7,411 matches
-
mai legat și mai credibil decât Apel nepreluat/One Missed Call. Bine, e tot un film de consum, dar rețeta e mai elaborată, pentru că „ingredientul“ principal, ochii, le oferă regizorilor multe ocazii să brodeze pe marginea substituției de personalitate. Eroina oarbă preia ochii unei necunoscute și, odată cu ei, memoria unor evenimente tragice. Mult mai mult mi-a plăcut Un roman de duzină/Roman de gare, lansat de autorul său, Claude Lelouch, în persoană. Filmul e ca o prăjitură cu mai multe
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2205_a_3530]
-
Robert Șerban, care a mustăcit toată ziua, gândindu-se la ce surpriză ne va face! Cetățeanul elvețian cu mare dor de Banat se bucură deja de succesul Zairei în germană și așteaptă să îi apară în august, la Polirom, Maseurul orb. Și ne aștepta și pe noi, sus, în ceainărie. De ce scriem filme? A doua zi, ne-am reunit la „Joc secund“ (Librăria Humanitas de pe strada Lucian Blaga). Și am început cu două proiecții - un episod din serialul Animat Planet Show
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2166_a_3491]
-
atât de neadevărate, nimeni nu catadicsea să aducă cea mai mică dovadă și, cu atât mai puțin, să asculte și „cealaltă parte”. Apoi, mi-a fost și îmi va fi cu neputință să uit cum, în acea conjunctură de furie oarbă, mai exact, în ianuarie 1990, o înaltă persoană politică...post-revoluționară striga unei imense mulțimi: „Moarte securiștilor!”. Și cine era personalitatea respectivă? Nimeni altcineva decât cel care, în vara anului 1967 - când am început cursurile Școlii militare de ofițeri activi de
ANCHETE ALE SECURIT??II by GHEORGHE COTOMAN () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84041_a_85366]
-
dreptate, a spus. Nu instalația l-a omorât. — Știam eu! am țipat eu triumfător. —Te-ai îndoit vreodată de asta? a întrebat curios. Nici măcar o dată? Am dat din cap. În nici un caz. Niciodată. Continuă. M-am aplecat nerăbdătoare. —Sam, uneori oarba ta încredere în tine... nu, încăpățânare... —Hawkins! —Bine. Sculptura nu l-a ucis pentru că era deja mort. Și-a ridicat mâna ca să mă oprească să vorbesc. —Dar ai greșit în legătură cu partea asta. Nu ai s-o ghicești în vecii vecilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
o sărută. Și mirosul. Și femeia - se retrage cu o mișcare bine Învățată la biserică, mișcare de cal-de-șah, ca după ce te-ai Închinat la Sfânta Icoană - să faci loc și celor din urmă, dar să nu vii cu retragerea ta, oarbă, drept În calea celor care, din spate, Înaintează. Și balega de cal, ca o flamură. Focurile - două. În curte ard două focuri strașnice; sub ceaune grozave, pe crăcane. Femeile se agită primprejur, potrivesc flacăra, amestecă În ceaune, suflă, gustă, plescăie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
te rog! Redacția oferă o ladă de bere celui care află meseria respectivă. Răspunsurile, pe adresa anca.baicoianu@polirom.ro John Cheever, Totul pare un paradis, traducere din limba engleză de Irina Horea, colecția „Biblioteca Polirom“, Editura Polirom, 2007 Valea orbilor Bogdan Romaniuc Romanul lui Cătălin Dorian Florescu începe cu o incursiune într-un „no man’s land“. Străinul camusian din primul capitol, intitulat sugestiv Rătăcirea, cu o mamă la azil și o identitate fragilă, pătrunde în „țara nimănui“ într-o
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2184_a_3509]
-
convoi al rătăcirii, în care toate superstițiile se adeveresc. Pe drumul rătăcirii, cei ce se îndreaptă spre est, și care nu pot fi decât români, par să facă coadă la moarte. România profundă, pe care autorul o înfățișează în Maseurul orb, este o Românie în așteptare, o „țară dintre sate“, puternic ancorată în tradițiile, credințele și obiceiurile sale. Autorul este un maestru al contrastelor și un fin observator. Estul apare mereu în antiteză cu Vestul, iar marea diferență dintre cele două
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2184_a_3509]
-
venit la timp, în lumea lui Ion Timiș Palatinus, al cărei moștenitor devine. Cătălin Dorian Florescu:„Sunt un călător între lumi, un drumeț cu puține certitudini“ Cel de-al treilea roman în limba română v-a apărut de curând. Maseurul orb este asemenea unui drum prin literatură. Care este scriitorul care v-a influențat cel mai mult activitatea literară? Oh, nici un autor nu m-a inspirat atâta, cât o anumită stare de spirit ce provine din biografia mea: realitățile, fricile, nevoile
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2184_a_3509]
-
se „aclimatizeze“ în valea orbilor, în lumea „concentrată“ a lui Ion Timiș Palatinus? Este greu și ușor, în același timp. După cum vedeți, nu pot da răspunsuri simple. Situația lui Ion nu mi-a fost niciodată cu totul străină. El era orb, iar eu am o boală mușchiulară. Și eu mă găsesc în propria vale și știu ce înseamnă să fii altfel. Cum și pentru Ion, literatura citită a fost esențială ca să trăiască în demnitate cu deficitul său, și pentru mine scrisul
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2184_a_3509]
-
știe perfect cum să schimbe planurile real-imaginar și să redea cu fidelitate întreaga poveste. Iscusința cu care Marian Malciu schimbă cadrele este uimitoare. Situații, întâmplări, personaje, destine paralele, toate converg, înaintând în același sens dramatic, tulburător, în care un tânăr orb zace pe patul de spital, în timp ce creierul lui lucrează asiduu. Lectura este captivantă. Marian Malciu este omul detaliului. El descrie cu minuție o scenă precum și pe protagonistul ei în toate nuanțele, fără să omită nimic din ceea ce ar putea să
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
nu eram mulțumit de mine și, sincer vă spun, aveam îndoieli asupra reușitei intervenției mele... De ce? pentru că nu cunoșteam bine împrejurările în care acel om a ajuns la noi în starea pe care ne-o amintim cu toții. Era un om orb, dar era, în același timp, un om care a „văzut” cauza accidentului, un om cu o sensibilitate deosebită, cu o judecată cu mult peste media oamenilor de vârsta și pregătirea sa... Acea disfuncție de moment a creierului său. Traumatismul suferit
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
Tilică, am petrecut câteva ore la masa de scris și am așternut pe hârtie povestirea Păcătosul. Întâlnirea cu acest om a fost crucială pentru mine. Și e cum nu se poate mai adevărat că - așa cum episodul apare în roman - aproape orb și apropiinduțse de moarte, nea Nicu Tilică mța întrebat dacă nu cumva eu eram ăla care a murit. Însă nimeni nu poate depune mărturie că, în ziua îngropării sale, lui nea Nicu îi crescuse în spinare o singură aripă îngerească
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
dată oamenii sar în ajutor și îl ghidează spre locul dorit. În timp ce preoții fac rugăciuni în curte, el îi însoțește cu vocea-i puternică. Oamenii din biserică tresar pentru că le tulbură liniștea. Aparent. Când descoperă că bătrânul care cântă este orb îl privesc înduioșați și reacționează care cum simt, unii îi dau câte un ban, alții se apropie de el și îl ating de parcă ar fi de pe altă lume. Și chiar este. Vasile Vrânceanu este reprezentantul unei lumi total diferite de
Maica Domnului de la Giurgeni by Mihaela Manu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1645_a_3101]
-
și pe mine nu m-a pălit. I-am povestit părintelui Antonie care mi-a spus că am avut un pic de credință cât un bob de muștar, de asta am scăpat”, povestește el. Are 88 de ani și este orb: „Am pierdut un ochi în război, iar de șapte-opt ani nu mai văd nici cu ochiul care mi-a mai rămas. Stau aproape de biserică și vin mereu la slujbe să cânt alături de călugări", spune el. E fericit și mulțumit că
Maica Domnului de la Giurgeni by Mihaela Manu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1645_a_3101]
-
George Clooney și m-aș plânge din cauza asta, oamenii m-ar crede nebună. Caut ceva pentru nepoata mea. O clientă ține în mână o brățară oribilă. —E de aceeași vârstă cu tine. Crezi că i-ar plăcea? Doar dacă e oarbă sau/și minte în legătură cu vârsta ei, cred eu. Cred că i-ar sta foarte bine, spun pe un ton entuziasmat. Îi dau brățara înapoi și mă gândesc că nepoatei femeii s-ar putea până la urmă să-i placă. Nu e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
se așezase pîcla, nu se concentra, nimic clar, nimic precis, nu avea de ce să se agațe. Se știa dezarmată, nu avea forță, nu avea dovezi, cum să poți lupta așa, cu mîinile goale? La ea nu era decît înverșunare, înverșunare oarbă și atît". În legătură cu portretele impecabile, proza Doinei Popa trimite la o temă foarte actuală: în "Ca frunza-n vînt" e o lume care trăiește în și din poze (" Cînd am fost acolo la ea am avut impresia că totul nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
să-mi spună dinainte ce e bine și rău, devenisem aproape maniacă. Cu timpul, când interesul meu pentru poezia lui s-a mai tocit și când, inevitabil, s-au mai produs câteva erori evidente în tălmăcirea evenimentelor viitoare, încrederea mea oarbă s-a zdruncinat, am început să apelez din ce în ce mai rar la practicile oculte, până când am ajuns, într-un târziu, să mă debarasez de carte. Acum zace de mai mulți ani într-un colț al bibliotecii, nici nu mai știu pe unde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
se așezase pâcla, nu se concentra, nimic clar, nimic precis, nu avea de ce să se agațe. Se știa dezarmată, nu avea forță, nu avea dovezi, cum să poți lupta așa, cu mâinile goale? La ea nu era decât înverșunare, înverșunare oarbă și atât. Și totuși, nu, își zise, nu pot să-i accept ideile numai de frica acestor lovituri atât de dibaci pregătite. Nu pot să-l secondez ca Nina sau Marga, fără nici o rezervă, fără nici o tresărire, nici o împotrivire, nici o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
de la hol era larg deschisă și ușa de la bucătăria de vară unde este butelia. Până la urmă a găsit-o pe soacră-mea Ela, se afla în spatele casei într-o debara, scărmăna niște lână, în jur pluteau o mulțime de fluturi orbi, se loveau de pereți, de obiecte, erau urâți, cenușii, nici vorbă de grația și frumusețea fluturilor care pot fi văzuți pe afară. Sunt molii, m-a lămurit bătrâna, am lăsat plapuma asta aici ani de zile, e plapuma în care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
îl ocoliseră ani la rândul și se crezuseră superiori pentru că reușiseră să înșele natura. Fana plecase și lăsase într-adevăr acolo balastul. Până târziu în noapte Carmina medită la lăcusta care se ascundea sub două fire de iarbă, la fluturii orbi, la femeia suferindă, căreia i se ridicase rochia lăsând să se vadă dantela furoului nou, se gândi la înstrăinarea Fanei, resimțită odată cu lăsarea întunericului, la un "acasă" în sens abstract. Dar era mai comod așa, să nu mai gândești nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
te avantajează, Larisa se topește după asemenea expuneri, ar fi fost foarte probabil să vă întâlnesc acolo. Carmina își aruncă un picior peste altul. Poala rochiei alunecă dezvelind-o, se acoperi nervoasă, dezlănțuită în fața provocărilor lui, izvorât din sentimentul său orb de egoism menținut asupra ei. Carmina! Bietul autor, continuă ea cu nerv, în timp ce-și scrie piesa și-și pierde acolo, pe masa de lucru neuronii, părul, vederea, o parte din suflet, habar nu are că odată isprăvit chinul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
un izvor sau un asfințit de soare. Își însușise observația lui Alexe fără să crâcnească. Nici măcar instinctul ei de femeie nu fusese tulburat, nici nu-i trecuse prin minte să facă o comparație, vorbele lui Alexe trezeau în ea resorturi oarbe. Nina devenise un mecanism foarte bine pus la punct. Carmina se întrebă cum se desfășurase transformarea ei, cât de anevoioasă fusese, cum de reușise să atingă o asemenea perfecțiune, încât să gândească potrivit dogmelor elaborate de Alexe, să privească prin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
mulate care le scoteau În evidență șoldurile, gulerele pufoase de blană și cizmele lucioase cu mii de capse minuscule de-a lungul fluierului piciorului, până sus la rotulă, erau semne că nu erau deloc dezorientate În același sens ca bărbatul orb. Karp se aplecă Înainte. — Există cizmari care fac Încălțăminte de toate formele și mărimile, cu sau fără toc, broderii, modele complicate sau cleme de metal. În funcție de culoare, Îți poți da seama de specialitatea celei care o poartă. Uitați-vă aici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
le controlez. Mi-am reglat vocea. Presupun că era cam aceeași stare, ca la tine - dar invers, dacă Înțelegi ce vreau să spun. Prima mea dramă sexuală a avut loc În spatele cortinei, și lumea a privit-o ca un martorul orb. Mulțumit că am atins centrul labirintului, m-am culcat. — Atât? Se pare că Dora se aștepta să continui. Când a văzut că n-o fac, s-a sprijinit iar pe coate. Cam puțin, nu crezi? I-am explicat că băiatului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
de parcă i-ar fi fost teamă să nu strice acea dreptunghiularitate fără cusur. Felurile de mâncare ce le fuseseră aduse erau replici ale unor picturi expresioniste. Cel al lui Armanoush avea la bază o pictură de Francesco Boretti intitulată Târfa Oarbă. Cel al lui Matt era inspirat de una din picturile lui Mark Rothko, intitulată pe bună dreptate Fără Titlu. Cei doi erau atât de absorbiți de farfuriile lor, Încât nici unul nu l-a auzit pe chelner când i-a Întrebat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]