8,392 matches
-
foc ca să se topească, așa vă voi strînge și Eu în mînia și urgia Mea, vă voi pune acolo și vă voi topi. 21. Da, vă voi strînge și voi sufla peste voi cu focul mîniei Mele și vă veți topi în el. 22. Cum se topește argintul în topitoare, așa veți fi topiți voi în mijlocul lui. Și veți ști că Eu Domnul, Mi-am vărsat mînia peste voi." 23. Cuvîntul Domnului mi-a vorbit astfel: 24. "Fiul omului, spune Ierusalimului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85085_a_85872]
-
voi strînge și Eu în mînia și urgia Mea, vă voi pune acolo și vă voi topi. 21. Da, vă voi strînge și voi sufla peste voi cu focul mîniei Mele și vă veți topi în el. 22. Cum se topește argintul în topitoare, așa veți fi topiți voi în mijlocul lui. Și veți ști că Eu Domnul, Mi-am vărsat mînia peste voi." 23. Cuvîntul Domnului mi-a vorbit astfel: 24. "Fiul omului, spune Ierusalimului: "Ești o țară necurățită, și neudată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85085_a_85872]
-
urgia Mea, vă voi pune acolo și vă voi topi. 21. Da, vă voi strînge și voi sufla peste voi cu focul mîniei Mele și vă veți topi în el. 22. Cum se topește argintul în topitoare, așa veți fi topiți voi în mijlocul lui. Și veți ști că Eu Domnul, Mi-am vărsat mînia peste voi." 23. Cuvîntul Domnului mi-a vorbit astfel: 24. "Fiul omului, spune Ierusalimului: "Ești o țară necurățită, și neudată de ploaie în ziua mîniei." 25. Mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85085_a_85872]
-
să fac un rug mare! 10. Îngrămădește multe lemne, aprinde focul, fierbe bine carnea, fă fiertură groasă, ca să se ardă și ciolanele. 11. Apoi pune cazanul gol pe jăratic, ca să se încălzească, să i se înfierbînte arama, să i se topească murdăria dinlăuntru, și să i se șteargă rugina. 12. Trudă degeaba! Căci rugina de care este plin nu se dezlipește de el, rugina nu se va lua de pe el decît prin foc, 13. și tu dorești iarăși nelegiuire în spurcăciunea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85085_a_85872]
-
chinuiască. Cum puteam s-O uit, când era atât de strâns legată de existența mea? Nu, nu-i voi revela niciodată numele: siluetă eterată, subțire, vaporoasă, cu doi ochi imenși, mirați, strălucitori, în profunzimile cărora viața mea ardea și se topea încet și dureros, Ea nu mai are legături cu lumea asta josnică și feroce. Nu, nu trebuie să-I pângăresc numele cu lucruri pământești. După ce s-a stins, m-am retras în general din societatea oamenilor, din cercul cretinilor și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
acum vaste, delicate și subtile. O indicibilă voluptate mă invadă. Mă eliberasem de greutatea corpului. Ființa mea tindea spre universul ușor și insensibil al regnului vegetal - o lume calmă, dar plină de forme, de culori mirifice. Gândurile își pierdură coeziunea, topindu-se printre aceste contururi și culori. Pluteam printre unde ce mă acopereau de mângâieri vaporoase. Îmi auzeam inima bătând, percepeam pulsațiile arterelor. Totul căpătase o semnificație profundă și îmi crea o imensă plăcere. Aspiram din tot sufletul să mă abandonez
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
Dar viața mea n-a avut decât un singur și uniform anotimp. S-ar zice că ea s-a scurs într-o regiune rece, în mijlocul tenebrelor fără sfârșit, în timp ce, veșnic, în corpul meu, ardea o flacără, la căldura căreia mă topeam precum ceara. Între patru pereți care îmi delimitează camera, în interiorul zidului de apărare care îmi închide existența și gândurile, viața mea se topește puțin câte puțin, ca lumânarea. Nu greșesc, ea seamănă mai degrabă cu un buștean căzut la marginea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
rece, în mijlocul tenebrelor fără sfârșit, în timp ce, veșnic, în corpul meu, ardea o flacără, la căldura căreia mă topeam precum ceara. Între patru pereți care îmi delimitează camera, în interiorul zidului de apărare care îmi închide existența și gândurile, viața mea se topește puțin câte puțin, ca lumânarea. Nu greșesc, ea seamănă mai degrabă cu un buștean căzut la marginea vetrei consumându-se, carbonizat de flacăra celorlalți butuci, fără să ardă și fără să rămână, în același timp, neatins. A fost doar sufocat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
doică, martorul intim al morții mele treptate, mă copleșea cu reproșuri. Din cauza târfei, auzeam oamenii murmurând pe la spate: „Biata femeie! Cum poate să-l suporte pe țicnitul de bărbatu-său?“ Aveau dreptate: era de necrezut în ce hal decăzusem. Mă topeam din zi în zi. Câteodată, mă examinam în oglindă: obrajii îmi erau stacojii, luaseră culoarea cărnii de pe tejgheaua măcelăriei. Ardeam de febră, iar ochii mei aveau o expresie tragică și voluptuoasă totodată. Mă complăceam în această nouă stare. Zăream, în fundul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
asta trebuie să fi jucat un rol în viața mea; fără îndoială că o întâlnisem de mai multe ori. Această umbră era dublul meu, se materializase în cercul restrâns al vieții mele. M-am sculat să aprind lampa; silueta se topi și dispăru ca și cum nici n-ar fi fost. M-am examinat în oglindă, dar nu am recunoscut fața care îmi apăru. Era incredibil și înfricoșător: imaginea mea era acum mai viguroasă decât mine, în timp ce eu nu mai aveam decât consistența
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
în anticameră, gesturile mele, fizionomia și gândurile suferiseră o nouă transformare, ca și cum pătrunsesem într-un mediu și un univers nou, ca și cum cunoscusem o a doua naștere a acestei lumi de care eram dezgustat. În orice caz, îmi recâștigasem viața, căci netopindu-mă ca un bloc de sare în baia de aburi, pentru mine ținea de un miracol. Viața mea mi se pare la fel de bizară, la fel de incoerentă ca desenul care ornează trusa de scris de care mă servesc în acest moment. Fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
erau la fel de roșii precum carnea care atârna în prăvălia măcelarului. Totuși, în ciuda bărbii dezordonate, aveam o expresie sublimă din care se degaja un adevărat farmec; ochii mei de bolnav erau obosiți, dureroși, copilăroși, dar, ca și când toate lucrurile grele, pământești, se topiseră în mine, fața îmi plăcea; încercam un fel de plăcere senzuală față de mine însumi. Îmi spuneam în fața oglinzii: „Răul tău e atât de profund, că a pătruns până în fundul ochilor tăi. Dacă plângi, lacrimile vor veni din fundul ochilor tăi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
în picătura de vreme-n care sîntem, Brațul și isteția au oarecare preț Și ce preț pot să aibă decât să te faci mare... Vezi tu... în scrinul negru de-acolo e-o coroană... Pietrele scumpe-n dorul luminii se topesc, Ea arde-n întuneric lumina căutând Și totuși șade-ascunsă în scrin... în gând... în suflet Și mai la urmă ce voi? Îți cer vo fărdelege? Mergi numa înainte. Eu samăn, tu culege. Nu sânt a lui supusă... Sânt o femeie
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
sîntem, Brațul și isteția au oarecare preț... Și ce preț pot să aibă... decât să te faci mare... Tu știi că a mea mamă lăsatu-mi-a coroană... Ea arde-[n î]ntuneric lumina căutând, Pietrele scumpe-n ea se topesc după lumină Și totuși șede-ascunsă în scrin... în gând... în suflet Ș-apoi ce cer de la tine? Cer vreo fărdelege?... Nu tu înveninat-ai pe Domnul tău - ci eu - Nu sânt a lui supusă, sânt o femeie slabă Și singură
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
paloarea gingașă a unei fete în anii de dor... Tu poate că-i înțelege-o mai bine! Apoi moșia e mai mult decât copilul... Și simt trebuința unui ginere care s-o-n-grijească mai mult decât mine, căci cu ochii o văd topindu-se și nu știu de ce se topește. {EminescuOpVIII 152} MAIO Ce-i lipsește?... Iubire! ARB[ORE] Iubire! Milă de la părinți! Eu... eu nu-nțeleg asta... Sufletul meu e aspru ca piatra și ca fierul. Și cu toate astea, când îmi
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
de dor... Tu poate că-i înțelege-o mai bine! Apoi moșia e mai mult decât copilul... Și simt trebuința unui ginere care s-o-n-grijească mai mult decât mine, căci cu ochii o văd topindu-se și nu știu de ce se topește. {EminescuOpVIII 152} MAIO Ce-i lipsește?... Iubire! ARB[ORE] Iubire! Milă de la părinți! Eu... eu nu-nțeleg asta... Sufletul meu e aspru ca piatra și ca fierul. Și cu toate astea, când îmi închipuiesc că ar fi cu putință s-
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
veșted! Ani sânt dar nu-i putere. Și, cum risipitorul aurește cu avere A uliții uscate piatră seacă, măruntă, Mi-am cheltuit puterea și fac cu moartea nuntă. Să pun mâna mea rece pe zestrea-i de mireasă, Să mă topesc în sînu-i cum se topește-o rază 25 Spre a ieși la lume sub alt chip. Și să fiu Un alt eu, altă ființă, alt corp, fără să știu C-am fost vrodată-n lume. La tine stea din urmă a
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
-i putere. Și, cum risipitorul aurește cu avere A uliții uscate piatră seacă, măruntă, Mi-am cheltuit puterea și fac cu moartea nuntă. Să pun mâna mea rece pe zestrea-i de mireasă, Să mă topesc în sînu-i cum se topește-o rază 25 Spre a ieși la lume sub alt chip. Și să fiu Un alt eu, altă ființă, alt corp, fără să știu C-am fost vrodată-n lume. La tine stea din urmă a negrei nopți, viață Gândesc cu
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
-n ruină. M[AIO] Nefericite Doamne, ce cruntă ți-e iubirea! De unde știi că poate te-așteaptă fericirea! Poate că-ncă amorul îți va zâmbi odată Tocmai în fiica dulce de tine adorată... De unde știi?... Și d -asta atâta te topești Încât mai mult o umbră decât ființă ești! Pe fața-ți a tras brazde cumplitele dureri. ȘT[EFAN] Azi sânt bătrân de tânăr. Ce fel eram eu ieri! Pe fruntea mea senină al bucuriei mir Și sufletu-mi o rouă
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
C T [U L ] I [S C E N A V] [TOMA NOUR] Crezi în misticismul sufletelor? Acea umbră e sufletul unei moarte - da! dar acel suflet îl prind, [îl] vărs într-un chip de femeie - acel ideal eteric îl topesc într-o formă de om - și acea femeie ți-o dau ție, s-o privești 24 oare, căci după aceea va muri iarăși, victima unei crime - Răzbună-o! [MIRON-ȘTEFAN] O răzbun, d-ar trebui ca fiecare picătură din sângele meu
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
însă-i răspunde că e din acele caractere melancolice care nu iubesc pe nimeni, însă cari iubesc cu toate astea pe toată lumea - în fine că iubește virtutea. Ai iubi femeia care-a comis un omor? - Nu, aceea poate arde, poate topi o inimă, dar nu poate să facă s-o iubească - în fine o face ca ea să-și purifice caracterul, să caute a deveni o Yerta. Ea rămâne încîntată - îl deifică - se esaltează după acest cavaler negru care e o
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
astea voința sa cauzală s-a împlinit. [A C T U L V] [V e r s i u n e a A] FINELE: prin nebunia lui FINE: trecând dintr-o durere [vie] într-una din ce în ce mai înmărmurită. [MIRON-ȘTEFAN] Aș fi topit marmură... (invocă pe Satan) [UN GLAS] Ce cauți în pămînt? [MIRON-ȘTEFAN] Caut în pământ o idee pentru durerea mea neagră. 2258 Să scormolesc din pământ, cu unghiile, concepțiunea durerei mele, ideea disperărei mele.. 2254 ÎN ACTUL [V], SC[E]NA
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
în pămînt? [MIRON-ȘTEFAN] Caut în pământ o idee pentru durerea mea neagră. 2258 Să scormolesc din pământ, cu unghiile, concepțiunea durerei mele, ideea disperărei mele.. 2254 ÎN ACTUL [V], SC[E]NA]I [MIRON-ȘTEFAN] De-ar fi marmură, aș fi topit-o cu lacrimele mele, aș fi făcut-o abur cu sufletul meu cel amar... dar a fost pământ și l-am scormolit cu unghiile. * ACT V, [SCENA]3 [MIRON-ȘTEFAN] Mira, Doamna lumei ar fi încă femeie, și eu voi ca
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
din încîntec în [în] cântec ca un poet din univers în univers, ca Dumnezeu dintr-un plan de creare într-altul, căci fiecare încîntămînt va fi o lume d-încîntăminte - Puterea [lui] a tunat într-un" Fie", a noastră se va topi în" Te iubesc". ACT V, SC[ENA] tu nu știi că bătăile astei inimi sunt orologiul după care se-ndreaptă o lume, lumei necunoscută, a cărei Dumnezeu sunt eu - bătăile astei inimi sunt destinul unei lumi - la tremurul ei tremură
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
lumei necunoscută, a cărei Dumnezeu sunt eu - bătăile astei inimi sunt destinul unei lumi - la tremurul ei tremură lumea - la zâmbetul ei se-nsenină pustiurile {EminescuOpVIII 244} sale - și când orariul stă - timpul stă - - timpul neci nu mai esistă căci se topește-n 14r vecinicie și lumile inimei mele s-a stins // ca o clipă. ți-aș trimite steaua-înger cu corp diafan, cu inimă de foc - dar inimele lor, care frământă tremurând soartea a câte unui om ți-ar fi descris un
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]