8,226 matches
-
că alunecă peste ceva spongios, moale, simțea o ușoară greață și vorbele femeii continuau să se audă ca sub un clopot de sticlă. Nu voia să reacționeze. Literele numelui scris cu roșu îi jucau în fața ochilor, cu aerul fierbinte și mirosind a medicamente. O soră a intrat s-o cheme la patul unui bolnav, a repezit-o, s-aștepte, s-aștepte, s-aștepte, că doar nu se prăbușește lumea. Continua să vorbească, plimbându-se acum în lungul cabinetului, o masă voinică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
putea fi muncit pînă la moarte, dacă era necesar. După o oră de la capturarea lui de către bandiți, Jim se tîra printre movilele funerare care dădeau spre un sat din apropiere de Hungjao, trimis Înainte ca un cîine de vînătoare să miroase terenul și să atragă orice salvă surpriză. Încă pe jumătate uluit, cu sîngele picurîndu-i din nas pe revista Reader’s Digest din mîna lui, așteptă printre sicriele putrezite, pînă ce Împușcăturile Încetară și bandiții se Întoarseră cu bicicletele, saltelele și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
se mișcă pe pămînt, după soiurile lor, au ieșit din corabie. 20. Noe a zidit un altar Domnului; a luat din toate dobitoacele curate și din toate păsările curate, și a adus arderi de tot pe altar. 21. Domnul a mirosit un miros plăcut, și Domnul a zis în inima Lui: Nu voi mai blestema pămîntul din pricina omului, pentru că întocmirile gîndurilor din inima omului sunt rele din tinerețea lui, și nu voi mai lovi tot ce este viu, cum am făcut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85092_a_85879]
-
tine. Acesta va fi pentru voi un lucru preasfînt. 37. Tămîie ca aceasta, în aceeași întocmire, să nu vă faceți, ci s-o priviți ca sfîntă, și păstrată pentru Domnul. 38. Oricine va face tămîie ca ea, ca s-o miroase, va fi nimicit din poporul lui. $31 1. Domnul a vorbit lui Moise, și a zis: 2. "Să știi că am ales pe Bețaleel, fiul lui Uri, fiul lui Hur, din seminția lui Iuda. 3. L-am umplut cu Duhul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85084_a_85871]
-
ceva, Atât doar că rușinea doare undeva! Când alții n-au încredere în tine Și cred că tu ești răul cel pervers Ce păcălește - întregul univers, Fiind corect să mori ades îți vine! TU EȘTI STEAUA MEA DIN VIS Așa cum miroși de bine, Nici o floare nu-i ca tine, Dulce, gingașă, frumoasă, Tu ești floarea mea aleasă! Când ai ochii plini de vrere Și mă mângâi în tăcere, Peste sufletul meu floare, Tu ești stea strălucitoare! Draga mea cu păr de
Regăsirea by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91647_a_107362]
-
perne, printre picioare și brațe, în poziții ce ar părea dificile și pentru un coregraf, dar culcușuri sigure pentru noi, care ne lipeam tălpile. Nu adormeam niciodată normal și nici în lungul patului, era o călătorie și trupurile noastre se miroseau întâi, cum a întins el brațele spre mine să mă tragă în pat și privirea ca de copil care voia și eu mă duceam, băi, să nu vă futeți, spunea Baby din patul de alături, vreau să dorm. Și noi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1988_a_3313]
-
cum a întins el brațele spre mine să mă tragă în pat și privirea ca de copil care voia și eu mă duceam, băi, să nu vă futeți, spunea Baby din patul de alături, vreau să dorm. Și noi ne miroseam deodată, cu nările, unul în ceafa celuilalt și el arunca perna de sub cap că-l incomoda, și paharul în care îi dizolvasem o vitamină și gemea ușor, mârâia atunci când mă ridicam ca să nu-l las singur și mie nu-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1988_a_3313]
-
scoate singur măruntaiele, semănă a dragoste, de neajuns. Aș vrea să fim iar acasă, spune Pinochio, pe spate, în garsonieră, și să stăm iar pe jos și să ne uităm la pescăruși. Cum s-a mutat marea la București... cum miroase în aer a mare, și aerul ăsta tot timpul alb de altă țară, de Grecia poate, și cum stă să plouă tot timpul, în tensiunea asta lăptoasă, clară-neclară, de crepuscul. E sfârșitul lumii azi, zic eu în ziua aceea, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1988_a_3313]
-
o inundă iar valul râsului, dar se stăpâni. ― Și... de când a apărut dorința asta, moțule? Hai, bagă-te în pat, mănâncă zakuska și să vorbim ce și cum. Înțeleg că ai o problemă extrem de serioasă. Întoarse capul, prefăcându-se că miroase ceva în jur. Mi se pare mie, moțule, sau se simte deja un parfum de femeie. Ia spune, pe cine vrei să dai gata? ― Maman, te rog, cheamă-l repede pe Vasile! Vreau să mă îmbrac și să ies. Dragă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
îl ustura limba. Cu gura plină, îi poruncise vizitiului să-i aducă muieri. După vreun sfert de oră se întorsese cu două dintre acele femei care slujeau de „sfânta găurică” pentru soldații ruși. Dar la capătul străzii scăpase de ele. Miroseau îngrozitor. Fum, urină, ceapă prăjită, rachiu ieftin... Mizerie! Când ajunsese la han, îl trimisese pe Ivan după o sticlă de votcă. Băuse jumătate, dintr-o suflare. Și-o turnase drept în gât, soldățește. Căzuse ca trăsnit pe pat și adormise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
convocase ambele delegații într-o sesiune extraordinară prilejuită de sosirea unui înalt diplomat de la Sankt Petersburg. PAGINĂ NOUĂ 14 Ledoulx era plictisit și enervat. Își lua micul dejun între Toinette și micuțul Bichon. Cățelul sărea nestingherit de pe scaun pe masă, mirosea tot ce se afla pe ea, lingea untul de pe tartine, lipăia din smântână, revenea pe scaun, se foia, se răsucea, lătra... De obicei, la ora asta, consulul rezolva alt gen de probleme. Numai că, în ultimul timp, acel domestique ridica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
unul singur. Pe al meu, să zicem. Oricum, ziua mea de naștere a trecut fără să observi, pentru că, exact în acea zi, ai avut o întâlnire destul de costisitoare cu o persoană de cea mai joasă speță. Nu protesta, dragul meu! Miroși a pâine caldă de la o poștă ori de câte ori te întâlnești cu acel... biped făinos. Știu, știu, dragul meu! Nu e cazul să mă contrazici. Știu că te plictisești groaznic. Și te înțeleg, pentru că și eu mă plictisesc la fel de groaznic. Îmi lipsește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
ușurat. Nu suporta scenele și era fericit că scăpase, da, scăpase doar cu un portret care - știa el bine de ce - nu-l va costa nimic. Simți chiar un fel de înduioșare față de soția lui. Se dovedise neașteptat de tolerantă. Oare mirosea într-adevăr a pâine caldă sau fusese doar o figură de stil? Oricum, va trebui să fie mai atent pe viitor. Nici Toinette nu se simțea mai puțin mulțumită. Împăturise bine lucrurile. Mai învățase și ea câte ceva din arta diplomației
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
acest obicei. El nu-i împărtășea bucuria primenirii de la începutul primăverii. O găsea păgână și barbară. Nu-i făcea nici o plăcere să se scoale cu noaptea în cap pentru un efort fizic atât de ignobil. Nici mucenicii nu-i gusta. Miroseau a mort. Ca și coliva. Ambele îl făceau să se gândească la propria lui moarte, la propria lui descompunere. Din aceleași motive, nici măcar mormintele strămoșilor din cimitir nu le vizita. În privința asta, clucereasa Elenca se deosebea fundamental de Alecu. Pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
acelei bătute fără lăutari. Ritmul se păstra de la sine, fără eforturi. Îl aveau în sânge. Clucereasa își lăsă capul pe spate și privi cu nesaț cerul. Tocmai începea să capete albăstrimea fragedă a unei zile de primăvară. Respiră adânc aerul. Mirosea a pământ, a foc și fum bun, a ceruri primitoare. Și se simți în întregime reînnoită. Cu viața, cu gândurile, cu iubirea și cu suferința. Toate își avuseseră rostul lor, ca să fie cea de acum, un acum curat, la fel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
pe o javră oarecare și închisese bine ușa. Și asta în timp ce ea torcea întruna ceva despre iarbă și petale de micșunele. Eroare! lătră el. Apoi mormăi nemulțumit. Ah, cât se poate înșela parfumata! Ăla puțea pur și simplu! L-am mirosit eu! Când a intrat pâș-pâș și cu inima bum-bum în dormitor, avea încălțările alea cu șireturi, ca niște papuci nereușiți, pline de glod. Și dacă ar fi fost numai atât! Dar trăsneau usturător - pha!... - a urme din urina și excrementele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
scris doar două fraze. După părerea mea, asta ar fi prea de-ajuns. Numai că stăpânul meu - îl cunosc eu bine! - se ambiționează să umple nu una, ci două coli din cele ministeriale. Hârtiile alea îl excită teribil. Le-am mirosit și eu. Și după asta mi-a venit, așa, să tot miros și să dau cu gheara. Și, din ce dădeam cu gheara, din aia miroseau ele mai tare. În mod cert, au un drog puternic. Prea m-au furnicat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
ajuns. Numai că stăpânul meu - îl cunosc eu bine! - se ambiționează să umple nu una, ci două coli din cele ministeriale. Hârtiile alea îl excită teribil. Le-am mirosit și eu. Și după asta mi-a venit, așa, să tot miros și să dau cu gheara. Și, din ce dădeam cu gheara, din aia miroseau ele mai tare. În mod cert, au un drog puternic. Prea m-au furnicat și m-au răscolit! Ah, dar uite că stăpânul a mai reușit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
una, ci două coli din cele ministeriale. Hârtiile alea îl excită teribil. Le-am mirosit și eu. Și după asta mi-a venit, așa, să tot miros și să dau cu gheara. Și, din ce dădeam cu gheara, din aia miroseau ele mai tare. În mod cert, au un drog puternic. Prea m-au furnicat și m-au răscolit! Ah, dar uite că stăpânul a mai reușit să scrie o frază!... Și acum încă una!... O trage pe nesiguranța locuitorilor din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
coloane de porfir. Își privi soția. O urmări cu plăcere cum se mișca prin vălul acela colorat al luminii, ca printr-o dimensiune ireală. Dar era doar o impresie. Prințul o simțea deja în dimensiunea ei reală. Un trup gol mirosind a rouă, a ierburi, a zi bună. Cei doi câini, un anatolian și un afgan mare, simțeau și ei asta. O însoțeau fermecați, căutându-i mereu transparența verde-albastră a ochilor. Manuc oftă, mulțumit că mai era încă în viață. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
umedă, printre șobolani, iar soția lui, Mariam, n-ar mai fi aranjat florile în glastre... n-ar mai fi cântat... iar transparența ochilor ei ar fi dispărut în hăul durerii. Nu, în nici un caz ziua asta n-ar mai fi mirosit a zi bună dacă... Nu se grăbea. Babic călărea tăcut alături de el. Se îndreptau spre marginea orașului, spre un loc indicat de D’Autrey. Acceptase, în cele din urmă, invitația acestuia, mai mult din curiozitate. Dorea să se convingă dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
pornise deja într-o direcție opusă, urmat de un al doilea cal. Îi striga lui Babic să aibă grijă de tot ceea ce vorbiseră. Guibert și Dante Negro schimbară o privire, ca să se asigure că interpretau în același fel lucrurile. Totul mirosea a fugă. Asistau chiar la fuga prințului? Dante Negro își scoase luneta și îl urmări. Îl văzu călărind întins, fără să privească înapoi. Avea la el pușca de Alep, un cal de schimb și o ploscă mare. Mai ales rezerva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
încă de la începutul lunii mai. Mai ales absența acestuia îl umplea de panică pe marele dragoman. Dacă Manuc, omul care îi cunoștea bine pe turci, plecase tocmai la Sibiu, cum se zvonea, acesta era într-adevăr un semn rău. Prințul mirosise ceva. Dar ce? Privi în jur și frisonă. Pete de culoare din reflexele vitraliilor deformau trăsăturile tuturor. Probabil că și el arăta la fel. Ca un saltimbanc într-un mare circ. Uralele mulțimii și strigătele soldaților din garda de la intrare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
Ajuns, în sfârșit, în lumea viselor plăcute, Bichon oftă ușurat și porni în căutarea altor căței. Destul de curând, nimeri într-o haită de semeni gălăgioși, dornici de o mare zbenguială. Tot sărind și alergând, căzu într-un strat de levănțică. Mirosea cu adevărat câinește! A o mie de oase îngropate, a o mie de gândaci, a o mie de râme... Se rostogoli de câteva ori și se pomeni nas în nas cu o cățelușă. Malteza avea umori extrem de promițătoare pentru o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
și pantalonii, toate negre, evidențiau un farmec blond, înflorit într-o binefăcătoare liniște. - Bine! zisei , ridicându-mă să aduc sticla și două păhărele. Ne așezarăm la măsuța de lângă canapea și sorbirăm câteva coniacuri. Obrajii Laurei se îmbujorară. Ea râdea. - Laura, miroși a femeie! făcui eu zăpăcit și așa cum râdea, cu căpșorul dat pe spate, mă înclinai peste mescioară, sărutându-i gropița din vârful bărbiei. - Nu! zise ea, respingându-mă. Nu vreau! Și totuși se dezbrăcă singură. Bluza ei neagră, cu mâneci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]