7,100 matches
-
aici! Am plecat. Și am Înțeles că Grosoș voia să mă bată din cauza caligrafiei. Fusesem cel mai bun la această disciplină, ca, de altfel, și la desen. Era paradoxul vederii mele slabe care se agăța cu inconștientă disperare de meșteșugul frumosului vizual. Desenam litere cît mai subțiri și ușor Înclinate spre dreapta, cu rotunduri și ovaluri atent trasate. Ghiță avea cel mai urît scris din clasă, iar doamna Învățătoare m-a dat de exemplu și m-a pus să-l corectez
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
Hai să-ți arăt grădina, vino să-mi vezi florile.“ Nimeni nu va zice: „Ce fru moși trandafiri, pipăie-i și tu!“ Ba dimpotrivă, cîte o doamnă spune una și face alta: „Să-ți arăt și ție, să vezi ce frumos au Înflorit trandafirii albi! Uite!“ - și-mi plimbă mîna peste petale și, fără voie, peste spini. Dar pe Erica n-am mai amestecat-o În asemenea paradoxuri. Înțelesesem. Ea voia să-mi dea dicționarele la palpat ca să-mi dau seama
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
boomerang - ajunge în spațiu, învăluie totul, pentru a se întoarce în sine și pentru a oferi mai mult. La nivelul coregrafiei propuse de Florin Fieroiu se disting elemente aparținând dansului contemporan, ce reușesc să transforme orice mișcare în voluptuozitate, în frumos, astfel încât mișcarea scenică să devină un cod ușor prelucrat și de interpretat, ce vine în completarea limbajului verbal fiecărui personaj. Ofelia Popii reușește să se reinventeze prin fiecare mască în parte, prin fiecare personalitate închegată prin dans teatral, dozându-și
A doua oară unu by Tudosă Andreea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91792_a_92970]
-
de pomenire, s-a servit niște vin, țuică etc., a plecat popa, iar bunicul din partea mamei a sărit în groapă și a luat în mână craniul, mângâindu-l: „Măi cuscre, măi, să nu vii matale la nunta copiilor?! Știi ce frumos a fost? Mare păcat... Dar ți-aduci aminte cum te-am cărat eu în spate?“... Apoi, cumva stânjenit, s-a întors către tata și i-a întins craniul: „Uite, ia spune și tu ceva lu’ taică-tu!“. Tata ce să
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2198_a_3523]
-
prin noapte: fugea. El n-a Întors capul. știa că Înaintea lui e o dărâmătură de zid, numai bun să ascundă o pereche ghemuită. Iar lângă zid trebuia să fie o fată, Întotdeauna aceeași fată. Salut, a zis fata. Salut, frumosule. Nu era nici Înaltă, nici scundă, avea aceeași Înălțime ca Johan, umeri zvelți și șolduri pline și nu-și ascundea fața cu un strat gros de pudră, cum făceau celelalte. De mult nu te-am mai văzut, a zis ea
Map of the Invisible World by Tash AW () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1382_a_2891]
-
găsea drumul spre urechea ei. Nimic nu părea să-i placă mamei mele mai mult decât să se lase hrănită de mine cu promisiuni de anvergură - „și pe urmă ne continuăm călătoria amândoi de la Roma la Neapole...“ Ea, care iubea frumosul din adâncul sufletului, la fel și ceea ce era frumos și trist deopotrivă, ea care, îmbrăcată elegant-burghez, se ducea adeseori singură și uneori cu soțul ei în chip de accesoriu la teatrul municipal, mă numea, de îndată ce iarăși se întâmpla să am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
fi daltonist, dar atrăgea elevi care căutau expresivitatea și care, ca mine mai nou, erau încăpățânați. Cu colegii mei am rămas în continuare prieten, cu Beate Finster, fata nebăgată în seamă care înflorea constant, îndeosebi însă cu Trude Essner și frumosul ei Manfred, cu capul buclat de viking din Nordfriesland, care mai târziu - asta ar fi o poveste în sine - a fost răpit și dus la Paris. Noul meu profesor va fi avut vreo cincizeci și cinci de ani, dar, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
oranj-roșcat, cu care Anna și cu mine voiam să ajungem în Italia. Ziua plecării fusese stabilită. Ghiduri de modă veche se aflau deja în bagaj. Până și cartea lui Burckhardt, Cultura Renașterii în Italia, urma să stimuleze apetitul nostru pentru frumos. Dar, înainte să pornim la drum, Anna a fost nevoită să împrăștie rezervele mamei ei în ceea ce privea înnoptatul în cort, cu o explicație irezistibilă în inocența ei, și anume cum că cele două catarge ale cortului aveau să ne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
decojită foaie după foaie, nu conținea nici un sâmbure care să întemeieze un sens - ea care, după toate lăudăroasele mele făgăduieli, a rămas, la fel ca mama lui Peer Gynt, cu buzele umflate, ea care, toată viața ei, a tânjit după frumos și a știut ce anume putea să treacă pentru ea drept frumos, se bucura că „dragul“ ei „băiat“ - așa scria - „are norocul să vadă toate acele frumuseți“, și pe deasupra însoțit „de o tânără domnișoară atât de frumoasă și de familie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
că de acum înainte nu o să ne mai meargă prost. Această fustă era dintr-un material pe care încă îl mai pot pipăi și avea o croială și o lungime pe care încă mi le mai pot închipui: atât de frumos se mișca Anna în beneficiul adus de poeziile mele. Și astfel ar putea să înceapă un basm, pe care nu l-am scris eu și care nu face parte nici dintre acelea adunate de frații Grimm. Hans Christian Andersen ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
gurile noastre nu îndrăznesc să se închidă, parcă temându-se să nu dispară minunea. Automobilul trece în trombă pe lângă noi, prăfuindu-ne chipurile care și așa erau unse de praf și noroi. Pe geamul din spate vedem chipul ireal de frumos al unui băiețel cam de vârsta mea. Ne privește cu aceeași uimire ca și a noastră: noi ne mirăm de frumusețea lui, el de sălbăticia noastră... Copilul e atât de fragil și atât de alb, încât eu îmi închipui că
Dacă aş putea străbate timpul by Dorina Neculce () [Corola-publishinghouse/Imaginative/775_a_1498]
-
evadărilor în plapuma plină de o realitate absolută. Și-n înnoptările vămilor, când îngerul - sclav al visului m-a sărutat pe frunte și mi-a zâmbit în acea obscuritate a sensului. Eu am rămas să străjuiesc în temnița viciilor unde frumosul rămâne stană de vid pentru iubirea eternă. PĂMÂNTUL SECULAR AL PRIMĂVERII Mă cheamă trecutul cu rădăcinile încărcate de catifeaua vântului ce mi-a ascuns urma pașilor tăi prin primăverile iubirilor. Mă cheamă în adâncul lui să-i simt gustul de
BRAŢELE CERULUI by Marina Costea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/458_a_1438]
-
singure, până și acest refren al zilelor în care gustul aerului e ca o melodie uitată în dansurile norilor uciși. Credeam că viața îmi va îmbrăca o altă haină, cea a vecerniciei, când se desparte răul de bine, urâtul de frumos și toate mi s-au perindat prin sufletul meu. Esența întâmplărilor e ca un răcnet în această arenă de timp. Viața nu-i decât un zâmbet sincer și bine ascuns în tainele inimii. Nici un blestem nu-l poate ucide, nici măcar
BRAŢELE CERULUI by Marina Costea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/458_a_1438]
-
rătăcind în edenuri, dormind în himere. Căci trupul lor de păcat încărnat într-o iarnă flămândă abandonată de muze cu destine de iad și trecătoare în ziua descarnată de nume. N-am cui să-i spun această tristețe decât unul frumos muritor ce în tăcerea din vise mai simte o viață născută din nouri de cer, pe-o furtună de sori. N-am cui să-i cer osteneală-n blestem și-n regatul de umbre un gust de păcat dimineților ancoronate-n
BRAŢELE CERULUI by Marina Costea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/458_a_1438]
-
marginea orașului. — Da. Tu nu semeni cu ei, parcă n-ai fi fata lor, parcă nu ai fi țigancă. Ești albă la față și frumușică. Frumoase sunt și țigăncile dar tu ai pielea albă și un păr de-un blond frumos. — Mai sunt și de-ai noștri cu părul galben. — Dar al tău are o culoare foarte frumoasă. Săți dau ceva să mănânci că m-ai servit cu roșiile. I-a pus pe masă să mănânce ce-avea la îndemână. Prințesa
Pe aripa hazardului by Victoria D. Popa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91847_a_92975]
-
dormit destul și ești atât de frumoasă! — Și tu atât de urât că nu mă lași în pace, urâtule! — Ce-ai zis?o strânge atre de obraji, privind-o cu drag. — Urâțelule! — Mai spune o dată! o strânge și mai tare. — Frumosule încăpățânat! — Tu ești încăpățânată. Uite ți-au roșit obrajii că m-ai făcut să-i strâng, o sărută Cezar când pe un obraz când pe celălalt. Nici Teofana nu se lăsa mai prejos când se trezea înaintea lui cezar. Îl
Pe aripa hazardului by Victoria D. Popa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91847_a_92975]
-
o lopată, iar în mînă un pachet cu biscuiți. După ce rîse din belșug, fericit că se află și el acolo, spunînd cîte o vorbă potrivită fiecăruia, oferi biscuiții, cu multă dărnicie, Ilincăi. Toți ochii rămaseră pironiți pe pachetul atît de frumos colorat. Eu sap în echipă cu Tomiță! spuse Ilinca, nemaidînd nici o importanță faptului că fusese trasă la sorți. Lui Virgil îi mai veni puțin inima la loc. Nimeni n-a comentat hotărîrea Ilincăi, iar ea, în fața unei astfel de atitudini
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
de o bucurie pe care n-o mai trăise. Mulțumesc mult, Virgil... mult de tot, mă-nțelegi? Ești cel mai... Dar nu mai continuă. Îmbrățișă iedul cît mai strîns și începu să-l mîngîie și cu palmele și cu obrazul. Frumosule... dragule... scumpule... măi moțoflicule... O să te duc acasă și o să... Ba să-l ducem la școală, la colțul viu, propuse Bărzăunul. Ce te bagi tu? îl repezi Virgil. Ba-i cel mai bun lucru, interveni Vlad. La colțul viu îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
încremenite spre marginea pădurii... Clătina mereu din cap și voia să spună ceva și nu putea. La un moment dat se întoarse spre ceilalți și zise încet, ca și cum atunci s-ar fi trezit dintr-un vis: A fost extraordinar de frumos!... Nu?... N-avea cum fi mai frumos... De aceea n-am putut să mă opresc să nu strig... * Nu se știe precis, dar se pare că săpăturile de pe Dealul Ursului, în scopul găsirii comorii, au fost reluate după aproximativ douăzeci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
la cetatea din deal? Eu unul... Ce ponoase, dom'le? Tu nu vezi că mesteci urzici?... Ce ți-a făcut Ilinca?... Ce dacă-i fată? Nu ține pasul cu noi la greu? Dacă vrea să meargă, să meargă! Așa-i frumos! Dacă cineva s-ar fi uitat cu atenție în ochii Bărzăunului, ar fi văzut în ei o sclipire de șiretenie. Asta însemna că încerca să pună ceva la cale. Virgil n-avea cum observa lucrul acesta, pentru că era prea iritat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
hohot înfundat de rîs. Era Virgil. Acesta se ridică nemaipomenit de iritat că fusese dat de gol și ieși în șosea, după ce-i adresă Bărzăunului alte cuvinte, de care eu personal nu vreau să-mi mai amintesc. Tii, și ce frumos era îmbrăcat Virgil! Purta un costum nou, cu cravată și cu trei insigne pe piept: una de Cruce Roșie, una din Somalia și alta de donator fruntaș de sînge, toate primite de la un unchi al său. În acel moment, de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
a ajuns la marginea prăpăstiei și s-a aruncat în adînc, n-a lăsat-o să se prăbușească, ci a prefăcut-o într-o pasăre albă, mi se pare că în lebădă, și a început să plutească spre soare. Ce frumos! se înveseli Ilinca. Iar turcii care-o urmăreau, văzînd-o cum zboară, nu și-au mai dat seama cînd au ajuns la marginea prăpăstiei și au căzut cu toții în hău. Uraaa! strigă Nuțu ridicînd brațul liber în sus. Dar îndată după
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
izbucni același strigăt: Peștera! Într-adevăr, în fața lor răsărise, ca din basmul celor 1001 de nopți, Peștera Liliecilor. Spaimele întunericului I ntrarea în adîncul peșterii nu prea avu darul să încînte pe nimeni. Dacă pînă acolo totul păruse negrăit de frumos, acum lucrurile căpătară o înfățișare nu prea dorită. Toți se așteptau să găsească un fel de poartă largă, care să-și poată onora rostul din legenda povestită de Ilinca, acela de a fi primit, în adîncul muntelui, oamenii și vitele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
toate părțile, pătrunseră cît mai adînc în peșteră. Pe măsură ce înaintau, vuietul scădea din intensitate, în schimb fiecare cuvînt spus cu voce mai tare se transforma într-o împletire de ecouri prelungite, ca niște chemări stăruitoare ale adîncurilor. Cît e de frumos! rosti Ilinca plină de entuziasm. Eu cred că nu mai există așa ceva în toată țara, își dădu cu părerea Bărzăunul. Asta s-o crezi tu! îl contrazise Virgil. La noi în țară sînt foarte multe peșteri renumite prin frumusețea lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
omoară cineva! Voi nu vedeți? Puse amîndouă mîinile deasupra capului, prevăzătoare, și se întoarse cu fața spre ieșire. Mai rămîi puțin, Ilinca, o rugă Virgil. Mai rămîi, dragă, interveni și Vlad prinzînd-o de mînă. Tu nu vezi cît e de frumos?... Ar fi păcat, zău, să pierdem o asemenea ocazie, cu care cine știe dacă ne mai întâlnim vreodată! Și... cine știe?... Poate că dăm dee... Dar nu mai termină ce avea de spus, că tocmai atunci toată peștera se umplu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]