7,819 matches
-
cu marfă de contrabandă în valiză. Mark îl scutură de umeri cu o bucurie stupidă. Deci sunteți amândoi aici, ultimii doi oameni în care pot să am încredere. Asta-i foarte interesant în sine. Vouă nu vi se pare interesant? Singurii care mai sunt de partea mea sunt cei pe care i-am cunoscut după accident. Intră. Stai jos. Tocmai treceam în revistă planurile posibile. Metodele de a-i scoate pe vinovați afară din bârlog. Barbara își supse obrajii și își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
până la explozie. Mai are timp până la aniversarea accidentului ca să-și dea seama ce i-au făcut pe masa de operație. Singura lui speranță e să-l găsească pe cel care l-a găsit, pe autorul mesajului, pe îngerul lui păzitor, singurul care știe tot. Lui Mark îi vine o idee, o chestie la care ar fi trebuit să se gândească mai demult. S-ar fi gândit, dacă n-ar fi fost toată nebunia asta din jur. Destul de simplu, iar frumusețea planului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
unicul om, dintre toți cei pe care i-a cunoscut, care a lăsat deoparte vanitatea și a privit dincolo de sine însuși. Tocmai asta i-a displăcut atât de tare la el. Dintre toți bărbații cu care fusese vreodată, pare acum singurul suficient de fluid ca să fie un tată decent, ca să deprindă un copil cu toate lucrurile exterioare pe care trebuie să le acceptăm. Dar el ar prefera să moară decât să aducă încă o ființă umană alienată pe lumea asta. Încă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
dorit-o cu adevărat. Și totuși se încăpățânează să rămână decent față de ea, deși o face pe tăcute. Fratele ei a fost la un pas de moarte, iar omul ăsta e singurul care știe ce înseamnă asta. Omul ăsta e singurul care o poate ajuta să reziste. Stă întinsă în pat, cu șira spinării la douăzeci de centimetri de a lui, tânjind să întindă o palmă oarbă și să-i simtă căldura. Să se convingă că e încă acolo. A treia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
solid decât niște celule împletite și scăpărătoare. El văzuse de aproape acolo, pe câmp, ceea ce tomograful sugerează: o rudă mai bătrână cocoțată încă pe creierul lui, rotindu-se mereu înapoi, de-a lungul apei șerpuitoare. Se împleticește spre acest adevăr, singurul suficient de mare ca să-l aducă acasă, întorcându-se spre incomunicabil, spre nemărturisit, spre trecutul pe care l-a vătămat ireparabil, prin simpla lui existență. Distrus și refăcut cu fiecare gând. Un gând pe care trebuie să-l spună cuiva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
eu nu mai eram încordat. Încordarea o aveam din pricina întunericului din cameră. Ion tocmai venise acasă, descuiase patru broaște, băuse jumătate de litru de lapte și se strecurase ca o umbră prin camera noastră, mergând spre a lui. Ion era singurul din familie care îndrăznea să iasă noaptea pe stradă. „Îl mână instinctele”, spusese odată Toni. „Flăcăul are o fată. Să-ți riști viața pentru așa ceva e curată prostie.” Doamna Sanowsky i-a luat vorba din gură: „Băiatul ar trebui să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
au ochi și în ceafă. Însă eu, poți să mă crezi, îmi vedeam liniștit de treabă. Strângeam ban lângă ban, eram cumpătat și, când se putea, trimiteam și acasă căci, dacă nu eu, atunci cine? Doar eu eram nădejdea familiei, singurul căruia i se îngăduise să umble prin școli, iar pentru asta părinții trebuiseră să-și ia de la gură. Deci și eu economiseam și întorceam pe față și pe dos fiecare bănuț, înainte să-l cheltuiesc. Iar ca să ieși cu o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
om În casă și-l bagă În cada plină cu apă rece ca gheața... Era vară, era căldură mare, pădurea de oțetari se usca Însetată lângă atelierul de coșciuge, era fabrica de perii și bidinele la care lucrau numai orbi. Singurii care vedeau erau directorul, contabilul șef, redactorul revistei tipărite În caractere braille Munca Orbilor și nea Vulpe șoferul, care toată ziua cât era de lungă tot căra perii și bidinele cu Molotovul lui și cânta: „Avaramuuu! A-aaaaa! Avaramuuu! Iagardișmenuu, aman
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
vârtej uriaș, o pâlnie a trecutului Înghițând ca o gaură neagră tot ce mai poate fi strop de „fire” În „nefire”. Și delfinul țâșni spre suprafață după gura aceea de aer Înghețat, singura lui legătură trainică cu propria alcătuire biologică, singurul lui instinct șlefuit până la desăvârșire. A dăinuit prin sens, nu prin semn. Acest gând Îl chinuie, această acceptare a lipsei de comunicare, mâna care face, ca o liniște, ca și cum neputința ar fi o modalitate culturală și acceptarea ei, Însăși ideea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
afla că suntem din nou împreună? Crezi că vor vărsa lacrimi de bucurie pentru că flacăra iubirii celor doi iubiți din copilărie a fost reaprinsă? Încă își revin în urma replicilor pe care le-a avut cutremurul produs de noi. Acum, suntem singurii fericiți din tot grupul. Deci ce vrei să spui? — Vreau să spun că nu le putem spune că ne-am împăcat, că nu ne vor ierta niciodată pentru că i-am făcut să treacă prin toate astea doar ca să-i anunțăm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
e când ești complet sincer. Chiar și cu Mark, nu i-am spus totul, nu în mod deliberat, ci automat. O făcusem ca să-l apăr pe el de confruntare sau pe mine de un adevăr neplăcut. —Și eu am fost singurul disponibil sâmbătă seara? concluzionă Alfie. Eu am roșit. — Nu de asta am venit. Alfie mă bătu ușurel pe mână. Știu asta, draga mea, și mă bucur că ai venit, dar ar trebui să fii cu altcineva. M-am uitat la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
pe care o aveam și înainte, cu prietenii noștri. Poate că Kieran s-a simțit obligat să ne încurajeze să ne împăcăm, dar știm amândoi că nu vom fi foarte iubiți în cazul în care ne vom dovedi a fi singurii care ies din toată povestea asta și trăiesc fericiți până la adânci bătrâneți. Lui Mark îi luciră ochii. —M-am gândit și la asta! Uită-te la noi, acum câteva săptămâni căsnicia noastră se terminase, definitiv și irevocabil. Dar am găsit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
noastră optzecistă nebună. Cum a fost acolo? a întrebat Lisa care refuzase să mă creadă când îi descrisesem hainele pe care le purtau Phil și Tally în acea noapte. —A fost cea mai ridicolă noapte din toată viața mea. Eram singurii care veniserăm deghizați. Locul era înțesat de femei triste, toate încercând să atragă atenția unor bărbați la fel de triști. În tot cazul, Phil mi-a zis să mă așez la bar și să pretind că nu îl cunosc atunci când va veni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
omniprezentă, o haină galbenă de stofă, o cămașă albastră cu dungi și jeanși. Gulerul cămășii era ridicat în sus și susținut cu un colier de perle. Pe buze purta o nuanță mai deschisă de roz decât cea de pe față. Era singurul ei efort de a coordona culorile. Fata a replicat instantaneu: —Johnny, eu cred că tu glumești. Nu-ți amintești excursia de anul trecut la schi? S-a întors și a continuat să povestească unei fete de lângă ea. Când Simsy și-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1980_a_3305]
-
ochi privirile lui Dinu și ale lui Mihai, a urcat cele două trepte și s-a așezat. Utrenia se terminase și diaconii au ieșit din altar să ceară binecuvântarea mitropolitului ca să înceapă ectenia mare. Marele spătar Mihai Cantacuzino era probabil singurul care nu se putea ruga, întorcea capul când spre vodă, când spre doamna Ilinca, și i se părea ciudat că până atunci nu observase cât de mult semănau cei doi. Aceeași frunte, aceleași sprâncene, nasul vodă îl avea ciuntit dar
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
ei din neamul Bălenilor cum să-l aducă pe beizadea Gheorghe la domnie. Au ridicat mortul pe umeri niște dorobanți și l-au dus în odaia în care în urmă cu trei zile stătuse la sfat cu mitropolitul. Theodosie era singurul care-l urma. Cu greu își stăpânea lacrimile. Era singurătatea pe care o simțise prietenul lui și care nu fusese o nălucire, căci iată acum nimeni nu este dornic să-l privegheze. Fusese un om mare, nu pentru că ajunsese domn
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
sfeștanie cu pomenirea răposatului și la curțile domnești de aci și de la Cotroceni. Spătarul Mihai se trezi făcându-și cruce, în timp ce în gând își spunea: „S-ar putea să scăpăm fără război și lupte. Doamne, ai milă de robii tăi”. Singurul nedumerit era Constantin stolnicul. Ținea documentul în mână. În timp ce vorbise mitropolitul îl citise pe furiș. Prin el era consfințită puterea testamentului doamnei Ilinca în primul rând în favoarea lui. Se uita la finul și nepotul său cu admirație. Iscusit om, vodă
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
aceasta. Din mijlocul mesei, vodă îi analiza rând pe rând. Lângă el, lui Ștefan îi tremurau mâinile și cu greu și le stăpânea ca să nu se audă zăngănitul tacâmurilor pe tipsiile de argint aurit. Dintre toți comesenii, simțea că era singurul optimist. Îl simțea alături pe Pană Negoescu, mereu cu rugămintea pe buze. „Să scriem, măria ta, la București s-o liniștim pe doamna voastră și pe sora noastră. Doamne, o fi încărunțit de atâta îngrijorare”. Și scriau mereu. Niciodată drumurile
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
și a vorbi alături de cei mari. O astfel de creștere nu se știe unde poate duce. Mă gândeam la răposatul bărbatul domniei tale - și aci Mihai privi spre Stanca -, căruia de mic i s-a băgat în cap că este singurul Mușatin din țările românești... Mateiaș se uită curios la Stanca, care nu-și ridică ochii din farfurie, lăsându-l pe Ștefan să pună lucrurile la punct. — Da, așa este, cumnatul meu Radu Iliaș, pomenit fie i numele, avea o descendență
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
pentru curățirea drumurilor de hoți. De unde sta, Ștefan vedea deopotrivă profilele fostului mare spătar Mihai și pe cel al lui vodă. Era un fel de consfătuire restrânsă de familie în care marele logofăt Ștefan încerca să arate că dânsul este singurul activ și perspicace dar, neprimind nici un răspuns, argumentația sa părea în plus. Mihai ridica din când în când capul să vadă cât timp își va exersa vodă capacitatea de bun ascultător. Brâncoveanul tăcea atent, zâmbind și dând din cap aprobator
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
tot ce scrie spre Țara Românească poate pleca prin domnia ta, fără știrea turcilor, desfaci scrisorile și, dacă crezi că ne folosește, le arăți marelui vizir, doar marelui vizir și nu altcuiva. Constandinul Stancăi are prieteni printre turci și printre dragomani, singurul care-i este dușman pe față este Damad Ali Pașa. Pentru asta ții legătura mereu cu vizirul și-i spui că avem înscrisuri care dovedesc hainia față de sultan a Brâncovenilor, a tuturor Brâncovenilor. Îl amesteci bine-bine în afacerea asta pe
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
stare să fac asta, fără să am pretenția, firește, că o să iasă un eveniment artistic : ajunge că e un eveniment de senzație... Dar ce m-a Încurajat, nu de mult, În consolidarea acestui vis personal? Știrea următoare : ” Arca rusească e singurul lung metraj (96 de minute) tras dintr-un foc, Într-o singură secvență. Au fost folosiți 2.000 de actori .” Păi dacă un film de peste o oră jumate, cu 2.000 de actori, poate fi tras Într-o unică secvență
Jurnal teatral, 4 by Bogdan ULMU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1599_a_2908]
-
clar că Mihaela Michailov sau Cristina Modreanu, Marina Constantinescu sau Ion Parhon, nu scriu mai bine decît Adrian Țion. Dar ultimul publică ( din cîte știu) mai mult În revistele clujene, deci scrisul său are handicapul unei restrînse circulații. Nu e singurul care merită o audiență superioară : la Oradea, Iași, Bacău, Constanța, Craiova, Ploiești, Sibiu, TÎrgu Mureș trăiesc și scriu mulți alți critici valoroși. Dacă n-au inspirația să publice multe cărți ; dacă n-au norocul ca aceste volume să și circule
Jurnal teatral, 4 by Bogdan ULMU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1599_a_2908]
-
facultate din est. După ce a scris despre accident pe un ton destul de suspicios, se zvonea că domnul Watkins va înainta o petiție împotriva lui. Dar acest lucru nu s-a întâmplat, poate pentru că domnul Watkins a realizat că ziarul e singurul prin care își putea exprima părerile în fața cetățenilor orașului. Câteva femei mai în vârstă m-au oprit și m-au felicitat pentru gestul meu de a merge după doctor și de a-mi arăta grija pentru sănătatea doamnei Watkins. Vestea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
nu a ajutat-o cu nimic. Nu puteam să le dau banii înapoi dacă era deja desfăcută, și evident că era dacă o încercaseră. Se enervau și nu veneau câte o săptămână la magazin. Vindeam și reviste. Cred că eram singurii din oraș care aveam reviste, cu excepția hotelului. Iar acolo vindeau mai mult chestii de genul Time. Noi aveam reviste de cinema și reviste cu benzi desenate, reviste pentru femei și chiar o revistă scoasă de un predicator din Carolina de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]