9,812 matches
-
la picioare. Închide ușa, Îmi porunci ea fără să se ridice. Cheia e În broască. M-am supus. Broasca scîrțîi cu un ecou sepulcral. Am ascultat pașii Beei apropiindu-se În spatele meu și i-am simțit atingerea pe hainele ude. — Tremuri. De frică sau de frig? — Încă nu m-am hotărît. De ce ne aflăm aici? ZÎmbi În semiîntuneric și Îmi luă mîna. — Nu știi? Credeam că ai ghicit... — Asta-i casa familiei Aldaya, e tot ce știu. Cum ai reușit să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
mi-l arătă. Era Închis și sigilat. — În scrisoare Îi spun că vreau să ne căsătorim cît mai repede, Într-o lună dacă se poate, și că vreau să plec din Barcelona pentru totdeauna. I-am Înfruntat privirea impenetrabilă, aproape tremurînd. — De ce-mi spui una ca asta? — Fiindcă vreau să-mi spui dacă să o expediez sau nu. De asta te-am chemat azi aici, Daniel. Am studiat plicul care se Învîrtea Între degetele ei ca o urnă de zaruri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
buzele Întredeschise de dorință. Nu exista nici un licăr de fragilitate sau de copilărie În privirea ei, În trupul călduț care cerea mai mult. Mai apoi, cu fața Încă lipită de pîntecele ei și cu mîinile pe pieptul alb ce Încă tremura, Julián Își dădu seama că trebuiau să-și ia rămas-bun. Abia avu timp să se ridice, cînd ușa camerei se deschise Încet și silueta unei femei se profilă În prag. Pentru o secundă, Julián crezu că era vorba de Jacinta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
dintre ei nu te va putea găsi... Lui Julián i se păru că vede o umbră În privirea maică-sii, care-o mistuia pe dinăuntru. Mai e ceva, mamă? Ceva ce nu mi-ai zis? Sophie Îl privi cu buzele tremurînd. — Trebuie să pleci. Amîndoi trebuie să plecăm de aici pentru totdeauna. Julián o Îmbrățișă cu putere și Îi șopti la ureche: — Nu-ți face griji pentru mine, mamă. Nu-ți face griji. Julián Își petrecu sîmbăta Închis În cameră, printre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
episod, n-am fost În stare să deschid gura. Îmi amintesc impactul surd, teribil al loviturilor ce cădeau fără milă asupra prietenului meu. Și acum mă mai dor. M-am limitat să mă refugiez În acea convenabilă strînsoare a polițiștilor, tremurînd și vărsînd În tăcere lacrimi de lașitate. CÎnd Fumero se plictisi să tot scuture o greutate moartă, Își descheie pardesiul, se deschise la fermoar și Începu să urineze peste Fermín. Prietenul meu nu mișca, părînd o boccea de rufe vechi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
cunoștința Înainte de a demara. Eu Îl țineam În brațe, strîngîndu-l la piept și Încercînd să-l Încălzesc. Îi puteam simți sîngele călduț Îmbibîndu-mi hainele. Îi șopteam la ureche, spunîndu-i că ajungem Îndată, că n-are să se Întîmple nimic. Glasul Îmi tremura. Șoferul Îmi arunca priviri furișate din oglindă. — Auziți, eu nu vreau necazuri, eh? Dacă moare, coborîți. Dumneata accelerează și taci. CÎnd am ajuns În strada Fernando, Gustavo Barceló și Bernarda așteptau la poarta clădirii, Însoțiți de doctorul Soldevila. Văzîndu-ne plini
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
ca prin farmec. — Rogu-te, fă un duș și pune-ți niște straie curate, indică Barceló. Dacă te Întorci acasă cu petele alea, taică-tu are să moară de frică. — Nu-i nevoie... SÎnt bine, am zis eu. Atunci, nu mai tremura. Hai, du-te, poți folosi baia mea, care are boiler. Știi drumul. Eu, Între timp, am să-l sun pe taică-tu și-am să-i spun că... Ei bine, nu știu ce-am să-i spun. O să-mi treacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
pe ea. M-am oprit o clipă să contemplu fîntîna și mîna Îngerului ridicîndu-se din apele cu tente stacojii. Degetul arătător, acuzator, părea ascuțit ca un pumnal. M-am apropiat de marginea bazinului. Chipul sculptat, fără privire și fără suflet, tremura sub suprafața apei. Am urcat treptele ce duceau spre intrare. Ușa principală era Întredeschisă cîțiva centimetri. Simții un val de neliniște, căci credeam că o Închisesem atunci cînd ieșisem, În noaptea precedentă. Am examinat broasca, ce nu părea forțată, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
zile. Găsind un scop practic, mai puțin poetic decît contemplarea ruinelor timpului, am luat o lumînare și m-am pregătit să explorez vila, În căutarea unui material combustibil cu care să fac locuibilă Încăperea și acele două pleduri care acum tremurau În fața șemineului, străine de călduroasele amintiri pe care le păstram despre ele. Noțiunile mele de literatură victoriană Îmi sugerau că cel mai rezonabil era să-mi Încep căutarea din pivniță, unde, cu siguranță, se aflaseră bucătăriile și o formidabilă cărbunărie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
Împingeau un coșciug cenușiu peste care aversa luneca precum ceara topită și din care mi se părea că aud glasul mamei chemîndu-mă, implorîndu-mă să o eliberez din temnița aceea de piatră și de beznă, În vreme ce eu nu reușeam decît să tremur și să-i șoptesc tatei, fără glas, să nu-mi mai strîngă mîna așa de tare, fiindcă mă durea, iar mirosul acela de pămînt proaspăt, pămînt de cenușă și de ploaie, Înghițea totul, miros de moarte și de vid. Am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
căzute pe lîngă trup, cu palmele deschise spre mine. Îmi amintesc cum Își ținea capul sus, sfidător, În timp ce Îi mîngîiam gîtul cu vîrfurile degetelor. Îmi amintesc cum mi-a luat mîinile și le-a așezat pe sîni și cum Îi tremurau privirea și buzele cînd i-am luat sfîrcurile Între degete și le-am ciupit năuc, cum a alunecat pe podea În timp ce Îi căutam pîntecele cu buzele și coapsele ei albe mă primeau. — Ai mai făcut asta vreodată, Daniel? În vise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
ori poate dorindu-mi, să Întîlnesc un simplu străin, un vagabond care se aventurase Într-o casă ruinată, căutînd adăpost Într-o noapte mohorîtă. Însă nu era nimeni, doar limbile albastre exhalate de ferestre. Ghemuită Într-un ungher al Încăperii, tremurînd, Bea mă chemă În șoaptă. — Nu-i nimeni, am zis eu. Probabil că a fost o rafală de vînt. — VÎntul nu izbește cu pumnii În ușă, Daniel. Să plecăm. M-am Întors În Încăpere și am adunat hainele noastre. — Ține
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
coridorului, pe care Încercasem s-o deschid cu o oră sau două În urmă fără să izbutesc, era Întredeschisă. — Ce s-a Întîmplat? Întrebă Bea. — Așteaptă-mă aici. — Daniel, te rog... Am luat-o Înainte pe coridor, ținînd lumînarea care tremura În suflarea rece a vîntului. Bea oftă și mă urmă scrîșnind din dinți. M-am oprit În fața ușii. Se zăreau niște trepte de marmură coborînd În beznă. Am pornit-o pe scară. Bea, Împietrită, ținea lumînarea În prag. — Te rog
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
de vînt Într-un portal, de cealaltă parte a străzii, și am rămas acolo vreo jumătate de oră, străjuind ferestrele și văzînd cum se perindau siluetele domnului Aguilar și soției sale. Era aproape miezul nopții cînd m-am Întors acasă, tremurînd de frig și cu universul În cîrcă. O să sune mîine, mi-am repetat de o mie de ori În timp ce Încercam să ațipesc. Bea n-a sunat a doua zi. Nici În următoarea. Și nici În toată săptămîna aceea, cea mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
fiindcă ea n-a vrut să spună cine ești și nici n-o să spună. Și pentru că tu n-ai tupeu să sari la interval pentru Beatriz, o să plătească ea pentru ce-ai făcut. CÎnd am pus telefonul În furcă Îmi tremurau mîinile. N-am fost conștient de ceea ce făcusem pînă cînd n-am ieșit din cabină și mi-am tîrÎt picioarele Înapoi spre librărie. Nu stătusem să mă gîndesc că apelul meu nu putea decît să Înrăutățească situația În care se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
Atunci, ajutați-mă să vă cunosc. — Cui i-ai mai spus toate astea? Cine mai știe ce mi-ai zis mie? Mai multă lume decît pare. Poliția mă urmărește de ceva vreme. — Fumero? Am Încuviințat. Mi se păru că Îi tremură mîinile. — Nu-ți dai seama ce-ai făcut, Daniel. — Spuneți-mi dumneavoastră, am replicat eu cu o duritate de care nu-mi părea rău. — Tu crezi că, dacă ai dat peste o carte, ai dreptul să intri În viața unor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
apăsarea Înghețată a țevii revolverului adîncit În obraz și mirosul de praf de pușcă. — Pe mine să nu mă fuți la cap, măi crăișor de căcat, ori taică-tu o să-și adune creierii de pe jos. M-ai auzit? Am Încuviințat, tremurînd. Fumero Îmi apăsa cu putere țeava revolverului În pomete. Am simțit cum Îmi taie pielea, Însă n-am Îndrăznit să clipesc. — Te Întreb pentru ultima oară. Unde-i? M-am văzut pe mine Însumi reflectat În pupilele negre ale inspectorului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
M-am strecurat În librărie. Tata era tot În picioare, În fața tejghelei, ca și cînd nu s-ar fi mișcat de cînd plecasem. Mă privi necăjit. — Ascultă, Daniel, În legătură cu ce-am spus mai devreme... — Nu-ți face griji. Aveai dreptate. — Tremuri... Am Încuviințat vag și l-am văzut plecînd În căutarea termosului. Am profitat de Împrejurare ca să intru În micul lavabo din spatele prăvăliei și să examinez liturghierul. Biletul lui Fermín alunecă În aer, rotindu-se ca un fluture. L-am prins
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
prima ediție a zilei, care Încă mai mirosea a tuș călduț. Am străbătut paginile În graba mare, pînă ce am dat de secțiunea cu anunțuri mortuare. Numele Nuriei Monfort zăcea sub o cruce de tipar și am simțit cum Îmi tremură privirea. M-am Îndepărtat cu ziarul Îndoit sub braț, căutînd Întunericul. Înmormîntarea era În acea după-amiază, la ora patru, În cimitirul Montjuïc. M-am Întors acasă făcînd un ocol. Tata dormea și am urcat Înapoi În camera mea. M-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
și promisiuni. Mi-am ridicat privirea spre ferestrele căminului Nuriei Monfort de la etajul al treilea și am zărit o luminiță arămie, șovăitoare. O lumînare. Am pătruns În grota Întunecată a camerei portarului și am urcat scara pe bîjbîite. MÎinile Îmi tremurau cînd am ajuns pe palierul de la etajul trei. O fîșie de lumină roșiatică se zărea pe sub cadrul ușii Întredeschise. Am pus mîna pe clanță și am rămas locului nemișcat, ascultînd. Mi se păru că aud un susur, o răsuflare Întretăiată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
Întinse plicul. Era deschis. — Am mințit-o, ca Întotdeauna, zise el. Am cercetat plicul. Conținea cîteva sferturi de coală scrise de mînă. — Dumneata le-ai citit? am Întrebat eu. Bătrînul Încuviință Încetișor. — Ce scrie? Bătrînul Își ridică privirea. Buzele Îi tremurau. Mi s-a părut că Îmbătrînise cu o sută de ani de ultima dată cînd Îl văzusem. — E povestea pe care o căutai, Daniel. Povestea unei femei pe care eu n-am cunoscut-o niciodată, cu toate că Îmi purta numele și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
locuință. — Partea grea nu e să cîștigi bani pur și simplu, se văita el. Partea grea e să-i cîștigi făcînd un lucru căruia să merite să-ți dedici viața. Am bănuit că Începuse să bea pe ascuns. Uneori Îi tremurau mîinile. În vizitam În fiecare duminică și Îl sileam să iasă pe stradă și să se desprindă de masa de lucru și de enciclopedii. Știam că Îl durea să mă vadă. Se purta de parcă nu-și amintea că mă ceruse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
mînie și, țipînd ca un nebun, a alergat În camera Penélopei, care, auzind urletele lui taică-su, se Închisese cu cheia și plîngea de groază. Don Ricardo a dărîmat ușa În șuturi și a găsit-o pe Penélope În genunchi, tremurînd și implorîndu-l să o ierte. Atunci don Ricardo i-a administrat o palmă care a trîntit-o la podea. Nici Jorge n-a fost În stare să repete cuvintele proferate de don Ricardo, care luase foc de mînie. Toți membrii familiei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
durat nouăzeci și șase de zile. Se vedeau după prînz, Întotdeauna În apartamentul acela gol de la intersecția dintre strada Diputación și Rambla de Cataluña. Marțea și joia, la ora trei după-amiaza. Uneori, după ce Aldaya pleca, Sophie rămînea singură, plîngînd sau tremurînd În alcov. Apoi, cînd venea duminica, Sophie căuta cu disperare În ochii pălărierului vestigii ale femeii care tocmai dispărea, urmărindu-i cu nesaț devotamentul și amăgirea. Pălărierul nu vedea semnele de pe piele, tăieturile și arsurile presărate pe tot trupul ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
un medic ar fi fost de față, poate că ar fi putut opri hemoragia care i-a luat viața Penélopei În urlete, În timp ce zgîria ușa Închisă. Iar de cealaltă parte a ușii, tatăl plîngea În tăcere și mama Îl privea tremurînd. Dacă un medic ar fi fost de față, l-ar fi acuzat pe don Ricardo de asasinat, căci nu existau cuvinte care să poată descrie viziunea Închisă În acea celulă Însîngerată și Întunecată. Însă nu era nimeni acolo, iar cînd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]