6,948 matches
-
TUDOR!!! Eu fac un semn larg, stârnind în cer țipete de bucurie. Da’ unde-i Bănică, întreb (pe loc îmi venise ideea că fusesem parcă în drumul ăsta și cu el, cu actorul, renunțarea bruscă de a-l căuta pe nea Vlad trebuie să facă parte din inexplicabilul oricrui vis). E-aici, E-AICI!! țipă puștii și o dată se dislocă pentru a face loc să apară în dreptul pânzei colorate capul lui Bănică, cu părul alb ciufulit și cu râsul ăla al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2273_a_3598]
-
zile întregi de lipsă a cuvintelor mă aduseseră în pragul disperării. Unde mai pui că de vreo săptămână trebuia să împart romanul meu cu Portia? (Să nu plec până nu... Plecam mai devreme din biroul afumat de țigările de la care nea Vlad nu aruncă niciodată mucurile, plecam cu greața ațâțată de o ploaie rece (și venea sâmbăta, Oborul... ), stăpânindu-mi nevoia de alcool cu gândul pervers că, în autobuzul care mă duce acasă, pe traseul neschimbat pe lângă Cotroceni, Grădina Botanică, Cișmigiu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2273_a_3598]
-
Cum la a câta? - Asta din fața dumneavoastră, a câta bere e? - Prima, răspund ursuz. - Păi, dacă pe vremea asta n-ați băut nici o bere, de unde vreți s-aveți inspirație? (Lasă, bă, inspirația, tu acuma scrii la ziar, sărea la birou nea Vlad, deodată interesat de ce „trebuie“ să facem. Chiar are dreptate bătrânul meu: la serviciu ajunsese să mă obsedeze Portia, cu țâțele ei care cresc fără să inspire, la urma urmei o nefericită, și mă mai iau și eu de ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2273_a_3598]
-
mine la județ la un congres cu partidul din care facem parte, care o să țină vreo două zile, unde se discută despre politică si ele nu o să vă mai Întrebe nimic fiindcă nu se pricep la politică. - Da’ bine grăiși nea Mărine, zise Stănică a lu’ Zăpăcitu'. Zgripțuroaica mea nu se pricepe la politică; citește Cancan și Click, ziare de scandal, de-aia este geloasă; tot timpul i se năzare că fac și eu ce fac politicienii, fotbaliștii, patronii... - Zâna mea
Pete de culoare by Vasilica Ilie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91516_a_107356]
-
i-am dat o față de masă brodată de soacră-mea). Am povestit și am râs cu ai mei până târziu. Dar, când am vrut să spăl mormanul de vase murdare, spre miezul nopții, nu mai curgea apa. 28 septembrie Despre nea Pricop, pensionarul de la parter care ține cartea de imobil, se spune că a fost securist. L-am surprins de mai multe ori cotrobăind în lăzile de gunoi. Când nu face asta, șade pe bordura gardului și supraveghează cine intră și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
necunoscut intră pe poartă, îl întreabă pe cine caută. Când vine să încaseze întreținerea, aruncă priviri iscoditoare în casă și spune snoave fără haz. Mama crede că e un maniac inofensiv și cam tembel. Tata, mai precaut, e convins că nea Pricop e încă activ și dă rapoarte: ce mâncăm, cu cine ne vedem, ce-am zis. Când tanti Betty din Israel (pe care n-am declarat-o în fișa de cadre) ne-a trimis prin cineva ness, ciocolată Toblerone și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
cămin, nea Bilă nu îndrăznea să-l ia prea tare la întrebări. Nici când l-a prins agățat între etajul doi și parter de cearceaf, când cobora de la Rodicuța din balcon, nu i-a făcut raport. „Măi copii“, a zis nea Bilă, „să nu se mai întâmple“. Numai cu el ce mai regăsise cerul acela rozaliu, înnegrindu-se după asfințit, când se așezau amândoi în genunchi și îl priveau prin geamurile înalte ale camerei de cămin. Pe urmă intrau fetele gălăgioase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
pe cinste: „Trenule, mașină mică, unde-l duci pe Ionică“, „Cine-a pus cârciuma-n drum, ăla n-a fost om nebun“, „Trandafir de la Moldova“, iar țuiculița lui nea Petrică portarul le-a încins pe muncitoare într-o horă strașnică. Nea Ilie a dansat-o pe Tanța și le-a zis bancuri, iar Rodicuța a închis ochii îngăduitoare, căci muncitoarele ei cântaseră bine în șosetele lor tricolore, iar în timpul ăsta băieții din grupul lui Gabriel au mâncat pe săturate piept de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
din când în când că alergi. Locotenentele nu ne frecau, erau niște femei cumsecade. Fumam și stăteam întinse pe iarbă, dacă nu era în preajmă vreun vizitator. Când era prea cald, chiuleam. Așa se face că s-a enervat un nene pe noi, un colonel sau ce-o fi fost. Ne-a chemat pe toate în careu și, roșu de indignare, ne-a muștruluit, adăugând, în culmea furiei, că, în fond, n-avem decât să rămânem soldați, că armata nu-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
careu și, roșu de indignare, ne-a muștruluit, adăugând, în culmea furiei, că, în fond, n-avem decât să rămânem soldați, că armata nu-i pentru oricine și nici nu e obligatorie... Aha! Carevasăzică nu era obligatorie! Îi ieșise lu’ nenea porumbelul pe gură. Ne-am dus glonț spre cămin, ne-am făcut bagajele. Din zeci de fete, una singură a ajuns locotenentă, toate celelalte am plecat în vacanță. Mă întreb și acum dacă fata aia s-a dus singură la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
la pantofi fără tocuri. Norocul meu, că și-așa strigă idioții pe stradă după mine „Cinci metri fără cap!“ și „Cum e vremea pe-acolo pe sus?“. Da’ lasă, i-o mare fericire să fii așa ’naltă și subțire, Tudorițo nene, cică o să aflu eu de ce mai târziu, când o să le aflu pe toate. Mama a venit, apa - ba. A bolborosit la un moment dat ceva prin țevi, m-am dus în baie cu sufletul la gură, am spus și vreo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
au de gând să facă cei din Nagahama? Nu sunt destui pentru a rezista unui asediu, așa că, în caz de urgență, plănuiesc să vă mute familia într-o ascunzătoare din munți. Mesagerul puse în fața lui Hideyoshi o scrisoare. Era de la Nene. În calitate de soție a seniorului, avea datoria de a se ocupa de toate în lipsa soțului ei. Deși probabil îi scrisese în toiul unui vârtej de confuzie și de îndoială, avea caligrafia calmă. Conținutul, însă, indica limpede că se prea putea ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
steag fixat pe spate alergă în jos, spre ei. Hideyoshi îl recunoscu drept un vasal de la Nagahama. Daikichi nu era decât un mic templu de munte. Când ploua, prin acoperiș intra apa. Când sufla vântul, pereții și grinzile se zguduiau. Nene locuia și-și slujea soacra în templul principal, cu doamnele de onoare cazate în odăile preoților. Vasalii veniți ulterior din Nagahama clădiseră în zonă mici colibe sau se încartiruiseră în casele sătenilor. Prin urmare, în aceste condiții mizere trăise timp
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
timp de peste două săptămâni o familie de peste două sute de persoane. Când ajunsese la ei vestea asasinării lui Nobunaga, avangarda armatei clanului Akechi se afla deja în apropierea Castelului Nagahama și abia mai aveau timp să se gândească ce să facă. Nene îi trimisese o scrisoare soțului ei, în îndepărtatele provincii apusene, în ultimul moment. Luâdu-și soacra, abandonaseră castelul și fugiseră, lăsând totul pe loc. Nu putuse decât să încarce un cal de samar cu un schimb de haine pentru soacra ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Luâdu-și soacra, abandonaseră castelul și fugiseră, lăsând totul pe loc. Nu putuse decât să încarce un cal de samar cu un schimb de haine pentru soacra ei și darurile pe care soțul său le primise de la Nobunaga. În această situație, Nene simțise tragica îndârjire și marea responsabilitate a neamului femeiesc. Era însărcinată cu conducerea Castelului Nagahama, în absența lui Hideyoshi, și trebuia s-o ajute pe bătrâna lui mamă, precum și să admninistreze complicata gospodărire a castelului. Probabil își dorea din toată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
pe bătrâna lui mamă, precum și să admninistreze complicata gospodărire a castelului. Probabil își dorea din toată inima fericirea de a-și auzi soțul spunându-i că lucrase bine. El, însă, era plecat departe, pe câmpul de luptă. Până nu demult, Nene locuise în siguranța unui castel, câtă vreme soțul ei era la bătălie, dar acum, dintr-o dată, între ei nu mai exista nici o deosebire. În timpul unui război, o asemenea situație nu era cauză de disperare, dar pe Nene o măcina găsirea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Până nu demult, Nene locuise în siguranța unui castel, câtă vreme soțul ei era la bătălie, dar acum, dintr-o dată, între ei nu mai exista nici o deosebire. În timpul unui război, o asemenea situație nu era cauză de disperare, dar pe Nene o măcina găsirea unui loc unde s-o mute pe mama lui Hideyoshi. Chiar dacă Nagahama era abandonat în calea inamicului, nu se îndoia că Hideyoshi avea să-l recucerească rapid. Ca soție, însă, dacă lăsa ca soacrei ei să i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
să-l mai poată privi în față. „Vă rog, ocupați-vă numai de protejarea mamei soacre. Nu vă gândiți la mine. Și, oricât ați regreta că părăsiți ceva în urmă, nu vă lăsați preocupați de bunurile materiale.“ Astfel le încurajase Nene pe servitoare și pe toți membrii personalului, în timp ce înaintau, cu deznădejde, pe drumul spre răsărit. Castelul Nagahama era mărginit la apus de lacul Biwa, zona din miazănoapte era controlată de clanuri dușmane, iar ce se petrecea pe drumul spre Mino
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
prin surprindere. Fiind toiul verii, așternuturile și proviziile aveau să dureze. Cel mai mare neajuns era izolarea. Aflându-se atât de departe de orice așezare omenească, nu aveau idee ce se petrecea. Mesagerul ar fi trebuit să se înapoieze curând. Nene își lăsă gândurile să se îndrepte spre cerul de apus. În noaptea dinaintea fugii din Nagahama, îi scrisese grăbită soțului ei o scrisoare. De-atunci, nu mai primise nici o veste de la mesager. Poate căzuse în mâinile clanului Azuchi, pe drum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
umble aproape deloc și rugându-se, cu evlavie, pentru victoria copilului ei. Oricât de haotică devenea lumea, credea cu desăvârșire, că fiul căruia îi dăduse naștere n-avea să se abată de la Marea Cale. Chiar și acum, când conversa cu Nene, încă îi mai revenea vechiul obicei de a-l numi pe Hideyoshi „băiatul ăsta“. „De s-ar întoarce învingător, fie și de-o fi în schimbul acestui trup bătrân.“ Aceasta era singura ei rugăciune, repetată cât era ziua de lungă. Din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
bătrân.“ Aceasta era singura ei rugăciune, repetată cât era ziua de lungă. Din când în când, ridica privirea, cu un oftat de ușurare, spre statuia zeiței Kannon. — Mamă, presimt că, în curând, vom primi vești bune, spuse, într-o zi, Nene. — Și eu simt la fel, dar nu știu de ce, răspunse Onaka. — Am simțit-o dintr-o dată, când am privit în sus, spre fața lui Kannon, continuă Nene. Ieri mai mult decât alaltăieri, astăzi mai mult decât ieri, pare să ne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Mamă, presimt că, în curând, vom primi vești bune, spuse, într-o zi, Nene. — Și eu simt la fel, dar nu știu de ce, răspunse Onaka. — Am simțit-o dintr-o dată, când am privit în sus, spre fața lui Kannon, continuă Nene. Ieri mai mult decât alaltăieri, astăzi mai mult decât ieri, pare să ne surâdă. Dimineața în care cele două femei vorbiseră astfel era aceea a sosirii lui Hideyoshi. Soarele la asfințit întindea umbra văii peste sat, iar zidurile templului erau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
astăzi mai mult decât ieri, pare să ne surâdă. Dimineața în care cele două femei vorbiseră astfel era aceea a sosirii lui Hideyoshi. Soarele la asfințit întindea umbra văii peste sat, iar zidurile templului erau deja colorate de roșeața amurgului. Nene lovea cremenea pentru a aprinde lămpile, în întunericul sanctuarului ei interior, pe când bătrâna stătea așezată, rugându-se în fața statuii lui Kannon. Deodată, auziră luptătorii alergând pe-afară. Mama lui Hideyoshi se întoarse surprinsă, iar soția lui ieși pe verandă. — Vine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
pe verandă. — Vine Domnia Sa! Strigătele santinelelor răsunau prin toată incinta. În fiecare zi, străjerii coborau cam la două leghe în aval, să stea de pază. Cu toții erau transfigurați când intraseră, în fugă, pe poarta principală, dar, când o văzură pe Nene în verandă, începură să strige la ea de unde se afla, ca și cum n-ar fi avut destul timp ca să se apropie. — Mamă! strigă Nene. — Nene! Bătrâna și nora ei se îmbrățișară înlăcrimate, abia dându-și seama că vocile lor fericite se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
de pază. Cu toții erau transfigurați când intraseră, în fugă, pe poarta principală, dar, când o văzură pe Nene în verandă, începură să strige la ea de unde se afla, ca și cum n-ar fi avut destul timp ca să se apropie. — Mamă! strigă Nene. — Nene! Bătrâna și nora ei se îmbrățișară înlăcrimate, abia dându-și seama că vocile lor fericite se uniseră într-una singură. Bătrâna se prosternă în fața statuii lui Kannon. Nene îngenunche alături, aplecându-se, din tot sufletul. — Băiatul nu te-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]