat cândva noapte de noapte, fată slăbuță și strânsă între perne, zburătorul tău morganatic. Femeia uriașă, cu pielea exalând chemarea celeilalte Asii, conduce mașina, lângă
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
-ți reușească...” “... Cațavencu-i... hâc!... de vină” am reușit eu să încropesc câteva cuvinte. “Hai, gata! Ieși din rol! Spectacolul s-a terminat” “Nu... hâc! nu pot... Cațavencu... mi-a dat... patru...” Ce încurcătura naibii a mai ieșit de-aici! Profesorul, mirosindu-mă, și-a dat seama că intrasem, pe deplin, în pielea personajului. S-a aflat, după aceea, că, înainte de spectacol, eu și Stelică băusem câte patru soiuri de țuică bătrână. Iosipescu, care avea “antrenament”, se ținea tare, în schimb, pe
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
a cumpărat de la piață. Ne e greu să îl refuzăm, deși nici una nu vrea mere. Cine să se ducă totuși? Până la urmă mă duc eu, ce ne codim atâta. Intru în camera unde sunt merele, e un aer închis și miroase a cămară. Văd o ușă deschisă și mi se pare că văd o cadă. Nu am văzut la țară până acum baie în casă. Mi-o arată, mândru, cu cadă cu tot. Când vrei poți să vii să faci baie
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
mă stră du iesc, stânjenit în mod vizibil, să încep o timidă discuție cu o domniță cu părul blond, ars, din fața mea. Mă apro pii de ea, iar cojocul de blană, pe care i-l ating în se miîntuneric, îi miroase atât de impunător - și deloc im previzibil - a brânză și a oaie. Prin ninsoare se apropie discret Vasile, un coleg de școală pe care îl știu de mult timp, dar numai prin intermediul câtorva plictisitoare saluturi. Îmi întinde mâna, prea asprită
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
murdar și îmbrăcat cu niște haine jerpelite, fără o cizmă și cu o șosetă ruptă. Developez în viteză imagini cu șobolani de diferite mărimi, prin ochii lui de mort - care nu mai respiră, și nu mai clipește, și nu mai miroase, și nu mai cântă. Vreau să fur viața din maternitatea alăturată și să o aduc aici, în acest hău funebru și adânc, însă nu pot face asta, din cauza curentului electric care l-a izbit violent pe tata de cimentul umed
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
un atelier auto și toată ziua schimbam roți, umflam roți, căram roți. De noroc m-am împiedicat într-o duminică. Era dimineața devreme și mergeam fără țintă când, în dreptul unei case, am simțit că piciorul meu calcă pe ceva moale. Mirosea a moarte. Călcasem pe o mâță moartă. Era cenușie cu dungi, iar printre colți îi ieșise limba neagră. Un ochi îi atârna, legat de o venă subțire și trupul îi era contorsionat, cu spinarea ruptă. Nu era sânge pe jos
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
trecut de mult de faza ce mănânc diseară sau unde mă prinde noaptea. În cartier la noi mișună un boschetar care se crede femeie. Umblă mereu cu mărgele, brățări, genți colorate, eșarfe și păpuși stricate. Un cerșetor cu barbă, care miroase de la o poștă, fie vară, fie iarnă. Uneori se dă cu ruj. Nu e în toate mințile, vorbește singur și spune mereu că-i e foame. Mă tot gândeam să scriu despre el, să-i cumpăr povestea cu o șaormă
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
iar măsura în care pot manipula îmi produce o satisfacție și o excitație greu de egalat. Cobor din tren la Sibiu, primul pe peron, scot tabachera și dau foc tutunului. Fata în hanorac trece pe lângă mine și o simt că miroase frumos. Undeva, pe la jumătatea gării, îl văd pe șoferul filialei locale. Pare nerăbdător să mă întâlnească, zâmbește larg să-l observ de la distanță și se mișcă de pe un picior pe altul. Întotdeauna s-a bucurat când am venit să-i
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
la revedere. Mihăiță are opt ani și cei mai frumoși ochi albaștri pe care i-am văzut vreodată. Mihăiță trăiește în Biserica Sfântul Spiridon. Mihăiță este un înger. Alexandra Gordea Să ne prezentăm În mașină era o curățenie impecabilă și mirosea a vanilie. Muzica umplea tăcerea care se instalase între noi. Ceva instrumental, aproape terapeutic. Omul părea timid. Încercam să fiu atentă la drum, la peisajul pe care-l știam ca pe buzunarele mele. Mă prefăceam interesată de tot ce-mi
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
asta, desigur și chiar în primul rând), dar, cu câte se vor petrece în jurul ei, atingând-o, implicând-o, fie că va mai participa, fie că nu, încât numai privind sau auzind - din căldura jilavă a cearceafurilor ei mototolite și mirosind a clor, uree și camfor - se va putea bucura de continuarea lucrurilor și i se va părea că până și ea se află între ele, deși într-o margine, gata să fie aruncată printr-o forță centrifugală într-un spațiu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
un desen pe hârtie ușor încrețită, decolorat, încadrat de o ramă aurie și acoperit cu geam, sub care era înfiptă o candelă uscată, oglinda pătată de muște, preșurile din cârpe și haine vechi sfâșiate și trase la război, șifonierul nou, mirosind a lac proaspăt, o încăpere de oameni săraci lipsită de gust, dar încă nu stridentă, vădind dorința de mobilare la repezeală, numai să iasă un ban în lunile de vară în care năvălesc orășenii. Toate cufundate într-o liniște de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
și pătrunde într-o încăpere largă și luminoasă, cu ferestre mari și ușă dând spre parcul din spate, cu un pat lat în mijloc din care, mai mult culcată decât sprijinită în șezut, îl privește bătrâna doamnă Marga Pop. Încăperea mirosea a medicamente, a cearceafuri jilave, transpirație și urină. O zăpușeală ca o pală de foc l-a izbit în față. A deschis ușa către balconul ce înainta spre parc și adierea de afară a început să fluture perdeaua. Într-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
le arate la întoarcere, să vadă că bărbații dormiseră într-o cameră separată, doar scrie foarte clar negru pe alb! o rugase pe recepționeră să scrie cât mai citeț numele. Au urcat scara de lemn încolăcită, au rămas în camera mirosind a brad numai cât au îmbrăcat câte un pulovăr. Atunci Andrei Vlădescu a izbucnit într-o energie pe care ea o știa, o aștepta, o dorea, le-a cerut tuturor să iasă afară în aerul tare, să umble și să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
la un pahar, dar asta e altă chestie, o făceau oricum după ce-și terminaseră treaba, însă acum, deodată, el, Radu Dascălu, se lepăda de omul ce-l urcase sus - „Da, nici usturoi n-a mâncat, nici gura nu-i miroase“ -, încât nu se poate să nu apară și o umbră de îndoială că nu și-ar fi băgat și el coada în toată povestea aceea, cine știe cum, prin oameni de felul colonelului? Tocmai de aceea așteptând să văd ce spune - îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
mai fie frumoasă, cu plete lungi, picioare extraordinare, trup pe care să-l invidieze toate celelalte femei, să știe să facă amor sau să vrea s-o înveți tu și poate încă altele din astea. Am început eu să cam miros ce vrei și de fapt mi-ai și spus-o. Ei, află, domnul meu, că o asemenea femeie nu există, nu că n-o știu eu sau tu n-o să găsești, ci pur și simplu nu există, ce-ți închipui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
a foit o vreme înainte de a se încolăci lângă ușă, să toarcă zgomotos. Cu o mână sub cap, cu cealaltă peste umerii Ioanei, ghemuită lângă el, respirând liniștit și tresărind în somn. Nu-i vedea chipul acoperit de pletele castanii mirosind a flori de tei, dar îi vedea amândoi pumnii strânși, aduși la bărbie, ca un copil. A mormăit ceva, ininteligibil, cu glasul ei grav, nocturn, apoi s-a întors brusc pe partea cealaltă, dintr-o singură mișcare. Spatele ușor încovrigat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
ai dimineții. Își luase cu el obișnuința din vechea locuință, dar acolo privea doar apusul, ascuns aici de o altă aripă a blocului foarte proaspăt, și fusese nevoit să se adapteze. În spatele său era camera mare strălucitor de albă și mirosind a var și căptușită cu liniște. Observa razele soarelui crescând, căzând pe tabloul agățat pe peretele opus, luminându-l treptat, apoi făcându-l brusc să strălucească; cele două panouri de lemn realizate de Vittorio Holtier pentru o expoziție Macbeth, doi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
clipind des, l-a privit pe Andrei Vlădescu, a întors capul spre femeia blondă, măsurând-o de sus până jos, și-a mângâiat cu o mână barba nerasă. „Ehei, Patricia dragă, vasăzică așa“, a zis după un timp. Răsuflarea îi mirosea a băutură. Și-a lepădat cojocul pe preșurile de lângă pat, s-a așezat cu un oftat, făcând să scârțâie somiera, și-a lăsat pe ceafă căciula, continuând să se uite la cei doi, cu gura întredeschisă, respirând greu. Nu arăta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
bunicul din partea tatălui, un învățător înalt și subțire care murise la venerabila vârstă de nouăzeci de ani și care îi dăruise prima carte. Cât era mică, îi plăcea să-l viziteze, vara mai ales, să stea pe scăunele în curtea mirosind a iarbă și a regina-nopții, să asculte greierii și să încerce să distingă licuricii. Aproape tot ce știe despre flori, gâze, cer le-a aflat atunci. Nimic n-a fost vreodată mai calm ca verile acelea. A simțit dorința să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]